Μπάμ μπούμ Τζιύκκος (30 χρόνια αργότερα.)

 

 

 

 

Μπαμ, μπουμ Τζιύκκος!

Θα ήταν παράξενο να μην νοιώσω παράξενα όταν πήρα το πρώτο μήνυμα αναφορικά με την πρόθεση σύναξης των αποφοίτων της χρονιάς μου στο γυμνάσιο Κύκκου. Ο βασικός λόγος που ένοιωσα παράξενα ήταν γιατί το email ήρθε από … γυναίκα!

 

Ε, μα στο απολυτήριο μου έγραφε «Γυμνάσιο Κύκκου Αρρένων» (*).

 

Άλλος λόγος παραξενιάς ήταν πως ένοιωθα πραγματικά πως η μέρα εκείνη της αποφοίτησης μου απείχε τουλάχιστον 2 ζωές από το σήμερα.

 

Ο εαυτός μου τότε ήταν ένας καλοφτιαγμένος έφηβος, με απαίσια γυαλιά, αλλά  φιλόδοξα μαλλιά. Τώρα πια, τα γυαλιά έχουν βελτιωθεί, δίνοντας έμφαση στο δυναμισμό της ώριμης ηλικίας, και όσο και αν δε θέλω να αλλάξω το πρώτο μέρος της ανωτέρω αυτό – περιγραφής, η παταγώδης αποτυχία των τριχών της κεφαλής μου να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, με αναγκάζουν να διατηρώ μινιμαλιστικό κτένισμα, ενώ μοιραία τονίζονται και οι λοιπές φθορές του χρόνου.

 

Η πρόθεση σύναξης για τα τριαντάχρονα λοιπόν πήρε από την αρχή πολύ φιλόδοξες διαστάσεις. Παρά το γεγονός πως έτσι κι’ αλλιώς οι άρρενες και τα θήλεα του Κύκκου είχαν βεβαίως κοινωνική επαφή, επαφή στη γειτονιά, στα διαλείμματα μέσα από τα κλασσικά ττέλια που χώριζαν τότε τα δυο σχολεία, και που ήταν διαχρονική πηγή τριβής με τις διευθύνσεις των δυο σχολείων,   τα δυο σχολεία ήταν ουσιαστικά δυο ανεξάρτητα ιδρύματα με πολλά ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

 

Το δικό μου τμήμα είχε κάνει αρκετές συνάξεις, μέχρι και τα εικοσάχρονα, και έτσι μια υποτυπώδης επαφή υπήρχε ακόμα και με ανθρώπους με τους οποίους δεν διατηρήθηκαν άλλοι δεσμοί. Η διοργάνωση όμως μιας τέτοιας πλατειάς σύναξης φαινόταν συγκλονιστικό και γιγαντιαίο γεγονός.

 

Η αναμφισβήτητη επιτυχία της σύναξης οφείλεται κατά κύριο λόγο στην βασική συντονίστρια, την Γιάννα Στυλιανού, την ομάδα που είχε γύρω της, αλλά και στην μικρή έστω συνεισφορά όλων των υπολοίπων οι οποίοι έκαναν το κάτι τις τους, έψαξαν να βρουν παλιούς παρέες, παλιά λευκώματα, δοκίμασαν να βρουν τον τάδε ή την τάδε που χάθηκαν τα ίχνη τους…

 

Και αν λάβετε υπόψιν πως ο συνολικός αριθμός των αποφοίτων των δυο σχολείων εκείνης της χρονιά ήταν γύρω στους 400, και είχαμε εκείνη τη βραδιά τα δυο τρίτα, τότε κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις μιλάμε για θρίαμβο!

 

Το δικό μου τμήμα χάρις στον πολύ οργανωτικό μας πρόεδρο τον Γιώργο τον Χατζηπαντελή, πήρε μια φοβερή πρωτιά: 92% των αποφοίτων βρίσκονταν στη σύναξη. Ένας απεβίωσε πάρα πολύ νωρίς, δυο άλλοι βρίσκονται μόνιμα στο εξωτερικό, ε, καλά τα πήγαμε!

