Αισιοδοξία και αγωνία για τη λύση σε εκδήλωση.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από την «Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών» το βράδυ της Πέμπτης 19 Νοεμβρίου στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία.
Βασικοί ομιλητές οι ακόλουθοι:
-Τουμάζος Τσελεπής.
-Χρήστος Στυλιανίδης.
-Μιχάλης Παπαπέτρου.
Να αναφέρω κατ’ αρχάς πως ήταν εντυπωσιακή η παρουσία του κόσμου στην εκδήλωση. Παρακολουθώ εδώ και χρόνια τέτοιες εκδηλώσεις και μπορώ μετά βεβαιότητας να αναφέρω πως ήταν η πολυπληθέστερη εκδήλωση τέτοιου τύπου από το 2004.
Μια τέτοια εκδήλωση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αφετηρία για τη δημιουργία μομέντουμ λύσης εντός της κοινωνίας, εντός των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων…
Το θέμα των ομιλητών ήταν βεβαίως οι συνομιλίες για τη λύση. Ο Χρήστος Στυλιανίδης έκανε μια εξαιρετική ανάλυση για το γεωπολιτικό περιβάλλον, ανέφερε γιατί όλοι οι διεθνείς παίκτες από Ρωσία, Αμερική, Αγγλία Γαλλο – Γερμανία έχουν λόγους να θέλουν λύση στο Κυπριακό, και γιατί αυτό το πλαίσιο θα ωθήσει τους δυο Κυπρίους ηγέτες οι οποίοι με τη βοήθεια Ερντογάν – Παπανδρέου θα πρέπει να ολοκληρώσουν τις συνομιλίες.
Ο Παπαπέτρου εξέφρασε περισσότερο την οργή του για τη συστηματική υπονόμευση των συνομιλιών από τους συμμάχους του Προέδρου, είπε ευθέως ότι πολλοί από τους σημερινούς απορριπτικούς δήλωναν πίστη στην ομοσπονδία επί καιρού Ντενκτάς, αλλά εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας πως τα πράγματα ήταν αδύνατο να προχωρήσουν. Τώρα που άλλαξε η κατάσταση έπεσαν οι μάσκες και έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, όπως ανέφερε συγκεκριμένα. Ο Μιχάλης Παπαπέτρου αναφέρθηκε και στην ανάγκη συντονισμού, έστω άτυπου μεταξύ ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, με στόχο τη λύση, και κατά το δυνατό περιορισμό των ανούσιων αντιπαραθέσεων. Η αναφορά του αυτή προκάλεσε τα αυθόρμητα χειροκροτήματα του κοινού.
Ο Τουμάζος Τσελεπής ήταν όπως πάντα χαμηλών τόνων και εντελώς επί της ουσίας. Αντιμετώπισε με χιούμορ τις πρόσφατες επιθέσεις που δέχτηκε από τους «κακούς» και έδωσε σαφείς ενδείξεις πως οι συνομιλίες προχωρούν. Ανέφερε πως η πλευρά μας διεκδικεί μέρος της Καρπασίας, ανέφερε επίσης το αυτονόητο πως δεν τίθεται πλέον σοβαρά από κανένα το ζήτημα της παρθενογένεσης.
Ήταν μεν προσεκτικός όπως πάντα, αλλά το μήνυμα που έδινε ήταν θετικό.
Οι ομιλητές απάντησαν και σε πολλές ερωτήσεις του ακροατηρίου, και ίσως η πιο σημαντική παρατήρηση ήταν μια ομοφωνία στην εκτίμηση πως σε περίπτωση συμφωνημένης και υπογραμμένης λύσης, την οποία οι ηγέτες θα πρέπει να στηρίξουν αναμένεται πως το ΑΚΕΛ θα δώσει ΝΑΙ γύρω στο 30%, ενώ ο Χρήστος Στυλιανίδης εκτίμησε πως ο ΔΗΣΥ μπορεί να φτάσει μέχρι και το 20%. Επιπροσθέτως αναμένεται πως ένα ποσοστό γύρω στο 7% από τα λοιπά κόμματα θα ψηφίσει επίσης ΝΑΙ. Με αυτά τα νούμερα, δημιουργείται ρεαλιστική προοπτική για πλειοψηφία λύσης.
Με όλα τα πιο πάνω πιστεύω πως όλοι στο ακροατήριο έφυγαν με ένα σπάνιο αίσθημα αισιοδοξίας. Το έκαναν όμως αφού μετέδωσαν την αγωνία τους για τα κακώς έχοντα. Τα μηνύματα απευθύνονταν στον πρόεδρο Χριστόφια και συνεπώς ο Τουμάζος Τσελεπής ήταν ο δέκτης τους. Τα πιο αγωνιώδη ερωτήματα είχαν να κάνουν με την έλλειψη ενημέρωσης του κόσμου, σε ένα περιβάλλον μάλιστα όπου τα πλείστα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι αρνητικά προς την προοπτική λύσης, αντίθετα μάλιστα μεριμνούν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, προβάλλοντας συνεχώς αρνητισμό και κατακεραυνώνοντας οτιδήποτε αφορά την επιδιωκόμενη ομοσπονδία.
Όλοι οι ομιλητές παραδέχτηκαν πως αυτό είναι πολύ δύσκολο σημείο.
Ρωτήθηκαν επίσης και για τον χειρισμό των βαριδιών του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Ο Μιχάλης Παπαπέτρου ήταν κάθετος, πως δηλαδή όσοι είναι να ψηφίσουν θετικά από εκείνους τους χώρους θα το κάνουν ούτως ή άλλως, άρα καλύτερα ο Πρόεδρος να δείξει την έξοδο σε Κάρογιαν και Ομήρου και να συνεχίσει απερίσπαστος την δουλειά του. Αντίθετα ο Χρήστος Στυλιανίδης ήταν πιο προβληματισμένος κατά πόσον θα ήταν καλή ιδέα η πόρτα εξόδου για τους «κακούς» τώρα ή μετά την κατάληξη σε λύση. Είπε επίσης πως πιστεύει στη μακροπρόθεσμη τακτική του ΑΚΕΛ, η οποία πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε εθελούσια φυγή τους την κατάλληλη στιγμή.( Η δική μου άποψη είναι πως ο Πρόεδρος πρέπει να κρατήσει τα κοπέλια μαζί του, να τους σιαμαλίζει όσο είναι αξιοπρεπώς αποδεκτό, να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις, να τους αφήσει να γελοιοποιούνται, και να χωρίσουν οι δρόμοι τους όταν συμφωνήσει με τον Ταλάτ. Ξέρουμε όλοι πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ να πάνε με το ρεύμα της λύσης, άρα ας αντιδράσουν όσο το δυνατό αργότερα.)
