Ο Χριστόφιας και τα γκάζια.

 

Είναι νομίζω γενικά παραδεκτό πως η υπόθεση με τα γκάζια είναι μια δυνητική πόμπα, όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλη την ανατολική μεσόγειο. Η εκρηκτικότητα της όλης ιστορίας ενισχύεται και από το γεγονός πως οι δυο αντικειμενικά ισχυρότερες χώρες της περιοχής, είναι τσακωμένες κυρίως για άλλους λόγους. Δεν πιστεύω φυσικά πως Τουρκία και Ισραήλ θα πολεμήσουν για μια συγγνώμη, και πολύ λιγότερο  για τα Κυπριακά γκάζια, αφού δεν υπάρχει ζήτημα αμφισβητουμένων κοιτασμάτων μεταξύ των δυο αυτών χωρών.

 

Το πείσμα όμως και η αλαζονεία του Ερντογάν, ο οποίος δείχνει όλο και ένα πιο άσχημο πρόσωπο σε όσους στη δύση θεώρησαν πως θα άλλαζε για πάντα τη χώρα του, είναι δυνατό να οδηγήσει ακόμα και σε μεμονωμένο θερμό επεισόδιο, για να δείξει ποιος είναι ο μάστρος της γειτονιάς!

 

Ένας Ερντογάν που έγινε προσωποποίηση του αξιώματος πως η πολλή δύναμη φθείρει, και ο οποίος διεκδικεί πλεον ένα ρόλο μεγαλύτερο από το κοστούμι όπου φορεί (1).

 

Ένας Ερντογάν που δείχνει πλέον επαναπαυμένος με τις οικονομικές επιτυχίες της χώρας του (ίσως και δικαιολογημένα, άνκαι καλύτερο θα ήταν αν σκεφτόταν πως θα ξεπεράσει την επόμενη αναπόφευκτη κρίση που θα αντιμετωπίσει η Τουρκία), και ο οποίος όλο και περισσότερο περνά τον χρόνο του με εξωτερικά, περιφερειακά ζητήματα.

 

Μέσα σε ένα τόσο φορτισμένο γεωπολιτικό περιβάλλον, θέλουμε και εμείς να έχουμε ρόλο. Και διεκδικούμε τον ρόλο της καλής χωρούλας, με τις πολλές δυσκολίες και το κυνήγι από όλους τους κακούς, η οποία  διεκδικεί τα αυτονόητα. Και έτσι, στις ιμπεριαλιστικές δηλώσεις ενός ηγέτη που τεχνικά τουλάχιστον δικαιούται να τις κάνει, απαντούμε τοιουτοτρόπως:

« Η Τουρκία προκαλεί ένταση στην περιοχή στέλλοντας το μήνυμα ότι λειτουργεί σαν ταραξίας και παρανομεί παραβιάζοντας διεθνείς κανόνες, σημείωσε (ο πρόεδρος Χριστόφιας). 

 

Μπορεί ο Γιαννάκης Ομήρου να έχει εγκαταλείψει την κυβέρνηση, αλλά ο πρόεδρος Χριστόφιας δεν ξεχνά το περιορισμένο, και προβλέψιμο λεξιλόγιο του «σοσιαλιστή» ηγέτη.

 

Ο πρέσβης της Τουρκίας στην ΕΕ Selim Kuneralp απαντά έτσι στο ερώτημα αν θα σταλούν τουρκικά πλοία να εμποδίσουν τις γεωτρήσεις: «I hope it will not come to that and the Greek Cypriots will see reason … I didn’t mention warships. I think it’s better to hope that reason will prevail. »

 

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Λέει ο Selim Kuneralp: «These are resources that belong to both communities on the island … and until such time as this has happened [an agreement on how to share them] we feel it is highly inappropriate for exploration to begin. »

 

Το ζήτημα όμως είναι πως επί της ουσίας και ο πρόεδρος Χριστόφιας λέει περίπου το ίδιο:

 

«Η Τουρκία, συνέχισε, εκτοξεύοντας απειλές επικαλείται τους Τουρκοκύπριους εγείροντας θέμα ύπαρξης δικαιωμάτων για το φυσικό αέριο. Η Κυπριακή Δημοκρατία όπως και η Διεθνής Κοινότητα δεν αναγνωρίζουν τα αποσχιστικά δεδομένα που παράνομα δημιούργησε η Τουρκία το 1983 με την ίδρυση της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, πρόσθεσε. «Η Τουρκοκυπριακή Κοινότητα μπορεί να έχει όφελος από την εκμετάλλευση του όποιου πλούτου στο πλαίσιο μιας επανενωμένης πατρίδας«. Άλλωστε, ανέφερε, στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, έχουμε συμφωνήσει ότι τα θέματα της εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της χώρας, είναι αρμοδιότητα της κεντρικής κυβέρνησης η οποία θα παρέχει οικονομική αρωγή μέσω του προϋπολογισμού στις δύο ομόσπονδες μονάδες. «Είναι φανερό ότι η εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για επίτευξη λύσης σύντομα και ολόκληρος ο λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να επωφεληθεί από την όποια θετική εξέλιξη«.» (ΚΥΠΕ).

