Για την ουσία, ή για την περιουσία;

Πριν από πάρα πολλά χρόνια διάβαζα τακτικά την εφημερίδα «Επίκαιρη», που εξέδιδε ο Λάζαρος Μαύρος. Θυμάμαι τον πιο πάνω τίτλο που είχε μπει σε ένα κείμενο της Θεοδώρας Παυλίδου που αρθρογραφούσε τότε στην εφημερίδα. Δε θυμάμαι σε τι αναφερόταν, αλλά το νόημα ήταν πως κάποιοι διαμαρτυρόμενοι, προέβαλλαν κάποια εύηχα επιχειρήματα, περιβαλλοντικού, κοινωνικού ή άλλου είδους, αλλά στην πραγματικότητα ολίγον τους ένοιαζαν όλα αυτά. Ήταν προφάσεις για να προωθήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον, να προστατεύσουν την  πούγκα τους.

Ουδέν μεμπτόν.

Η προστασία και η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος είναι φυσιολογική ανθρώπινη λειτουργία, ίσως μάλιστα κάτι που το φέρνουμε μαζί μας, μέσα στο DNA μας. Αυτό το χαρακτηριστικό μας, ήταν και η βασική αιτία για την οποία απέτυχε παταγωδώς ο κομουνισμός.

Φτάνει να υπάρχει ειλικρίνεια.

Όχι, δεν πρόκειται να για άλλο ένα κείμενο για τους φαγάνες δικηγόρους που έκαψαν το κκοτσιάνι του πρόσφυγα, που έκαψαν κυριολεκτικά το χαρτί που κρατούσαμε και αφορούσε την υπεροχή του ιδιοκτήτη επί των περιουσιών στον βορρά.

Και το είχαν κάνει για τα λεφτά.

Όχι.

Το πρόβλημα ξεκινά από αλλού: όσοι  διάβαζαν παλιά Γιώργο Σέρτη στα «Νέα» της ΕΔΕΚ  και εδώ και πολλά χρόνια, από τότε δηλαδή που οι αποτυχημένοι σκληροί του κόμματος εκείνου τον κατέλαβαν,  τον βρίσκουν στον «Φιλελεύθερο», βρήκαν χιλιάδες φορές μπροστά τους την έκφραση τα «σιδεροτζιέφαλα κκοτσιάνια» του Κυπριακού κτηματολογίου.  Σιδεροτζιέφαλα με την έννοια πως κανένας κατακτητής, καμιά πολιτική απόφαση δεν μπορεί να απαλλοτριώσει την προσωπική περιουσία οποιουδήποτε.

Ω, τι πλάνη!

Όπως επεσήμανε πολλές φορές εκείνο το μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζεται Αλέκος Μαρκίδης, εκείνο που ισχύει είναι ακριβώς το αντίθετο:

Περιουσίες απαλλοτριώνονται συνεχώς και πάντα, για ένα σωρό λόγους.

Πόσο μάλλον όταν ο λόγος είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που πάει πίσω 50 χρόνια…

Δεν ήταν κακή ιδέα η προσφυγή της Τιτίνας Λοιζίδου. Σε μια εποχή με παντοδυναμία του Ντενκτάς, με την Τουρκία να επιμένει πως το Κυπριακό είχε λυθεί το 1974, οι τότε προσφυγές ήταν απόλυτα φυσιολογικές.

Και καταδικασμένες να πετύχουν, όπως και πέτυχαν.

Η συνέχεια ήταν μια ιστορία κατάρρευσης και αποτυχίας. Η επιτυχία της κας Λοιζίδου έδινε ένα τεράστιο επιχείρημα στην πλευρά μας για να διεκδικήσει έγκαιρα και επίμονα πολιτική λύση, σε μια περίοδο μάλιστα που η Τουρκία του Ερντογάν και οι Τουρκοκύπριοι φαινόταν πως σκέπτονταν πλεον διαφορετικά.

Ο Μουσταφά Ακκιντζί είχε δηλώσει κάποτε πως ένας από τους λόγους που ανάγκασαν τον Ντενκτάς να ανοίξει τα οδοφράγματα ήταν και η απόφαση Λοιζίδου.

Φαίνεται πως  δεν καταλάβαμε που πηγαίναμε, και αντίθετα κάποιοι αφελείς νόμισαν πως θα έλυαν το πρόβλημα στα δικαστικά έδρανα της Ευρώπης.