Ο Χρήστος Στυλιανίδης τόνισε επίσης πως ένα 35% των Ελληνοκυπρίων θα είναι ούτως ή άλλως αρνητικό σε μια λύση, και συνεπώς οποιαδήποτε επικοινωνιακή πολιτική πρέπει να στοχεύει στους υπόλοιπους.
Σήμερα ξύπνησα, και συνεχίζω να νοιώθω καλά.
Γιατρέ;
Υ.Γ. Δεν έχω τις ομιλίες των βασικών συζητητών αφού δεν ακολούθησαν γραπτό κείμενο, αλλά παραθέτω πιο κάτω τον χαιρετισμό που έκανε στην εκδήλωση ο Τάκης Χατζηδημητρίου.
Ομιλία 19.11.2009 Ένωση Συντακτών
Τάκης Χατζηδημητρίου
Η λύση
Η Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών οργανώνει τη σημερινή εκδήλωση, όχι για να καταγράψει μία δραστηριότητα, ούτε για ν’ αναζητήσει μια παρουσία στο δημόσιο βίο.
Δεν πάσχει από τέτοιες αβεβαιότητες.
Η Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών δίνει το παρόν της από αίσθηση ευθύνης σε μια ώρα που την θεωρεί κρίσιμη.
Οι συνομιλίες που άρχισαν πριν 18 περίπου μήνες βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο. Για τη πορεία των συνομιλιών, την πρόοδο που σημείωσαν, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, θα αναφερθούν οι ομιλητές μας Το πιο βασικό όμως σημείο που άμεσα μας ενδιαφέρει ως πρωτοβουλία Σοσιαλιστών είναι η προοπτική και η δυνατότητα της λύσης που οι συνομιλίες υπηρετούν.
Το εκπληκτικό που παρατηρείται είναι, ότι, κάθε φορά που οι δύο ηγέτες φθάνουν σε κοινά σημεία ή μειώνουν τις αποστάσεις που τους χωρίζουν κινητοποιείται από κάποιους, με πρωταγωνιστές μάλιστα τους εταίρους στη Κυβέρνηση, μια ιερή αγανάκτηση που θέλει να στείλει στο πυρ το εξώτερο το Πρόεδρο Χριστόφια. Αντί να θλίβονται για τα προβλήματα και τις διαφορές που εμφανίζονται, αντί ν’ αγωνιούν για το βραδύ ρυθμό προόδου, αντί να προσφέρουν την υποστήριξη τους σε μια εξ αντικειμένου δύσκολη διαπραγμάτευση, εξανίστανται σε κάθε ενδεχόμενο συμφωνίας, και καλούν μάλιστα τον Πρόεδρο να ανακαλέσει προτάσεις και εισηγήσεις του. Κάτι που θα είναι διασυρμός για τον ίδιο αλλά και εξουθενωτικό για το κύρος και την αξιοπιστία της δικής μας πλευράς
Η Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών έκρινε ότι μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες δε της επιτρέπεται να μείνει απαθής θεατής. Θεωρεί την παράταση του Κυπριακού καταστροφική για το μέλλον του τόπου και πιστεύει, ότι, θα πρέπει να βοηθηθούν και να στηριχτούν οι δυνάμεις που μάχονται για τη λύση και ιδιαίτερα ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας που φέρει το κύριο βάρος του φορτίου.
Οι ομιλητές μας είναι άνθρωποι ενημερωμένοι , μέτοχοι στην ενεργό δράση, με ιστορία και προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων. Είναι άνθρωποι που έχουν ζυμωθεί μέσα στους αγώνες και δεν έχουν διστάσει, όταν χρειάστηκε, να πάρουν θέσεις ακόμη κι εναντίον του ρεύματος. Άνθρωποι που οι τίτλοι τους είναι καταγεγραμμένοι, όχι σε κάποια κατάστιχα αριστοκρατικών κολλεγίων, κι ούτε αντλούν το κύρος τους από θέσεις που κάποτε ευνοήθηκαν να έχουν ή εκλιπάρησαν για ν’ αποκτήσουν, αλλά από αγώνες εκεί που διαμορφώνεται η ιστορία. Με τη ζωή τους έχουν αποδείξει ότι μόνη έγνοια τους και μόνη δικαίωση προς την οποία αποβλέπουν, είναι, η εξυπηρέτηση του μεγάλου στόχου της επίλυσης του προβλήματος μας.
Διερωτούμαστε αν εκείνοι που προτείνουν ανεδαφική κι εξτρεμιστική πολιτική, εκείνοι που θέλουν ν’ αφήσουν τα πράγματα ως έχουν, εκείνοι που υποστηρίζουν τη διχοτόμηση, διερωτούμαστε πραγματικά, αν έχουν συνείδηση του τι αυτό σημαίνει; Καταλαβαίνουν ότι θα είναι Κύπριοι της μισής Κύπρου; Ότι θα είναι η μοναδική περίπτωση στην Ελληνική ιστορία που Έλληνες εθελοντικά εγκαταλείπουν πατρώα εδάφη κι επιφέρουν συρρίκνωση του Ελληνισμού; Κι αυτό, όχι από εθνική ευαισθησία όπως ισχυρίζονται, αλλά από δειλία, μικροψυχία και απέραντη αίσθηση εγωισμού, γιατί απλούστατα δεν θέλουν να συνυπάρχουν με άλλους, γιατί δε θέλουν να έχουν ανάμεσα τους ΤΚ;
Μισή λοιπόν Κύπρο και δική μας λένε.
Αυτή είναι η ωφελιμιστική γοητεία της διχοτόμησης. Η Κίρκη του Κυπριακού. Είναι κι η Κίρκη Ελληνικός μύθος. Μας μιλά γι’ αυτούς που βολεύονται, που απολαμβάνουν, που ξεχνούν, που διαγράφουν. Αυτούς που είναι έτοιμοι να αφήσουν ορφανή τη πατρώα γη, αυτούς που δεν πονούν τον τόπο. Αυτούς που δε νοιώθουν την έλλειψη της μισής Κύπρου. Αυτούς που κλείνουν τα μάτια και δε θέλουν να δουν ολόκληρη την Κύπρο, ν’ αντικρύσουν το κυπριακό τοπίο, ν’ ξανακαλύψουν τον τόπο μας, και να λατρέψουν την πατρίδα που σήμερα στερούμαστε, όχι μόνο από ευθύνες των ξένων.
