Εσείς πήγατε Λατσί;

Τελειώνει και ο τυπικά τελευταίος επίσημος μήνας του καλοκαιριού. Την ίδια στιγμή  φαίνονται τα πρώτα σημάδια της έλευσης του Φθινοπώρου. Μην αναμένετε πολλά δηλαδή, αλλά Πέμπτη και Παρασκευή θα έχουμε κατ’ ακρίβειαν μέγιστη θερμοκρασία κάτω της κανονικής, ενώ είναι πιθανές και καταιγιδούλες στα ορεινά.

Επαναλαμβάνω όμως, μην κρατάτε μεγάλο καλάθι – αν ήταν κάτι σοβαρό θα διαβάζατε ειδική ανάρτηση!

Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού σημαίνει και το τέλος των επισήμων διακοπών. Εμείς περάσαμε μεταξύ άλλων, λίγες μέρες στο τουρκοκυπριακό σπίτι που νοικιάζουμε στο χωριό Τέρα, και περνούσαμε πολλές ώρες στη θάλασσα του Λατσιού, Ασπρόκρεμμου και κάπου εκεί.

Με τουλάχιστο 33 κοντινούς φίλους στην περιοχή ήταν λίγες οι στιγμές της ηρεμίας. Η πιο μοναδική αυτή:

Ηρεμη Ανατολή.

Έπρεπε να βρεθώ κάτω στο Λατσί στις 6 το πρωί και αξιοποίησα τη στιγμή για ένα καταπληκτικό πρωινό κολύμπι.

Ένοιωσα για λίγο πως θα έπρεπε να ήταν όλες οι διακοπές.

Πέραν αυτού, τι να πω; Δεν φταίνε φυσικά οι 33 φίλοι που βρίσκονταν εκεί, άλλωστε και εμείς αποτελούσαμε μέρος της δικής τους μεγάλης ομάδας φίλων. Εκείνο που με ενόχλησε περισσότερο φέτος ήταν η κορύφωση της μάζας, του κιτσαριού, της ασχήμιας και της κατ’ εξοχήν παρακμής που κατακτά λίγο, λίγο την περιοχή, αλλά και όλη την Κύπρο μας κατά τη διάρκεια του Αυγούστου.

Πάντα έτσι γινόταν βεβαίως. Πλην όμως φέτος ένοιωσα πως το ποτήρι ξεχείλισε.

Η ξεκούραση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, όλα γίνονται ένας αγώνας να προλάβεις: να βρεις καλή θεση στον γιαλό, να καθίσεις εκεί που φυσά στο εστιατόριο, να βάλεις το αυτοκίνητο στη μοναδική σκιά της μοναδικής τερατσιάς που βρίσκεται στην περιοχή…

Και όλα αυτά σε ένα φόντο δεσπόζουσας αισθητικής φτήνιας, στα κτίρια, στα μαγαζιά, στους δρόμους, στους ανθρώπους. Όλα περνούν από τον μύλο του μαζικού κέρδους και της μαζικής λίρας. Χαρακτήρας μηδέν, χαρακτηριστικά παντού τα ίδια και πλαστικά, ίσως ο μόνος κοινός παρονομαστής η ακρίβεια στις τιμές.

Ε, έκαναν που έκαναν τόσο δρόμο οι Λευκωσιάτες, να πληρώσουν τώρα και τις ανάλογες τιμές!

Να καταλάβουν!

Υπάρχουν βεβαίως οι ευκαιρίες:

Αντζελα σε ειδική προσφορά!

Μόλις και μετά βίας δεν τσακωθήκαμε με την κυρία, η οποία επέμενε να πάμε, αφού θα επρόκειτο για μοναδική πολιτιστική εμπειρία:

1. Η Άντζελα.
2. Στη Δρούσεια!
3. Μάλλον στο γήπεδο με τις πλαστικές καρέκλες.
4. Το δείπνο included!
5. Σε ώρα που βολεύει και τα μωρά!
6. Και είναι και «Φεστιβάλ»!
7. Και όλα αυτά για €15!

