Πρόταση για ακύρωση του μέτρου των εκποιήσεων.

Όταν μηδενίσεις το ρίσκο του δανειολήπτη και του προσφέρεις κάθε ευκαιρία για να ΜΗΝ πληρώσει το δάνειο του, τότε η πρώτη και βασικότερη συνέπεια είναι πως σκοτώνεις την τραπεζική λειτουργία. Γιατί υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα έχει κανείς κίνητρο να δανείσει.

Είναι τόσο απλό. Και είναι τόσο απίστευτο πως μια μεγάλη ομάδα κομμάτων και βουλευτών (ΑΚΕΛ + οι πλείστοι υποστηρικτές του προέδρου)  υποστηρίζει κάτι όπως το πιο κάτω:

«Η πρόταση νόμου, σκοπό έχει να διασφαλιστεί το δικαίωμα του ενυπόθηκου οφειλέτη να προσφεύγει σε αρμόδιο δικαστήριο για την αναστολή διαδικασιών εκποίησης ακινήτου, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, οι οποίες καθορίζονται και περιλαμβάνουν την αμφισβήτηση του ύψους του οφειλόμενου ποσού, την επίκληση ύπαρξης καταχρηστικών ρητρών στις συμβάσεις δανείων ή υποθηκών και την επίκληση οποιωνδήποτε άλλων παρανομιών και/ή λόγων ακυρότητας των συμβάσεων δανείων και/ή υποθηκών.»

Τίποτα δεν θα μπορεί να γίνει αν δεν τελεσιδικήσει η υπόθεση. Σε πρόσφατη υπόθεση που δικάστηκε και αφορούσε την εταιρεία μου, δικαιωθήκαμε πλήρως μετά από 10 (δέκα) χρόνια. Και αυτή είναι ακόμη η πρωτόδικη απόφαση.

Κάτι ανάλογο αναμένεται να γίνεται και με όλες (γιατί αυτό θα γίνει) τις υποθέσεις κακών δανείων που θα πάνε δικαστήριο.

Εννοείται, πως δεν ξεπλένω τις τράπεζες οι οποίες ειδικά μετά το 2013 λειτουργούν από αυθαίρετα ως παράλογα και πολλές φορές σκοτώνουν και την υγιή δανειστική λειτουργία ενώ όπου βρουν ευκαιρία, αξιοποιούν και τη δεσπόζουσα θέση τους θολώνοντας τους άγραφους κανόνες της αγοράς.

Όταν όμως προτείνεις νομική ρύθμιση που ουσιαστικά ακυρώνει πλήρως το εργαλείο των εκποιήσεων, τότε δεν προσφέρεις την παραμικρή υπηρεσία στη λειτουργία της αγοράς.

Από την άλλη, όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πήρε είδηση τι γίνεται, τα πράγματα δεν είναι απλώς σοβαρά. Είναι εξωφρενικά!

«δεν γνωρίζω για μια τέτοια πρωτοβουλία, ειδικότερα από όσους έχετε αναφέρει, για τα κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση, ότι βρίσκονται σε μια τέτοια συνεργασία ή συμπόρευση, ούτε αν το ΑΚΕΛ έχει τέτοιου είδους προθέσεις.»

Καλά ξεμπερδέματα (και εδώ!)

Advertisement

Λεπτομέρειες μιας συνηθισμένης μέρας

Το γεμάτο σύμβολα και φορτισμένο σημείο ελέγχου ήταν busy. Βαριεστημένοι καλοί (απ’ εδώ) και κακοί (από «εκεί»)  δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν τη δουλειά τους.

Μια εντελώς αχρείαστη δουλειά. Αλλά έπρεπε.( Και επιλέξαμε πως θα πρέπει)

Τρία άτομα, μάλλον γέροι,  ξεπέρασαν τη σειρά. Πήγαιναν με τα πόδια. Έδειξαν διαβατήρια. Μάλλον από βόρεια Ευρώπη ή ακόμη και Αμερική.

Όλοι φίλοι και σύμμαχοι. Πριν να τελειώσουν, εμφανίστηκε ένας χαμογελαστός τύπος και τους πλησίασε. Κάτι ρώτησε και από την κίνηση των χειλιών του, νομίζω είπε: «My name is Hasan».

Μάλλον πουλούσε κάποια υπηρεσία, και οι τρεις ξένοι την αγοράζαν.

Αυτό μόνο μένει. Το μόνο φυσιολογικό.

…..

Άνκαι υπάρχουν και στη ψεύτικη βιομηχανική περιοχή άδεια ή εγκαταλειμμένα  υποστατικά, είχα το αίσθημα πως στις αληθινές βιομηχανικές περιοχές υπάρχουν περισσότερα άδεια ή εγκαταλειμμένα υποστατικά. Μπορεί να κάνω και λάθος.

Όσο και να είμαι πια «γνώστης», όλα μπορεί να συμβούν.

…..

Ποιο είναι αυτό το χωριό, ρωτά η φίλη μου.

Δεν είναι χωριό της λέω. Είναι στρατόπεδο. Σε αντίθεση με εμάς αυτοί κρατούν ακόμη ακέραια και βαρβάτα τα στρατόπεδα τους. Ενώ απ’ εκεί… (έχει σημασία σε ποιο  «εδώ» βρίσκεσαι για να αναφερθείς στο «εκεί». Είμαστε φοβεροί. Σκεφτείτε αν υπάρχει άλλη κανονική χώρα που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα!)

Και προσθέτω: σε ένα από τα στρατόπεδα που είχα υπηρετήσει τότε στην ΕΦ, και που υποψιάζομαι ήταν χτισμένο πάνω σε εκκλησιαστική γη, τώρα υπάρχουν υπερσύγχρονοι φοιτητικοί ξενώνες. Το στρατόπεδο περιορίστηκε σε μια στενή λωρίδα. Αυτοί οι άσχετοι απ΄ «εδώ» κρατούν ολόκληρα χωριά αιχμαλωτισμένα  ως στρατόπεδα!

…..

Όταν είχα πάει με γνώστη ξάδελφο, μου είχε δείξει το σπίτι που είχε γεννηθεί ο παπάς μου και άλλα 7-8 αδέλφια.

Τότε είχε ήδη μετατραπεί σε γκαράζ και μόλις χωρούσε ένα αρχαίο αυτοκίνητο τουρκικής κατασκευής από τα 80ς.

Την επόμενη φορά, το αυτοκίνητο μεγάλωσε. Και το γκαράζ κατεδαφίστηκε.

….

