Μην πας μια μέρα στη δουλειά blues.

Πρωί.

Όπως πάντα.

Καλός ή άσχημος, ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.

Το ρολόι κτυπά πριν τις 6. Το κλείνω με μια σχεδόν αυτόματη κίνηση. Φεύγω από το δωμάτιο όπως τον κάττον (Όχι όπως την μάνταμ, την επίσημη γάτα του σπιτιού. Εκείνη είναι χοντρή και ακούγονται τα βήματα της). Δεν φτάνει που ταλαιπωρώ τον ύπνο της κυρίας με τα χορωδιακά μου ροχαλητά, ας την αφήσω να κοιμηθεί εν ειρήνη για κανένα μισάωρο, παρέα μόνο με το δικό της, ανεπαίσθητο, ή έστω χμμ…, υποδεέστερης έντασης ροχαλητό.

Μετά, πρέπει να είμαι προσεκτικός να μην ξυπνήσουν τα μωρά. Κάποτε ξυπνάει η μικρή, που είναι συνήθως πιο υπάκουη. Και της αρέσει το διάβασμα, ό,τι και να σημαίνει αυτό για μια εξάχρονη. Με ένα βιβλίο όμως επιστρέφει στο κρεβάτι μέχρι νεωτέρας.

Ο γιος, ο άτακτος γιος, ο ανυπάκουος γιος, ο ενεργοβόρος γιος είναι πιο τεμπέλης. Δύσκολα ξυπνά. Όταν το κάνει έχει όρεξη για κουβέντα, ή τρέχει στην τηλεόραση.

Πριν μερικές μέρες μου λέει: «γίνεται να μεν παεις σήμερα στη δουλειάν;»

…………….

– Και τι θα κάνω στο σπίτι γιε μου;

– Να είμαστε μαζί!

………………..

-Ε, δεν μπορώ σήμερα, μπορεί αύριο, άιντε κοιμήσου ακόμη λίγο, φεύγω!

Έφυγα.

Όπως πάντα.

Σε μια δουλειά που δε με κάνει ευτυχισμένο. Σε μια δουλειά που βάζει εμπόδια.

Που τα ξεπερνάω.

Μόνο για να βρω άλλα.

Σε μια πορεία ζωής που μου βάζει εμπόδια.

Που τα ξεπερνάω.

Μόνο για να βρω άλλα.

Σε ένα κόσμο που…

(«Διαδικασία ζωής» jamming, από τον Stevie Ray Vaughan (Η έμφαση στο θυμό, όχι στη μιζέρια.)).

………………..

Πριν πολλά χρόνια.

Τον καιρό των μεγάλων ερώτων.

Μια γυναίκα μου είχε βάλει την πρόκληση τότε.

-Μην πας μια μέρα στη δουλειά!

Είχα βάλει τον ορθολογισμό έναντι του έρωτος, ή μάλλον θεωρούσα πως μπορούσαν να συμβαδίσουν, ή ακόμα ίσως να θεωρούσα πως πράγματι μπορούσε ο ορθολογισμός να δικαιολογηθεί στον έρωτα.

Και είχα πάει δουλειά.

Τώρα πληρώνω λογαριασμό. Άλλο λογαριασμό.

Ο γιος μου, ο καλός μου, ο ΔΗΚΟικός μου, που με είχε προειδοποιήσει πριν λίγες μέρες όταν έβλεπε μια παιδική ταινία με ένα εξωγηινάκι, και έβαλε τα κλάματα λίγο πριν το τέλος γιατί ήταν «λυπημένη», είναι ψυχούλα, λίγο μόνο πιο μέσα.

Πως θα βγει ύστερα εκεί έξω;

Και που θα είναι ο χαζομπαμπάς να έχει την έννοιαν;

Από το «Ανθρώπων Έργα» (Κραουνάκη/Νικολακοπούλου). Τον ένα εκ των δυο δίσκων της Άλκηστης που αξίζουν.