father@god.com

 

Βρέθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση πρόσφατα. Ένας νεαρός αρχιμανδρίτης συντροφιά με τον Mac του, μας μίλησε για την ορθοδοξία σε σχέση με τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

 

Κοίταξε, σε επίπεδο θεολογικό ή πιο σωστά θεωρητικό δεν βρήκα πολλά να διαφωνήσω μαζί του. Άλλωστε ο άνθρωπος ήταν χαμηλών τόνων και δεν προκαλούσε. Και με τι να διαφωνήσει κανείς; Με την αγάπη; Με την καλοσύνη; Με την υπομονή; Με την ανοχή και την ελευθερία στη βούληση; Μα αυτά δεν είναι χριστιανικά πράγματα. Αυτές είναι διαχρονικές αρχές και αξίες, προϋπήρχαν του χριστιανισμού και σίγουρα χαρακτηρίζουν και άλλες θρησκείες και δόγματα.

 

Και βεβαίως γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως ο τρόπος που εκφράζονται και εφαρμόζονται αυτές οι αρχές δεν είναι πάντα ο αναμενόμενος. Ξέρεις πολύ καλά πως ο αποκλειστικός dealer που έχεις στο νησί μας είναι λίγο περίεργος. Ξέρεις πως επειδή ό,τι του λείπει στο κεφάλι, το έχει σε μυϊκή δύναμη, μια την άλλη απειλεί πως θα δέρει τον ένα, θα ττοππουζιάσει τον άλλον, αυτά δε μου φαίνονται και πολύ χριστιανικά, και διερωτούμαι τι σε κρατά και δεν τον αλλάζεις. Χαλά την εικόνα της αντιπροσωπείας.

 

Αλλά ξεφεύγω. Είπαμε πως λίγο μπορούσα να διαφωνήσω με όσα είπε ο αρχιμανδρίτης. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί, ούτε καν στο αν εκείνα που είπε, είναι δυνατόν να εφαρμοστούν σωστά.

 

Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και η ορθότερη εφαρμογή των οδηγιών Σου, ακόμα και η καλύτερη συμπεριφορά από μέρους της εκκλησίας δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Εντάξει υπάρχουν και οι υποκριτές, με τα σταυρουδάκια, τα κεράκια, τις νηστείες όποτε βολεύει, αλλά ως εκεί! Στην υπόλοιπη τους ζωή, στη δουλειά τους δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από ένα κανονικό άνθρωπο. Υπάρχουν και άλλοι: εκείνοι που νοιώθουν και την ανάγκη να Σε στηρίξουν. Εκείνοι που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για Σένα: να μη ρωτούμε τι μπορεί να κάνει η θρησκεία για εμάς, λένε, να ρωτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για τη θρησκεία.

 

Σοβαρά;

 

Μα οι άνθρωποι δεν διεκδικούν να διορθώσουν το σύμπαν, ή να σώσουν τις ψυχές των λαών. Για να γίνουν αυτά θεωρητικά τουλάχιστον, πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες. ΤΙΣ οδηγίες που μας διαβιβάζεις μέσω της επίσημης αντιπροσωπείας. Και εδώ πρέπει να επισημάνω και ένα άλλο είδος ανθρώπων  που λέει πως ε, καλά δεν κάνω ό,τι λένε οι παπάδες, ζω όμως σωστά τη ζωή μου, και νομίζω πρέπει να θεωρούμαι καλός χριστιανός.

 

Ε, τώρα γίνονται αυτά τα πράγματα; Αν ήταν έτσι, και ζούσε ο καθένας όπως του δόξει, ποια η χρησιμότητα της αντιπροσωπείας; Ποια η χρησιμότητα του αποκλειστικού   dealer και του υπόλοιπου προσωπικού; Όχι, για να είμαστε σωστοί μπορεί να είναι κάποιος καλός άνθρωπος, αλλά καλός χριστιανός είναι μόνο αυτός που ακολουθεί τις οδηγίες Σου.

 

Εγώ είπα στο δικό Σου την αλήθεια: δεν πίστευα πριν, και δεν πίστευα και μετά την ομιλία του. Δε βλέπω καμιά σχέση της χριστιανικής θρησκείας με τη ζωή μου.  Προσπαθώ να είμαι καλόν πλάσμαν, νομίζω είμαι καλύτερος από πολλούς που κυκλοφορούν με την σφραγίδα του χριστιανού, και αν θέλεις, νοιώθω και μια ελευθερία. Ελευθερία από τη μια να ορίζω εγώ τη ζωή μου, και ελευθερία από την ανάγκη να αποδείξω πως ανήκω κάπου, πως ακολουθώ οδηγίες.

 

Είπα στο δικό Σου και τους προβληματισμούς μου όμως: εκτός από τις απαραίτητες τελετές που αφορούν είτε εμένα, είτε φίλους και γνωστούς, δεν πάω εκκλησία.  Πηγαίνω όμως συχνά ποδηλασία. Ποδηλασία τα πρωινά της Κυριακής. Και περνώ από πολλές εκκλησίες, μικρές και μεγάλες, αστικές και περιφερειακές. Και πολλές φορές διερωτήθηκα: θα «κέρδιζα» άραγε περισσότερα αν περνούσα ένα πρωινό της Κυριακής στην εκκλησία, παρά να γυρίζω με το ποδήλατο;

 

Ξέρεις η ποδηλασία ευνοεί την σκέψη και τον διαλογισμό. Και δεν ήταν απλό να απαντήσω. Τελικά το έκανα όμως. Και η απάντηση είναι πως το ποδήλατο μου προσφέρει περισσότερα από την εκκλησία, και δε μετάνιωσα ούτε μια φορά που πέρασα από μια εκκλησία ποδηλατώντας και όχι με σκοπό να παρακολουθήσω τη λειτουργία.

 

Και άλλος ένας προβληματισμός: είμαι σίγουρος πως θυμάσαι πως έχω δυο καταπληκτικά μικρά κοπελλούθκια. Προσπαθώ και θέλω να τους μάθω την κουλτούρα μας. Και αυτή η κουλτούρα, περιλαμβάνει και Εσένα, και τους αντιπροσώπους σου, τις εκκλησίες σου, την τέχνη που κουβαλούν, το κιτς που κουβαλούν. Ε, λοιπόν δεν ξέρω πώς να τους τα πω όλα αυτά. Προσπαθώ να ξεκινώ αντικειμενικά, αλλά ακριβώς αυτή η αντικειμενικότητα δεν μπορεί να με αφήσει να τα λέω όπως θα έπρεπε. Κάθε φορά που ξεκινώ να μιλήσω μου έρχεται στο μυαλό ο dealer Σου, σκέφτομαι τις δηλώσεις του που τόσες φορές αφορμούνται από το μίσος, σκέφτομαι τη ξύλινη και εξτρεμιστική γλώσσα που χρησιμοποιεί για την πολιτική και που διαλαλεί μάλλον το κακό παρά το καλό, και μετά αλλάζω κουβέντα και τους λέω για τις μελισσούλες και τα ψαράκια.

 

Κακό αυτό. Αν έχεις καμιά καλή ιδέα   για αυτό τουλάχιστο το ζήτημα, ξέρεις που θα με βρεις.