Ένας ευγενέστατος κύριος οδηγούσε ένα μερακλίδικο Land Rover με συνοδηγό μια κουκλάρα Αφρικανή.

Ρώτησε αν ήμουν από εδώ (εννοούσε «εκεί»). Ε, ναι, ο παπάς μου κατ΄ ακρίβειαν.

Μιλούσε άριστα ελληνικά. Κατάγεται από την Ακουρσό. Για πείτε μου τώρα αν γνωρίζετε που είναι η Άκουρσός.

Ε, ΔΕΝ γνωρίζετε!

Ούτε γνωρίζετε πως ήταν πολύ φυσικό να μιλούν τότε τα χωρκάτικα ελληνικά – κυπριακά.

Ο τύπος λοιπόν, ήθελε να μου δώσει και την κάρτα του. Διαπίστωσα πως είναι ο διαχειριστής του κέντρου του Χατζηστυλλή. Έχουν και άλογα εκεί τώρα. Θα πάρω το Κ2 αν ασχολείται ακόμη.

Ω! Λέω. Νομίζω η ευρύτερη μου οικογένεια έχει σχέση με εκείνο το μέρος. Άρχισε να μου λέει με μια έντονη ανάγκη να εκφραστεί,  μια ιστορία. Για ένα ατύχημα, για την άμπουλανς που είχε έρθει από τη Λευκωσία και που τούμπαρε στην επιστροφή και που σκοτώθηκε ο τραυματίας του ατυχήματος.

Δεν τα ξέρω αυτά! Θα το τσεκάρω με τα ξαδέλφια , λέω!

…..

Η Λευκωσία φαινόταν σκονισμένη, κουρασμένη, θολή από εκεί ψηλά στο βουνό. Έλαμπε μόνο η μεγάλη μουσουλμανική εκκλησία. Ντυμένη στα χρυσά. Λίγοι την βλέπουν και ακόμα λιγότεροι θέλουν να τη βλέπουν.  

Από την άλλη πλευρά, και από εκεί πάνω νόμιζες πως δεν πέφτει βελόνι. Το ένα σπίτι, πάνω στο άλλο.

Αυτό μένει. Το μόνο φυσιολογικό.

…..

Ούτε σκέψη για κολύμπι. Ενώ είχα την ελπίδα. Μανιασμένος λεβάντες σήκωνε κύματα, φύκια και κρεβατάκια.

Ένα ψεύτικο μωρό έπαιζε με ένα άλλο ένα. Πήγε να βάλει γύρω στο κεφάλι του ένα μαυροσάκουλο που έπαιρνε εδώ και εκεί ο άνεμος.

Ωχ, λέω, ψεύτικο το μωρό, αλλά πρέπει κάτι  να κάνω.

Ευτυχώς ο ψεύτικος παπάς ή κάποιος άλλος συγγενής από την οικογενειακή ταβέρνα παρακολουθούσε επίσης. Και βρισκόταν εκεί σε κλάσματα δευτερολέπτων.

Το μωρό μπορεί να ήταν ψεύτικο, αλλά ήταν ξύπνιο. Είχε ήδη σχίσει τη σακούλα.

…..

«Never been a sinner, I never sinned

I got a friend in Jesus

So you know that when I die

He’s gonna set me up

with the spirit in the sky

That’s where I’m gonna go when I die

When I die and they lay me to rest

I’m gonna go to the place that’s the best»

Στην επιστροφή, ανάμεσα από το εναλλασσόμενο τοπίο της μανιασμένης θάλασσας, του δάσους πάνω στο βουνό που αρχίζει κοντά στο φράγμα με το νερό που έρχεται από μακριά, ήταν ώρα για δυνατή ροκ.

Έχω πολλούς φίλους – όμως ο πλησιέστερος γνωστός με το όνομα Jesus, είναι ο Βραζιλιάνος striker της Arsenal και παρά το γεγονός πως έχω αμαρτήσει πολύ, τίποτα δεν ήταν στα πλαίσια του θρησκευτικού περιβάλλοντος που περιγράφει το τραγούδι.

Όμως ένοιωθα πως ως επίλογο, θα πάρω ότι αξίζω.

(Στη φωτογραφία: γραμμικό πάρκο στη βόρεια ακτή της Κύπρου)

Αν ο Ερντογάν ήταν πολιτικός με χιούμορ…

Πριν από μερικές μέρες είχα γράψει αυτό:

«Σας ενημερώνω/προειδοποιώ πως το επόμενο μου πολιτικό κείμενο θα είναι ως συνήθως σημαντικό. Για πολλούς λόγους.

Όμως, τον ένα από αυτούς τους λόγους, δεν τον φαντάζεστε.

Ο τίτλος εργασίας που έχω στο μυαλό μου μέχρι στιγμής είναι «Αν ο Ερντογάν ήταν πολιτικός με χιούμορ…».

Έχετε κάποια ιδέα που θα μπορούσε να το ανεβάσει ακόμη περισσότερο;»

Η αλήθεια είναι πως πολλοί φίλοι χτύπησαν κέντρο και έπιασαν πλήρως το νόημα της ανάρτησης.

Ο στόχος ήταν να εκθέσω την απύθμενη υποκρισία αυτών των πολιτικά ηλιθίων που είτε μας κυβερνούν είτε μας καθοδηγούν.

Έγραψα αρκετά κείμενα για τις τουρκικές εκλογές. Έκρινα πως οι πιθανότητες να ξεφύγουμε από το καταστροφικό σημείο που μας έφεραν οι επιλογές του Νίκου Αναστασιάδη, είναι εν πάση περιπτώσει πολύ λίγες.

Κάτω όμως από κάποιες περιστάσεις και με το σκεπτικό πως αν κέρδιζε η αντιπολίτευση θα ήθελε πιθανότατα να ενδυναμώσει τη θέση της στη δυτική «συμμαχία», θα μπορούσε να δεχόταν να ανοίξει πάλι η διαπραγμάτευση στο Κυπριακό.

Συνεπώς αν το απόλυτο συμφέρον της ΚΔ είναι η λύση (κάτι που επίσημα δηλώνουν όλοι), θα μπορούσε να γίνει κάτι με τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Αντίθετα με τον Ερντογάν που φλερτάρει όλο και περισσότερο με τη Ρωσία (που δεν έχει κανένα λόγο να δει λυμένο το Κυπριακό), με την αξιοπιστία της πλευράς μας αποδεκατισμένη από τους χειρισμούς Αναστασιάδη, ούτε ο Ερντογάν, ούτε κανείς άλλος θα έσπρωχνε τα πράγματα προς την κατεύθυνση των διαπραγματεύσεων.

