Ένας χρόνος χωρίς τον Τάσσο – «Δεδικαίωνται όμως;»

Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου, και απηυδισμένος από την παντελώς αδικαιολόγητη λατρεία προς το πρόσωπο του απελθόντος πολιτικού, είχα γράψει το πιο κάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στον Πολίτη.

 

Το δημοσιεύω και εδώ, ένα χρόνο αργότερα για δυο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το επετειακό καθήκον, αφού είμαι σίγουρος πως λόγω του αυριανού μνημοσύνου θα ακούσουμε πάλι πολλά, άρα καλό είναι να υπάρχει και η άλλη άποψη.

 

Ο δεύτερος λόγος είναι όμως πιο συγκεκριμένος, και έχει να κάνει με το εξής απόσπασμα του άρθρου: «…ο Τασσος Παπαδόπουλος γνώριζε ποια λύση ήταν δυνατό να επιτευχθεί, και ΔΕΝ την ήθελε. Έτσι απλά. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να υπονομεύσει μια κατάληξη στη μόνη εφικτή λύση ΔΔΟ. Θα ήταν αφέλεια να θεωρούσαμε αξιόπιστο κάποιον που υποσχόταν να μας πάρει στο Τρόοδος χωρίς να περάσουμε από ανηφόρα, σωστά; Και όμως, ο μακαρίτης έλεγε πως αναζητούσε ΔΔΟ, χωρίς τα χαρακτηριστικά της ΔΔΟ…»

 

Ε, δεν είναι το πιο πάνω ακριβής περιγραφή των ανοήτων εκπροσώπων του ΔΗΚΟ και  της ΕΔΕΚ οι οποίοι χθες έλεγαν του κόσμου τες λαφαζανιές, για να κριτικάρουν την απόφαση της κυβέρνησης να ενημερώσει τον κόσμο για την ΔΔΟ;

Δεν είναι αυτή τους η στάση απόδειξη πως είναι παντελώς ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΙ, είναι ΕΜΠΟΔΙΟ στη λύση, και πως ο πρόεδρος δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτά τα ρεμάλια;

 

Δεν αναφέρομαι στο ΕΥΡΩΚΟ και στους Οικολόγους οι οποίοι ούτως ή άλλως είναι δηλωμένοι εχθροί της ΔΔΟ. Αυτό δεν τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους ή ανεύθυνους, τους κάνει όμως πιο ειλικρινείς.

 

Α, και ο ΔΗΣΥ; Τι στα καλό λέει ο ΔΗΣΥ; Η μήπως η υπομονή εξαντλήθηκε και η αντιπολιτευτική πρόκληση φαίνεται τώρα πιο γλυκιά  αμαρτία;

 

Άντε, διαβάστε το περσινό κείμενο, πριν να προκύψει άλλο καινούργιο.

 

 

Δεδικαίωνται όμως;

 

Μια μέρα ο Ραούφ Ντενκτάς θα αφήσει τα γήινα και θα καταλήξει εκεί που τον έταξε η φύση και η πίστη του. Μπορώ να φανταστώ από τώρα τις ανταποκρίσεις των πολλών διεθνών ΜΜΕ που θα μου μαζέψει το “Cyprus” του Google Alerts. Στοιχηματίζω πως 90% των ανταποκρίσεων θα περιέχουν τη λέξη  «hardliner – σκληροπυρηνικός» και «nationalist – εθνικιστής». Και αυτό θα οφείλεται εν μέρει στο γεγονός πως πολλές νεκρολογίες έχουν αφετηρία τα μεγάλα πρακτορεία και άρα ουσιαστικά πολλαπλασιάζονται σε όσα ΜΜΕ συνεργάζονται μαζί τους. Θα μπορούσε όμως να οφείλεται και στο γεγονός πως η κοινή συνισταμένη των κατά κανόνα αδιάφορων τρίτων που γράφουν τα κείμενα αυτά, συγκλίνει προς το συμπέρασμα πως πράγματι ο ΤΚ πολιτικός είναι και σκληροπυρηνικός αλλά και εθνικιστής. Στα πλαίσια της ΤΚς κοινότητας θα δημοσιευτούν εγκωμιαστικά κείμενα, κυρίως στα έντυπα που καθηκόντως στήριζαν την πολιτική του, αλλά και σε εφημερίδες όπως την Kibris που από πλευράς κυκλοφορίας  αντιστοιχεί με τον  Φιλελεύθερο. Αυτό θα οφείλεται στην συναισθηματική φόρτιση και την ισοπέδωση που προκαλεί ο θάνατος, αλλά και στο γεγονός πως πάρα πολλοί ΤΚ συμφωνούσαν με τον Ντενκτάς. Βεβαίως ο Ντενκτάς ζει ακόμα, κυβέρνησε  όμως για αρκετό χρόνο ώστε να γίνει αντιληπτό σε πολλούς ΤΚς το αδιέξοδο και η ματαιότητα της πολιτικής του, και έτσι η δικαίωση που θα εισπράξει μετά θάνατον ο γηραιός ΤΚς πολιτικός θα είναι περιορισμένη.

