Η μέρα μου ξεκίνησε καλά.

 Είμαι πρωινός τύπος. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικές εκείνες τις πρώτες δυο ώρες στο γραφείο, με ησυχία και ηρεμία, πριν να ξεκινήσει το προγραμματισμένο άγχος της ημέρας.

 

Και κάνω ησυχία όταν ξυπνήσω  το πρωί. Να αφήσω την κυρία και τα παιδάκια να απολαύσουν λίγο ακόμα ύπνο.

 

Ενώ ετοιμαζόμουν σήμερα, σκεφτόμουν πως έμεινα πίσω 3-4 μέρες και άρχισα να ξεχειλίζω πάλι. Ήθελα να γράψω. Μέχρι εκείνη την ώρα όμως,  δεν ήμουν σίγουρος για τι.

 

Για τον Νίκο τον Παπάζογλου έγραψαν όλοι. Για τον Νταβούτογλου θύμωσαν όλοι (γιατί άραγε;). Για το θέμα της ανεργίας, η κυβέρνηση αντί να δίνει κίνητρα, δημιουργεί αντικίνητρα! Για τις συντάξεις, οι βολεμένοι δεν τα βρήκαν ακόμη με τους πιο βολεμένους.

 

Ο καιρός εξελίσσεται όπως προείπα…

 

«Παπαααά, να σου πω κάτι;»

 

Ακούω τη φωνή του γιου. Ωχ, λέω, ξύπνησε, θα αρχίσει να μου ζητά να του αγοράσω αυτό και εκείνο, και αν μπορώ να του φέρω την τάδε κάρτα, και άλλο ένα Bakugan, και γενικώς θα μου δώσει ως συνήθως τη λίστα με τα ψώνια του.

 

Πάω με προσοχή διπλά από το κρεβάτι του: «Τι θέλεις άγγελε μου;»

 

Ποτυλίεται από το κρεβάτι του, σηκώνεται και μου δίνει μια δυνατή αγκαλιά.

 

Αιφνιδιασμένος, από αυτή την έκρηξη αγάπης, χρειάζομαι μερικά κλάσματα δευτερολέπτου για να ανταποδώσω.

 

«Παπά θέλω να μου φέρεις κάτι.»

 

Ε, καλά, δεν ήταν δυνατόν να το αποφύγω.

 

«Θέλω να φέρεις κάτι που αρέσει στην αδελφή μου, γιατί χτες μου έφερε κάτι εμένα η μάμμα, και η αδελφή μου ήταν λυπημένη.»

 

!!!!!!!!

 

Άλλος αιφνιδιασμός, πρωί πρωί, από τον ΔΗΚΟικό, τον ζήτουλα τον γιο!

 

«Εντάξει άγγελε μου, θα μιλήσω με τη μανούλα, και θα δούμε τι θα κάνουμε για να μην είναι λυπημένη η αδελφή σου. Είσαι μια γλυκιά ψυχούλα, ξάπλωσε τώρα, να κοιμηθείς ακόμα λίγο»

 

Η μέρα μου ξεκίνησε καλά.

 

Τα λοιπά,  ας τα  γράψουν άλλοι.