Βουλευτικές Εκλογές 2011: Συμμετέχω.

Προτείνω και ψηφίζω Χρήστο Στυλιανίδη.

Η συμμετοχή μου δεν αφορά μόνο την απόφαση μου να δώσω κάπου τη ψήφο μου, αντί να διαλέξω τον συνδυασμό «Πάω εκδρομή με τα μωρά», μια επιλογή που για πολύ καιρό κυριαρχούσε στο μυαλό μου. Όσοι με γνωρίζουν ως άνθρωπο που ασχολείται με τα πολιτικά, άνθρωπο που ήμουν ο ίδιος υποψήφιος, έβλεπαν την οργή και την απογοήτευση που με οδηγούσε προς εκείνη την κατεύθυνση.

Έχω γράψει πολλές φορές τις απόψεις μου: θεωρώ τα ούτω καλούμενα κόμματα του κέντρου ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ  ως διαφορετικές εκφράσεις της ακροδεξιάς – της αντικειμενικά πλεον επικίνδυνης πολιτικής παράταξης. Στην ακροδεξιά ανήκει φυσικά και το ΕΥΡΩΚΟ, και δυστυχώς οι παλιοί σύντροφοι οι Οικολόγοι, στο βαθμό που συνεχίζουν να κουβαλούν τις απίθανες τους θέσεις για το Κυπριακό.

Το ΑΚΕΛ είναι μια επιλογή;

Το ΑΚΕΛ *είναι* μια επιλογή. Θα έδινα την ψήφο μου στο κόμμα αυτό μόνο αν είχε νόημα σχετικά με τη λύση του Κυπριακού. Αυτό δυστυχώς φαίνεται πλεον αδύνατο, αφού ο τρόπος που χειρίστηκε ο Πρόεδρος Χριστόφιας το θέμα, δείχνει πως στην χειρότερη των περιπτώσεων δεν ήθελε, ή πιθανότερο δεν μπορούσε να το λύσει (στο βαθμό που περνούσε από το χέρι του) από τη μια, αλλά από την άλλη ούτε έδειξε να έχει την αγωνιστικότητα, και την εξυπνάδα, να γωνιάσει την ΤΚ πλευρά και την Τουρκία, που ακόμα θεωρούνται πως κατέχουν το τεκμήριο της επιθυμίας για λύση.

Πέραν του Κυπριακού, ο πρόεδρος και το ΑΚΕΛ είναι τόσο εκνευριστικά αποστασιοποιημένοι από την πραγματικότητα που αφορά τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, που αφορά τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες που μας οδηγούν στο πάττισμα, που θα μας οδηγήσουν ακριβώς σε αυτό: στο πάττισμα. Μπορεί να μας γλυτώσει προσωρινά μια πιθανή ανάκαμψη του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας πέραν του αναμενομένου, αλλά ειλικρινά μόνο τυφλοί δεν μπορούν να δουν που πάμε. Και η παρούσα κυβέρνηση θα είναι διπλά ανεύθυνη αν δεν κάνει κάτι τώρα, και επιλέξει συμφεροντολογικά και κοντόφθαλμα να παραπέμψει τα προβλήματα στην επόμενη προεδρία.

Μένει ο ΔΗΣΥ.

Μένουν οι διάφοροι ΔΗΣΥ. Έχουμε πρώτα τον λαϊκίστικο και εκνευριστικά πελατειακό ΔΗΣΥ του Λευτέρη του Χριστοφόρου του Κυριάκου του Χατζηγιάννη και άλλων υποδεέστερων δειγμάτων. Οι άνθρωποι αυτοί ακούνε τι τους λέει ο κουμπάρος στον καφενέ, ακούνε τα παράπονα και τα κλάματα τους ενός και του άλλου, δεν κάνουν τον παραμικρό κόπο να το ψάξουν, να το κοστολογήσουν, να το ορθολογήσουν, και πετάσσουνται το άλλο πρωί στα ράδια, και αναφέρονται στο τέλος του κόσμου που επέρχεται αν δεν διορθωθεί ο δρόμος προς την φάρμα του Πανίκκου που το Φρέναρος, ο οποίος φυσικά δικαιούται και μια καλή αποζημίωση από το κράτος γιατί φθάρηκαν συντομότερα τα λάστιχα του διπλοκάμπινου του.

Αυτό τον λαϊκιστή ΔΗΣΥ δεν τον θέλω.

Έχουμε και τον κακό ΔΗΣΥ. Αναφορικά με το Κυπριακό. Εκείνο τον ΔΗΣΥ που πάει πίσω στην ψυχή της δεξιάς, εθνικόφρονος παράταξης, εκείνον τον ΔΗΣΥ που είχε παραμεριστεί από τα προοδευτικά ανοίγματα του Γλαύκου Κληρίδη και Νίκου Αναστασιάδη πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ανοίγματα που έβαλαν το μεγάλο κόμμα της δεξιάς στους δρόμους τους νούσιμους. Ε, αυτός ο κακός ΔΗΣΥ φαίνεται να επανέρχεται. Το εκλογικό μπουφέ που μας προσφέρει το κόμμα αυτό περιέχει δείγματα των εξτρεμιστών περί του Κυπριακού, αλλά το χειρότερο, το πολύ χειρότερο είναι ο φόβος πως η ίδια η παράταξη *αφέθηκε* να το ζήτησει αυτό…

Αυτό τον ΔΗΣΥ τον φοβάμαι.

