Βρε, βρε, μια Ελλάδα που μπορεί!

 

Δύσκολο να αρθρώσει κάποιος αυτή τη φράση.

Δεν είναι μόνο τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Είναι και ο παραλογισμός, η συνομωσιολογία και η απίστευτη εφευρετικότητα που επιστρατεύεται για να συζητηθεί οτιδήποτε – εκτός από την ουσία!

 

Μέσα σε όλα αυτά, ενημερώθηκα για αυτό το βίντεο.

 

Αφιερωμένο, στον Μανώλη Ρασούλη, βασισμένο στον Ερωτόκριτο, εμπνευσμένο από μια άλλη καταπληκτική ιδέα, το Playing For Change.

 

Μια όμορφη, οικολογικά ευαίσθητη παράσταση, από καλλιτέχνες που εμφανίζουν τον πιο απλό και τον πιο τίμιο εαυτό τους.

Πιο συγκινητική στιγμή για μένα ο Αργύρης Μπακιρτζής. 

Μέσα σε όλες τις εναλλαγές προσώπων και πλάνων, το κυριότερο που βγαίνει νομίζω είναι η αισιοδοξία. Μια πολύτιμη αισιοδοξία που πρέπει να αναγιώννεται και να αναγιώννει τους ελλαδίτες αυτές τις μέρες…

 

Μια αισιοδοξία που ο σκηνοθέτης επέλεξε να τονίσει στο τέλος με τα δυο παιδάκια, που φυτεύουν μια εμφανώς τροποποιημένη ελιά – αλλά ποιος νοιάζεται!

 

Είτε δική του η ιδέα, είτε εμπνευσμένη από τον Ναζίμ Χικμέτ, αξίζουν συγχαρητήρια στον άγνωστο μου Αθανάσιο Γκίκα, που έφτιαξε αυτό το διαμαντάκι.

 

Για τη ζωή      

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

 

 

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά

Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος

Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα

Δε θα’χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

 

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά

Τόσο μα τόσο σοβαρά

Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’έναν τοίχο

Με τα χέρια σου δεμένα

Ή μέσα στ’ αργαστήρι

Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια

Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,

Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα’χεις δει το πρόσωπό τους

Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά 

Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’τη ζωή δεν είναι

 

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά

Τόσο μα τόσο σοβαρά

Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου 

Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου

Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις

Όσο κι αν φοβάσαι 

Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά