Οι έλληνες της Κύπρου εξέλεξαν τον Έρογλου.

Να τον χαιρόμαστε λοιπόν.

Ο κ. Ντερβίς Έρογλου, μέχρι πρόσφατα ευρισκόμενος εντός πολιτικής ναφθαλίνης, είναι από σήμερα ο νέος ηγέτης των Τκ.

Ο ηγέτης της κατ’ εξοχήν συντηρητικής παράταξης των Τκ, μη έχοντας το χάρισμα, βρισκόταν πάντα στη σκιά του Ραούφ Ντενκτάς. Οι ανατροπές που συνέβησαν από τις αρχές της παρούσας δεκαετίας στην Τουρκία αλλά και στον βορρά, είχαν ως αποτέλεσμα την οριστική (;) συνταξιοδότηση του κ. Ντενκτάς, και τον προσωρινό παραμερισμό του κ. Έρογλου.

Οι συνθήκες στην Τκ κοινότητα επέτρεψαν στην αναμορφωμένη άλλα πάντως όχι εντελώς ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατική παράταξη του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος (ΡΤΚ) του κ. Ταλάτ να γίνει κόμμα εξουσίας και με παντιέρα τη λύση του Κυπριακού κατάφερε να εκλέξει τον ηγέτη της ως πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου – μιας οντότητας που δεν αναγνωρίζεται από κανένα πλην της Τουρκίας.

Πέραν των ζητημάτων της λύσης, το ΡΤΚ  είχε να χειριστεί και τα ζητήματα της κοινωνίας και της οικονομίας. Και είναι φανερό πως τα έκαναν μπάχαλο. Ίσως να ήταν άπειροι διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, ίσως να ήθελαν να άρουν τις αδικίες σε βάρος κάποιων δικών τους που είχαν αδικηθεί στη μακρά περίοδο που διοικούσε η δεξιά, ίσως να γεύτηκαν το μέλι περισσότερο απ’ ότι έπρεπε, η ουσία είναι πως η κοινωνία των Τκ δεν ενέκρινε τελικά τον τρόπο διακυβέρνησης τους.

Παράλληλα το ΡΤΚ έπρεπε να λύσει και το Κυπριακό. Αυτό  δεν εξαρτιόταν από εκείνους. Ποτέ δεν εξαρτιόταν αποκλειστικά από εκείνους. Τον καιρό της παντοδυναμίας του Ντενκτάς, η τουρκική κυβέρνηση ΔΕΝ ήθελε λύση, ούτε είχε κανένα λόγο να έρθει σε σύγκρουση με τον Τκ ηγέτη. Άσε που ο Ραούφ Ντενκτάς είχε και ίσως έχει ακόμα προσβάσεις στην Τουρκία που τον κάνουν ισχυρό αντίπαλο σε οποιοδήποτε Τούρκο ηγέτη που ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό από εκείνον.  Ο Ταλάτ ήταν πολύ βολικός αφού η νέα πολιτική του Ερντογάν προνοούσε  λύση των προβλημάτων και αναβαθμισμένο  ρόλο για την Τουρκία στον σύγχρονο ευρωπαϊκό χάρτη.

Και όμως λύση πάλι δεν βρέθηκε.

Οι συνθήκες στην Τκ κοινότητα ήταν θετικές, η Τουρκία είχε ένα ηγέτη που ευνοούσε λύση, ο νέος ηγέτης των Τκ ήταν ανέκαθεν υπέρ της λύσης.

Τι πήγε στραβά;

Η όντως περίπλοκη εξίσωση του Κυπριακού περιλαμβάνει και πολλές παραμέτρους και εντός της Εκς κοινότητας. Η Εκ κοινότητα που άρχισε την δεκαετία που διάγουμε με ένα Γλαύκο Κληρίδη πλήρως συμμορφωμένο με την επιτυχημένη πολιτική Σημίτη, με την Εκ κοινωνία να αρχίζει να διαβλέπει την πιθανότητα λύσης, αλλά με ένα σημαντικό απρόβλεπτο παράγοντα που θα άλλαζε τα πάντα: το ΑΚΕΛ συμπλήρωνε δεύτερη πενταετία εκτός εξουσίας, και αυτό ήταν πάρα πολύ. Σε μια στιγμή κολοσσιαίας πολιτικής αφασίας το ΑΚΕΛ του Δημήτρη Χριστόφια έκανε την εγκληματική επιλογή Τάσσου Παπαδόπουλου για τις προεδρικές του 2003. Ενώ οι συνθήκες στην απέναντι πλευρά εξελίσσονταν με ένα ανεπανάληπτο και εξόχως θετικό τρόπο, η δική μας κοινωνία επέλεγε τον Φλεβάρη του 2003, την οπισθοδρόμηση, την απραξία, τον φόβο, τον εθνικισμό.