Βαρεθήκαμε πια ν’ ακούμε κάθε Κυριακή, ύστερα από τα μνημόσυνα, τις κραυγαλέες απορρίψεις και καταδίκες των όσων θετικών και σημαντικών πέτυχε ο Χριστόφιας στις συνομιλίες.
Στο μέτωπο τού απορριπτισμού, στο μέτωπο της Κίρκης, στο μέτωπο της διχοτόμησης, στο μέτωπο της απάτης με το τέχνασμα του υπερπατριωτισμού, θα πρέπει να προτάξουμε το μέτωπο του μέλλοντος, για μια Κύπρο της συνεννόησης, της συνύπαρξης και της συμπόρευσης. Μέτωπα δε πρέπει να στήνονται μόνο για τις εκλογές. Μέτωπα και μάλιστα στην ευρύτερη δυνατή μορφή τους θα πρέπει να στηθούν τώρα, για ν’ ανοίξουν δρόμους , ν’ αναλάβουν ευθύνες και να στηρίξουν την πορεία , την προσπάθεια, για τη λύση. Σήμερα γιατί αύριο θα είναι αργά, πολύ αργά.
Στροβολιώτης 
τι μαθηματικα ειναι αυτα?
απο που θα βρει το 30% το ΑΚΕΛ?
γιατρε;;;;;
τα χαπια μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Rose,
Ξέρει καλύτερα πως να μαζ’έψει το 30% του το ΑΚΕΛ.:)
(Και τους εμπιστεύομαι!)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πρωτοβουλία σοσιαλιστών;;;;
εμμμ, πριν πεθάνω στα γέλια ή και στα κλάματα, μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι εννοεί ο ποιητής με τον τίτλο του «σοσιαλιστή»;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
Σοσιαλιστής με την έννοια την ευρωπαική, την Ελληνική, την Γαλλική κλπ.
Ελπίζω να απάντησα στην απορία σου.
Αν όχι, στη διάθεση σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
θέλω να θεωρώ ότι είσαι καλόπιστος άνθρωπος οπότε συνεχίζω και προσπερνώ τις τουλάχιστεν άνευ περιεχομένου αοριστίες που αναφέρεις
επί της ουσίας, ποιο είναι δηλαδή το περιεχόμενο της έννοιας «σοσιαλισμός»
ποια είναι ακριβώς τα πιστεύω ενός σοσιαλιστή και τι επιδιώκει για τους ανθρώπους;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
Ισως θα έπρεπε να διευκρίνιζες τι εννοούσες με την αρχική σου ερώτηση.
Αν η ερώτηση είναι τι σημαίνει σοσιαλισμός για μένα, η απάντηση μπορεί να είναι απλή:
Οικονομία της αγοράς με ανθρώπινο πρόσωπο.
Και για να σε προλάβω, ΔΕΝ πιστεύω στον μαρξιστικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Πιστεύω πως καλώς ή κακώς το μόνο σύστημα που μπορεί να δουλέψει με το συμφεροντολογικό ανθρώπινο είδος είναι η οικονομία της αγοράς.
Και για αυτό φταίει το είδος, όχι το σύστημα.
Ε, λοιπόν ο δικός μου σοσιαλισμός στοχεύει να εξευμενίσει αυτό το σύστημα.
Και κάτι τελευταίο: ο σοσιαλισμός της «Πρωτοβουλίας» είναι ακόμη, εξ όσων γνωρίζω, υπό κατασκευή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«συμφεροντολογικό ανθρώπινο είδος»
δηλαδή θεωρείς ότι το συμφέρον είνια ίδιον χαρακτηριστικό του ανθρώπου;
«οικονομία της αγοράς»
τι ακριβώς σημαίνει αυτό δηλαδή;
μπορείς σε παρακαλώ να διευκρινήσεις τους δύο όρους ξεχωριστά και μετά πως αυτοί συνδυάζονται στην πράξη;
και αν ο στόχος του δικού σου σοσιαλισμού είναι να «εξευμενίσει» το σύστημα, δηλαδή θεωρείς ότι το σύστημα το συγκεκριμένο δεν είναι «καλο» σε αυτό το σύστημα «οικονομίας της αγοράς»;
τι ακριβώς είναι που δεν είναι καλό και πρέπει να «εξευμενιστεί¨» κατά τη γνώμη σου;
και πως θα γίνει αυτό;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
Ναι θεωρώ πως οι άνθρωποι λειτουργούν ορθολογιστικά, και άρα ναι, επιδιώκουν το συμφέρον τους.
Η «οικονομία της αγοράς» είναι γνωστή έννοια. Ενας πρόχειρος ορισμός θα μπορούσε να είναι πως όλα εντός της έχουν την αξία τους και οι τιμές καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση.
Στη συνέχεια με χάνεις. Ολοι ξέρουμε πως συστήματα ελεύθερης αγοράς μπορούν να εφαρμοστούν με διαφορετικούς τρόπους. Ενα απλό παράδειγμα αφορά τους καπιταλιστές – αρπακτικά που υπάρχουν στη Ρωσία, ας πούμε με την ελεύθερη οικονομία – κοινωνικό κράτος που υπάρχει στη δυτική Ευρώπη.