Με την εκδήλωση αυτή η Δρούσεια στέφθηκε αναμφισβήτητη πρωταθλήτρια στις πολιτιστικές εκδηλώσεις της περιοχής. Για να αντιληφτείτε τον πενιχρό ανταγωνισμό, η γειτονική  Ινια είχε κάποιον κύριο, υποθέτω παρόμοιου μουσικού βεληνεκούς, τον οποίο ομολογώ όμως πως δεν γνωρίζω.

Κυρίες και κύριοι ο Αλέκος Ζαζόπουλος!

Αλέκος, ποιός;

Για λίγο πίστεψα πως είχε άλλο ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός, αφού είδα και αυτή την αφίσα:

Κωστόπουλος.

Σύντομα όμως διαπίστωσα πως ο αξιότιμος κύριος Χάρης Κωστόπουλος είχε δώσει το δικό του παρόν 4 μήνες πιο πριν. Προφανώς οι διαφημιστικές ταμπέλες περνούν τη δική τους κρίση.

Πέραν των σημαντικών αυτών γεγονότων, στην περιοχή βρίσκει κανείς και εξοχικά σπίτια. Για να ενοικιάσει ή να αγοράσει. Πολλά σπίτια. Πάρα πολλά σπίτια. Όχι τόσο πολλά σπίτια όσα κατάφεραν να κτίσουν τα τελευταία χρόνια τα αδέλφια στον βορρά, αλλά η γενική ιδέα είναι παρόμοια. Εντάξει, από αισθητική έχουμε προβάδισμα, και μάλιστα η κυρία είδε κάτι σχεδόν παραθαλάσσιο, για το οποίο το ένστικτο του αρχιτέκτονα που έχει, της είπε πως πρόκειται για καλή δουλειά. Κατ΄ ακρίβειαν πήρε και τηλέφωνο. Και από τότε όποτε περνούσαμε από εκεί έκλαιγε. 1.6 εκατομμύρια ευρώ το πιο φτηνό σπίτι, «από την πλευρά του δρόμου» της είπαν.

Εγώ γελούσα.

Κυρίως πριν να πάρει τηλέφωνο.

Φυσικά υπήρχαν και οι πραγματικές ευκαιρίες:

Ψάχνω για 7 συνεταίρους.

Σκεφτήκαμε πως αφού ήμασταν πολλοί εκεί, θα ήταν μια εφικτή ιδέα να μαζευόμασταν 8 οικογένειες, να βάλουμε από €100000 + ΦΠΑ, και να έχουμε διαθέσιμο για 45 μέρες τον χρόνο το πολύτιμο εξοχικό.

Η ιδέα ναυάγησε όταν κάποιος από τους πιθανούς συνεταίρους δήλωσε πως δεν ήταν δυνατό να έρχεται μόνο μια φορά κάθε 8 χρόνια στο Λατσί το δεκαπενταύγουστο!

Η ζέστη και η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που λίγο σε αφήναν να παρατηρήσεις την τσουρουφλισμένη φύση. Πέτυχα όμως κάποιες καλές στιγμές:

Καλή όρεξη!

Μια αράχνη τρώει το πρωινό της.

Μεγάλη πεταλούδα!

Και μια πολύ μεγάλη πεταλούδα κάνει ηλιοθεραπεία, μετά που έφυγε ο ήλιος.

Οι γάτες το χαίρονται το καλοκαίρι:

Είναι ζωντανή!

Τι να πω άλλο; Πως θα βρισκόμαστε στην περιοχή ξανά το επόμενο σαββατοκύριακο.

Και ελπίζω και υποθέτω πως θα είναι λιγότερο παρηκμασμένα τα πράγματα.

Μπα!

Ας φύγει τουλάχιστο η ένταση.