Punk

Έζησα στο Λονδίνο στη μέση της δεκαετίας του 80.

Για λίγο καιρό αφού ξεμπέρδεψα με ένα μόνο δίπλωμα.

Ήμουν ολίγον βούτυρος.

Ήταν η εποχή του πανκ. Η μάλλον ήταν ήδη η μετά πανκ εποχή.

Άκουγα την πανκ στα κρυφά. Εντάξει, το ορθόδοξο ροκ ήταν αποδεκτό, αλλά ένας καθώς πρέπει Στροβολιώτης πως είναι δυνατόν να ασχολείται με αυτά τα  πράγματα;

Στα κρυφά σχεδόν πήγα σε δυο τρείς συναυλίες των (τότε) περιθωριακών: Public Image Ltd, Elvis Costello, U2, Siouxsie and the Banshees, Jam, Ultravox, The Go betweens.

Εντάξει έκανα και κάμποσο head banging – είχα μαλλιά τότε.

Από τότε λατρεύω εκείνη τη μουσική – θα έλεγα χωρίς πολλές φανφάρες, και με πλήρη έλλειψη σεβασμού και μετριοφροσύνης πως γνωρίζω την punk μουσική όσο λίγοι.

Ο τρόπος τους ζωής όμως, δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία μου.

Ή στο θάρρος μου.

Σήμερα ήταν μια punk μέρα. Πήγαν όλα big time στραβά, από το πρωί μέχρι το βραδάκι.

Συνέβηκε το αδιανόητο: πήγαινα σπίτι και δεν ήθελα να δω τα μωρά!

Προδοσία!

Προδοσία!

Προδοσία!

Ευτυχώς δεν ήταν σπίτι. Είχα ξεχάσει πως πήγαν με τη σύζυγο σε κάποιους καλούς φίλους.

Α, λέω! Και τώρα οι δυο μας!

Έβαλα ένα φλιτζάνι ζιβάνα και άρχισα να διαλέγω μουσική.

Πρώτος μου ήρθε ο Αλκίνοος. Αυτό είναι punk, σωστά;

Και μετά ένα σωρό αναμνήσεις.

Για να με κάνουν να ξεχάσω το αίσθημα του πνιγμού που είχα όλη μέρα.

Να ξεχάσω πως εδώ και καιρό, διάφορα ζητήματα με κρατούν κάτω από το νερό.

(Όχι πανικός, κυρίως επαγγελματικά ζητήματα, τίποτα τραγικό, αλλά ας πούμε είναι μια συνάρτηση κατάστασης η οποία ξυπνά μέσα μου το αίσθημα της αδικίας: τι στο καλό κάνω εδώ; Πόσο καιρό τα ίδια προβλήματα; Πόσο καιρό θα με ταλαιπωρούν οι τάδε, και οι τάδε, και οι τάδε; Δεν είναι λογικό μετά από κάποια περίοδο να έρθει η μαγική λύση σε όλα; Το ξέρω πως η απάντηση είναι όχι. Το ξέρω πως όλοι έχουν τα προβλήματα τους, το ξέρω πως υπερβάλλω.

Σίγουρα πολλοί έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα.

Ξέρω όμως πως ΔΕΝ υπερβάλλω. Αν υπήρχε μια διαγαλαξιακή δικαιοσύνη, ή έστω ένας θεός, δε θα έπρεπε να δοκιμάζομαι από κάποια γελοία ζητήματα.

Τρέχα γύρευε όμως. Για να καταλάβετε: σε γενική συνέλευση πολυκατοικίας ένας συμπαθής κύριος που μάλλον δεν με συμπαθεί, αξιοποίησε όλα τα επιχειρήματα που θα μπορούσαν να σταθούν αλλά δε στάθηκαν, και μετά έριξε το απίστευτο: πως μιλάς ρε, εσύ, που πρόδωσες τον Περδίκη και πήγες στην άλλη πλευρά!

Χαμογέλασα, δάκρυσα, I had had enough by then!)

Πάλι κάτω από το νερό.

Μέχρι το τέρμα.

Και μετά παίρνω μια ανάσα.

Και μετά πάλι κάτω.

Πιο βαθιά κάθε φορά.

Και πιο λίγη ανάσα κάθε φορά.

Σήμερα το πρωί περπατούσα ενάμιση ώρα στους βρομισμένους δρόμους της Λευκωσίας.

Ήθελα να ξεφύγω, αλλά μέχρι που;

Στον βορρά θα ήταν πιο εύκολο, αλλά εκείνη η διαδικασία, γειώνει πλήρως την κατάσταση.

Άσε που θα μπορούσε να με έβλεπε και κανένας δημοσιογράφος του Φιλελευθέρου και να με στάμπαρε πως ήμουν θαμώνας των ψευδοκαζίνο.

Ακούστε, και δείτε όσοι θέλετε.

Το This is not a love song είναι στην αυθεντική ερμηνεία, και όχι στην μαλακισμένη των Nouvelle Vague.

Και να σας πω και μια ιστορία. Σε ένα ζαχαροπλαστείο στο Moscow Road στο  Bayswater είχα δει τότε αυτή την ανακοίνωση: “This is not a door”.

Αυτή η πρόταση με είχε τότε συγκλονίσει:

Ήταν ανάγκη να υποδειχθεί το αυτονόητο;