Τη μέρα που έφεραν την κόρη μας.

Είχα γράψει για το γιο μας, εδώ.

Ήταν το καλοκαίρι του 2004. Ο περήφανος Κυπριακός λαός λίγους μήνες νωρίτερα είχε πάρει πολύ σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του, και υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μακαρίτη προχωρούσε ανεμπόδιστα προς τα πίσω.

Μετά τις Ευρωεκλογές του 2004 είχα εγκαταλείψει την ενεργό πολιτική, και έτσι όλος ο ελεύθερος χρόνος αφιερωνόταν στο μεγάλωμα του γιου μας.

Μετά ήρθε ένα ακόμα τηλεφώνημα. Από μια γιάτρενα η οποία μας είχε γνωρίσει την περίοδο που ζητούσαμε τη βοήθεια της επιστήμης για να τεκνοποιήσουμε, και η οποία είχε εν τω μεταξύ ενημερωθεί για την υιοθεσία του γιου μας. Παρακολουθούσε λέει μια κοπέλα η οποία εγκυμονούσε, και είχε εκφράσει την επιθυμία να δώσει το μωρό για υιοθεσία. Επικοινωνούσε μαζί μας, αφού η κοπέλα αυτή καταγόταν από την ίδια χώρα με την κοπέλα που είχε γεννήσει τον γιο μας, και θεώρησε λογικό να μας ενημερώσει. Έκρινε πως είχαμε αποδείξει εκ των πραγμάτων πως είχαμε τη θέληση και την αγάπη να μεγαλώσουμε οποιασδήποτε προέλευσης παιδάκι, και ακόμα πως θα ήταν μάλλον καλύτερο αν μεγάλωναν μαζί δυο υιοθετημένα παιδάκια, ιδίας φυλετικής προέλευσης.

Μας είπε ακόμα πως η κοψονούρα η μαστόρισσα της κοπέλας η οποία υποτίθεται λειτουργούσε για το καλό της,  ήθελε μάλιστα να ετοιμαστεί και να υπογραφτεί συμβόλαιο για να είναι λέει «καλυμμένες».

Πάθαμε ξανά την πλάκα μας. Θέλαμε δεύτερο μωρό; Στην αρχή δεν ήμασταν σίγουροι. Η ευτυχία που νοιώθαμε μεγαλώνοντας ήδη τον γιο μας ήταν αρκετή, και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα λειτουργούσαν οι παράμετροι ευτυχία Vs επιπρόσθετη επιβάρυνση που θα συνεπαγόταν η άφιξη ενός νέου μωρού.

Ήταν όμως και τα πιο σημαντικά ζητήματα, ήταν το ηθικό, ήταν το ανθρώπινο, πως μπορείς να κάνεις συμβόλαιο για ένα μωρό; Πως μπορείς να δεσμεύσεις μια μάνα να αποχωριστεί το μωρό της;

Είχαμε ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα να απαντήσουμε μέχρι τη Δευτέρα. Σάββατο ή Κυριακή πήραμε το γιο μας και πήγαμε στο Αλακάτι, ανατολικά της Κερύνειας  για μπάνιο. Από μικρός ο γιος μας γνώρισε εκείνη τη θάλασσα, και γενικά αγάπησε το νερό. Μάλιστα, την τελευταία φορά που είχαμε επισκεφτεί την περιοχή το καλοκαίρι που πέρασε είχαμε και το πρώτο μας ατύχημα, αφού ο μικρός ενώ  εξερευνούσε τα βράχια, έβαλε ξαφνικά  φωνή μεγάλη και άρχισε  να κλαίει. Το δεξί του ποδαράκι γέμισε αγκάθια, ένας παλιοαχινός βρέθηκε ύπουλα κάτω από το πόδι του και το γέμισε ψευδοαγκάθια.

Το καλοκαίρι του 2004 ο μικρός πήγαινε ακόμα όπου επιθυμούσαμε εμείς, και δεν είχαμε τέτοια προβλήματα.

Κάναμε λοιπόν το μπάνιο μας και καταλήξαμε εκεί κοντά σε μια ψαροταβέρνα, το St Kathleen’s, της οποίας η συμπαθητική ιδιοκτήτρια ένοιωσε την ανάγκη να μας πει πως στο συγκεκριμένο μέρος ζούσαν πάντα τουρκοκύπριοι.

Δε ξέρω αν έκανε τη διαφορά για μας.

Συνοδεύαμε τους μεζέδες (οι οποίοι στον βορρά σημαίνουν ουσιαστικά τα ορεκτικά) και την τσιπούρα μας με ένα καλό λευκό τουρκικό  κρασί Kavaklidere, και είπαμε με την κυρία πως θα έπρεπε να αποφασίζαμε. Ο μικρός είχε αποκοιμηθεί και έτσι είχαμε μερικά ήρεμα πολύτιμα λεπτά μπροστά μας.