Στη δική μας περίπτωση αυτό το στοιχείο δεν είχε ωριμάσει ακόμα. Ναι, ο κομματικός πατριωτισμός του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ έδωσε την εντύπωση  τον περασμένο Φεβράρη πως ο κόσμος αποδοκίμασε τον μ. Παπαδόπουλο, αυτά όμως που είδαμε και ακούσαμε τις τελευταίες μέρες όχι μόνο αποδεικνύουν πως ο μεταστάς ήταν εντελώς ακατάλληλος να διαπραγματευτεί λύση στο Κυπριακό, αλλά και κάτι χειρότερο: ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει τη ζημιά που έγινε στην αδιέξοδη πενταετία του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρθηκαν στον σκληροπυρηνικό Τασσο, στον απορριπτικό Τάσσο, στον εθνικιστή Τασσο, με τόση συνέπεια που θα έπρεπε να έκανε εκείνους που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα γράψει την πιο δυνατή αγιογραφία, να σκεφτούν λίγο παραπάνω για την πολιτική ποιότητα και επάρκεια του μακαρίτη. Ναι, όλοι οι λαοί έχουν τους σκληροπυρηνικούς εθνικιστές ηγέτες αλλά και τους οπαδούς τους, και με όλο τον σεβασμό που επιβάλλει μια οδυνηρή δοκιμασία και ένα φυσικό τέλος, θα ήταν ασυνέπεια να τερματιστεί η όποια πολιτική κριτική προς τον εκλιπόντα. Όχι μόνο γιατί ένα δημόσιο πρόσωπο δεν περιορίζεται στο σπίτι του αλλά λειτουργεί  σε στίβο με πολλούς  θεατές, αλλά και γιατί πολλοί Κύπριοι πιστεύουν πραγματικά ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος προκάλεσε σοβαρή αν όχι ανεπανόρθωτη ζημιά στην υπόθεση της Κύπρου. Ο θάνατος του δεν αλλάζει τις βασικές του πολιτικές θέσεις όπως τόνισαν κατά κόρον όσοι τον αποχαιρέτησαν στην κηδεία (εκτός του προέδρου Χριστόφια): ο Τασσος Παπαδόπουλος γνώριζε ποια λύση ήταν δυνατό να επιτευχθεί, και δεν την ήθελε. Έτσι απλά. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να υπονομεύσει μια κατάληξη στη μόνη εφικτή λύση ΔΔΟ. Θα ήταν αφέλεια να θεωρούσαμε αξιόπιστο κάποιον που υποσχόταν να μας πάρει στο Τρόοδος χωρίς να περάσουμε από ανηφόρα, σωστά; Και όμως, ο μακαρίτης έλεγε πως αναζητούσε ΔΔΟ, χωρίς τα χαρακτηριστικά της ΔΔΟ, και πέραν εκείνων που γνώριζαν πως έπαιζε παιγνίδια, αρκετοί  πίστεψαν στις «καλές» του προθέσεις.  Η μεταθανάτιος αρθρογραφία δεν μπορεί να αγνοήσει και την τεκμηριωμένη κριτική για την συνειδητά ανεπαρκή διαπραγμάτευση και στη συνέχεια συνολική απόρριψη ενός σχεδίου που ο ίδιος υποσχέθηκε να χειριστεί και να βελτιώσει, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Και αν το ΟΧΙ του λαού ήταν μια δημοκρατική απόφαση – άσχετο αν τώρα μας λένε πως αν δεν ήταν ο Τάσσος και μόνο ο Τάσσος, ο κόσμος δε θα συμπεριφερόταν έτσι – η πολιτική διαχείριση της συγκεκριμένης απόφασης και των αναμενομένων συνεπειών της έδειξαν και πάλι ένα φοβικό, παθητικό,  αρνητικό στα πάντα πρόεδρο που κλείστηκε στο καβούκι του και περίμενε δεν ξέρω και γω τι.

Ο Μακάριος ήταν ο μετααποικιακός χαρισματικός ηγέτης, με τα λάθη και τις συνθήκες που συνοδεύουν τέτοια πρόσωπα παντού στον κόσμο. Ο Κυπριανού ηγήθηκε τουλάχιστον του οικονομικού θαύματος της δεκαετίας του 80. Ο Βασιλείου έφερε για πρώτη φορά τον εκσυγχρονισμό. Ο Κληρίδης οδήγησε θριαμβευτικά τη χώρα μας στην ΕΕ.  Τον Τάσσο θα τον θυμούνται πολλοί για αυτά που ΔΕΝ έκανε. Ένα  επιτάφιο μήνυμα που το τονίζει αυτό θα του  ταίριαζε, και παραδόξως θα εξέφραζε και τα θετικά συναισθήματα των υμνητών του αλλά και τα αρνητικά των επικριτών του.