 

Όμως εδώ τελειώνει το πάρτι. Ο πρόεδρος Χριστόφιας αναπαράγει την διαχρονική ελληνοκυπριακή προπαγάνδα, έστω και με κάποιες σωτήριες θετικές προεκτάσεις, τις οποίες υποθέτω του επέβαλε κάποιος σύμβουλος του. Γιατί ναι μεν εμείς αναφερόμαστε στο 1983 (και στο 1974), αλλά κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί απόλυτα με εμάς επί της ουσίας του Κυπριακού προβλήματος. Η ουσία για τους Τούρκους, αλλά και για τους πλείστους ξένους είναι πως οι τουρκοκύπριοι βρίσκονται εκτός κυβέρνησης από το 1963. Ναι μεν το 1974 έγινε εισβολή, αλλά μέχρι ποιού σημείου δικαιούται η ντε φάκτο ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να κάνει έρευνες και εκμετάλλευση σημαντικών νέων πόρων ερήμην του άλλου ιδρυτικού συνεταίρου της Κυπριακής δημοκρατίας;

 

Όταν θέτουν το επιχείρημα αυτό, οι τούρκοι βρίσκουν ευήκοα ώτα, γι’ αυτό όταν αυτάρεσκα επαναλαμβάνουμε την δήλωση πως ναι μεν λειτουργούμε από μόνοι μας, αλλά αναγνωρίζουμε πως τα γκάζια ανήκουν *και* στους τουρκοκυπρίους, πρέπει να δυνάμεθα να στηρίξουμε τη θεση μας δείχνοντας πόσο έντονα επιθυμούμε και εργαζόμαστε για τη λύση. Η τραγική πενταετία του Μεγάλου Μακαρίτη μας έβαλε δεκαετίες πίσω, ενώ και ο πρόεδρος Χριστόφια δεν έχει καταφέρει ακόμη να ανατρέψει την εικόνα όσο θα ήταν επιθυμητό.  

 

Αν το Τούρκος πρέσβης στην ΕΕ σκοράρει 10 με την αναφορά στη λύση, εμείς πρέπει να σκοράρουμε 100. Και κατά το δυνατόν να αφήσουμε τα επίθετα και τις παλικαριές (αυτό δεν αφορά τον πρόεδρο Χριστόφια.)

 

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος: ακόμα και σε συνθήκες μη λύσης, ακόμα και αν δεν συμμετέχουν οι τουρκοκύπριοι, η ντε φάκτο ελληνοκυπριακή δημοκρατία δικαιούται να κάνει έρευνες. Δεν μπορούν όλα να παγώσουν χωρίς τη λύση, και μάλιστα αυτό θα έπρεπε να λειτουργήσει ως επιχείρημα για τους ιδίους τους τουρκοκυπρίους για να την επιδιώξουν.

 

Και κάτι άλλο: η όλη δήλωση του πρόεδρου Χριστόφια ήταν σε γενικές γραμμές θετική, νούσιμη και προσεγμένη. Είχε όμως κυρίως στόχο την εσωτερική πολιτική αγορά η οποία χρειάζεται φόρτωμα μετά από τους τραγικούς χειρισμούς πριν και μετα το Μαρί. Όσον αφορά τους ξένους όμως, αυτό δεν είναι αρκετό. Παρ’ όλη την δεδομένη και δεδηλωμένη φραστική στήριξη που έχουμε πάρει, είμαι σίγουρος πως στο διπλωματικό επίπεδο, σε αυτά που θα βγάλει η wikileaks σε λίγα χρόνια, θα φαίνεται παντού η επιθυμία τους να κάνουμε ό,τι μπορούμε για τη λύση, ενώ είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα φτάνουν στο σημείο να μας λένε πως αν τα πράγματα γίνουν ανεξέλεγκτα, να κάνουμε υπομονή μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες.

 

 Είναι κουραστικό, και τώρα πια ίσως και μόνο ρομαντικό, αλλά θα το γράψω ξανά: μόνη λύση, η λύση!

 

 

(1). Η μετάλλαξη του Ερντογάν μοιραία μας φέρνει προ των ευθυνών μας, και της τραγικής μας ανεπάρκειας. Πίσω στο 2004 ο Ερντογάν προσπαθούσε ακόμη να πείσει για την διαφορετικότητα του, είχε ανάγκη την δύση, η χώρα του είχε ανάγκη την Ευρώπη. Εφτά χρόνια αργότερα, τα δεδομένα έχουν ανατραπεί. Εφτά χρόνια αργότερα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο το μέγεθος του πουλιού που επέτασεν.