Πολύ γρήγορα διεξήλθαμε το πρώτο μέρος του ζητήματος: ναι, επιθυμούσαμε να έχουμε και δεύτερο μωρό, δεν μπορούσαμε να αγνοήσουμε τη δεύτερη εύνοια της τύχης, πόσο μάλλον που ξέραμε πως το κυούμενο μωρό ήταν κοριτσάκι.

Τώρα πως προχωρούσαμε, ποιες δεσμεύσεις θα παίρναμε, ποιες δεσμεύσεις θα ζητούσαμε;

Ήταν μια από τις στιγμές της εκδίκησης του θεού, στον οποίο δεν πιστεύουμε, αλλά εκείνος  μας φώτισε ταυτόχρονα, και σε μερικά δευτερόλεπτα είπαμε και οι δυο το ίδιο πράγμα, και το ζήτημα έκλεισε:

Θα ενημερώναμε πως ναι, ενδιαφερόμαστε για  το κοριτσάκι, αλλά δεν επιθυμούσαμε με κανένα τρόπο να δεσμεύσουμε την γυναίκα που το εγκυμονούσε. Δε θέλαμε να τη γνωρίζαμε, δε θέλαμε να βάζαμε πάνω της πίεση, δε θέλαμε να δημιουργούσαμε σε καμιά πλευρά οποιουδήποτε είδους συναισθηματική εξάρτηση, θα ορίζαμε δικηγόρο, ο οποίος θα αναλάμβανε να πληρώσει εκ μέρους μας τα έξοδα της γέννας χωρίς οποιαδήποτε δέσμευση της κοπέλας. Αν όταν ερχόταν στον κόσμο το μωράκι ήθελε ακόμη να το δώσει για υιοθεσία, θα ειδοποιούσαμε το Γραφείο Ευημερίας, και τα πράγματα θα έπαιρναν το δρόμο τους.

Ετσι και έγινε. Μάθαμε πως η μαστόρισσα της κοπέλας δήλωσε την απαρέσκεια της, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Έφυγε το καλοκαίρι, ήρθε το φθινόπωρο και προς το τέλος του Νιόβρη μάθαμε πως η κοπέλα εισήχθη στην γυναικολογική κλινική. Η διαδικασία της γέννας εξελίχτηκε χωρίς προβλήματα, το κοριτσάκι γεννήθηκε την πρώτη του Δεκέμβρη, η κοπέλα που το γέννησε επανέλαβε εμφαντικά στους γιατρούς πως δεν μπορούσε να το μεγαλώσει και επιθυμούσε να το δώσει για υιοθεσία.

Το Γραφείο Ευημερίας ενημερώθηκε, και φυσικά δεν είχε καμιά αντίρρηση, και σε τρεις μέρες ήρθε στο σπίτι μας μια ασχημούλα.

Η συνέχεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από το βίωμα στην πράξη των πιο όμορφων αποφάσεων που πήραμε ποτέ με τη σύζυγο.

Η ασχημούλα τότε:

Και η κουκλίτσα σήμερα:

Υ. Γ. Η τεχνολογία της WordPress μου προσφέρει τη δυνατότητα να βλέπω τις λέξεις κλειδιά δια των οποίων επισκέπτονται διάφοροι το ιστολόγιο μου.

Πολλοί έχουν καταλήξει εδώ λοιπόν, ψάχνοντας πληροφορίες, για «υιοθεσίες», για «ορφανοτροφεία» ή για «γραφείο ευημερίας» ή άλλες σχετικές λέξεις που περιλαμβάνονταν στο πρώτο κείμενο για το γιο μας.

Και εγώ, και η σύζυγος θα χαρούμε πάρα πολύ να μιλήσουμε και να συζητήσουμε το ζήτημα με όποιον επιθυμεί. Το έχουμε κάνει σε αρκετές περιπτώσεις, και πιστεύω ήμασταν αρκετά πειστικοί ώστε να διαλύσουμε οποιεσδήποτε αμφιβολίες τόσο αναφορικά με την υιοθεσία ως αρχή, αλλά και τη διαδικασία.

Αν κάποιος/α που διαβάζει αυτό  έχει αμφιβολίες ή ερωτηματικά, αν δεν είναι σίγουρος, ας κάνει το βήμα και να επικοινωνήσει. Θα χαρούμε να μοιραστούμε τα «μυστικά» μας!

 

Διαβάστε επίσης:

Τη μέρα που έφεραν το γιο μας.