Γενικά προτιμώ το δεύτερο είδος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικά καθορισμένο, δηλαδή διαμορφώνεται από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζει
αν ένα μωρό μεγαλώσει στα γκέτο των συμμοριών του Μπρονξ πχ αυτό θα καθορίσει και την εν γένει μετέπειτα συμπεριφορά του
το ίδιο μωρό, αν μεγαλώσει στα παλάτια του Μπάκιγχαμ θα μεγαλωσει και θα διαμορφωθεί ο χαρακτήρας του τελείως διαφορετικά
το ίδιο μωρό αν μεγαλώσει στο σπίτι της Μαντόνα ή της Ατζελίνας και του Μπρατ που έχουν την τάσει να υιοθετούν μωρά θα βγει εντελώς διαφορετικός άνθρωπος παρά αν μεγάλωνε στο χωριό της φτώχειας και της εξαθλίωσης στην χώρα καταγωγής του
από κει και πέρα το αν οι άνθρωποι λειτουργούν «ορθολογιστικά» αυτό ανατρέπεται από την ίδια την πραγματικότητα και τα ίδια τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι
για σένα είναι πχ ορθολογιστική η λύση του κυπριακού σύμφωνα με το σχέδιο ανάν 5 και είναι προς το συφέρον σου
για άλλους αυτό δεν είναι ορθολογιστικό και δεν είναι προς το συμφέρον τους
το τι είναι ορθολογιστικό και το πως αντιλαμβάνεται κάποιος το συμφέρον του είναι κάτι που είναι υποκειμενικό και απόλυτα σχετικό
και αυτό έχει να κάνει και με την πρώτη παρατήρηση, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικά καθορισμένο και το πως αντιμετωπίζει συγκεκριμένα θέματα και καταστάσεις έχει να κάνει με τα βιώματα κια τις εμπειρίες του
η οικονομία της αγοράς είναι μια έννοια που δεν είναι καθόλου γνωστή και ο καθένας μπορεί να την αντιλαμβάνεται όπως αυτός αυτός νομίζει
αυτό που λες ότι και καλά οι τιμές καθορίζονται από την προσφορά και την ζήτηση είναι η μεγαλύτερη απάτη και κοροιδία του συγκεκριμένου συστήματος
γιαυτό άλλωστε υπάρχει τάχα η υπηρεσία προστασίας του ανταγωνισμού που εννοείται ότι δεν λειτουργεί
η «ελεύθερη» αγορά είναι απλά μια απάτη αφού επί της ουσίας αυτό που υπάρχει σήμερα είναι απλά μονοπώλια και ολιγοπώλια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών που «εκλέγουν» τον κάθε ομπάμα κλπ
πχ ο Ομπάμα είχε ακριβώς τους ίδιους χορηγούς με τον Μακέιν
δύο επιλογές που στην ουσία είναι μια
αυτά προς το παρόν
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
Σωστά, διαμορφωνόμαστε στο περιβάλλον που ζούμε. Ο ορθολογισμός μου όμως υπερβαίνει αυτή τη διαμόρφωση. Για το Ανάν 5, ναι, ο ορθολογισμός με οδήγησε στο ναι. Αν ο δικός σου ορθολογισμός σε οδήγησε στο όχι, οφείλω να το σεβαστώ όπως απαιτώ να με σεβαστείς και εσύ.
Αν η απόφαση του ενός ή του άλλου όμως κατευθυνόταν από συνθήματα, δάκρυα, ή ψευτιές, τότε δεν θα με βρεις να είμαι το ίδιο ευγενικός.
Τολμώ όμως να πω πως ο ορθολογισμός δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Έχω κάνει την άσκηση και γνωρίζω πως με κάποιους τουλάχιστον ορθολογιστές του όχι, καταλήξαμε σε απόλυτα κοινά συμπεράσματα.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο στα πολιτικά, ισχύει και στα οικονομικά, και στα προσωπικά κλπ.
Για την οικονομία της αγοράς προφανώς διαφωνούμε, γι’ αυτό θα σταθώ στην αναφορά που έκανα στο προηγούμενο μου σχόλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
οπότε ο «ορθολογισμός» είναι κάτι σχετικό και υποκειμενικό και άρα το τι συνιστά συμφέρον για σένα δεν σημαίνει ότι το ίδιο πράγμα συνιστά και συμφέρον για τον άλλο
άρα πάει περίπατο η φράση που χρησιμοποίησες:
«Πιστεύω πως καλώς ή κακώς το μόνο σύστημα που μπορεί να δουλέψει με το συμφεροντολογικό ανθρώπινο είδος είναι η οικονομία της αγοράς»
αφού δεν υπάρχει μια σταθερή έννοια και περιεχόμενο που να καθορίζει τι ακριβώς είναι το «συμφεροντολογικό ανθρώπινο είδος»
για κάποιον πχ συμφέρον θεωρεί να σταθεί αλληλέγγυος προς τους απεργούς του cafe la mode ενώ για τον άλλο απλά να φκάλει λιρες για τον εαυτό του
προσωπικά θεωρώ και για τα δύο πιο πάνω παραδείγματα καθοριστικό ρόλο έπαιξε το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν και ζουν οι άνθρωποι
ο ορθολογισμός έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τα φυσικά πειράματα που και ακόμη και αυτά φυσικά έχουν τις αντιθέσεις του
δηλαδή για το πείραμα του cern που είναι το μεγαλύτερο που έγινε ποτέ υπό την καθοδηγηση του Χιγκς με κύριο στόχο την ανακάλυψη του λεγόμενου γονιδιου θεού
ο έτερος τεράστιος φυσικός που λένε ότι ξεπέρασε τον Αινσταιν ο Χόκινς λέει ότι αυτό το πείραμα ειναι μια μεγάλη μαλακία
εάν εσύ θεωρείς ότι είσαι «ορθολογιστής» το ίδιο θεωρούσε και ο Χίτλερ πχ ή ο Στάλιν ή ο Τσόρτσιλ ή ο γιώρκος ή ο πάμπος και η κυρία αντρούλλα
ο καθένας αντιλαμβάνεται όπως μόνο αυτός γνωρίζει το συμφέρον του
το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε την λογική μας για δούμε τι είναι αυτό που μας στερεί την αξιοπρεπή διαβίωση και αυτόν να πολεμήσουμε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
οσρ,
Ξέχασα από πού ξεκινήσαμε.
Αλλά δεν έγραψα αυτό που ισχυρίζεσαι. Αυτό που λέω εγώ είναι πως ως τρόπος ανάλυσης των δεδομένων ο ορθολογισμός μπορεί μεν να οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα, πλην όμως ο τρόπος είναι ο ίδιος.
Δηλαδή, αν μιλάμε για την ελεύθερη οικονομία, μπορεί να διαφωνούμε στο αν μας αρέσει ή όχι ως σύστημα, αλλά πιστεύω, αντιλαμβανόμαστε και οι δυο πως δουλεύει με συγκεκριμένο τρόπο και κανόνες.