 

Εκτός από τη δική μας απώλεια, νομίζω άλλοι 9 αγόρια και κορίτσια χάθηκαν αυτά τα χρόνια, οι πλείστοι από ατυχήματα. Η συγκεκριμένη συνειδητοποίηση μας έφερε αντιμέτωπους με μια αντίφαση: εκείνη τη νυκτα γυρεύαμε ξανά τον έφηβο εαυτό μας τόσα χρόνια αργότερα, την  ίδια στιγμή όμως αντιμετωπίζαμε την ψυχρή πραγματικότητα πως η ζωή έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, έχει σταθμούς, έχει και τέρμα.

 

Στην ομιλία της Γιάννας που αναδημοσιεύω με την άδεια της πιο κάτω, αναφέρει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της γενιάς μας: πήγαμε στα σχολεία μας το φθινόπωρο του 1974. Δε θυμάμαι αν τα σχολεία είχαν ανοίξει κανονικά τότε. Θα ήταν συγκλονιστικό εγχείρημα αν πράγματι είχε γίνει έτσι, αλλά δεν ήταν συγκλονιστική η συνολική  άσκηση επιβίωσης που είχε κάνει τότε όλος ο Κυπριακός λαός; Δεν εξετάζω την επίδοση και απόδοση μας 3 ή 4 δεκαετίες αργότερα, αλλά τότε θυμάμαι πως όλοι είχαν τυλίξει τα μανίκια πάνω και δούλεψαν, δούλεψαν, δούλεψαν για να τα καταφέρουν. Και νομίζω είναι δίκαιο να πούμε πως *τότε* πετύχαμε. Και οι γονείς μας, και εμείς.

 

Δεν ήταν μόνο ο ευρύτερος αγώνας επιβίωσης που μας συνόδευε στο σχολείο. Ήταν και τα επιμέρους ζητήματα. Οι «λυόμενες» αίθουσες, οι τέλλες στα τζάμια για τον φόβο των βομβαρδισμών, η γνωριμία με συμμαθητές από περίεργα και εξωτικά χωριά, η ξαφνική εμφάνιση συμμαθητών στο μέσο της χρονιάς από την εξ ίσου εξωτική Καρπασία –  μαθητές των οποίων οι γονείς επέλεγαν να πάψουν να είναι εγκλωβισμένοι…

 

Η εισαγωγή μας στα γυμνάσια το  φθινόπωρο του 1974 δεν ήταν το μοναδικό  χαρακτηριστικό που κάνει τη γενιά μας ξεχωριστή. Αλλά αυτό δεν το ξέραμε τότε – κάποιοι ίσως να μην το συνειδητοποιούν ούτε και τώρα. Οι απόφοιτοι του 1980 είχαμε γεννηθεί το 1962. γεννηθήκαμε μέσα στα ελάχιστα χρόνια στα οποία λειτουργούσε σωστά (λέμε τώρα!) η Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Νομίζω λίγοι από τους ζώντες Κυπρίους έχουν αυτό το προνόμιο!

 

Ήταν και κάτι άλλο όμως: στο Κύκκου Αρρένων (και 2-3 άλλα σχολεία) εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το ΛΕΜ: Λύκειο επιλογής μαθημάτων. Το αρχικό πλάνο ήταν εντελώς αναρχικό: διαλέγαμε ό,τι μαθήματα  θέλαμε, φτάνει να συμπληρώνονταν κάποιες ώρες. Αυτό όμως οδήγησε σε περίεργα πράγματα. Στην πρώτη λυκείου για παράδειγμα είχα μόνο άλλους 2 αυθεντικούς συμμαθητές. Ο συνδυασμός μου ο οποίος ήταν κάτι  μεταξύ πρακτικού και οικονομικού της τότε εποχής δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής με αποτέλεσμα να βρισκόμασταν στην ανάγκη να αλλάζουμε όλη μέρα τάξεις. Με αυτό τον τρόπο γύριζα σχεδόν σε όλα τα τμήματα της χρονιάς μου, με αποτέλεσμα να κάνω και πολλούς φίλους, να γνωρίσω ακόμα περισσότερους, αλλά έζησα και κάτι άλλο: μέσα στις διαφορετικές τάξεις είδα για πρώτη φορά την κοινωνική διάκριση. Ακόμα και στις συνθήκες των 3-4 χρόνων μετά το 1974, υπήρχαν οι «αστοί» υπήρχαν και οι «χωρκάτες», υπήρχαν οι «φυσιολογικοί» φίλοι, υπήρχαν και οι «παράξενοι»   φίλοι. Λίγο πολύ η πορεία στο χρόνο αυτών των «ομάδων» φαινόταν προδιαγεγραμμένη  τότε.