Έχουμε και τον ΔΗΣΥ του Αβέρωφ. Τον ΔΗΣΥ που υιοθετεί τον παλιό καλό αντιακελισμό, σίγουρο εργαλείο για να γίνει κάποιος αρεστός στους ψηφοφόρους του. Ο Αβέρωφ ο οποίος μπορεί να έχει καλές θέσεις για την οικονομία με τις οποίες συμφωνώ, αλλά δεν συμφωνώ με την ένταση και την επιθετικότητα με την οποία τις προβάλλει.   Μια ένταση η οποία τον παρασύρει και σε φτηνούς εκνευριστικούς λαϊκισμούς όπως η πρόσφατη περίπτωση με την πεζίνα του Βόλβο του.  

Αυτό τον ΔΗΣΥ δεν τον κάμνω χάζιν.

Έχουμε και ένα άλλο ΔΗΣΥ. Τον ΔΗΣΥ των νουσίμων κεντροδεξιών, με καλές και εποικοδομητικές θέσεις για το Κυπριακό και την οικονομία. Εκείνο τον ΔΗΣΥ που θα μπορούσε να πάρει και πολιτικό κόστος για να λύσει το Κυπριακό, και πρωτοβουλίες για να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας.  Έχω γράψει ξανά για άτομα αυτής της πτέρυγας. Και ειλικρινά πιστεύω πως αυτή η Κληρίδο –  εμπνευσμένη και στηριζόμενη από τον Νίκο Αναστασιάδη πτέρυγα  είναι ό,τι προοδευτικό αν όχι επαναστατικό έχει σήμερα η Κυπριακή πολιτική σκηνή. Μια σκηνή στην οποία κυριαρχούν οι ανεπαρκείς λυσοφοβικοί πολιτικοί, που κρύβουν την άγνοια τους για τα σοβαρά μας οικονομικά προβλήματα πίσω από την ξύλινη ρητορεία για το Κυπριακό.

Σε αυτή την πτέρυγα ανήκει και ο φίλος από παλιά Χρήστος Στυλιανίδης. Και θα έχω την πολύ μεγάλη τιμή να είμαι ένα από τα δυο άτομα που θα προτείνουν επίσημα τον Χρήστο την Τρίτη κατά τη διάρκεια της υποβολής των υποψηφιοτήτων. Όχι μόνο θα τον προτείνω, αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ να εκλεγεί με μεγάλο αριθμό ψήφων. Γιατί έχει σημασία: έχει σημασία να φανεί προς τα πού μπορεί και πρέπει  να κατευθυνθεί το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς: στον νούσιμο φιλελευθερισμό, ή στις απηρχαιωμένες εθνικόφρονες του ρίζες.

Φυσικά μπορεί κάποιος να πει ότι ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος επιλέγει να τονίσει αυτές τις ρίζες, στην προσπάθεια του να συσπειρώσει ένα δυνατό κόμμα, να πάρει  ένα μεγάλο αποτέλεσμα που θα είναι η αφετηρία για μια επιτυχημένη πορεία στις προεδρικές του 2013.

Σωστά.

Μάλλον έτσι είναι. Και αν δουλέψει αυτό το σενάριο, και αν δεν πάνε τα μηνύματα πως υπάρχει κόσμος που θέλει ένα άλλο, ένα συγκεκριμένο είδος νούσιμου Δημοκρατικού Συναγερμού, ο Νίκος Αναστασιάδης θα προχωρήσει στον ίδιο δρόμο μέχρι τέλους.

Έχει τα κότσια να το κάνει.

Γι’ αυτό λοιπόν *δεν* πρέπει να δουλέψει αυτό το σενάριο. Το σενάριο του μπουφέ. Όσοι μπορούν πρέπει να δώσουν τα σωστά μηνύματα και να επιλέξουν τα σωστά πλάσματα. Να δείξουν προς τα πού μπορεί και που πρέπει να κατευθυνθεί ο ΔΗΣΥ του Νίκου Αναστασιάδη.

Οφείλω όμως να αναφέρω και αυτό: Είχα γνωρίσει τον Νίκο Αναστασιάδη την περίοδο του δημοψηφίσματος, και αυτός ο άνθρωπος πιστεύω πως τελικά θα σταθεί σωστά αν έχουμε ξανά την ευκαιρία για λύση. Είναι φυσικά πολιτικός, και παίζει τα ανάλογα παιγνίδια. θεωρώ όμως πως η πίστη του για τη λύση είναι κάτι βαθιά ριζωμένο και στη ψυχή του, αλλά και στον ορθολογισμό του.

Αν δεν το πίστευα, δε θα έγραφα αυτό το κείμενο.

Ο Χρήστος γνωρίζει καλά τα θέματα του: και το Κυπριακό, και τα περί την οικονομία. Γνωρίζει όμως και το κόμμα του. Θα έχει λοιπόν  ρόλο να παίξει, είτε πάνε έτσι τα πράγματα, είτε πάνε αλλιώς. 

Πάντα με τη νούσιμη, χαμηλών τόνων, εποικοδομητική παρουσία του. 

Συγκέντρωση Χρήστου Στυλιανίδη.