Σε 14 μήνες από την εκλογή του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκανε σεμινάριο πάνω σε σεμινάριο αποτυχημένης πολιτικής, τραγικής διαπραγμάτευσης, απίστευτης ανικανότητας να αντιληφθεί τι γινόταν, και οδήγησε την Κύπρο στην τραγική κατάληξη του δημοψηφίσματος.

Δεν αμφισβητώ ούτε την εκλογή του Τάσσου, ούτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Ήταν και οι δυο δημοκρατικές διαδικασίες, έστω και αν στο δημοψήφισμα, η επίδοση της τότε κυβέρνησης μας μόνο με αφρικανικές χώρες συγκρίνεται.

Κάθε επιλογή όμως πέραν από δικαίωμα έχει και *συνέπειες*. Και οι συνέπειες ξεκίνησαν τότε και εκτείνονται μέχρι και σήμερα και είναι τραγικές για τους Εκς, και τελικά τραγικές για την Κύπρο όλη.

Γιατί ναι μεν το ΑΚΕΛ αντιλήφθηκε νωρίς τις συνέπειες της εγκληματικής του απόφασης, αλλά όντας συντηρητικό κόμμα, προτίμησε τον ρεαλισμό της συνοδείας του Τάσσου μέχρι την τελευταία στιγμή, οπότε τελικά και ουσιαστικά  τον ανέτρεψε.

Πολλά πράγματα άλλαξαν μέχρι το 2008 όμως. Η Εκ κοινωνία υπέστη μια πραγματικά βάρβαρη πλύση εγκεφάλου από την εθνικιστική πολιτική της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Απέναντι, η Τκ κοινωνία έχασε κάθε ίχνος ενθουσιασμού και έβαλε τη λύση σε δεύτερη μοίρα.

Ο Πρόεδρος πλεον Χριστόφιας βρέθηκε με τον Ταλάτ, και μια διαδικασία που κανονικά θα έπρεπε να συμπληρωνόταν σε λίγους μήνες, πήρε περίεργες διαστάσεις. Ο κ. Χριστόφιας έδειχνε πως προτιμούσε να διατηρεί την παράδοξη του συμμαχία εξουσίας  με τα διαχρονικώς λυσοφοβικά κόμματα του ΔΗΚΟ και της  ΕΔΕΚ. Από την άλλη σε καμιά περίπτωση δεν αγκάλιασε την πραγματικά προχωρημένη υποστήριξη που του έδινε ο ΔΗΣΥ.

Ώσπου τον έχασε και εκείνο.

Επέμενε για συνομιλίες άνευ επιδιαιτησίας και χρονοδιαγραμμάτων, αλλά έλα που τελικά υπήρχε κάποιο χρονοδιάγραμμα πρόεδρε…

Και από σήμερα έχουμε μπροστά μας τον κ. Έρογλου. Μόλις τα κατάφερε τελικά. Είναι φανερό πως την τελευταία στιγμή πολλοί Τκ αντιλήφθηκαν πως η επιλογή Έρογλου θα τους φέρει ίσως τελικά σε δύσκολη θεση, αντιλήφτηκαν πως η Τουρκία δεν θέλει διακοπή της διαδικασίας, αλλά ήταν πλεον αργά.

Οι συνομιλίες φαίνεται θα συνεχιστούν. Ίσως να φτάσουν και σε κάποιο σχέδιο λύσης.

Κάτω από ποιες συνθήκες όμως;

Ποια λαϊκή βάση θα στηρίξει και θα πολεμήσει για να περάσει η λύση στα δημοψηφίσματα;

Ποιοι πολιτικοί θα την κάνουν  να δουλέψει;

Ποιοι θα προσπαθήσουν να κτίσουν το μέλλον και να αφήσουν πίσω το παρελθόν;

Η τραγική, μυωπική μας πολιτική, την ώρα που γινόταν περίπου κοσμογονία απέναντι, η πλήρης μας αδυναμία να αντιληφθούμε και να αξιοποιήσουμε αυτή την κοσμογονία, φέρνει  τελικά  αποτέλεσμα.

Οι συνέπειες της διαχρονικής μας ηλιθιότητας πως είμαστε πάντα εμείς το θύμα, πως όλος ο κόσμος ραδιουργεί σε βάρος μας, πως όλοι προσπαθούν να μας περιπαίξουν, είναι τώρα εδώ μαζί μας.

Ζεστές, ζεστές.

Να τον χαιρόμαστε λοιπόν τον κ. Έρογλου.

Η διχοτόμηση του νησιού μας δε θα είναι αποκλειστικό τουρκικό κατόρθωμα.

Ίσως να είναι το λαμπρότερο δικοινοτικό επίτευγμα.