Με το ίδιο σκεπτικό δηλαδή, του υπέρτατου συμφέροντος της ΚΔ που είναι η λύση, μεταξύ των δυο,  ΔΕΝ θέλαμε Ερντογάν.

Ε, κοιτάξτε λοιπόν: όλοι αυτοί που κατηγορώ εδώ και καιρό ως διχοτομιστές, ως λυσοφοβικούς ως ακραίους εθνικιστές με ηττημένα μυαλά που δεν δέχονται οποιαδήποτε λύση που προϋποθέτει συμφωνία με την Τουρκία και μια χαρά τους κάνει η κατοχή και η απώλεια πατρίδας, απέδειξαν για πολλοστή φορά πως ορθά τους χαρακτηρίζω τοιουτοτρόπως!

Έγιναν όλοι φανς του Ερντογάν!! Και αν κάποιοι πολιτικά ηλίθιοι στην Αθήνα έχουν μια βολική αντίληψη, πως με την Τουρκία του Ερντογάν στην πλευρά της Ρωσίας, ανεβαίνουν οι μετοχές της Ελλάδας, οι αντίστοιχοι ηλίθιοι στην Κύπρο δεν είναι τίποτα λιγότερο από συνειδητοί αυτόχειρες. Γιατί γνωρίζουν πως κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι αδύνατον να ανοίξει δρόμος για συνομιλίες.

Και η κατοχή θα παραμείνει, και οι συνέπειες της θα εντείνονται (σήμερα ο Φιλελεύθερος έχει ως πρώτη είδηση αυτό: «Σχέδιο μαζικής καθόδου εποίκων».

Η μισή πατρίδα είναι ήδη χαμένη για αυτούς τους ηλίθιους αλλά το χειρότερο είναι πως δεν αντιλαμβάνονται πως άνευ λύσης βρίσκεται σε κίνδυνο και η ΚΔ που έμεινε σε ελληνικά χέρια. Βρίσκεται σε κίνδυνο το σπίτι τους, η δουλειά τους, η οικογένεια τους, η επιβίωσή τους σε αυτό το νησί.

Φυσικά, από όσο φαίνεται οι εκλογές στην Τουρκία έχουν κριθεί. Δύσκολα χάνει ο Ερντογάν, συνεπώς όλοι αυτοί δικαιούνται να πανηγυρίσουν. Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης έχασε για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ο ίδιος που οδήγησε τον Νίκο Χριστοδουλίδη σε τόσο στενή νίκη στις εκλογές σε σχέση με όλες τις δημοσκοπήσεις των μηνών που είχαν προηγηθεί: οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύτηκαν τον αχταρμά των κομμάτων που τον στήριζαν.

Σε μια βδομάδα λοιπόν, ο Ερντογάν θα επανεκλεγεί. Δεν θεωρώ πως είναι ηγέτης με χιούμορ, ούτε νομίζω πως τώρα πια νοιάζεται ιδιαίτερα για την Κύπρο ή τις συνέπειες που προκαλεί το άλυτο πρόβλημα στη χώρα του.

Αν όμως ήταν ηγέτης με χιούμορ, θα έκανε διάφορα από αυτά που έγραψαν πολλοί φίλοι στην προηγούμενη ανάρτηση, με κορυφαίο το να μηνύσει σε Χριστοδουλίδη και Τατάρ πως η Τουρκία είναι έτοιμη να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που έμειναν στο ΚΜ.

Εκεί να δείτε τι χαμός θα γινόταν!

Όλοι αυτοί οι υποκριτές θα έβαζαν ξανά στο στόχαστρο τον Ερντογάν. Θα γινόταν ξανά ο ισλαμοφασίστας σουλτάνος και θα επικαλούνταν ξανά και ξανά όλα τα ψέματα και τις προφάσεις για να ΜΗΝ δοθεί ευκαιρία για λύση.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο στόχος της «πατριωτικής» σχολής στην Κύπρο: καμία λύση με την υπογραφή της Τουρκίας, καλή είναι και η μισή Κύπρος υπό τον αποκλειστικό μας έλεγχο. Το σύνταγμα της ΚΔ το κουρελιάσαμε με το «δίκαιο της ανάγκης» – που έπρεπε να ισχύει μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά 59 χρόνια μετά, ποιος νοιάζεται;

Η «πατριωτική» σχολή αποδέχεται την κατοχή, αποδέχεται την απώλεια πατρίδας καθοδηγείται από τόσο απελπιστικά ηττημένα μυαλά που δεν μπορεί καν να διανοηθεί οποιοδήποτε πλεονέκτημα σε λύση.

Η «πατριωτική» σχολή έχει καταστρέψει την ΚΔ.

Η οργή, ο θυμός και η λύπη δεν μου επιτρέπουν να αντιμετωπίζω πλέον ψύχραιμα την απύθμενη υποκρισία και τον απόλυτο πολιτικό κρετινισμό αυτών των ανθρώπων που οδηγεί τη χώρα μας σε αυτοκτονία.

Δια της παρούσης λοιπόν, ανακοινώνω τον τερματισμό της πολιτικής μου αρθρογραφίας.

Δεσμεύομαι;

Όχι. Γιατί νοιάζομαι ακόμη για αυτό τον γ*μ*μ*ν* τόπο, τα κοπελλούθκια μου δεν αποφάσισαν ακόμη να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Επίσης η πολιτική μπορεί πάντα να φέρει εκπλήξεις.

Μέχρι τότε, μπορεί να παρακολουθείτε τη ζωή στον κήπο, τις προβλέψεις για τον καιρό (που όπως και εκείνες για την πολιτική είναι πάντα ορθές) και κανένα κείμενο της ψυχής.

Και του κρασιού.

Ο βράχος

Περίοδος αναγκαστικής εσωστρέφειας. Συνθήκες συμβαίνουν, καμπανάκια χτυπάνε, ο κόσμος προχωρά.

Νοιώθεις άβολα καθηλωμένος, μόνο να παρακολουθείς.

Χωρίς πολλές ευκαιρίες εμπλοκής, επιλογής ή αλλαγής.

…..

Γυρίζει στο μυαλό μου ένας βράχος. Στο μέσο κάποιου πουθενά. Που πέρασα, περνώντας τυχαία.

