Φτάνει πια ήρωες!
Ένα είναι σίγουρο: ο πόλεμος είναι κακό πράγμα. Ο πόλεμος σκοτώνει, ο πόλεμος καταστρέφει. Επίσης ο πόλεμος μπορεί να σου επιβληθεί. Να σου επιβληθεί ως κράτος και να σου επιβληθεί ως πολίτης ενός κράτους, που ίσως να συμπεριφέρθηκε βλακωδώς.
Σε κάθε μια εκ των ανωτέρω περιπτώσεων χρειάζονται στρατιώτες. Και οι στρατιώτες πάνε στον πόλεμο λόγω διαταγών και λόγω των δικών τους πιστεύω υπέρ πίστεως και πατρίδος. Κάποιοι πάνε στον πόλεμο και για τους δυο λόγους.
Α, στον πόλεμο σκοτώνονται στρατιώτες.
Εδώ ξεκινούν οι τραγωδίες.
Γιατί συνήθως οι στρατιώτες είναι νέοι άνθρωποι, στην αρχή της ενήλικης τους ζωής, και όπως και να το δει κάποιος μια απώλεια είναι τραγικό γεγονός. Η τραγωδία μπορεί να έχει σύντομο χαρακτήρα αν ο νεκρός παραδοθεί έγκαιρα στην οικογένεια του, αν κηδευθεί και ταφεί κανονικά, αν ο πόνος περάσει όλα τα φυσιολογικά του στάδια.
Η τραγωδία μπορεί να έχει και μακροχρόνιο χαρακτήρα. Αν ο νεκρός δεν βρεθεί, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να μην πέθανε, αλλά μπορεί να κρύβεται κάπου, ή να βρίσκεται υπό αιχμαλωσία κάπου, τότε η τραγωδία παίρνει πολλαπλές διαστάσεις.
Στις τραγωδίες της Κύπρου είχαμε εξάρσεις: το 63-64 και μετά η μεγαλύτερη έξαρση του πραξικοπήματος και της εισβολής. Και οι δυο εξάρσεις άφησαν αγνοουμένους. Ανκαι θα ήταν φυσικό να έχουν οι συγγενείς των αγνοουμένων ελπίδες για επιστροφή των δικών τους, τουλάχιστον για λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα, η πάροδος του χρόνου θα έπρεπε να εκλογικεύει την κατάσταση και να τους κάνει να δεχθούν το μοιραίο.
Φυσικά θα μπορούσα να υπενθυμίσω εδώ πως κάποιοι πολιτικοί και συντεχνιακοί του πόνου ηθελημένα συντήρησαν τους μύθους για ζώντες αγνοουμένους, ασελγώντας και στον θάνατο αλλά και στον πόνο των συγγενών.
Όταν η πολύπαθη λογική κατάφερε μετά από μακροχρόνιο αγώνα να αρχίσει να σκάβει, βγήκαν τα οστά στην επιφάνεια. Και δικά μας, και από τα άλλα. Για τα άλλα λίγο μας ένοιαξε. Εξ’ άλλου όπως δήλωσε και ο ογκόλιθος του πολιτικού κρετινισμού. Δημήτρης Συλλούρης, όσους από τους άλλους φάγαμε, ήταν «από φυσιολογική αντίδραση.»
Για τα οστά κάνουμε κηδείες. Με την ανάλογη προκήρυξη. Φυσικά δεν ξέρω αν η ορθή έκφραση είναι κηδεία του τάδε ή κηδεία των οστών του τάδε. Πιστεύω πως από τη στιγμή που θα γίνει η τελετή, αυτή θα έπρεπε να αφορά το πρόσωπο, και όχι τα λιγοστά του απομεινάρια.
Τελοσπάντων.
Οι κηδείες αυτές ανακοινώνονται και από το ραδιόφωνο. Πάνε και οι θρησκευτικοί και πολιτικοί μας ηγέτες στην τελετή, και φυσικά δεν χάνουν την ευκαιρία να πούνε και τα δικά τους.
Μπροστά στα οστά και τους συγγενείς των νεκρών.
Όλα τα πιο πάνω είναι λίγο πολύ φυσιολογικά στον εν κινδύνοις ευρισκόμενο σπάνιο πολιτικό βιότοπο της Κύπρου. Ένα πολιτικό βιότοπο που συνδυάζει Αφρική, Ασία, και που είναι πάντως μέλος της ΕΕ.