 

Τριάντα χρόνια αργότερα όμως έλιωσαν όλα στο χωνευτήρι του χρόνου. Τώρα πια είναι ο Γιάννος, ο Γιώργος, η Έλενα, η Όλγα. Ο καθένας με τις δικές του αποσκευές, με το δικό του τεράστιο απόθεμα μνήμης, και προσπάθειας να φτιάξει κάτι στη ζωή.

 

Αυτό ισχύει και για τα άτομα που δεν ήταν εκεί. Και που μπορεί να είχαν ένα σωρό λόγους να μην παρευρεθούν. Κατ’ ακρίβειαν μπορεί να μην ήθελαν να παρευρεθούν γιατί ακριβώς είχαν ένα σωρό  λόγους.

 

Για την ίδια τη βραδιά δεν θα γράψω τίποτα άλλο. Περάσαμε καλά, άνκαι αργά προς το τέλος, ένοιωσα για λίγο  το παράξενο αίσθημα πως  ο δρόμος για την Ιθάκη, είναι κάποτε πιο σημαντικός από την ίδια την Ιθάκη.

 

Οφείλω όμως να  γράψω τελειώνοντας πως ναι, υπήρχε μια αμηχανία στην αρχή. Άλλα πλάσματα είχαμε αφήσει τότε στα σχολεία, άλλα βρήκαμε μπροστά μας. Όταν όμως διαπιστώναμε πως και ο καθένας από εμάς ήταν διαφορετικός, τότε η αμηχανία χάνονταν και ξεκινούσαμε τις κουβέντες. Ναι, έλεγαν όλοι για τις δουλειές τους για τις οικογένειες τους για τις ζωές τους, αλλά θυμηθήκαμε και παλιές κουβέντες, παλιά πειράγματα, παλιά παρατσούκλια.

 

Μετά κάναμε και λίγο κουτσομπολιό – λιγότερο οι άνδρες φυσικά. Πάντως η αντικειμενική άποψη όλων των παλιών συμμαθητών με τους οποίους μίλησα εκείνη τη νύκτα, ήταν ξεκάθαρη: όλοι οι άνδρες διατηρηθήκαμε πιο νέοι και πιο  φρέσκοι από τις κοπέλες.

 

Ατράνταχτη απόδειξη η πιο κάτω φωτογραφία. Οι στυλιστικές μας επιλογές έχουν αλλάξει κάπως από τότε, αλλά κατ’ ουσία έχουμε μείνει οι ίδιοι:

Φωτογραφία εποχής.

  

 

(*)Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύκτας μάθαμε πως το απολυτήριο του αρρένων έγραφε κατ’ ακρίβειαν «Γυμνάσιο Κύκκου Α» ή κάτι τέτοιο – πρέπει να το ψάξω -, ενώ το αντίστοιχο των θηλέων έγραφε ακόμα … θηλέων, αφού η θρυλική τους διευθύντρια Ουρανία Κοκκίνου, δεν δεχόταν να αλλάξει αμέσως το όνομα.

Τα σχολεία έγιναν μεικτά όταν εμείς ήμασταν στην πέμπτη ή έκτη τάξη.

 

 

Η ομάδα οργάνωσης της σύναξης.

Χαιρετισμός

Ιωάννας Στυλιανού 

Στην Συνεστίαση Αποφοίτων του 1980

 από τα Γυμνάσια Αρρένων και Θηλέων Κύκκου

 στις 7 Μαΐου 2010, Lemon Park

 

Αγαπητές μου συμμαθήτριες, αγαπητοί μου συμμαθητές

 

Απόφοιτοι του 1980 από τα Γυμνάσια Κύκκου, καλησπέρα

 

Mε πολλή συγκίνηση, σας καλωσορίζω στην αποψινή βραδιά, που γιορτάζουμε τα 30χρονα γενέθλια της αποφοίτησης μας.

Με τον ερχομό μας εδώ, τα αισθήματα μας ήταν ανάμιχτα:  περιέργειας και απορίας για το πώς έχει αλλάξει ο καθένας μας, αγωνίας μήπως και δεν αλληλο-αναγνωριστούμε, χαράς και ενθουσιασμού που ξαναείδαμε παλιά αγαπημένα πρόσωπα μετά από ίσως 30 χρόνια.

Ένοιωσα  πραγματικά μεγάλη συγκίνηση και ικανοποίηση….. όταν είδα την αίθουσα διάχυτη από αγκαλιές, φιλιά και όμορφα,  αδελφικά συναισθήματα!

Στην πορεία προετοιμασίας της συνεστίασης μας, αρκετές φορές τέθηκε το ερώτημα  γιατί γίνεται και για τα δύο σχολεία μαζί, εφόσον δεν ήμασταν συμμαθητές, ούτε είχαμε κάτι που να μας δένει.

Όντως είχαμε αρκετά που μας χώριζαν : είχαμε ξεχωριστούς διευθυντές, καθηγητές, τάξεις, σχολικούς χώρους, μας χώριζε ο τοίχος κοντά στα εργαστήρια, τα ττέλια, και φυσικά μας χώριζε ….το φύλο.  Αλλά είχαμε και πολλά κοινά που μας έδεναν. Μας έδενε ο χρόνος και μια αλλιώτική εποχή, η ιστορία και ένα όνομα : KΥΚΚΟΣ.

Πραγματικά, η ιστορία μας ήταν αλλιώτικη γιατί εμείς πήγαμε στα γυμνάσια του Κύκκου στην παιδική αθώα μας ηλικία των 12 χρόνων, το 1974 χρόνο της Τουρκικής εισβολής.  Αυτό μας ωρίμασε πιο νωρίς. Στα 18 εφηβικά μας χρόνια, το 1980 που αποφοιτήσαμε, ήμασταν έτοιμοι πια να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε στο μέλλον, με τα εφόδια που πήραμε από τα γυμνάσια του Κύκκου.

Ζήσαμε στα γυμνάσια Κύκκου 6 αξέχαστα χρόνια, ξεχωριστά…… αλλά και μαζί συνάμα. Γιατί πολλούς από μας, μας έδεναν προηγούμενες παιδικές φιλίες, το δημοτικό, η ίδια γειτονιά, η προσφυγιά. Και οι δεσμοί αυτοί συνεχίστηκαν, παρόλο που μας χώριζαν τα ττέλια! 

Μας ένωνε μια αλλιώτική εποχή, όπου οι ανθρώπινες, όπως και οι μαθητικές φιλίες, ήταν γνήσιες, ανυστερόβουλες και εγκάρδιες. Όμορφοι αθώοι δεσμοί, αγάπη, σεβασμός και αλληλοεκτίμηση για τους φίλους.

Τριάντα χρόνια μετά, επέστρεψα στο σχολείο μου, και στα δύο σχολεία, με σκοπό να προμηθευτώ τα Λευκώματα και να μαζέψω υλικό για την παρουσίαση που θα δείτε σε λίγο. Μπήκα στη γραμματεία και μετά περπάτησα στην αυλή, που ευτυχώς δεν έχει πια το διαχωριστικό αρρένων – θηλέων. Ομολογώ πως ένοιωσα το ίδιο δέος και συγκίνηση όπως τότε που πρωτο-πάτησα το πόδι μαθητριούλα 12 χρονών.

Κάθισα για λίγο στην αυλή και παρατηρώντας τους μαθητές γύρω μου, αγόρια και κορίτσια μαζί, βυθίστηκα σε ένα βάθος αναμνήσεων: ανακάλεσα  τα 6 χρόνια που έζησα στον αγαπημένο χώρο του σχολείου αυτού και διαπίστωσα τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιξαν εκείνα τα χρόνια στην ζωή μας.

Θυμήθηκα τους σεβαστούς καθηγητές μας, που μας δημιούργησαν μια πρωτοφανή ατμόσφαιρα ευγενούς συναγωνισμού και άμιλλας ανάμεσα μας και μας έμαθαν όχι μόνο ελληνικά γράμματα, αλλά προπάντων αρχές και αξίες, την αξιοπρέπεια και το ήθος, την τιμή και την ντομπροσύνη του ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι, μας δίδαξαν πολλά σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας : να αγαπούμε την μικρή μας πληγωμένη πατρίδα, να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας, εισήγαγαν την αλληλεγγύη, την αρετή του ¨ευ αγωνίζεσθαι¨ στον στίβο και στην ζωή! Στάθηκαν δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές που περνούσε ο τόπος μας και μας πρόσφεραν ηθική υποστήριξη για να σταθούμε στα πόδια μας, μετά από την προσφυγιά. «Στους γονείς οφείλομεν το ζειν, στους Διδασκάλους το εύ ζειν».

Θυμήθηκα τη βροντερή ιαχή «μπαμ-μπουμ Τζιύκκος!» όλων μας, όταν ο Κύκκος συναγωνιζόταν και κέρδιζε τη μια νίκη μετά την άλλη στους αγώνες.   Θυμήθηκα την αγάπη και το σεβασμό και την εκτίμηση που είχαμε για το σχολείο μας και τη χαρά μας κάθε πρωί που αντικρίζαμε την τάξη μας, τις συμμαθήτριες μας.

 

 

 

 

 

Στην μνήμη μου ήλθαν έντονα τα όσα ευτράπελα βιώσαμε και οι σκανταλιές που προκαλέσαμε και κάποια μοναδικά γεγονότα και εικόνες που ανεξίτηλα χαράχτηκαν στην ψυχή μας.

• Τις διαδηλώσεις έξω από την Αμερικανική πρεσβεία μετά τον πόλεμο του 1974. Οι άρρενες πάντα έρχονταν να μας πάρουν στις διαδηλώσεις και ήταν οι φύλακες και προστάτες μας.
• Τον χαμό του Μακαρίου το 1977 και την ίδρυση της πορείας Μακαρίου του Γ΄ από την αείμνηστη Ουρανία Κοκκίνου, όπου εμείς μαθητριούλες, πουλούσαμε  εισιτήρια στους δρόμους για την πορεία αυτή και φυσικά …κάθε δικαιολογία για σκασιαρχείο!
• Την απαγωγή του Αχιλλέα Κυπριανού……με την καθιστική διαδήλωση εντός σχολείου φυσικά.
• Την εκλογή του προέδρου των Η.Π.Α του Κάρτερ : που φωνάζαμε όλοι Κάρτερ, Κάρτερ, καρτερούμε….… και ιδού ακόμη καρτερούμε.
• Την επίσκεψη του Έλληνα πεζογράφου Αντώνη Σαμαράκη
• Και ακόμη την Ρωμιοσύνη με σάρκα και οστά στην αυλή του σχολείου μας: τον ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο.

Μοναδικές…. ανεπανάληπτες……. αξέχαστες…… μαθητικές στιγμές. 

Αναμνήσεις μιας ζωής, αναμνήσεις 30 χρόνων……

 

Οφείλω να λύσω την απορία για το πώς δημιουργήθηκε η έμπνευση για την συνεστίαση¨. Η ιδέα γεννήθηκε πέρσι τον Σεπτέμβρη, όπου περιμένοντας τα δύο μου παιδάκια έξω από ένα γυμναστήριο ολυμπιακής, αναγνώρισα μία γνωστή φυσιογνωμία του Κύκκου, προφανώς πατέρα συμμαθητών των παιδιών μου.

Ξαφνικά, άρχισε να ξεσκουριάζει η μνήμη και σαν από μαγείας, πήγα κοντά του και τον χαιρέτισα. «Δεν είσαι εσύ από τον Κύκκο, απόφοιτος του 1980;» Με κοίταζε με απορία, προσπαθώντας κι αυτός να ενεργοποιήσει την μνήμη του.

«Μην στεναχωριέσαι που δεν με θυμάσαι» του λέω «πάνε τώρα….., μμμ……ναι του χρόνου το 2010 θα κλείσουμε 30 χρόνια!».