Που είδα και φωτογράφισα με το τηλέφωνο από μακριά. Και ήξερα πως θα έπρεπε να πάω ξανά. Με την κανονική κάμερα. Δεν είναι πολύ μακριά. Δεν είναι πολύ δύσκολο. Είναι όμως πολύ μακριά αν ο μόνος χωματόδρομος που πήγες ποτέ είναι εκείνος από την καγκελόπορτα μέχρι το γκαράζ σου. Και δεν είναι τόσο δύσκολος αν σκεφτείς πως έχουμε βολευτές που δηλώνουν πως τα κυρτώματα στο δρόμο προκαλούν καρκίνο.

Βγήκατε ποτέ εκτός δρόμου;

…..

Εκτός συνόρων βγήκε ο «χωρκανός». Γιώργο τον λένε αλλά πάντα έτσι αποκαλούμε ο ένας τον άλλο. Και νοιώθουμε πάντα την ανάγκη να αναφερθούμε στο χωρκό μας. Στο οποίο εγώ δεν έμεινα ποτέ. Και πάντα το απαξίωνα τότε όταν ήμουν στο μισό ύψος που έχω τώρα.

Γιατί μύριζε χωρκάτικες μυρωδιές. Και είχε ξαδέλφια που μου μιλούσαν σαν να με ήξεραν από πάντα. Και εγώ δεν ήξερα καν τι σημαίνει ξαδέλφι.

Ο βούτυρος από τον Στρόβολο.

…….

Που λόγω της αναγκαστικής εσωστρέφειας πήγα στη γειτονική μπυραρία να πάρω κάτι για το δείπνο,. Μέχρι να το ετοιμάσουν είδα και λίγο μπάσκετ. Μεγάλη ομάδα ο Ολυμπιακός! Είχα να δω μπάσκετ από τον καιρό του Γκάλη. Αλλά αντίθετα από της φήμες δεν νομίζω πως τώρα «η μπάλα είναι πιο μεγάλη».

…..

Η εξήγηση μου για την εσωστρέφεια οδηγεί σε κέρασμα μιας μπύρας. Ωραία το μαγαζί της γειτονιάς, έβλεπα τους άλλους να πίνουν να τρώνε και να βλέπουν τα καλάθια. Εγώ διάβαζα για την επίσκεψη του χωρκανού στο χωριό. Ένα απότομο απροσδόκητο κρυολόγημα κάνει τη μύτη να τρέχει από το πρωί. Την ώρα που διάβαζα τον χωρκανό, άρχισαν να τρέχουν και τα μάτια.

Μάλλον είναι η ανοιξιάτικη μου αλλεργία.

….

Το δείπνο καταναλώθηκε παρέα με ταινία. I Don’t Feel at Home in This World Anymore. Μάλλον τυχαία επιλογή, αλλά τόσο ταιριαστή τελικά. Συμβαίνουν αυτά στην Αμερική;

Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;  Ή είμαι εξωγήινος;

Η ταινία πολύ Ταραντινική.

…..

Ο χωρκανός τελειώνει την ιστορία του γράφοντας: « Ο άδρωπος εν ο τόπος. Τζι ο τόπος μας – χωρίς τον Ζεκκί και τον Σκουρίδη – εν γέρημος».

Θα είναι ακόμη πιο γέρημος μετά από εμάς.

Γιατί κανένας δεν θα θέλει να δει το σπίτι που μεγάλωσε και τώρα μεγαλώνουν άλλοι.

Και κανείς δε θα έχει την όρεξη να πάει να βρει ένα βράχο.

Γεια σου χωρκανέ.

Ακόμη τρέχει η μύτη.

Άντεξε ο Ερντογάν. Η Κύπρος δεν ελπίζει

Το 2015 οι πολίτες της Τουρκίας κλήθηκαν να ψηφίσουν σε δυο εκλογές για το κοινοβούλιο. Τον Ιούνιο, το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του προέδρου Ερντογάν, απέτυχε να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Συνομιλίες για συμμαχίες δεν πέτυχαν και έτσι έκαναν ξανά εκλογές. Την 1^η Νοεμβρίου επανήλθε η τάξη και η πλειοψηφία στο κόμμα του προέδρου.

Την επομένη, 2 Νοεμβρίου 2015, ο Πολίτης βγήκε με ένα συλλεκτικό πρωτοσέλιδο: «Σάρωσε το ΑΚΡ, ελπίζει η Κύπρος».

Από τότε το πρωτοσέλιδο εκείνο αναπαράχθηκε πάρα πολλές φορές, από το πολιτικά αναλφάβητο ΕΛ@Μ, μέχρι τους αρθρογράφους των βασικών ημερησίων εφημερίδων και φυσικά από τους ειδικούς του διαδικτύου.

Το ΕΛ@ΑΜ μεταξύ άλλων έγραφε: «Η ναυαρχίδα του “ΝΑΙ” το 2004, προχώρησε ακόμη πιο πέρα και έγραψε για “Αυτοδύναμη κυβέρνηση χωρίς εθνικιστικά βαρίδια”, αναφερόμενη στην μη αναγκαιότητα κυβερνητικής σύμπραξης του ΑΚΡ με το ΜΗΡ, κόμμα εθνικιστικής δράσης του Μπαχτσελί (Γκρίζοι Λύκοι), άρα σύμφωνα με την εφημερίδα θα μπορεί να γίνει ευκολότερη μια λύση στο Κυπριακό.»

Ο Άριστος Μιχαηλίδης στο Φιλελεύθερο: «…με τη λογική ότι ο Ερντογάν δεν θα είχε τα βαρίδια των εθνικιστών να τον εμποδίζουν και θα προχωρούσε σε κινήσεις υπέρ της λύσης. Αστείες αναλύσεις, όπως τις σχολιάζαμε και τότε, διότι ο Ερντογάν ουδέποτε έδωσε δείγματα γραφής ότι η στάση του στο Κυπριακό είναι προϊόν πιέσεων είτε από τους εθνικιστές είτε από τους στρατιωτικούς. Αντίθετα, ήταν και συνεχίζει να είναι ο Τούρκος ηγέτης που οραματίζεται να κάνει πράξη το θεωρητικό δόγμα Νταβούτογλου.»

Ο μακαρίτης Κωστάκης Αντωνίου στη Σημερινή: «Είχαν τελειώσει τότε οι γενικές εκλογές στην Τουρκία και το κόμμα Ερντογάν ανεδεικνύετο θριαμβευτής. Και, κατά τον «Πολίτη», έπρεπε η Κύπρος και ο Ελληνισμός της να πανηγυρίζουν, επειδή ο νεοσουλτάνος θριάμβευσε και με τον θρίαμβό του μπορούσε να ελπίζει ο κυπριακός λαός σε δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση!»

«Λογική» από όλους η ίδια: οι Τούρκοι είναι Τούρκοι, δεν αλλάζουν, έχουν διαχρονική πολιτική που δεν αλλάζει με τα κόμματα – αγνοώντας πως και εμείς έχουμε διαχρονική πολιτική: όλοι οι πρόεδροι της ΚΔ στηρίζουν ή στήριζαν λύση ΔΔΟ!!!

Πέραν τούτου είναι εκτός συζήτησης η λύση γιατί οι τούρκοι πάντα θα μας ξεγελούν, αποκλείεται να δώσουν κάτι, αποκλείεται να καταφέρουμε να αλλάξει κάτι και εν πάση περιπτώσει, παρά συμφωνία με τους τούρκους, καλύτερα κατοχή! Θα είμαστε για πάντα τα θύματα και θα έχουμε να φωνάζουμε, να διαμαρτυρόμαστε, θα κάνουμε 8 αντικατοχικές εκδηλώσεις το μήνα και η συνείδηση μας θα είναι ήσυχη!

(Α, αν μας αφήσουν και ήσυχους απ’ εδώ οι Τούρκοι, ακόμη καλύτερα, θα είναι πιο εύκολο!!!).

Για αυτά τα ηττημένα απλοϊκά μυαλά, ο Ερντογάν ήταν ο κακύτερος τούρκος που υπήρξε ποτέ, όχι με την εξτρεμιστική φορεσιά που φόρεσε τα τελευταία χρόνια. Ο Ερντογάν ήταν κακός όταν πριν 20 τόσα χρόνια είπε για πρώτη φορά πως το Κυπριακό δεν λύθηκε το 1974 (όπως έλεγαν όλοι οι προκάτοχοί του), πρέπει να βρούμε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση.

Από τότε βεβαίως, πέρασε πολύς χρόνος και χάθηκαν πολλές ευκαιρίες.

Το 2015 ο Πολίτης ακόμη πίστευε πως μπορούσε να γίνει κάτι. Και όντως θα μπορούσε να γίνει κάτι, το 2017 στο ΚΜ, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε και για τους λόγους που γνωρίζουμε αυτό δε συνέβη και η πατρίδα μας βρίσκεται στη  χειρότερη θέση που ήταν ποτέ.

Οι χτεσινές εκλογές ήταν φυσικά σημαντικές. Έχω γράψει ξανά πως δεν θεωρώ τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου χαρισματικό ηγέτη που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, αλλά σίγουρα ο Ταγίπ Ερντογάν έκλεισε τον κύκλο του.

Ή θα έπρεπε να γινόταν αυτό. Με εκπληκτικά ποσοστά συμμετοχής, οι τούρκοι πολίτες φαίνεται θα του δώσουν άλλη μια θητεία.

Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης θα μπορούσε να ανοίξει ένα παράθυρο στη λύση εντός του ιδίου πλαισίου που αποκλείεται να το κάνει ο Ερντογάν: το πλαίσιο των ευρύτερων γεωπολιτικών ζητημάτων. Οι ηγέτες του ΑΚΡ χρησιμοποίησαν πολλές φορές το επιχείρημα πως η δύση και ειδικά οι ΗΠΑ στηρίζουν τον Κιλιτσντάρογλου. Και οι αναλυτές συμφωνούν πως ο Ερντογάν, είτε λόγω σκληρών συμφερόντων είτε λόγω ιδεολογίας, καλοβλέπει τη Ρωσία αντί τη δύση. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως με τον σουλτάνο είναι αδύνατον να αναμένουμε έστω και μια μικρή πιθανότητα για να αποφύγουμε την καταστροφή, με τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, και κάτω από πολλές δύσκολες περιστάσεις, θα μπορούσε να γίνει κάτι.

Τώρα, πάει. Δεν είναι τυχαίο πως εκείνοι που λοιδορούσαν τον Πολίτη το 2015 πανηγυρίζουν τώρα και προσεύχονται να βγει ξανά ο Ερντογάν.

Τους αδικείτε;  

Άβαταρ

Ήξερα πως τον γνώριζα. Ήξερα επίσης πως ακόμα και να του μιλούσα δεν θα ανταποκρινόταν γιατί δεν ήταν ο κ. Γ.

 Ήταν το άβαταρ του κ. Γ.

Μπήκε μέσα, όχι από εκεί που θα έμπαινε ένα ανθρώπινο πλάσμα. Μπήκε μέσα από εκεί που θα έμπαινε ένα άβαταρ.

Τον παρακολουθούσα.

Μετά βγήκε.

Ήταν ακριβώς πίσω από ένα Κ.

Είχε το Κ at gunpoint.

Άρχισα να τσιριλλώ.

Τι κάνεις κύριε Γ;;;

Ε, κύριε Γ!!!!

Το άβαταρ του κ. Γ. βγήκε από τη μια πόρτα μπήκε στην άλλη. Το Κ μπροστά του.

Συνέχισα να τσιριλλώ.

Έφαα θκυό πάτσους και ξύπνησα.

Σηκώθηκα.

Πήγα στο καθιστικό.

Βρήκα το Κ στον καναπέ. Αποκοιμήθηκε βλέποντας τηλεόραση.

Σηκώθηκε.

Πήγε στο υπνοδωμάτιο όπως θα πήγαινε ένα κανονικό πλάσμα.

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν είναι από κάποιο όνειρο.

Πάει για προσωρινό κλείσιμο η ΑΤΑ

Και λέω προσωρινό, γιατί όταν οι συντεχνίες επιμένουν πως μακροπρόθεσμα πρέπει να γίνει πλήρης επαναφορά του θεσμού, με τον παράλογο τρόπο που ίσχυε παλιότερα, δεν φτάσαμε σε λύση, απλώς κλωτσάμε την μπάλα παρακάτω.

Το πρόβλημα είναι η «φιλοσοφία του θεσμού» όπως την ερμηνεύουν οι συντεχνιακοί.

