In defence of tears.

Πέραν των πιστοποιημένων πολιτικών και επισήμων εφημεριδικών αρθρογράφων, ο γράφων διεκδικεί τον τίτλο ενός εκ των πιο σκληρών επικριτών του Τάσσου Παπαδόπουλου. Του έκανα κριτική εν ζωη, του έκανα κριτική και μετά θάνατον. Ο χαρακτηρισμός «Μεγάλος Μακαρίτης» χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τον γράφοντα, και ήταν μια από τις αιτίες που βρισκόμουν στο στόχαστρο του επίσης μακαριστού(λέμε τώρα)  ιστολογίου Christofias Watch.  Εκείνα τα κοπέλια πολεμούσαν όσους επέκριναν τον εθνικισμό και τον εξτρεμισμό, αφού εκείνη ακριβώς ήταν η δική τους ιδεολογία, και αυτήν επέκρινα εγώ, είτε γραφόταν σε ένα μπλοκ, είτε εφαρμοζόταν ως επίσημη πολιτική του κράτους όπως τον καιρό του Τάσσου.

Τη νύχτα εκείνη του διαγγέλματος, ο Τάσσος είχε δακρύσει. Και εκείνο το δάκρυ έγινε μόνιμη επωδός στην κριτική που του έχει γίνει από τότε. Εγώ δεν χρησιμοποίησα ποτέ αυτό το επιχείρημα. Ότι δηλαδή ο πρόεδρος δάκρυσε για να εντείνει το ήδη έντονο του διάγγελμα, και να κάνει τον κόσμο να τον στηρίξει ακόμα πιο δυναμικά.  Περισσότερο στο μυαλό μου είχε μείνει το γενικότερο σκηνικό: το συμβολικό, σκοτεινό  παράθυρο πιο πίσω, η λυγμική φωνή, η γενικότερη σκηνοθεσία που ήθελε να περάσει το μήνυμα του κινδύνου, της καταστροφής, του επερχόμενου τέλους του κόσμου. Αλλά και τα λόγια: εκείνα τα λόγια εκείνου του ανθρώπου ο οποίος περίπου ξεδιάντροπα έλεγε πως μας κορόιδεψε όλους, και πως τώρα μας ζητά να ακολουθήσουμε τους φόβους και την απαισιοδοξία του. Ο Τάσσος τα πίστευε βαθιά εκείνα που έλεγε, δεν υποκρινόταν. Και ένας άνθρωπος που δεν υποκρίνεται, μπορεί φυσικά και να δακρύσει. Αυτό είχε κάνει τότε. Σε μια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ίσως να θεωρούσε την πιο σημαντική της πολιτικής του ζωής.

Αν μπορεί να λεχθεί κάτι για εκείνη την ανθρώπινη στιγμή είναι πως έδειξε ή μάλλον απέδειξε τον αληθινό Τάσσο. Ακριβώς εκείνον που  κάποιοι μέσα στην τραγική τους  αφέλεια  λίγα χρόνια πιο πριν έκαναν πως δεν ήξεραν με ποιο είχαν να κάνουν…

Τον πρόεδρο Χριστόφια δεν τον παρακολούθησα στης Ελίτας. Γνωρίζω όμως πως έχει δείξει ξανά περισσή ή και περιττή ευαισθησία. Αν όμως το δάκρυ του Τάσσου «τεχνικά» δικαιολογείται, μπορεί να λεχθεί το ίδιο και για τον πρόεδρο Χριστόφια;

Κατ’ αρχάς ως θέμα αρχής ένας ηγέτης θα πρέπει να συγκρατείται. Τα δάκρυα ως αδυναμία, ή ως συνειδητή εξάσκηση πολιτικής  είναι όπως και να το κάνουμε εκτός του εγχειριδίου «Πώς να γίνετε ένας καλός πρόεδρος».

Η αντιδιαστολή αυτού με την ανθρώπινη μας φύση είναι αρκετή για να δώσει το πράσινο φως; Σε γενικές και συνήθεις καταστάσεις νομίζω πως όχι.

Δηλαδή αν ο πρόεδρος δάκρυσε επειδή έγινε αναφορά από τη μάνα του, (δικαιολογημένη ανθρώπινη αντίδραση), πως θα συμπεριφερθεί ως πρόεδρος στην πιο σημαντική στιγμή της δικής του πολιτικής καριέρας όταν θα μας ζητά να πούμε ένα βροντερό ΝΑΙ στο επόμενο σχέδιο λύσης; Σε εκείνη την  περίπτωση εγώ πάντως και θα δακρύσω, και θα αναμένω από τον  πρόεδρο μου να δακρύσει – από χαρά για την επόμενη μέρα.

Όχι όμως στης Ελίτας ρε παιδί μου…  γιατί απ’ ότι μαθαίνω κιόλας, εκείνο το πρόγραμμα, είναι εφάμιλλο λατινοαμερικάνικων σαπουνόπερων. Και σε αυτή την περίπτωση το δάκρυ γίνεται μέρος του σεναρίου, δεν έχει την δυναμική που θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει σε σοβαρές περιπτώσεις.

Η κριτική μου λοιπόν δεν έχει να κάνει με την περισσή ή περιττή δυνατότητα του προέδρου να δακρύζει. Είναι για το που και πότε το κάνει…

Ως γενική αρχή ας κλαίμε μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται…