Ημέρα εκλογών + 1.

Το πρωί πάντως, ο ουρανός είχε την ίδια όψη όπως τις προηγούμενες μέρες. Και αν σκεφτείτε πως σε σύνολο 56 αντιπροσώπων μας, έχασε ένα κόμμα 2 θέσεις, ένα άλλο 1, και δυο άλλα κέρδισαν τους ίδιους αριθμούς, εύκολα μπορεί να πει κάποιος πως έγινε πολύ κακό για το τίποτα.

Φυσικά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η βουλή, έστω η κουτσουρεμένη μη -αντιπροσωπευτική για όλους τους Κύπριους βουλή μας, έχει ρόλο να παίξει. Και ο ρόλος της γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, αφού και στο επίπεδο του προέδρου της δημοκρατίας έχουμε έλλειμμα και σοβαρό μάλιστα: εκείνο του αντιπροέδρου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η βουλή αναλαμβάνει ντε φάκτο και ρόλο ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό ως μια ακόμη επιβεβαίωση της πολιτικής ανωμαλίας που βιώνουμε εδώ και 50 σχεδόν χρόνια.

Οφείλω να σημειώσω πως νοιώθω δικαιωμένος για μια σημαντική θέση που προβάλλει τακτικά αυτό το ιστολόγιο: ναι στην πόλωση! Πάντα με φόντο την ημέρα που θα χρειαστεί να αποφασίσουμε ξανά για τη λύση του Κυπριακού, είναι νομίζω σωστό να ενισχύεται η δύναμη των μεγάλων κομμάτων, που έχουν την πιθανότητα να συμπεριφερθούν πιο υπεύθυνα όταν έρθει εκείνη η ώρα. Και αυτό παρά το γεγονός πως το ΑΚΕΛ έχει καταγραμμένη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του με το 2004, ενώ ο ΔΗΣΥ δεν μπορεί να θεωρηθεί 100% εγγυημένος και για την επόμενη ευκαιρία.

Το γεγονός λοιπόν πως τα δυο μεγάλα κόμματα αύξησαν τη δύναμη τους και σε ποσοστά, και σε έδρες, είναι ένα θετικό.

Ο ΔΗΣΥ είναι το κόμμα που πήρε για πρώτη φορά την ψήφο μου σε βουλευτικές εκλογές. Χαίρομαι που τερμάτισε πρώτος, χαίρομαι που εξελέγησαν βουλευτές που στήριξα ή απλώς συμπαθώ. Λυπήθηκα για την απώλεια του Πουργουρίδη (ουδείς αναντικατάστατος), δεν νοιώθω ευτυχής για την εκλογή του Πιτσιλλίδη όπως και του Δίπλαρου στη Λεμεσό, που νομίζω είναι παρόμοιας λογικής. Η Αμμόχωστος έστειλε πίσω τους ιδίους βουλευτές, από τους οποίους οι τρεις είναι εξ εκείνων που θεωρώ ως τους πλέον αρνητικούς σε σχέση με το κόμμα. Είναι όμως χαρακτηριστικό πως οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ άφησαν εκτός βουλής όλα τα ονόματα εκφραστές της σκληρής πολιτικής γραμμής για το Κυπριακό – στη Λευκωσία ο Πρόδρομος και ο Χρίστος Κληρίδης καταποντίστηκαν, ενώ έξω έμεινε και ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους στη Λεμεσό, που θα μείνει γνωστός για τις απηρχαιωμένες του θέσεις για κοινωνικά θέματα. Στην Κερύνεια ο Μάριος Μαυρίδης είναι ένας νούσιμος οικονομολόγος, απαραίτητη παρουσία στην κρίση που περνούμε.

Το ΑΚΕΛ επίσης αυξήθηκε, και νοιώθει σίγουρα πολύ ευχαριστημένο. Πολλά νέα πρόσωπα στη βουλή, και μερικές εκπλήξεις: έξω ο Πάμπης Κυρίτσης, ΓΓ της ΠΕΟ, μέσα ο developer Χρ. Τζιοβάνης. Αυτό ας δώσει στο ΑΚΕΛ ένα μήνυμα: Αναμορφωθείτε! Δεν είστε πια ένα κόμμα που παλεύει σε ένα ταξικό αγώνα! Είστε ένα κόμμα που παίρνει το ένα τρίτο αυτών που αποφασίζουν να ψηφίσουν, σας ψηφίζουν εργάτες, επιχειρηματίες, υπάλληλοι, αυτοεργοδοτούμενοι, αφήστε την ξύλινη γλώσσα του παρελθόντος, κινηθείτε προς την σοσιαλδημοκρατία, για να μπορείτε να είστε μια αξιόπιστη δύναμη και στο Κυπριακό και στα λοιπά ζητήματα. Φυσικά δεν είμαι αισιόδοξος. Οι υποψήφιοι του ΑΚΕΛ ήταν τόσο γκρίζοι, τόσο προσεκτικοί να επαναλάβουν ακριβώς εκείνο που όρισε το κόμμα ως πολιτική τους, που δεν δίνουν καμία ελπίδα ανανέωσης. Και ενώ μπορεί το ΑΚΕΛ να φάνηκε πως αύξησε τα ποσοστά του λόγω του ότι λιγότεροι δικοί του ψηφοφόροι απείχαν, αυτό όμως δεν είναι παρηγοριά: αυτά είναι τα όρια του ΑΚΕΛ, και αν θέλει να κάνει ένα άλμα μπροστά πρέπει να αναμορφωθεί. Αναφορικά με πρόσωπα, οφείλω να εκφράσω την χαρά μου για την εκλογή του Γιώργου Λουκαίδη, του Άριστου Δαμιανού, και του Πάμπου Παπαγεωργίου. Ειδικά ο τελευταίος, που είναι και οικονομολόγος, πιστεύω θα είναι σε θέση να βοηθήσει το κόμμα να εκλογικεύσει τα οικονομικά του επιχειρήματα, έστω και αν από τη μέρα που έγινε υποψήφιος του ΑΚΕΛ, μας τα έλεγε λίγο διαφορετικά!

ΔΗΚΟ: Πάει ο Νίκος Κλεάνθους (που δεν συνήλθε ποτέ από την τρικλοποδιά που του είχε βάλει ο Τασσος ευνοώντας τον Κάρογιαν για αρχηγό του ΔΗΚΟ), ούτε τώρα τα κατάφερε ο Γιώργος Κολοκασίδης. Πανηγυρίζει το κόμμα πως έχασε μόνο 2 έδρες! Αυτό αποδεικνύει ένα πράγμα: το μόνο που ενδιαφέρει αυτό το κόμμα είναι να έχει τη δυνατότητα να επιβιώνει ως παράσιτο. Και φαίνεται θα τα καταφέρει, αφού οι αριθμοί του δίνουν την ευκαιρία να εκλέξει ξανά τον μετριότατο Κάρογιαν στην προεδρία της Βουλής. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ΔΗΚΟικοί στη Λευκωσία προτίμησαν τον «Εσύ ξέρεις γιατί» ρουσφετολόγο Φύτο Κωνσταντίνου, αντί του ιδεολογικά «καθαρού» Κολοκασίδη. Είναι χαρακτηριστικό επίσης πως το κόμμα αυτό αύξησε τις τελευταίες μέρες τα ποσοστά του, με εκείνο το αισχρό διχαστικό σύνθημα: «Ας πούμε ξανά όχι στους πρωταγωνιστές του ναι.»

ΕΔΕΚ. Πάει ο Σιζόπουλος! Μετά από εκείνο το πόρισμα – παρωδία για το φάκελο της Κύπρου, ίσως νόμισε πως ήταν σίγουρος, αλλά ο Νίκος Νικολαίδης που φαίνεται εμφανώς πιο νούσιμος, τον εκτόπισε. Άντε και εις ανώτερα! Σας εύχομαι να αντιληφθείτε κάποτε γιατί παραμένετε το μικρότερο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα!

ΕΥΡΩΚΟ: πάει και ο Ρίκκος! Θα ευχόμουν να πήγαινε και ο Συλλούρης, αλλά αυτό θα γίνει την άλλη φορά. Το κόμμα αυτό έκλεισε τον κύκλο της εθνικιστικής καπηλείας.

Οι παλιοσύντροφοι οι Οικολόγοι τα κατάφεραν πάλι. Τσας! Είναι φανερό πως και αυτών ο κύκλος έκλεισε: τα οικολογικά ζητήματα είναι πλέον και στην ατζέντα των λοιπών κομμάτων, το Κυπριακό (τους) προκαλεί δυσφορία, είναι άραγε σε θέση να πάρουν τα μηνύματα; Φυσικά, κάτω από τις περιστάσεις, μπορεί ο Γιώργος Περδίκης να βρεθεί με ρόλο μεγαλύτερο της εμβέλειάς του, αναφορικά με την εκλογή προέδρου της βουλής…

Η φαιδρή Θέκλα, πάτωσε, το ΕΛΑΜ έπιασε αρκετά ποσοστά για να μειώσει το ΕΥΡΩΚΟ, και μένει τώρα στην υπόλοιπη κοινωνία το καθήκον να μην του επιτρέψει να τα ξαναπάρει.

Και η αποχή; Ναι η αποχή πήρε το πρωτάθλημα. Ίσως μπήκαμε σε μια νέα εποχή, όπου οι παρόντες πολιτικοί ως εκεί μπορούν να πάνε. Δεν έχω τη μαγική συνταγή, αλλά νομίζω σημασία έχουν τα ατομα: αν μπορούσαν να ξεχωρίσουν χαρισματικά άτομα προερχόμενα κυρίως από τα μεγάλα κόμματα ίσως να άλλαζε η κατάσταση. Ακόμα καλύτερα: αν λυνόταν το Κυπριακό, αν έμπαιναν στην ατζέντα τα ουσιαστικά ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, που τώρα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα πίσω από το διαχρονικό μεγάλο άλλοθι του Κυπριακού, τότε ίσως να μειωνόταν η αποχή.

Οι ψηφοφόροι τώρα ξέρουν πως οι πλείστοι βουλευτές, θα εκλεγούν για να επαναλαμβάνουν την ίδια ξύλινη, κυρίως λυσοφοβική γλώσσα για το Κυπριακό. Γιατί να τους ψηφίσουν αφού γνωρίζουν πως δεν θα καταφέρουν τίποτα;