1. Όντως ο πληθωρισμός επηρεάζει τους μισθούς. Επηρεάζει όμως και εκείνους που πληρώνουν τους μισθούς. Δεν σημαίνει πως πληθωρισμός 10% αυξάνει τα κέρδη των αφεντικών κατά το ίδιο ποσοστό με τρόπο που να κάνει εύκολη την αποκατάσταση των μισθών. Στην πραγματικότητα ο πληθωρισμός και οι συνθήκες ανταγωνισμού, μπορεί να οδηγήσουν σε μείωση των περιθωρίων και των κερδών των αφεντικών και άρα η αύξηση των μισθών γίνεται αδύνατη και θέτει σε κίνδυνο την όποια εταιρεία ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
2. Από την άλλη, η «αγοραστική δύναμη» ενός μισθού αφορά το κομμάτι του μισθού που χρησιμοποιείται πράγματι για να αγοράζει πράγματα. Ένας μισθωτός των 1000 ευρώ πιθανότατα ξοδεύει όλα τα λεφτά του, άρα έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει αύξηση. Ένας μισθωτός των 5 χιλιάδων δεν βρίσκεται στην ίδια θέση. Η πολύ μεγαλύτερη αύξηση που θα πάρει ο δεύτερος σε ένα οριζόντιο σύστημα, δεν θα πάει σε αγορές.  
3. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν σημειωθεί πως οι πλείστοι μέσο-  και υψηλόμισθοι που δικαιούνται ΑΤΑ ανήκουν στον κυβερνητικό τομέα που κουβαλά επίσης ένα σωρό άλλα ωφελήματα, συνεπώς τυχόν πλήρης αποκατάσταση της ΑΤΑ θα αυξήσει τις διαφορές δημοσίου – ιδιωτικού τομέα με τρόπο αρνητικό.
4. Ενώ, εννοείται, πως τη διαφορά θα την πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας μέσα από φορολογίες – αφού ως γνωστόν τα λεφτά δεν πέφτουν από τα δέντρα.
5. Πρόσφατα ο ΓΓ της ΣΕΚ, μιλούσε για την ΑΤΑ και αναφέρθηκε στην αύξηση των κερδών σε σχέση με το ΑΕΠ με παράλληλη μείωση του ποσοστού των μισθών. Η σύγκριση αυτή είναι ατυχέστατη. Δεν έχει καμία σχέση με την ΑΤΑ και δείχνει πως στην πραγματικότητα κάποιοι συντεχνιακοί, μιλάνε για αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης, αλλά στην πράξη θέλουν να πετύχουν με το έτσι θέλω, αναδιανομή του εισοδήματος.
6. Ακόμη κάτι: αν στόχος της ΑΤΑ είναι η αποκατάσταση της αγοραστική δύναμης των μισθών, είναι λογικό σε συνθήκες αποπληθωρισμού, να *μειώνονται* οι μισθοί. Το σημειώνω αυτό – ξανά- γιατί την τελευταία δεκαετία είχαμε και τέτοιες περιπτώσεις. Και θα έχουμε ξανά στο μέλλον.
7. Τέλος: είναι και λογικό και δίκαιο και συμφέρει και στις δυο πλευρές να υπάρχει μηχανισμός αποκατάστασης μισθών μέχρι ενός ύψους. Γιατί αν πάρουν κάτι οι εργαζόμενοι και αν δώσουν κάτι τα αφεντικά θα είναι καλύτερες οι συνθήκες στον εργασιακό χώρο. Μετά από ένα σημείο όμως, η ΑΤΑ είναι παράλογη και είτε πρέπει να μην ισχύει καθόλου, είτε να είναι κλιμακωτή με τρόπο που να μην έχει ο υψηλόμισθος αθέμιτο πλεονέκτημα σε βάρος του χαμηλόμισθού.
8. Σε κάθε περίπτωση, οι μισθοί δεν παραχωρούνται σε «κενό». Η παραγωγικότητα, η κερδοφορία, ο ανταγωνισμός επηρεάζουν αυτούς που τους πληρώνουν. Συνεπώς η πλήρης αποκατάσταση του θεσμού για όλους «στη βάση της φιλοσοφίας του» είναι μια ακραία εξωπραγματική θέση που θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην οικονομία.

Καλά ξεμπερδέματα. (Αφορά δυστυχώς εμάς, όχι εκείνους!)

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και με λίγο πολύ δεδομένη την αναμενόμενη επικράτηση του Νίκου Χριστοδουλίδη, είχα χρησιμοποιήσει πολλές φορές την ανωτέρω φράση για να κλείνω κείμενα μου.

Αυτό αφορούσε κυρίως το Κυπριακό και ήθελε να τονίσει την αβυσσαλέα αντίφαση και απόσταση μεταξύ των (γενικά και ρητορικά έστω, σωστών) θέσεων του τότε υποψηφίου προέδρου για το κυπριακό, με τις εγκληματικές θέσεις μερίδας υποστηρικτών του, κάποιοι εκ των οποίων υιοθετούν πλήρως την τουρκική θέση της απόρριψης της ομοσπονδίας. Ήταν σαφές πως ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί πουθενά με τέτοιες παράλογες θέσεις.

Από τότε δεν άλλαξε κάτι. Ο πρόεδρος γενικά κάνει θετικές δηλώσεις, έστω και αν δεν βρέθεται ένα πλάσμα να του πει καλά, πρόεδρε, αφού τόσο πολύ επιθυμείς να πας πίσω και να αρχίσεις ξανά από το ΚΜ, γιατί είχες φύγει τότε; Γιατί είχες στηρίξει την εγκληματική απόδραση του Νίκου Αναστασιάδη; Γιατί επιθυμείς να πας πίσω σε εκείνο το «κακό» πράγμα;

Η κριτική που μπορεί να γίνει στον πρόεδρο όμως δεν περιορίζεται στο κυπριακό. Ακόμη και αν είχες ριζικές διαφωνίες με τον Νίκο Αναστασιάδη, όπως ο γράφων, όφειλες να παραδεχτείς την ικανότητα του να ελέγχει τους συνεργάτες του.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν το έχει αυτό. Ίσως να οφείλεται στην απειρία του, ίσως να οφείλεται και στο αλλοπρόσαλλο της προέλευσης των συνεργατών του, δεν ξέρω, αλλά δεν περνά μέρα που να μην βγει κάτι.

Όλα αυτά, τα αφήνω σε άλλους! Εδώ θα ασχοληθώ με το αγαπημένο Κυπριακό και την ημερήσια δόση σανού που μας ταΐζουν::

Σήμερα ανακοινώθηκε πως «η Κυβέρνηση δρομολογεί εξελίξεις σε σχέση με τη δημιουργία ολοκληρωμένης προσφυγικής πολιτικής…»

Καταλάβατε σανοφάγοι; 50 χρόνια μετά την εισβολή, 60 χρόνια από τότε που έχουμε όχι πρόσφυγες αλλά «τουρκόπληκτους», με πλήρη παραδοχή από τον πρόεδρο πως: « από το 1974 δεν υπήρξε ολοκληρωμένη προσφυγική πολιτική. Πρέπει να λέμε τα πράγματα ως έχουν» …έρχονται τώρα να σας πουν πως ναι μεν σας περιπαίζουμε πως αναζητούμε μέρα νύχτα τη λύση αλλά στην πράξη, πρέπει να βρούμε και μια πολιτική για να μη φωνάζετε κιόλας!!!