Ακόμα και σε αυτό το περιβάλλον όμως, δικαιολογείται μια υπερβολή όπως η πιο κάτω;
Ήρωες.
Σέβομαι τον πόνο. Και από τη στιγμή που υπάρχει θάνατος, σέβομαι και τη θυσία του άλλου. Προεκτεινόμενη, η λογική της θυσίας σημαίνει πως αν δεν θυσιάζονταν κάποιοι θα ήμασταν σε χειρότερη θέση τώρα.
Δεκτόν.
Η αηδιαστική υπερβολή σε βαθμό κιτς τι χρειάζεται όμως;
Δεν φαντάζομαι να γνωρίζει κανείς τον ακριβή τρόπο του θανάτου αυτών των στρατιωτών. Μπορεί και να σκοτώθηκαν την ώρα που πολεμούσαν μόνοι ενώπιον υπερτέρων δυνάμεων. Η την ώρα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν, αφού δεν μπορούσαν να αντέξουν άλλο.
Και το ένα σεβαστό, και το άλλο σεβαστό. Όμως, η αναγωγή των περιστάσεων του θανάτου όλων των αγνοουμένων σε ηρωική πράξη, είναι νομίζω πράξη ασεβής.
Δεν θα πω το κοινότυπο, πως αν είχαμε τόσους ήρωες, τότε οι Τούρκοι θα είχαν πνιγεί στην θάλασσα της Κερύνειας.
Θα πω ότι αντί όλης αυτής της ενοχλητικής υπερβολής, οι τελετές αυτές θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από σεμνότητα. Σεμνότητα έναντι στη μνήμη, έναντι στο θάνατο, αλλά –κυρίως- έναντι των συνθηκών που τα έφεραν όλα αυτά.
Στροβολιώτης 
Συμφωνώ απόλυτα!
Το μόνο σημείο που θέλω να θίξω είναι το ότι λες ότι η κοινή λογική θα έπρεπε να κάνουν τους συγγενείς των αγνοουμένων να πιστέψουν ότι ο δικός τους άνθρωπος έχει πεθάνει.
Ακόμα κι αν η λογική το υποθέσει….
η καρδιά περιμένει…
μέχρι να έχει τις αποδείξεις…..
Αυτό θεωρώ Ανθρώπινο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ανκαι θα ήταν φυσικό να έχουν οι συγγενείς των αγνοουμένων ελπίδες για επιστροφή των δικών τους, τουλάχιστον για λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα, η πάροδος του χρόνου θα έπρεπε να εκλογικεύει την κατάσταση και να τους κάνει να δεχθούν το μοιραίο.
Yποθέτω ότι δεν συμπεριλαμβάνεται κανένας δικός σου άνθρωπος στη λίστα με τους αγνοούμενους
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιατί νοιώθω πως κάποιες φορές γίνονται σχόλια και τοποθετήσεις μόνο από κεκτημένη ταχύτητα; (Μην ανησυχείτε, δεν είναι τραγικό, το κάνω κάθε μέρα.)
Νεράιδα και Invictus: για το σημείο που θίγετε χρησιμοποίησα την πολύ προσεκτική έκφραση: «θα έπρεπε να εκλογικεύει». Ούτε «θα όφειλαν», ούτε πως Θα έπρεπε να τους «αναγκάζαμε να…», ένα απλό «θα έπρεπε να εκλογικεύει».
Αυτό σημαίνει πως αντιλαμβάνομαι πλήρως τον ανθρώπινο πόνο, και ξέρω πάρα πολύ καλά – έστω και αν δεν έχω συγγενή αγνοούμενο, έχω μόνο ένα μακρινό συγγενή πεσόντα – πως τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν μπορούν να κλειδωθούν σε μια λογική παράμετρο.
Και Invictus, ειλικρινά δηλαδή, γιατί νομίζω είσαι νούσιμον άτομον: τι σε ενοχλεί από το συγκεκριμένο απόσπασμα, ή ακόμα και ολόκληρο το κείμενο, για να σε κάνει να θέσεις το μάλλον επιθετικό ή απαξιωτικό σχόλιο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το σχόλιο μου δεν ήταν σχόλιο από κεκτημένη ταχύτητα.