Κατ’ ακρίβειαν πρέφα δεν πήραμε, και δεν κάναμε την παραμικρή πρωτοβουλιακή ενέργεια για να εκμεταλλευτούμε πολιτικά εκείνη την απόφαση.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με την ανεπαρκή ηγεσία που είχαμε τα τελευταία πολλά χρόνια, αλλά θα γράψω μόνο πως όταν είχα αναφέρει για πρώτη φορά, και όταν επιχειρηματολόγησα στους Οικολόγους όπου ανήκα τότε, πως το ζήτημα της περιουσίας δεν είναι απλό, και δεν περιορίζεται στο ποιός βαστά το κκοτσιάνι, με έβγαλαν πελλόν, ή απλώς επανέλαβαν τον εύκολο χαρακτηρισμό προδότης και ενδοτικός.

Τώρα το δικαστήριο το λέει ευθέως: ναι, είναι και ο ιδιοκτήτης, αλλά είναι και ο χρήστης! Και αν έχεις ένα κκοτσιάνι μιας περιουσίας που δεν είδες ποτέ, και την οποία χρησιμοποιεί κάποιος άλλος, ε, τότε μάλλον θα δουν θετικά τον κάποιο άλλο!

Αμάν τι πάθαμε!

Και υπάρχουν και άλλα: διαισθανόμενη η κυβέρνηση που πάνε τα πράγματα προσπαθεί να αλλάξει τον νόμο για τον κηδεμόνα των Τουρκοκυπριακών περιουσιών. Θα είναι διάδικος και ο σημερινός ελληνοκύπριος χρήστης λέει!

Θα μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση από τον νόμιμο ιδιοκτήτη!

Ετσι λοιπόν;

Έχουν δικαίωμα και οι χρήστες;

Μα δεν είναι αυτό που περιπαίζαμε τον κόσμο πως ΔΕΝ δεχόμαστε για τις ΔΙΚΕΣ μας περιουσίες τόσα χρόνια;

Η κυβέρνηση βεβαίως το κάνει αυτό, γιατί ίσως έτσι γλυτώσουμε από άλλους πάτσους στην άλλη βούκκα, από τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.  Ταυτόχρονα  δυσκολεύουμε και ανεβάζουμε το κόστος για τους Τουρκοκύπριους, αλλά στην πράξη προσπαθούμε να το παίξουμε ρεαλιστές  αναγνωρίζοντας έμμεσα πως η πάροδος του χρόνου διαβρώνει κάποια δικαιώματα, και το δίκιο παύει να είναι άσπρο – μαύρο.

Ο δρόμος βλέπει αδιέξοδο.

Και το αδιέξοδο αφορά τους εξόχως κρετίνους, λαϊκιστές πολιτικούς μας του λεγόμενου πατριωτικού δρόμου, αλλά και τους άλλους, τους ανεπαρκείς  του ρεαλιστικού δρόμου, που επίσης απέτυχαν να δουν έγκαιρα που πάνε τα πράγματα, που ήταν στραβοί και δεν έβλεπαν πως η πάροδος του χρόνου αλλάζει τα δεδομένα πάντα ΣΕ ΒΑΡΟΣ μας.

Που ήταν ψεύτες και φλόμωναν τον τόπο με συνθήματα, με μαλακισμένες υποσχέσεις, χωρίς καθόλου ειλικρίνεια, με πρώτιστο στόχο πάντα τη διαιώνιση του προβλήματος, παρά τη συμβιβαστική λύση.

Γιατί φοβούνταν να μοιραστούν, και προτιμούσαν να χάσουν, γιατί δεν είχαν τα κότσια να μιλήσουν με τη γλώσσα της αλήθειας και να εξηγήσουν στον κόσμο, πως πολιτικά προβλήματα λύνονται με πολιτικές λύσεις, με συμβιβασμούς, ή αλλιώς με πολεμική επιχείρηση.

Έτσι απλά!

Ίσως να ακούγεται υπερβολικό και συναισθηματικό, για ένα αρθρογράφο με πολλή ιστορία, ή οποία χωρίζεται σε δυο μέρη: την συναισθηματική και την ορθολογιστική. Στην τελευταία φοιτώ εδώ και αρκετά χρόνια, νομίζω από τον καιρό του Σημίτη.

Αλλά θα το πω:

Πολιτικοί αρχηγοί ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγοι, να αυτοκτονήσετε βιολογικά, ή έστω πολιτικά, (στην Πλατεία Ελευθερίας ή οπουδήποτε αλλού επιθυμείτε).

Οι άλλοι δυο έχετε και την επιλογή να μεταναστεύσετε στον Νότιο Ειρηνικό.

Να μην μας στείλετε κάρτες όμως.

———————————————-

Ακούω τις ειδήσεις τώρα. Κανείς δεν αυτοκτόνησε.

Αντίθετα, ανησυχούν!!!!

Εγώ να δεις!