Ε, όχι και δακρυγόνα στην ηλικία μου ρε γαμώ το!

Η βραδιά μου:

 

Μια παρέα γονιών, όλοι ναιναίκηδες, όλοι της σχολής να ψηφίσουμε ό,τι χρειάζεται για να φύγει η εγκληματική φιγούρα του Τάσσου.

 

Πείτε μας αστούς, νεοφιλελεύθερους, ή ό,τι άλλο σας γουστάρει.

 

Είπαμε να πάμε οικογενειακώς στην εκδήλωση – θρίαμβο του ιντερνέτ.

 

Βρεθήκαμε στη γωνία της Εθνικής Τράπεζας. Μακριά από το κέντρο της Πλατείας Ελευθερίας, έχοντας λίγη έννοια για το τι και πως θα γινόταν.

 

Τελικά την πάθαμε. Ήρθαν μπροστά μας τα καθηκάκια του ΕΛΑΜ.

 

Στη γνωστή στρατιωτική παράταξη, με ρόπαλα(;) και άλλα παρελκόμενα, και συνθήματα: για τους νεκρούς της έκρηξης, για την ανάγκη παραίτησης της κυβέρνησης και του προέδρου, αλλά και αυτό: «Να πεθάνεις Χριστόφια» ή όπως μελοποίησε το σχετικό στίχο ο μουσουργός τους.

 

Εκεί και τότε ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τα 150 πλάσματα.

 

Έκαναν όμως αρκετό θόρυβο που να μην μπορούμε να ακούμε τι έλεγαν στην επίσημη εκδήλωση. Ούτε ακούσαμε αν η επίσημη εκδήλωση είπε κάτι για τα καθηκάκια.

 

Είχαμε και την σοβαρή ανάγκη να εξηγούμε στα εφτάχρονα ποια συνθήματα ήταν θεμιτά και πια όχι.

 

Ο κόσμος πολύς.

 

Πάαααρα πολύς!

 

Δεν ξέρω τι θα γράψουν και τι θα πουν οι επίσημοι αλλά θα έλεγα μετα βεβαιότητας πως είχαμε πλήθος από 10-20 χιλιάδες πλάσματα στην Πλατεία Ελευθερίας της Λευκωσίας.

 

Πάω χρόνια διαδηλώσεις.

 

Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο. Ατέλειωτη η ουρά από Πλατεία Ελευθερίας προς το προεδρικό.

 

Που ήρθε εκεί, ίσως πρώτη φορά στη ζωη του σε διαδήλωση, στη βάση των μηνυμάτων του facebook του twitter του internet γενικά.

 

Ο θρίαμβος!

 

Ε, όλοι αυτοί *δεν* ήταν φασίστες!

 

………………………………………………………….

 

Ούτε ο τραπεζίτης μου, ούτε ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, ούτε οι τρεις παλιοί συμμαθητές, ούτε ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας (νομίζω), ούτε ο παλιός ΕΔΕΚίτης σύντροφος που με πείραξε λέγοντας μου «πρόεδρος λύσης, ε;», και του απάντησα: «ναι, έστω και αποτυχημένος, παρά πρόεδρος εθνικιστής! – και θύμωσε»,  – είναι φασίστες. Ήταν πάρα πολύς, θυμωμένος, οργισμένος κόσμος, για μια κυβέρνηση που μπορεί να είχε καλές προθέσεις, αλλά απέτυχε παταγωδώς – πρακτικά παντού!

 

Και αυτό με κάνει να μην μετανιώνω που ήμουν εκεί, με πλήρη γνώση πως τα πράγματα μπορεί να έγιναν πολύ χειρότερα.

 

Γράφω, αφού επέστρεψα στο σπίτι, και ενώ τα επεισόδια ήταν σε πλήρη εξέλιξη.

 

………………………………………………………….

 

 

Μετά κάναμε διάλειμμα. Έπρεπε να φαν τα μωρά. Και μετα μόνος πλεον, πήγα στο προεδρικό τώρα. Νόμιζα πως θα είχαν τελειώσει όλα, αφού έβλεπα ατέλειωτα μπουλούκια να κατηφορίζουν πίσω στο κέντρο της πόλης.

 

Όχι όμως. Η μεγάλη μάζα κρατούσε ακόμη την Δημοσθένη Σεβέρη μεταξύ των δυο εισόδων του προεδρικού. Και το χειρότερο: οι ΕΛΑΜίτες είχαν πολλαπλασιαστεί.

 

Με τα ρόπαλα τους, και τα συνθήματα τους, και την εμετική στρατιωτική τους παράταξη.

 

Ο κόσμος έμεινε να τους παρακολουθεί με δέος.

 

Που φτάσαμε δηλαδή.

 

Ευτυχώς λίγο κρασί είχα, και κράτησα φυλακή τω στόματί μου. Ένας παλιός φίλος, λέει μην παεις πιο πάνω, είναι άσχημα τα πράγματα. Ε, η πελλάρα, δεν φεύγει ποτέ μόνιμα.

 

Κινήθηκα προς την είσοδο κοντά στον κυκλικό κόμβο. Είχα δει κάτι φωτιές, κάτι σφυρίγματα, ακουγόταν φασαρία.

 

Δεν ξέρω ώσπου είχε φτάσει η πρόκληση των φασιστών μπροστά – προφανώς ατάκτων ΕΛΑΜιτών, ή άλλων ομοϊδεατών, αλλά το επόμενο λεπτό ήξερα πως τα δακρυγόνα, καπνογόνα ή πως διάολο τα λένε,  έσκαζαν στα 20 μέτρα.

 

Ω, και είναι άσχημα τα δακρυγόνα.

 

Ήταν σαν να έφαα ππουνιά στο πρόσωπο, στα μάτια, στη μύτη.

 

Η κίνηση αυτόματη: πανικός, και απού φύγει – φύγει. Έτρεξαν όλοι προς τα πίσω, και εγώ μαζί.

 

Όλο μπροστά! Φώναζε κάποιος.

 

Ήταν το βαν του Σίγμα, πήγα από την εσωτερική, φοβούμενος μήπως φρακάρω.

 

Ήταν ΟΚ.

 

Μετα όμως γέμισε ο δρόμος. Μπήκα σε μια από τις εισόδους του υπουργείου εξωτερικών;;;

 

Δεν έβλεπα και καλά. Μάτια και μύτη, πανικοβλημένα προσπαθούσαν να αποβάλουν τα χημικά και να επιτελέσουν ταυτόχρονα και τις λειτουργίες τους.

 

Μια κορού μπροστά μου έκλεγε και στροβιλιζόταν. Έδωσα πάνω της.

 

Έπεσα.

 

 Έφυγαν τα γυαλιά.

 

Αμέσως κάποιοι έτρεξαν να βοηθήσουν.

 

Δεν έπρεπε να πέσω.

 

Έσκισα τον δεξιό αγκώνα, τον κάλυψα με το πουκάμισο, με την άλλη άκρη προσπαθούσα να καλμάρω τα μάτια.

 

Κυριάκου Μάτση.

 

Πίσω μου ένα σύννεφο.

 

Σήμαινε το τέλος της βραδιάς.

 

Σήμαινε και το τέλος της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έγινε ποτέ στην Κύπρο σε βάρος εν ενεργεία προέδρου.

 

Σήμαινε επίσης και το σφράγισμα της πολιτικής απαξίωσης της κυβέρνησης από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

 

Αν, δεν το πιστεύει αυτό ο πρόεδρος Χριστόφιας και η κυβέρνηση του, ας το τσιεκκάρουν.