Πιστεύω πλατειάζεις αδικαιολόγητα όταν βάζεις στη συζήτηση Χίτλερ και Στάλιν. Σίγουρα δεν υπάρχουν παγκόσμιοι νόμοι γραμμένοι στην πέτρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει τους πιο πάνω κυρίους «ορθολογιστές» ό,τι και να έλεγαν οι ίδιοι.
Με προβληματίζει όμως αυτό:
«ο καθένας αντιλαμβάνεται όπως μόνο αυτός γνωρίζει το συμφέρον του»
Και ναι, και όχι. Αυτό είναι ίσως το κατ’ εξοχήν μόττο του άκρατου καπιταλισμού. Είχα όμως την εντύπωση πως δεν προκρίνεις αυτό το σύστημα εσύ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ο «ορθολογισμός» είναι μια αόριστη έννοια, αυτή είναι η ουσία
ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι είναι ορθολογιστής με τα δικά του δεδομένα χωρίς αυτό επί της ουσίας να σημαίνει και τίποτα
πχ εγώ θεωρώ ότι κρίνοντας «ορθολογιστικά» τα πράγματα ότι στις ηπα που δεν υπάρχει κατοχή αλλά υπάρχουν 40 εκατομύρια φτωχοί οι οποίοι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης εκατομύρια φτωχοί στην γαλλία που έκαψαν το παρίσι πριν 5 χρόνια στην ιταλία στην ελλάδα κλπ
ότι επί της ουσίας η ουσία για την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων δεν έχει να κάνει με καμιά «κατοχή» η οποία φυσικά και παίζει ρόλο
όπως γίνεται πχ στην Παλαιστίνη οι οποίοι εκτός από το οικονομικό σύστημα έχουν και την φασιστική στρατιωτική κατοχή του ισραήλ
ετσι κι αλλοιώς αυτά τα «προβλήματα» κατοχής της κύπρου της παλαιστίνης του αφγανιστάν του ιρακ κλπ είνια καθαρόαιμα προιόντα του συγκεκριμένου συστήματος τα οποία αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχαν ούτε αυτά
εφόσον ο άνθρωπος είναι ον καθορισμένο από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και ζει είναι φυσικό ότι οι πλείστοι άνθρωποι θα θεωρούν συμφέρον τους αυτό που τους «επιτάσσει» το κοινωνικό τους περιβάλλον
στην σάπια κοινωνία που ζούμε ο «επιτυχημένος» άνθρωπος είναι ο λεφτάς, ανεξαρτήτως τος πως έγινε λεφτάς, δηλαδή έμπορος ανθρώπων ναρκωτικών κλπ κλπ
οπότε οι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν ότι συμφέρον τους είναι αυτό
όταν λέμε ότι στην κυπρο η ταξική συνείδηση είναι υπό το μηδέν ακριβώς αυτό σημαίνει
ότι ο μισθωτός σκλάβος που δουλεύει για τρεις και εξήντα πχ στους εκμεταλλευτές τους συστήματος καπιταλιστές φοίβο ερωτοκρίτου του αποελ ή τον μιλτή νεοφύτου της ομόνοιας
θεωρεί ότι είναι το ίδιο και το αυτό μαζί τους λόγω της αποβλάκωσης από τα μμε της κοινωνικής αλλοτρίωσης που δεν σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς ενώ τους χωρίζει άβυσσος και φυσικα δεν είναι το ίδιο
η ουσία είναι να γίνει αντιληπτό το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων μισθωτών σκλάβων που παίρνουν μισθούς πείνας να αντιληφθούν την πραγματική τους τάξη
να καταλάβουν ποιος είναι ο εχθρός που τους στερεί την αξιοπρεπή διαβίωση
πχ η ερδοοσία στα καφε λα μοτ που δίνει μισθούς 630 ευρώ το μήνα
αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την λογική και την συνειδητοποίηση των πραγμάτων
εσύ απλά δεν μπαίνεις σε αυτή την λογική και θεωρείς ότι η λύση του κυπριακού με το παρόν σύστημα θα αλλάξει κάτι επί της ουσίας
οκ δικαίωμα σου να το πιστεύεις
μην θεωρείς όμως ότι και καλά εσύ είσαι ο ορθολογιστής ενώ οι άλλοι δεν είναι
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
Όταν ήμουν φοιτητής κατά τη δεκαετία του 80 διάβασα και το βιβλίο «Ο Αγών μου» (στη βιβλιοθήκη και μόνο, φοβόμουν μπας και με δει κανένας και εκτεθώ), αλλά και το «Κεφάλαιο» και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».
Διαισθάνομαι πως μελέτησες πολύ περισσότερα πράγματα από μένα.
Μελέτησα και πολλά άλλα, τα οποία δεν έπλασαν το μυαλό μου, (μια σύντομη περίοδο δήλωνα μάλιστα και αναρχικός), με βοήθησαν όμως να ανοίξω το μυαλό μου. Και στα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν από τότε έμαθα πως δεν υπάρχει μια τέλεια ιδεολογία η οποία να μπορεί να περιγράψει τον κόσμο.
Υπάρχουν πράγματα που είναι γενικά αποδεκτά, υπάρχουν και άλλα που δεν είναι. Και σε ανάλογες ιστορικές περιόδους, τα μεν γίνονται τα δε και αντιστρόφως.
Ο δικός μου ορθολογισμός είναι ένα μπουφέ ιδεολογίας αλλά και κυνισμού και ρεαλισμού. Ίσως τελικά να είναι ένα είδος διανοούμενης αναρχίας, άνκαι αυτή η περιγραφή μου φαίνεται ιδιαιτέρως πομπώδης.
Και ναι, πιστεύω αυτή είναι η σωστή συνταγή για επιβίωση. Δεν απαιτώ να την υιοθετήσεις εσύ η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε άλλος/άλλη. Αυτή μου η συνταγή μπορεί να προτείνει λύσεις για τα εκατομμύρια των φτωχών, αλλά θα είναι αδύνατη σε ιδεολογία. Και ξέρεις; Δε θα ασχοληθεί καν με το γενικότερο σύστημα και την βελτίωση ή την αποδόμησή του. Η συνταγή μου λέει πως αν νιώσεις βροχή ανοίγεις την ομπρέλα, αν σου αρέσει τρωεις και τη βροχή. (Αγαπώ την βροχή, αλλά συνήθως ανοίγω ομπρέλα.)