Κάπως έτσι λοιπόν, μέσα από τα μάτια των δικών μας παιδιών, ξεδιπλώθηκαν οι θύμησες από τα δικά μας μαθητικά χρόνια. Κάπως έτσι μιλήσαμε για πρώτη φορά για την οργάνωση της συνεστίαση μας με τον Γιώργο Πέτσα. Σε ευχαριστώ Γιώργο για την ώθηση!

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς, όταν πήραν την πρόσκληση, προβληματίστηκαν καταρχήν, κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Αλλά ευτυχώς, μετά από δεύτερες σκέψεις καταλάβαμε, ότι ο χρόνος με κανένα δεν είναι ευγενικός και καλοσυνάτος.

Αντιληφθήκαμε ότι σκοπός της συνεστίασης μας είναι η επανένωση με εκείνους τους φίλους και φίλες που κάποτε έδωσαν νόημα στην ζωή μας. Γι ‘ αυτό τελικά απόψε έχουμε 60% συμμετοχή από όλους του 1980 απόφοιτους των Γυμνασίων Κύκκου. 

Σας συγχαίρω που αγκαλιάσατε την ιδέα αυτή με τόση αγάπη και ενθουσιασμό. Σας συγχαίρω γιατί, όλοι συμβάλλατε με το δικό σας λιθαράκι, με ένα τηλεφώνημα ή e-mail στον κολλητό σας, ή στην διπλανή σας, ακόμη και στο εξωτερικό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τους 3 συμμαθητές και 2 συμμαθήτριες μας που ταξίδευσαν από το εξωτερικό, ειδικά για βρίσκονται απόψε μαζί μας. Μπράβο σας παιδιά!  

Θα ήταν παράληψη μου να μην ευχαριστήσω την Ομάδα διοργάνωσης που εργάστηκαν ακούραστα και με προθυμία για να στηθεί η βραδιά αυτή:

• πρώτιστα την φίλη μου Μαίρη Ζαχαρία του Στ 1 Πρ., που επιμελήθηκε του Προγράμματος, διακόσμησης των τραπεζιών διακόσμησης των αναμνηστικών δώρων (με τα ίδια της τα χεράκια), καθώς και του χώρου,
• τις συμμαθήτριες μας Τούλα Διονυσιάδου, Δώρα Κυπριανίδου Όλγα Κρασά, Δέσποινα Πιτσιλλίδου του Στ 1- Κλ. και την  Έλενα Τάνου του Στ 3 Πρ.  που επιμελήθηκαν των ετικετών που φοράτε, των χορηγιών, του sitting arrangement, μενού κ.α.
• και φυσικά όλους του αρρένων της ομάδας διοργάνωσης Xριστόδουλο Ιωαννίδη, Ράλλη Μαρκίδη, Πέτρο Πετρίδη που έρχονταν στις συνεδριάσεις μας στο Coffee Beanery για να βοηθήσουν τάχα !…… Ας είναι τουλάχιστον μας κερνούσαν τον καφέ!
• Να ευχαριστήσω θερμά τους παρουσιαστές της βραδιάς που δεχτήκαν την πρόσκληση μας……… μεγάλη μας τιμή!
• Καθώς επίσης και τους χορηγούς της βραδιάς.        

Ευελπιστώ ότι θα σας αρέσει το έχει ετοιμαστεί για απόψε και να μας συγχωρήσετε για τυχόν λάθη μας ή παραλήψεις. 

 

Το πιο σημαντικό είναι απόψε να διασκεδάσουμε και να αφήσουμε  τα συναισθήματα μας να ταξιδεύσουν σε αναμνήσεις μιας ζωής, αναμνήσεις 30 χρόνων.  Πρέπει να φύγουμε από εδώ με το συναίσθημα ότι ξανά ανακαλύψαμε το 18-χρονο παιδί που είχαμε κρυμμένο μέσα μας, ξαναχορέψαμε στους ρυθμούς του 80, ξαναζήσαμε τα μαθητικά μας ξέγνοιαστα χρόνια και αφυπνίσαμε παλιές φιλίες!

 

Καλό βράδυ και καλή διασκέδαση σε όλους εύχομαι !

—–