Κάποιοι ακραιφνείς υποστηρικτές του πρόεδρου μάλιστα, έχουν και εισηγήσεις: να αγοράσει η κυβέρνηση τη γη των Βαρωσίων, να πληρώσουμε όλοι για πάντα και να μη φωνάζει κανείς γιατί δεν θα έχουμε λύση μέσα από την οποία εκείνοι οι άνθρωποι τουλάχιστον θα έπαιρναν πίσω τις για 5 σχεδόν δεκαετίες  έρημες περιουσίες τους!

Και ξέρετε γιατί εισηγούνται αυτό ΜΟΝΟ για τις περιουσίες στο Βαρώσι; Γιατί λόγω του στάτους «ομηρείας» που τις κρατούσαν οι κατοχικές αρχές ήταν πάντα σίγουρη η επιστροφή σε περίπτωση λύσης και θέλουν να σιγήσουν τις όποιες θυμωμένες φωνές Βαρωσιωτών έμειναν. Για τα λοιπά; Ε, τι θέλετε ρε! Μας τα πήρε η τουρκική αδιαλλαξία!!!

Πρέπει φυσικά να σημειωθεί πως πρώτη συμπαραστάτης στο σανό που μας προσφέρει απλόχερα ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης είναι η νέα πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Η κ. Αννίτα Δημητρίου έστειλε επιστολές σε «ομολόγους» της για το θέμα της πώλησης περιουσιών από τους ιδιοκτήτες τους στο Βαρώσι. Και ζητά: «να ασκήσουν την επιρροή τους, προκειμένου η Τουρκία να αναστρέψει τις παράνομες ενέργειές της και να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.»

Μόνο που αγαπητή Αννίτα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων (που τόσο πολύ θέλουμε να επιστρέψουμε τώρα), ήμασταν ΕΜΕΙΣ που φύγαμε και μάλιστα κάναμε και ολόκληρη καμπάνια να πείσουμε τους σανοφάγους και αφελείς εντός, πως εκείνο το «παρά ένα της λύσης» που είχαμε φτάσει δεν ήταν αρκετά καλό!!!

Επίσης αγαπητή Αννίτα, αν μπορείς να πεις σε κάποιο οργισμένο Βαρωσιώτη που μπούχτισε από την κοροϊδία και την απελπιστική ανεπάρκεια των ηγετών μας να ΜΗΝ πουλήσει τη γη του γιατί έτσι θέλει, να το πεις στον ίδιο, όχι στους «ομολόγους» σου!

Καλά ξεμπερδέματα!

Υ.Γ. Μην αναζητήσετε νόημα. Μόνο θυμό, οργή και λύπη.

«Οι πιο σημαντικές εκλογές του 2023»

Ο τούρκος πρόεδρος κ. Ερντογάν είναι οργισμένος λένε οι ειδήσεις, γιατί το ηλικίας 180 ετών βρετανικό περιοδικό, The Economist του κάνει σφοδρή κριτική και δηλώνει στήριξη προς τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης κ. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.

Το μακρύ άρθρο – αλλά και το εξώφυλλο – του περιοδικού έχει μάλιστα τίτλο «Οι πιο σημαντικές εκλογές του 2023», κάτι που δίνει αμέσως και το στίγμα της σημασίας της χώρας αυτής στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον, αλλά επίσης καταγράφει και το μέγεθος του πλήγματος σε βάρος του κ. Ερντογάν.  

Η βασική θέση του περιοδικού είναι περίπου αυτή: «Εάν η Τουρκία ξεφορτωθεί τον ισχυρό της άνδρα, οι δημοκράτες παντού θα νοιώσουν πολύ καλύτερα. Μετά από 20 χρόνια ολοένα και πιο αυταρχικής διακυβέρνησης, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κινδυνεύει με έξωση από τους ψηφοφόρους».

Ο Economist είχε στηρίξει τον κ. Ερντογάν την πρώτη φορά που προσπάθησε να επανεκλεγεί το 2005, αλλά τώρα γράφει πως «μια νέα κυβέρνηση θα επανορθώσει τις κακές σχέσεις με τη Δύση… αλλά το πιο σημαντικό, σε μια εποχή που η κυριαρχία των ισχυρών ανδρών αυξάνεται, από την Ουγγαρία μέχρι την Ινδία, η ειρηνική εκδίωξη του κ. Ερντογάν θα έδειχνε στους δημοκράτες παντού ότι οι ισχυροί μπορούν να ηττηθούν».

Βασικά έχουμε εδώ δυο βασικούς πυλώνες του φιλελεύθερου  «βρετανικού δόγματος»:

1. Λειτουργούμε πάντα μέσα στο δυτικό σύστημα αξιών και συμφερόντων.
2. Στηρίζουμε δημοκρατία και (συνήθως) δεν συμπαθούμε τους δεσπότες και τους δικτάτορες.

Το περιοδικό δεν έχει ψευδαισθήσεις για τον ηγέτη της αντιπολίτευσης. Τον χαρακτηρίζει «ανιαρό» (φανταστείτε κάτι ανάλογο του Γιαννάκη Ομήρου), αφού είναι αλήθεια πως ο κ. Κιλιτσντάρογλου δεν έχει ούτε το χάρισμα, ούτε τη ρητορική δεινότητα, αλλά ούτε και την δυνατότητα αξιοποίησης θρησκευτικών και εθνικιστικών συνθημάτων όπως ο κ. Ερντογάν, αλλά «ένας Πρόεδρος Κιλιτσντάρογλου – λέει το περιοδικό, με δόση υπερβολικής αισιοδοξίας θα έλεγα -, δεσμεύεται να τιμήσει τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…».

Ο Economist δεν παίρνει θέση για όλες τις εκλογές, μόνο για τις σημαντικές χώρες και όπου και όταν ισχύουν  σοβαρές περιστάσεις. Είχε πράγματι στηρίξει τον κ. Ερντογάν το 2005, αλλά σε όλες τις αναμετρήσεις από τότε είχε κάνει άλλες επιλογές. Μέχρι και τον φιλο – Κούρδο πολιτικό (κρατούμενο σήμερα)  Selahattin Demirtaş το 2015. Το κυριότερο ζήτημα δεν ήταν πως οι αντίπαλοι ήταν καλύτεροι από τον κ. Ερντογάν. Το ζήτημα είναι πως πέραν της αρχικής περιόδου όταν όλοι τον είχαν θεωρήσει ως το νέο αισιόδοξο πρόσωπο της τουρκικής πολιτικής σκηνής, οι αντιφάσεις που ακολούθησαν, το φλερτ με τη Ρωσία, οι αλλοπρόσαλλες οικονομικές του αποφάσεις τον έκαναν αναξιόπιστο παίκτη στα πλαίσια του συστήματος αξιών και συμφερόντων που υπηρετεί ο Economist.

Και αν μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς με εμάς, αν ο ηγέτης μιας τεράστιας χώρας χάνει την αξιοπιστία του με τις δικές του ενέργειες, φανταστείτε πως βλέπουν οι δυτικοί σύμμαχοι και φίλοι τον πρόεδρο μιας ελάχιστης χώρας όταν λειτουργεί με πονηρό και αναξιόπιστο τρόπο. Σίγουρα ο τούρκος πρόεδρος μπορεί να υποστεί το κόστος ή την απαξίωση των δυτικών.

Ο δικός μας όμως;

Στο μικρόκοσμο της Κύπρου και στην καταστροφική πολιτική σκέψη που φύτεψε το κυπριακό βαθύ κράτος στην πλειοψηφία του κόσμου, πως μόνο αν η Τουρκία πάθει κάτι, αν την «κάτσουμε» στην Τουρκία είναι καλό, ενώ είναι αδιανόητη πλέον η λογική του win – win, είναι πιθανό να σκεφτούν κάποιοι ελάχιστοι, λίγο πιο σοβαρά και να αναρωτηθούν: ποιος μας συμφέρει;

Είναι αλήθεια πως ο Ερντογάν είχε αναχθεί ως ο υπέρτατος εχθρός της εθνικιστικής ελληνοκυπριακής ηγεσίας, πολύ πριν οριστικοποιήσει τη θέση του στην θρησκευτική, δεσποτική άκρα δεξιά: ο Ερντογάν ήταν κακός κυρίως γιατί έδειξε πως μπορούσε να βάλει την υπογραφή του σε μια λύση. Ο Ερντογάν ήταν κακός γιατί στην αρχή τουλάχιστον δεν υιοθέτησε την ακραία τουρκική θέση, πως το Κυπριακό λύθηκε το 1974.

Αυτή τη φορά, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουμε τέτοια χειροπιαστή προοπτική μπροστά μας. Αν επανεκλεγεί ο (σημερινός) Ερντογάν τίποτα δεν θα αλλάξει, αν επικρατήσει η αντιπολίτευση, μπορεί να γίνει κάτι, αν και εφόσον τεθεί θέμα ευρύτερης «επισκευής» του δυτικού γεωπολιτικού πλαισίου στην περιοχή μας.

Το όνομα του κ. Κιλιτσντάρογλου θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «ο γιος του σπαθιού» – παρά το ό,τι είναι μάλλον βαρετός τύπος. Οι πολιτικές του ρίζες πάνε πίσω στο κόμμα του Μπουλέντ Ετζεβίτ, του πρωθυπουργού της εισβολής. Αν λάβουμε υπόψιν και το σύνολο της προσωπικότητας του, πολιτικά θα είναι πολύ πιο δύσκολο για εκείνον να «πουλήσει» στο δικό του ακροατήριο μια λύση του Κυπριακού που θα τερμάτιζε τον τουρκικό έλεγχο της Κύπρου.  

Αυτή του η «αδύνατη» πλευρά όμως, θα μπορούσε να λειτουργήσει δυνητικά θετικά σε κάποιο μελλοντικό σημείο, στο ευρύτερο πλαίσιο της περιοχής μας όπως έγραψα πιο πάνω.  Γιατί όση δύναμη και να έχει η Τουρκία, η δύναμη αυτή μένει άνευ αποτελέσματος και άνευ ανταπόκρισης αν δεν είναι ξεκάθαρα τοποθετημένη σε ένα δυτικό σύστημα (αξιών και) συμφερόντων. Και εκεί πρέπει να δώσει για να μπορεί να πάρει.

Μένει μια βδομάδα. Μη περιμένετε πολλά.

Time for Keith

Από τις περιοχές του νησιού που γνώρισα τελευταίως και ερωτεύτηκα προσφάτως. Κανονικά και εκεί ζεστός νοτιάς θα φυσάει, αλλά είπα να ανέβω στην πολυκατοικία να δω αν φαίνεται ο ψεύτης καπνός.

Πέρασα ανάμεσα στα λεμονόδεντρα για να αποφύγω το άγριο γατί της γειτονιάς που επέλεξε να έρθει να πεθάνει στον κήπο μας.

Νόμιζα πως τα γατιά πεθαίνουν χωρίς να κλαίνε. Αυτό κλαίει. Κάνω πως δεν ακούω. Σήμερα νομίζω πως δεν μπορεί πια να κλαίει.

Ανέβηκα πάνω.

Ναι. Πρέπει να φυσά νοτιάς. Ο Στρόβολος δεν επηρεάζεται.

Αλλά γενικότερα, ουδεμία ανησυχία δικαιολογείται. Κατ΄ ακρίβειαν λόγω του νοτιά, δεν υπάρχει καμία απολύτως ανησυχία. Από τις ειδήσεις: «Απαντώντας σε ερώτηση αν υπάρχει κίνδυνος η πυρκαγιά να επεκταθεί στις ελεύθερες περιοχές, είπε ότι «για την ώρα δεν υπάρχει ανησυχία για τις ελεύθερες περιοχές», εξηγώντας πως «εκτός του ότι η πυρκαγιά εκτυλίσσεται μακριά από τις ελεύθερες περιοχές, η κατεύθυνση του ανέμου είναι τέτοια, που δεν τη φέρνει την πυρκαγιά προς τις ελεύθερες περιοχές, αλλά προς τις κατεχόμενες».

Βλέπετε;

Πάω πίσω.

Περνώ πάλι μέσα από τα δέντρα.

Μπαμ, ακούγεται ένας μουντός ήχος. Γυρίζω και βλέπω ένα λεμόνι που έπεσε από το δέντρο μόλις πέρασα.

Νομίζω ήταν στοχευμένο.

….

Χρειάζομαι φάρμακα.

The Köln Concert. Ολόκληρο. Με μία δόση.