Gary Moore – Μανώλης Ρασούλης: Τους αγαπούσα (και δεν το ήξερα.)

Σε αυτή την ανάρτηση δε θα βρείτε συνδέσμους του You Tube με γνωστά ή λιγότερο γνωστά τραγούδια των δυο καλλιτεχνών που έφυγαν πρόσφατα.  

 

Αυτή η ανάρτηση αφορά κυρίως  τον τρόπο της δικής μου ανάγνωσης και ακρόασης της μουσικής. Οι δυο μακαρίτες (και άλλος ένας, που θα αναφέρω στη συνέχεια), είναι καλά παραδείγματα που εξηγούν αυτό τον τρόπο.

 

Πρώτα έμαθα για τον Ιρλανδό. Κατά καιρούς μέλος του περιπετειώδους συγκροτήματος  των Thin Lizzy, έμαθα το όνομά του όταν έφυγε και έβγαλε ένα σόλο δίσκο που περιείχε την επιτυχία Parisienne Walkways. Ένα τραγούδι με πολλή κιθάρα, ένα τραγούδι που έγινε αμέσως επιτυχία στους κύκλους των ροκάδων. Φυσικά το προφίλ του ως μπαλάντα ήταν μάλλον χωρίς ψυχή, και λιγότερο δυναμικό από τη μουσική των Thin Lizzy, και έτσι οφείλω να πω ότι ποτέ δεν έψαξα περισσότερο τη δουλειά του Gary Moore. Οι Thin Lizzy παρέμειναν διαχρονικό άκουσμα.  Αν ήταν να τοποθετήσω τον Gary Moore, θα τον έβαζα στην κατηγορία του «εγκεφαλικού ροκ». Του ροκ που γίνεται γιατί ένας καλλιτέχνης *πρέπει* να βγάλει δίσκο, τυχαίνει να παίζει κιθάρα και έτσι βγάζει «ροκ» μουσική. Θα μπορούσε να βγάζει «λαϊκή», «κλασσική» ή οποιαδήποτε άλλη μουσική, χαρακτηριζόμενη τοιουτοτρόπως μόνο από τεχνικής πλευράς, μόνο λόγω της ανάγκης κατηγοριοποίησης.

 

Έτσι νόμιζα, μέχρι που άκουσα ένα πρόγραμμα, από έναν πεθαμένο. Ήταν μια Πέμπτη  βράδυ του Φεβράρη. Κάπου πήγαινα, και ήταν η ώρα που άρχιζε το αγαπημένο πρόγραμμα του Ρόμπερτ Καμάσα. Πέμπτη σήμαινε Jean. (Jean, Puzant   Nadjarian, ο Βυζάντιος, ιδρυτής της  Plato’s, που εδώ και αρκετά χρόνια τον άκουγα  μόνο μέσω του ραδίου). Και Πέμπτη σήμαινε μπλουζ. Και το αφιέρωμα ήταν για τον Gary Moore. Και εκεί και τότε κατάλαβα πως αγαπούσα τον Gary Moore, αλλά δεν το ήξερα. Ο καλλιτέχνης αυτός λοιπόν, εκτός από το κλασσικό ροκ έβγαλε και πάρα πολλή δουλειά στο μπλουζ ροκ, ένα είδος μουσικής που δύσκολα βγαίνει εγκεφαλικά. Χρειάζεται ψυχή, χρειάζεται ταλέντο, χρειάζεται αυθορμητισμό, αλκοόλ, και ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Μέσα σε μισή ώρα και 5-6 τραγούδια ο Gary Moore ανέβηκε ολόκληρη κατηγορία, και τις επόμενες βδομάδες που γνώρισα περισσότερο την μουσική του, έγινε μάλιστα,  από τους αγαπημένους της κατηγορίας.

 

Παρένθεση:

 

Ο Jean, καλός γνώστης της μπλουζ, με βοήθησε να κάνω άλλη μια ανακάλυψη, έστω και μετά θάνατον ενός καλλιτέχνη. Και λίγες βδομάδες μετά, πέθανε και εκείνος.  Μας άφησε χρόνους και αυτός, ένα πρωί δεν ξύπνησε απ’ ότι μαθαίνω.

Θάνατος εν ειρήνη για εκείνο που φεύγει, συγκλονιστικός για εκείνους που μένουν. Τόσα χρόνια ακούω τον Ρόμπερτ, πρώτη φορά έσπασε η φωνή του, την περασμένη Πέμπτη. Δεν πολυκατάλαβα τι έλεγε στην αρχή, έβαλε ένα φρικτό, τσιριλλιστό τραγούδι της Diamanda Galás, το  Ain’t No Grave Can Hold My Body Down, και τότε κάτι υποψιάστηκα.

 

Στον ύπνο του φαίνεται έφυγε και ο Ρασούλης. Για τον οποίο είχα ακούσει για πρώτη φορά στην πιο γόνιμη μου δεκαετία από πλευράς μουσικών αναζητήσεων. Τον έμαθα μαζί με τον Ξυδάκη, τον Παπάζογλου, τους Κατσιμίχες, και αν θέλετε είχα νοιώσει μια περηφάνια που υπήρχε μια νέα και εξόχως Ελληνική μουσική. Δεν ήταν ανιαρά, και άνευ ψυχής και ταλέντου λαϊκά τραγούδα, αντίγραφα περασμένων δεκαετιών. Ήταν τραγούδια γεμάτα φρεσκάδα και ζωντάνια, με στίχο σχετικό και όχι ξύλινο. Ήταν τραγούδια που σου άρεσαν όχι γιατί *έπρεπε* να σου αρέσουν, αλλά γιατί ήταν ωραία και ξεχώριζαν.

 

Οι στίχοι του Ρασούλη ήταν πολλές φορές ατακοπλαστικοί: «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια…» , «Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά…», «…από περιέργεια υπάρχω και από καραγκιοζιλίκι», «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει», «το πολύ το νάνι-νάνι κάνει το παιδί χαϊβάνι», και φυσικά ο ύμνος: «Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή, τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου «γιατί».»

 

Κάποτε μπορεί να φαινόταν πως η στιχοπλασία γινόταν αυτοσκοπός σε βάρος του νοήματος. Ήταν και αυτό μια τέχνη όμως. Όπως επίσης ήταν τέχνη πως ο Ρασούλης χρησιμοποιούσε λεξιλόγιο της γειτονιάς, της παρέας, της ταβέρνας, καθόλου λόγιο, για να εκφράσει αισθήματα και καταστάσεις που αφορούσαν τη γειτονιά, την παρέα την ταβέρνα. Χωρίς κόμπλεξ και με καμιά διάθεση μεγαλοπιάσματος.

 

Για τη ζωή του λίγα γνώριζα, πέραν από το ότι ήταν πάντα θυμωθκιάρης και κυκλοθυμικός. Θυμάμαι όμως πριν καμιά δεκαριά χρόνια που μέσα σε μια έκρηξη θυμού αποφάσισε να φύγει για  Ισπανία, και είχα διερωτηθεί: «μα είναι δυνατό να είναι τόσο χάλια τα πράγματα στην Ελλάδα, να θέλει κάποιος να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του;»

 

Προφανώς κάτι παραπάνω ήξερε.