Ξέρω ήδη ότι το θέμα θάνατος το βλέπω από διαφορετική σκοπιά από ότι εσύ.
Έχω θείο αγνοούμενο.
Ναι, η λογική μου λέει ότι το πιο πιθανόν να είναι νεκρός.
Η γιαγιά μου περίμενε τον θείο μου, μέχρι τη χρονιά που άνοιξαν τα οδοφράγματα. Η ελπίδα της έσβησε. Σε μερικούς μήνες την χάσαμε μετά απο καρδιακό. Ο παππούς μου την ακολούθησε, σε λιγότερο από χρόνο. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του δεν ήξερε τι του γινόταν.
Περιμένω ακόμα. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να περιμένω, μέχρι να ακούσω την είδηση που είμαι σίγουρη ότι θα ακούσω για να πενθήσω….
…. έναν άνθρωπο που ελάχιστο γνώρισα, τα μόλις πρώτα 3 χρόνια της ζωής μου. Έχω μια υποψία ανάμνησης. Μα έχω μεγαλώσει με την έλλειψη του, τον νόστο του, την κρυφή ελπίδα που ένιωθα σαν παιδί κάθε φορά που συναντούσα ένα άγνωστο άντρα στο χωριό…
… λες να είναι αυτός;;;; να έχει γυρίσει;;;;;
Η ζωή μου είναι σημαδεμένη από την ύπαρξη του ανγοούμενου θείου. Η ψυχοσύνθεσή μου το ίδιο.
Διαβάζοντας το κείμενό σου το πρωί, ήρθε στο νου μου η Πηνελόπη… που περίμενε τον Οδυσσέα, έπλεκε και ξήλωνε….’
… μα περίμενε…..
και …
ήρθε κάτι άλλο στο μυαλό μου, φαινομενικά άσχετο…..
Το ότι, όταν θέλω να διαγράψω ένα άτομο από τη ζωή μου, ένα ζωντανό υγιή άτομο, φαντάζομαι ότι έχει πεθάνει.
Έτσι συναισθηματικά για μένα είναι νεκρό, άρα δεν υπάρχουν συναισθήματα, επικοινωνία, ακόμα κι όταν τύχει να το αντικρίσω.
ΔΕΝ θα μπορούσα να «σκοτώσω» το θείο μου…. μέσα μου…
Όταν θα γίνει η κηδεία του , τοτε θα πενθήσω…..
Ευχαριστώ που μου έδωσες το χώρο και το κέντρισμα να εκφραστώ. Να πω πράγματα που συνήθως αποφεύγω …..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φίλε Στροβολιώτη, η συγκεκριμένη φράση σου (την οποία παρέθεσα) είναι που δεν μου άρεσε. Με τα υπόλοιπα συμφωνώ. Έχω συγγενή αγνοούμενο και δεν διανοούμαι καν να «εκλογικευτώ». Κατα τ’ άλλα σαφώς και δεν συμφωνώ με τις υπερβολές και τα περιττά φρου-φρου. Μην ψάχνεις λογική από τους συγγενείς που ακόμα περιμένουν (και θα περιμένουν μέχρι τέλους). Αυτό μόνο, καμία απαξίωση ή επίθεση. Απολογούμαι αν ακούστηκε (διαβάστηκε καλύτερα) έτσι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
κλαπ κλαπ κλαπ, Στροβολιώτη.
Επίσης, μια μικρή φιλολογική σημείωση:
Κηδεία του αγνοούμενου δεν γίνεται.
Αν ο άνθρωπος αγνοείται ακόμα (=δεν ξέρουμε πού βρίσκεται, αν ζει, αν πέθανε κλπ) δεν μπορούμε να τον κηδέψουμε, εκτός κι αν πρόκειται για κενοτάφειο.
Αν τον κηδεύουμε, πά’να πει πως τον βρήκαμε, άρα δεν αγνοείται πια.
Εκτός από κιτς και drama queen, ο εθνικισμός και οι εκπρόσωποί του, συνήθως είναι και αγράμματοι…
[Μού’ρχονται κι άλλα ειρωνικά σχόλια, πως αν θεωρούν εαυτούς έλληνες και τόσο πολύ γουστάρουν να ανήκουν στην ελλάδα, ε, ας μάθουν να καλαμαρίζουν και σωστά! Αλλά επειδή το ποστ αφορά νεκρούς, τους οποίους προσωπικά σέβομαι, καλύτερα να μην εξωκύλουμε].
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κροτ,
Δεν αναφέρομαι σε κηδείες αγνοούμενων. Αναφέρομαι μάλλον στην σχολαστική μου απορία αν πρέπει να γίνεται «κηδεία των οστών του ΧΨ», ή η «κηδεία του ΧΨ».
Οφείλω όμως να πω ότι αυτό με τα καλαμαρίστικα δεν το κατάλαβα ούτε και εγώ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω πως κηδεία πρέπει να γίνεται. Γιατί έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος του πένθους για την οικογένεια. Αλλά χωρίς παρουσία πολιτικών και μεγαλόσχημα κενά λόγια. όλοι έχουν ανάγκη από αρχαιοτάτων χρόνων να θάψουν τους νεκτούς τους.
Το άλλο ήταν αποτυχημένο καλαμαρίστικο χιούμορ, δεν πειράζει. Αν και πιστεύω ακράδαντα πως οι περισσότεροι εθνικιστές είναι αγράμματοι.
Έχουμε και τις πολιτισικές μας διαφορές, μην το ξεχνάμε! 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι σύνθετο το θέμα Στροβολιώτη,
αυτοί οι άνθρωποι, που έχασαν κάποιο δικό τους, ζητούν από μας, από την κοινωνία, ένα λόγο,γιατί να χαθούν αυτές οι ζωές. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο θάνατο. Μιλάμε για αγνοούμενους. Μήπως θέλεις να σκεφτούμε, για μια στιγμή, πως θα ήταν η δική μας ζωή, αν αγνοούνταν ο δικός μας γιός;
Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ένα λόγο να αντιπαλέψουν μια παρατεταμένη θλίψη ή έστω να την ξεγελάσουν.
Είναι παρήγορο γι αυτούς να αισθάνονται ότι ο πόνος τους δεν αφορά μόνο τους ίδιους, είναι κοινός πόνος.
Αφού λοιπόν, το μόνο κοινό που θεωρούμε πως έχουμε σαν λαός είναι το περιώνυμο «έθνος», κι αφού η εμπορία νεκρών δίνει και παίρνει εις τους αιώνες των αιώνων στη χώρα μας, είναι λογικό πως θα φτάνουμε σε αυτά τα σημεία. Να κοιτάξουμε προς τα πάνω μάλλον για τα αίτια και όχι στο κιτς των ανθρώπων.
Επίσης, με όλο το σεβασμό, θεωρώ κάπως απαράδεκτο το σχόλιο της Κρότκαγια, ας θρηνούν τουλάχιστο σε σωστά καλαμαρίστικα. Δεν ξέρω αν η Κρότκαγια εννοεί πως σωστά καλαμαρίστικα είναι αυτά που μιλά η ίδια. Ούτε αν εννοεί πως πρέπει να κρατάμε τον Μπαμπινιώτη την ώρα που θρηνούμε. Είναι και κάπως αντιεπιστημονική εντέλει η τοποθέτηση, έτσι την αντιλήφθηκα εγώ τουλάχιστον, να θεωρούμε τη χρήση της ελληνικής από τους κύπριους λανθασμένη επειδή δεν καλαμαρίζει. Εν πασει περιπτώση, υποθέτω πως απλά ήταν ένα ατυχές σχόλιο. Ειδικά γι αυτό το θέμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεισδαιμόνα,
Μα γράφω πολύ ξεκάθαρα πως οι περιπτώσεις των αγνοουμένων αφορούν τραγωδίες με «μακροχρόνιο χαρακτήρα». Τι χρειάζεται να προσθέσω σε αυτό;
Ίσως την αναφορά ότι ο θάνατος straight, δίνει τη δυνατότητα στον πόνο να «περάσει όλα τα φυσιολογικά του στάδια.». Αυτό, παραδέχομαι πως δεν το είχαν οι συγγενείς των αγνοουμένων, αλλά εγώ ο ίδιος το επεσήμανα!
Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον προσωπικό θρήνο, για το οποίο δεν έχω κανένα λογικό επιχείρημα. Αναφέρομαι στην μετά τη διαπίστωση του θανάτου υπερβολή!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεισδαιμόνα, είπα και πιο πάνω πως ήταν αποτυχημένο χιούμορ και συγγνώμη αν εθίγης. Και προφανώς δεν αναφερόμουν, έστω και με χιούμορ, στις πενθούσες οικογένειες, αλλά στους αναίσχυντους εθνικιστές πολιτικάντηδες που έχτισαν πολιτικές καρριέρες πάνω στο πένθος αυτών των ανθρώπων. Δεν είμαι ούτε αναίσθητη ούτε ασεβής και σέβομαι τους νεκρούς όσο τίποτα άλλο.
Από κει και πέρα, ε, ναι, τα σωστά καλαμαρίστικα είναι αυτά που μιλάν οι καλαμαράδες, όπως και τα σωστά κυπριακά είναι αυτά που μιλάν οι Κύπριοι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν θίχτηκα, για ποιο λόγο άλλωστε. Απλά,θεώρησα ατυχές το σχόλιο. Και δεν εννοούσα πως οι κυπραίοι μιλάμε κυπριακά και οι καλαμαράδες καλαμαρίστικα. Εννοούσα πως και η κοινή ελληνική όπως μιλιέται σήμερα στην Ελλάδα, σκατά Ελληνική είναι, και μ΄αυτή την έννοια, στο ίδιο μέτρο που ο κύπριος χρειάζεται να ξεστραβωθεί στο διάβασμα για να πει δυο κουβέντες σωστές,στο ίδιο ακριβώς μέτρο το χρειάζεται και ο Έλληνας. Εκτός αν οι καλαμαράδες θέλουν να περάσουν ως κοινή ελληνική αυτή την πονηρούτσικη λεκτική μανιέρα όπως κατάντησε η γλώσσα (σας/μας). Που καταβροχθίζει και την ουσία και τα νοήματα της γλώσσας στην τελική.
Να προσθέσω,θα ήθελα,πως πάντα απολαμβάνω τα σχόλια σου Κρότκαγια.Δικαιούμαι μια φορά όμως να έχω μια άλλη άποψη,χωρίς να σημαίνει πως τρέχει και κάτι.Απλά δεν έτυχε άλλη φορά να σχολιάσω κάτι που είπες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεισδαιμόνα, σε ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα ήθελα να σε παρακαλέσω να αφαιρέσεις την εικόνα που ανάρτησες μαζί με το κείμενο σου και με τον υπότιτλο «Ήρωες», καθ΄ότι αυτή αφορά δύο συγκεκριμένα άτομα για τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζεις τίποτα. Αν μη τι άλλο από τις ηλικίες τους μπορεί να συμπεράνει εύκολα κάποιος ότι οι άνθρωποι αυτοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για επιστράτευση και τελικά έχασαν την ζωή τους στη μάχη σε αντίθεση με χιλιάδες άλλους που έτρεξαν να κρυφτούν στο Τρόοδος ή στην Λεμεσό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οθέλλος,
Τα εισαγωγικά στη λέξη ήρωες εσύ τα τοποθέτησες. Και τις σχετικές αναγγελίες κηδειών, δεν τις ανήρτησα φυσικά εγώ. Αφορούν πληρωμένες καταχωρήσεις σε ημερήσιες εφημερίδες.
Εγώ ούτε ειρωνεύομαι τους πεσόντες, ούτε τους ηρωοποιώ. Αντίθετα σέβομαι πλήρως τις προσωπικές περιστάσεις του κάθε ενός.
Με ενοχλεί όμως η ισοπεδωτική εργολαβία ηρωοποίησης.
Έχεις δίκιο. Δεν γνωρίζω τίποτα σχετικά με τους πεσόντες. Δε θα μπορούσα να βρισκόμουν εκεί λόγω ηλικίας, και όντως η δική μου οικογένεια τράβηξε για τα βουνά ( πατέρας μου ήταν τότε ακριβώς 50 χρονών.).
Τι σημασία έχουν όμως αυτά;
Η υπερβολή παραμένει υπερβολή – και χειρότερα καταλήγει να ασεβεί σε βάρος του νεκρού που μόνο ένας θεός ξέρει πως χάθηκε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα εισαγωγικά τα έβαλα για να απομονώσω την λεζάντα που εσύ επέλεξες για την εικόνα που εσύ που ανάρτησες εδώ στο blog σου. Προσπάθησα να σου πω ότι κάπου έκανες φάουλ αλλά προφανώς δεν μπορείς να το καταλάβεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οθέλλος,
Ας απογυμνώσουμε το θέμα: εσύ δεν βλέπεις υπερβολή; Δεν σε *ενοχλεί* η υπερβολή;
Γιατί αν συμβαίνει κάτι άλλο, τότε ίσως να έχεις δίκιο περί του φάουλ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
O θρήνος μιας ΜΑΝΑΣ και ενός ΠΑΤΕΡΑ για το παιδί τους που δεν ήξεραν που είναι θαμενο ή όχι Κρότικαγια,δεν έχει ούτε γλώσσα ούτε χρώμα ούτε σύνταξη γλώσσας ούτε τίποτα μόνο πόνο!! Αγαπητέ Στροβολιώτη Αν είχατε μια μάνα από αυτές που έχασαν τα παιδιά τους το 74 μπροστά σας ,υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους θα τους μιλούσατε για υπερβολές ; Ας αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να θρηνήσουν όπως θέλουν τα παιδιά τους ,όσοι από αυτούς ζουν ακόμα και δεν έφυγαν με αυτό το καημό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σταλαματιά,
Με όλο το σεβασμό –ξανά και ξανά – άλλο πράγμα η υπερβολή, άλλο ο θρήνος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξαναδιάβασε το σχόλιό μου, για να καταλάβεις πως δεν αναφέρομαι στους συγγενείς. Και δες και αυτό που απαντώ στη Δεισδαιμόνα.
Από και πέρα, επειδή δεν γνωριζόμαστε κιόλας, δεν δέχομαι μαθήματα για το τι είναι ο θρήνος και τι σημαίνει να έχεις χάσει ανθρώπους, με οποιονδήποτε τρόπο.
Και κάτι ακόμα, που όμως είναι προσθήκη στην κουβέντα και δεν αφορά τη Σταλαματιά ή τη Δεισδαιμόνα:
Οι αγνοούμενοι από πολέμους δεν είναι προνόμιο της εισβολής του ’74. Σε όλους τους πολέμους υπάρχουν αγνοούμενοι, δυστυχώς: στρατιώτες κυρίως των οποίων τα κουφάρια δεν βρέθηκαν ποτέ. Εξού για παράδειγμα και τα κενοτάφια που υπάρχουν ήδη από τα αρχαία χρόνια.
Μόνο στην Κύπρο οι αγνοούμενοι έχουν καταντήσει εργολαβία πολιτικών που εκμεταλλεύτηκαν το θέμα για άλλους σκοπούς, φανατίζοντας κόσμο και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά στις συνειδήσεις των χαροκαμένων ανθρώπων. Αυτοί είναι που δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς, ούτε το πένθος. Αν μη τι άλλο, ειδικά κάτι πραξικοπηματίες και πολεμοκάπηλοι είναι ασέβια να μιλάνε για νεκρούς, για το θάνατο των οποίων φέρουν ακέραια την ευθύνη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ε τώρα τί να κάνω, να μην συμφωνήσω;…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Στροβολιώτη,
όπως έγραψα κι εδώ…
http://phivosnicolaides.blogspot.com/2010/10/blog-post_8911.html
Έστω κι αργά, μια αποχαιρετιστήρια κηδεία και ένας ελάχιστος φόρος τιμής από την πολιτεία, στους ανθρώπους που αγνοείτο η τύχη τους μέχρι σήμερα και έχασαν το 1974, ό,τι πολυτιμότερο είχαν – την ίδιά τους τη ζωή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λεμέσια,
Μάλιστα, τώρα μάθαμε πολλά στοιχεία για τον ένα. Οι πληροφορίες όμως που δίνει ο Φοίβος αναφέρονται σε ένα αξιόλογο άνθρωπο που χάθηκε στην τραγωδία του 1974.
Πολλοί σαν εκείνο χάθηκαν τότε.
Νομίζω μερικές χιλιάδες.
Εγώ αναφέρομαι στην υπερβολή.
Είναι τόσο δύσκολο να γίνω κατανοητός;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Στροβολιώτης: «Είναι τόσο δύσκολο να γίνω κατανοητός;»
Νομίζω σε ορισμένα σημεία, είναι λίγο δύσκολο.
Προσωπικά, δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, να διαχωρίσω τους πεσόντες του πολέμου σε ήρωες ή μη ήρωες ή ότι «η αναγωγή των περιστάσεων του θανάτου όλων των αγνοουμένων σε ηρωική πράξη, είναι πράξη ασεβής.»
Πιστεύω, ότι οφείλουμε τιμή σε όλους και φυσικά συμφωνώ απόλυτα στ’ ότι, «οι τελετές αυτές θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από σεμνότητα. Σεμνότητα έναντι στη μνήμη, έναντι στο θάνατο, αλλά –κυρίως- έναντι των συνθηκών που τα έφεραν όλα αυτά. . »
(Τώρα μου θύμισες τους Γερανούς… http://www.youtube.com/watch?v=NKAIdihuNB0)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λεμέσια,
Ας κρατήσουμε τότε την τελευταία σου παράγραφο. Και σύμφωνους μας κάνει, και την ουσία δίνει.
Μου θύμησες του Γερανούς, και ψαχνοντάς το, βρήκα πως οι στίχοι είναι του Ρίτσου, για παραδοσιακό Ρωσικό τραγούδι – ταιριάζει σήμερα με τον Μεντβέντεφ στο νησί!
Παραθέτω την στροφή που πάντα με συγκινούσε:
«Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ίσως όμως στο τέλος να χρειάζονται οι συγγενείς των θυμάτων όλο αυτό που γίνετε για να νιώσουν έστω και λίγο ότι οι αγαπημένοι τους δεν χάθηκαν άδικα; Ο κόσμος έχει μάθει να θεωρεί ήρωες αυτούς που δίνουν τη ζωή τους για τη πατρίδα και μετά από τόσα χρόνια προσμονής για τη τύχη των δικών τους ,να χρειάζονται αυτή την αναγνώρηση από το κράτος ακόμα και με αυτό τον τρόπο; Αυτό θέλω να πω όταν λέω δεν μπορείς να πεις σε μια μάνα ότι είναι υπερβολή αυτό που γίνετε για το παιδί της.
Κρότκαγια
Μη θυμώνεις δεν κάνω μαθήματα εγώ,μόνο παίρνω:)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Στροβολιώτης (απάντηση στην ερώτηση σου):
Αν αναφέρεσαι στην παρουσία ορισμένων Υπουργών σε αυτές τις κηδείες, αυτό δεν είναι υπερβολή κατά την γνώμη μου. Όπως έγραψε ήδη η Λεμέσια είναι «ένας ελάχιστος φόρος τιμής από την Πολιτεία». Και αν κάποιοι πάνε σε αυτές τις κηδείες απλά για σκοπούς αυτό-προβολής και επίδειξης τότε όλο το κρίμα είναι δικό τους.
Αν θεωρείς κιτσαριό την καταχώρηση αγγελίας στον ημερήσιο τύπο με τον τίτλο «κηδεία ηρωικού αγνοούμενου» τότε νομίζω ότι κάμνεις τον ψύλλον κάμηλον. Αυτές τις αγγελίες θα τις δεις μόνο για μια στιγμή και μετά θα γυρίσεις σελίδα ενώ το επόμενο πρωί η εφημερίδα σου θα πάει στα σκουπίδια.
Αν τέλος θεωρείς τον χαρακτηρισμό «Ήρωας» υπερβολικό για κάποιον ο οποίος έχασε την ζωή του ενώ ήταν στον πόλεμο το 1974 τότε πάω πάσο. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, νομίζω ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να αναρτήσεις εκείνες τις αγγελίες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οθέλλος,
Η αναφορά μου σε υπερβολή αφορά κυρίως το σημείο που απέφυγες να παραθεσεις: το περιεχόμενο των αγγελιών.
Για τα λοιπά, ισχύει το προσεκτικό μου – πιστεύω – αρχικό κειμενο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εκτός και αν αναφέρεσαι σε κάτι άλλο που μου διαφεύγει, τον χαρακτηρισμό «ηρωικός αγνοούμενος» ο οποίος συνοψίζει και το περιεχόμενο των αγγελιών, τον έχω ήδη σχολιάσει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!