Τώρα, και τελειώνοντας, λες πως πιστεύω πως «μια λύση του Κυπριακού θα αλλάξει κάτι επί της ουσίας.» ναι και ίσως εδώ να επικεντρώνεται τελικά η δυσδιάκριτη μας διαφορά: στο δικό μου σύστημα αξιών η παρούσα κατάσταση στην Κύπρο είναι κακή. Μια λύση θα κάνει πράγματι καλύτερα τα πράγματα. Όλα τα άλλα έπονται.
Η συμφωνία είναι αδύνατη, αφού στο δικό σου σύστημα αξιών υπάρχει κάτι πιο σημαντικό: η ταξική πάλη.
Για το δικό μου ορθολογισμό, η ιεράρχηση αυτή είναι λανθασμένη. Πάλι θα ήμασταν σε διαφορετικό ιδεολογικό στρατόπεδο αν δεν υπήρχε το Κυπριακό, αλλά οι τότε διαφορές θα λύνονταν (ή όχι) σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, ένα ορθολογιστικό πλαίσιο, αφού ο διαλογισμός θα αφορούσε ορθά, τα σημαντικά προβλήματα της τότε κοινωνίας.
Μέχρι τότε να μου επιτρέψεις να θεωρώ αντικειμενικά και ορθολογιστικά πως πρώτη προτεραιότητα είναι η λύση του Κυπριακού.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
tτο θέμα δεν είναι να περιγράψεις τον κόσμο και φυσικά αυτοσκοπός δεν ειναι να βρεις μια ιδεολογία που να το κάνει αυτό
η ιδεολογία είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη, ο λόγος της ιδέας
αυτό που έχουμε στο μυαλό μας
δηλαδή να έχουμε στο μυαλό μας για το πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος
δηλαδή η ιδεολογία στόχο έχει να ΑΛΛΑΞΕΙ τον κόσμο και όχι απλά να τον περιγράψει
ο τίτλος/ταμπέλα που βάζει κάποιος σε αυτό που ονομάζει ιδεολογία του δεν έχει και τόση σημασία
αλλά το περιεχόμενο της και πως αυτή έχει λογικές απαντήσεις για τις αιτίες της αναξιοπρεπής διαβίωσης των ανθρώπων της φτώχειας και με ποιο τρόπο και πράξεις θα αλλάξει αυτός ο κόσμος
να,ι δεν διεκδικείς να αλλάξεις όλο το σύστημα και όλο τον κόσμο αλλοιώς δεν αλλάζεις τίποτα
ναι άμα βρέξει θα ανοίξεις την ομπρέλα για να μην βραχείς
πχ όταν η εργοδοσία γράφει στα @@ τους νόμους που κερδίθηκαν με αιματηρούς αγώνες ορίζουν για κατώτατο μισθό 790 ευρώ και δίνει μισθούς εξευτελισμού των 630 ευρώ
πρεπει φυσικά να διεκδικήσεις μέσα στο υπάρχον σύστημα καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ανθρώπους
με το ίδιο σκεπτικό θα διεκδικήθεί καλύτερη ζωή για τους παλαιστινίους που τελούν σε συνθήκες εξαθλίωσης λόγω της ισραηλινής κατοχής
έτσι και για την κύπρο και αυτό που ονομάζεται κυπριακό
προσωπικά έχω γράψει σχετικό κείμενο
Ας λύθει λοιπόν
http://osr55.wordpress.com/2009/09/22/
όχι τόσο γιατί πιστεύω ότι το νέο μόρφωμα που θα προκύψει σε αντικατάσταση του υπάρχοντος θα δώσει ουσιαστική διέξοδο στα πραγματικά προβλήματα των απλών ανθρώπων
απλα θα δώσει άλλο ένα βήμα συνειδητοποίησης για το ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός οι οποίοι φυσικά και δεν είναι οι «τούρκοι»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
osr,
είχα διαβάσει από τότε το κείμενο σου. Συμφωνώ, έστω και για άλλους λόγους.
Δε θα μπω στην ετυμολογία, ή έστω τη σημασία της λέξης ιδεολογία. Δεν είναι του παρόντος. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, προτιμώ να αναλώνομαι στην πρακτική, και όχι την θεωρία.
Και χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής, ενώ με ενδιαφέρει βεβαίως η αναξιοπρεπής διαβίωση κάποιων ανθρώπων, δεν αποτελεί προτεραιότητα μου να λύσω αυτό το πρόβλημα.
Και ενώ θα με βρεις σύμμαχο σε προπτώσεις που η εργοδοσία συμπεριφέρεται ανάρμοστα, όπως το παράδειγμα που περιγράφεις, θα είμαι το ίδιο επικριτικός και στις περιπτώσεις που μισθωτοί των 2 και των 3 χιλιάδων ευρώ αξιοποιούν τη συνδικαλιστική τους δύναμη για να κατοχυρώσουν κεκτημένα υπερδικαιώματα σε βάρος της κοινωνίας και κυρίως σε βάρος των μισθωτών των 700 ευρώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
είναι το ΑΚΕΛ που το ειπε όμως??
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Rose,
Ναι, ο Τσελεπής είπε πως πράγματι μέχρι και πριν 2 χρόνια ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά τώρα υπολογίζει πως μια συμφωνημένη και υπογραμμένη λύση, την οποία ούτως ή άλλως θα πρέπει να στηρίξει ο προέδρος και το κόμμα, θα πάρει μέχρι και 30% (από το 33-35% που ελέγχει το ΑΚΕΛ).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πριν καιρό έγραφα ότι είμαι αισιόδοξος για την κατάληξη τόσο των συνομιλιών όσο και του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Κάποιοι διερωτούνταν κατά πόσον η αισιοδοξία μου ήταν βάσιμη.
Κατά την άποψη μου τα όσα διαβάζουμε εδώ δικαιολογούν την αισιοδοξία.
Αν και το ήθελα πολύ, δυστυχώς δεν τα κατάφερα να παραστώ.
Εξακολουθώ λοιπόν να είμαι αισιόδοξος…
Στροβολιώτη ευχαριστώ που μας μετέφερες εδώ το τι λέχθηκε στη συζήτηση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μιχάλη θα δούμε! Ολο αυτό το καρκασιαλλίκκι στο ΔΗΚΟ αποδεικνύει πως καλύτερα να μείνουν στην κυβέρνηση, αλλά και πως φαίνεται πως πάμε καλά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΟΚ, με 5οτόσο τοις εκατό πλειοψηφία περνά η λύση απο δημοψήφισμα. Πώς εφαρμόζεται όμως με 40τόσο τοις εκατό του πληθυσμού εναντίον της και ενδεχομένως να τη σαμποτάρει; Δύσκολος δρόμος…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Noor,
Ναι, δύσκολος δρόμος.
Δεν υπάρχει όμως άλλος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Dear Ahmet, Yiannos and friends
I remain optimistic and that is why I find refreshing the intervention of Yiannos, who reported on a very positive initiative that the socialists have taken: we need this optimism to create the climate where people will realise their potential. This s no dream world or some idiotic ‘Νeverland’ of the Left or φορ peace-activists, but the fact that we have the potential and the people of Cyprus deserve and know better, even if the current political climate may appear a little murky. But let me explain.
1. I would not rush into the kinds of calculations made by media generated opinion polls: there are strong signs , including unpublished polls that show that the support for a settlement, providing it is signed by the leaders and backed by the Government, the political parties AKEL, DISY and those from DIKO and EDEK who want a solution will get a majority of over 60%. There is afundamental difference between 2004 and now:
(a) We have a legitimised process, called a ‘Cypriot solution’ brewing for some time;
(b) It will be an agreed solution, signed by the President;
(c) The Government and the state machinery will back it;
(d) AKEL will support it: it had 140 seminars all around Cyprus on the nature of a bizonal bicommunal federation – it is preparing its’ activists all over the country. I understand CTP is doing something similar in the north – although the mood in the north is not as positive.
(e) The insecurity over accession to the EU is no longer there: Cyprus is already a member of the EU.
(f) We have all learned from the past: mistakes of the 2004 situation will be avoided in terms of campaigning.
(g) The nationalist/rejectionist camp is in tatters: they have no leadership, they are defeated and divided, even if they have money and a large chunk of the media. Their ‘grandee’ Lyssarides is out of it; their ‘strategic organiser’ Lyllikas cannot be taken seriously; their media front people young Papadopoulos-Kolokasides-Kenevezos (DIKO) all with the blessing and funds from the archbishop etc are not a force to be worried about.
2. True, Ahmet each side will push for what will appear best for “its” side. i.e. their own demands in the case of the T/C side would inevitably reflect the power structure of an unrecognised regime which heavily depends on Turkey; CTP in power cannot, or in any case will not deviate too much form the official or historic position taken. But the key question is whether it will go far enough, and indeed Ankara will go far enough to allow for an opening or not. A lot of the ‘differences’ are posturing in their bargaining; other differences are substantial. We cannot take the various ‘positions’ of each side at face value. The doctrinaire debates over ‘continuity v. new state of affairs’ or ‘continuity of one state or two states which form a new state’ are non-starters: they have been resolved in practice. The rest is just for public consumption, so I think we should not bother with engaging.
3. I think that a solution (on the basis of the parameters already agreed) will benefit all international players including Turkey, the EU, Greece, NATO and USA etc. But it will also benefit the Cypriot people (Greek-Cypriot and Turkish-Cypriots) who will be able to move on at last for the social and political struggles beyond the national problem, after the solution is stabilised of course. Eroglou cannot resist the will of Ankara, if Ankara wants a solution.
On the basis of the above, I remain optimistic and in a fighting mood!
Best
Nicos
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Διευκρινίζω: το πιο πάνω μήνυμα γράφτηκε από τον Νίκο Τριμικλινιώτη στην πιο κάτω λίστα:
http://groups.yahoo.com/group/Forum_aRN/
Η λίστα αυτή δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2006 μετά από τα γεγονότα του English School.
Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για συντονισμό και δημιουργία μομέντουμ εν όψει των εξελίξεων…
Ο Αχμέτ είναι ο Ahmet Djavit An, ο Τουρκοκύπριος γιατρός που πήρε την Τουρκία στο Ευρωπαικό δικαστήριο και κέρδισε την υπόθεση του που αφορούσε την ελευθερία κινήσεων του μεταξύ βορρά και νότου.
Επί της ουσίας συμφωνώ εν πολλοίς με τον Νίκο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δημοσιεύω πιο κάτω και την ομιλία του Μιχάλη Παπαπέτρου.
ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΛΥΣΗ: “…λύση χωρίς ρήξεις με τα κατεστημένα δεν υπάρχει”
——————————————————————————–
Μιχάλης Παπαπέτρου, Λευκωσία, 19.11.2009
Μετά από 50 χρόνια προσπάθειες για λύση του Κυπριακού και 36 χρόνια από την εισβολή και την ντε φάκτο διχοτόμηση, οι συνομιλίες για την λύση είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Εάν οι Χριστόφιας και Ταλάτ αποτύχουν εκεί που απέτυχαν όλοι οι άλλοι, εάν περάσει το μήνυμα ότι ούτε οι ηγέτες της παραδοσιακής αριστεράς μπορούν, τότε δεν θα είμαστε καθόλου μακριά από την στιγμή που το Κυπριακό θα ανακηρυχθεί ως μη επιλύσιμο. Και από την στιγμή που οι διεθνής κοινότητα επείγεται για την λύση, γιατί, εκτός των άλλων, μετά την ένταξη μας δημιουργούνται προβλήματα στις σχέσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, τότε θα στραφούν σε άλλες μορφές λύσης. Διαφορετικές από αυτές της επανένωσης. Το παράδειγμα της Βοσνίας πρέπει να μας προειδοποιά και να μας ανησυχεί.
Αυτές οι συνομιλίες διεξάγονται μέσα από πρωτοφανείς δυσκολίες. Οι αντιδράσεις και η υπονόμευση τόσο του Προέδρου, όσο και της διαδικασίας, είναι πρωτοφανείς, τουλάχιστον για το στάδιο των διαπραγματεύσεων που διερχόμαστε. Κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων είναι η άρνηση του ομοσπονδιακού συστήματος. Πολλοί από αυτούς που αντιδρούν, για πολλές δεκαετίες παρίσταναν τους υποστηρικτές της ομοσπονδίας, εν όσω στην άλλη πλευρά βρισκόταν ο Ντεκτάς και ένιωθαν σίγουροι ότι τα πράγματα δεν θα προχωρήσουν. Όταν, όμως, οι Τ/Κ παραμέρισαν τον Ντεκτάς και στην άλλη πλευρά υπάρχει ένας ηγέτης που ασπάζεται την ομοσπονδία και την επανένωση, τότε αναγκάστηκαν να αποκαλυφθούν. Και έχουν μετατραπεί σε φανατικούς πολέμιους της ομοσπονδιακής λύσης. Άρχισαν να ονειρεύονται το ενιαίο κράτος ακόμα και χωρίς τους περιορισμούς της Ζυρίχης, αφού θυμήθηκαν το ένας άνθρωπος μία ψήφος.
Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο γιατί ο κύριος άξονας των υποσκαπτόντων (ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ) συμμετέχει στην κυβέρνηση. Κάτι που προκαλεί σύγχυση και μειώνει την πειστικότητα και την αξιοπιστία μας διεθνώς. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένας στημένος μηχανισμός υπόσκαψης όπως το 2004. Σ΄αυτόν συμμετέχουν πολιτικοί, ιεράρχες, καναλάρχες και επιχειρηματίες. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν αμφιβολίες και φόβους στον λαό και να δαιμονοποιήσουν την λύση. Ακόμα και θέματα που η Ε/Κ πλευρά είχε αποδεχτεί από πολλά χρόνια τα αμφισβητούν και επιτίθενται στον πρόεδρο Χριστόφια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η εκ περιτροπής, οι έποικοι, η σταθμισμένη ψήφος.
Γινόμαστε μάρτυρες της θεοποίησης του νομικισμού, σάμπως και το κυπριακό είναι νομικό και όχι πολιτικό πρόβλημα και θα λυθεί στις αίθουσες των Δικαστηρίων. Αυτές οι προσεγγίσεις είναι ουτοπικές. Οι νομικές αρχές μπορεί να αποβούν βοηθητικές μιας πολιτικής προσπάθειας, αλλά δεν μπορούν να την υποκαταστήσουν. Κανένα δικαστήριο ποτέ δεν έλυσε το οποιοδήποτε πρόβλημα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των αντιδρούντων αποτελεί η έλλειψη αντιπροτάσεων. Ελλείψει επιχειρημάτων δεν διστάζουν, με περισσή ευκολία, να υιοθετήσουν παραδοσιακές τούρκικες θέσεις (των εθνικιστών) πέρι διχοτόμισης. Έτσι οι διάφοροι «υπερπατριώτες» όπως ο Αρχιεπίσκοπος και άλλοι, είναι έτοιμοι να ξεγράψουν την μισή Κύπρο και μας λένε ότι η διχοτόμηση μπορεί να μην είναι κακή λύση. Παρασιωπώντας, βεβαίως, ότι η διχοτόμηση σημαίνει τεράστιους κινδύνους μια και στην μέση της Κύπρου θα υπάρχουν 140 μίλια σύνορα της Τουρκίας και μερικά εκατομμύρια νόμιμοι έποικοι στον Βορρά, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η αναβίωση του εθνικισμού στην Κύπρο, η προκλητικότητα και η επιθετικότητα των απορριπτικών και η ισοπεδωτική υπόσκαψη κάθε προσπάθειας λύσης, έχει, μεταξύ άλλων, τις αιτίες της στην διάσπαση, την ανοχή και την αμυντική στάση των δυνάμεων της λύσης. Φτάσαμε στο σημείο να απολογούμαστε σ’ αυτούς που με την πολιτική τους οδηγούν την Κύπρο στην καταστροφή και την συρρίκνωση.
Σε μία περίοδο όπου η παρουσία του Χριστόφια, του Ταλάτ, του Παπανδρέου και του Ερτογάν δημιουργεί ελπίδες λύσης, είναι καιρός οι δυνάμεις της επανένωσης να δράσουν πιο αποφασιστικά, πιο συντονισμένα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ας εγκαταλείψουμε τα παιχνίδια των λέξεων. Ναι, ο Απρίλης είναι χρονοδιάγραμμα και μάλιστα πιεστικό και καθοριστικό. Ας αφήσουμε την ξενοφοβία. Σε τι μας ενοχλεί μια εντατική διαπραγμάτευση (τύπου Καμπ Ντέϊβιτ) χωρίς υποχρεωτική επιδιαιτησία; Σε τι μας ενοχλεί μια πενταμερής διάσκεψη όπου θα δηλωθεί εκ των προτέρων ότι αυτό δεν εξυπακούει αναγνώριση του «τ/κ κράτους»; Μήπως στο Μπουργκενστόκ αναβαθμίστηκε η αναγνωρίστηκε η ΤΔΒΚ; Η μήπως αποαναγνωρίστηκε η Κυπριακή Δημοκρατία;
Προς αυτή την κατεύθυνση, εάν όσοι μιλούν για λύση είναι ειλικρινείς, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι προϋπόθεση για λύση είναι να τα βρει το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ. Εάν δεν μπορούν να συνεργαστούν, τουλάχιστον να συμπορευτούν. Εάν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση τα δύο μεγάλα κόμματα να φλερτάρουν με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ με στόχο την εξουσία, πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος δεν θα έχουν κάνει κάτι διαφορετικό από τους απορριπτικούς. Θα έχουν και αυτοί συμβάλει, ίσως με διαφορετικό τρόπο, στην καταστροφή της Κύπρου.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας θα πρέπει να κατανοήσει ότι λύση χωρίς ρήξεις με τα κατεστημένα δεν υπάρχει. Αν το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ συνεχίσουν να είναι βαρίδια (και εγώ εκτιμώ ότι θα είναι), να μην φοβηθεί την ρήξη έγκαιρα. Για να έχει χρόνο να πείσει τον λαό. Η αναβλητικότητα απλώς αναβάλλει την ρήξη για μια στιγμή που τα πράγματα δεν θα είναι αναστρέψιμα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιβάλλεται να κινηθεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το Κυπριακό πιστεύω πως αργά ή γρήγορα θα λυθεί. Γρήγορα με λύση επανένωσης μέχρι τον Απρίλη. Διαφορετικά, λίγο αργότερα με τις λύσεις που άρχισε να μας λανσάρει ο μακαριότατος. Δηλαδή την διχοτόμηση. Μπορεί να έφταιξαν πολλοί πολιτικοί ηγέτες στο παρελθόν. Όμως τον λογαριασμό πληρώνει ο τελευταίος. Και θα είναι κρίμα και άδικο ο Χριστόφιας και η Αριστερά να συνδέσουν το όνομα τους με την διχοτόμηση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!