Μετάβαση στο περιεχόμενο

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

18 Σεπτεμβρίου, 2011

 

Η Ελλάδα δεν είναι επίσημα παττισμένη. Όταν όμως μελετήσει κάποιος τις παραδοχές που έγιναν για το πρώτο ή ακόμα και το δεύτερο πακέτο στήριξης, αντιλαμβάνεται πως είναι τόσο ανέφικτες, και άρα τα σενάρια σωτηρίας βρίσκονται στο επίπεδο της φαντασίας, ή ελπίζουν σε επέμβασης μιας ανώτερης δύναμης…

 

Το δεύτερο πακέτο περιελάμβανε φυσικά και εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους που αφορά τις τράπεζες. Ο μόνος λόγος που αυτό το ζήτημα δεν πήρε την ταυτότητα του επίσημου παττίσματος, είναι η «εθελοντική» επιλογή των τραπεζών – λες και είχαν και άλλη επιλογή.

 

Το περιοδικό Economist θεωρείται ως προκεχωρημένο φυλάκιο του νεοφιλελευθερισμού. Εγώ θα έλεγα πως είναι ένα από τα πιο νούσιμα έντυπα που κυκλοφορούν.

Με την κρίση στην Ελλάδα, την οποία ορθώς θεωρεί κρίση του ευρώ ασχολείται εδώ και πολύ καιρό. Και εδώ και πολύ καιρό τόλμησε να εισηγηθεί λύσεις που οι πολιτικοί δεν διανοούνται καν.

Στην τελευταία του έκδοση κάνει μια δραματική ανάλυση και έκκληση μαζί για σωτηρία του ευρώ.

Στην πρωτοσέλιδη του ανάλυση επισημαίνει την αποτυχία των μονοσήμαντων πολιτικών  λιτότητας, αλλά και προσποίησης πως όλα πάνε καλά και εισηγείται τα εξής:

  1. Η ΕΕ πρέπει να ξεκαθαρίσει (προφανώς με αυστηρά οικονομικά κριτήρια), ποιες χώρες αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας και ποιες είναι παττισμένες. Το χρέος των παττισμένων πρέπει να αναδιαρθρωθεί, ενώ θα πρέπει να υπάρξει πλήρης κάλυψη και ενίσχυση όσων χωρών αντιμετωπίζουν απλώς ζητήματα ρευστότητας.
  2. Ταυτόχρονα, (άνκαι νομίζω αυτό θα έπρεπε να προηγηθεί) θα πρέπει να στηριχτούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες οι οποίες θα δεχτούν τις συνέπειες της χρεοκοπίας κάποιων χωρών.
  3. Η μακροοικονομική κατεύθυνση της Ευρώπης πρέπει να αλλάξει, και να επικεντρωθεί πλεον στην ανάπτυξη, και όχι στις περικοπές και τη λιτότητα.
  4. Το οικονομικό σύστημα πρέπει να αναδιαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποφευχθεί μια τέτοια κρίση στο μέλλον.

 

Το κείμενο είναι τολμηρό στο βαθμό που εισηγείται πολλά πράγματα:

 

  1. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Είναι φανερό πως θεωρεί ως παττισμένη χώρα μόνο την Ελλάδα, και οριακά την Πορτογαλία, ενώ για τις λοιπές χώρες με προβλήματα (δεν κάνει αναφορά στην Κύπρο, η οποία πιστεύω ανήκει στις λοιπές), λέει πως το πρόβλημα τους αφορά μόνο τη ρευστότητα.
  2. Η χρεοκοπία δεν θεωρείται ταμπού. Προτιμά να χρεοκοπήσει με ελεγχόμενο τρόπο εντός ενός σαββατοκύριακου η Ελλάδα, (γι’ αυτό επέστρεψε εσπευσμένα ο Παπανδρέου στην Αθήνα;), παρά να τεθεί σε κίνδυνο όλο το ευρώ και μαζί όλη η ΕΕ. Θεωρεί μάλιστα πως οι πιθανότητες να επανέλθει στην ανάπτυξη η Ελλάδα, θα είναι μεγαλύτερες μετά από μια ελεγχόμενη χρεοκοπία. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο θεωρείται καταστροφικό.
  3. Το περιοδικό φλερτάρει με την ιδέα της κεντρικοποίησης της  οικονομικής πολιτικής. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με εκχώρηση οικονομικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, είτε με κάποιου είδους ευρωομόλογα τα οποία θα καλύπτουν τις ανάγκες όλων των χωρών.
  4. Η Γερμανία δεν μένει στο απυρόβλητο. Το περιοδικό λέει ξεκάθαρα πως αν η Γερμανία δεν κάνει παραχωρήσεις, δεν κάνει βήματα που θα μοιράζουν το ρίσκο και να στηρίζει τις αδύνατες χώρες, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολύ χειρότερα προβλήματα. Και αυτό πρέπει να το εξηγήσει πολύ καλά στους ψηφοφόρους της η Μέρκελ, η οποία βρίσκεται κάτω από πίεση. Μια πίεση η οποία φαίνεται πως την οδηγεί σε λανθασμένη κατεύθυνση.

 

Είναι φανερό πως οι επόμενες μέρες, ίσως οι επόμενες ώρες να κρίνουν πολλά για το μέλλον της Ελλάδας, και της ΕΕ μαζί. Ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που δίνει το περιοδικό είναι η έκκληση να σταματήσει η προσποίηση και η ανάγκη να επιβεβαιώνουμε συνέχεια τις αγορές πως όλα πάνε καλά.

Ε, δεν πάνε καλά, και ίσως οι αγορές μας εκπλήξουν στο τέλος: οι αγορές γνωρίζουν πως τα πράγματα δεν πάνε καλά, και αν συμβεί το αναπόφευκτο, η επίσημη δηλαδή χρεοκοπία της Ελλάδας, ίσως να μην καταρρεύσουν όπως φοβούνται πολλοί, γιατί έχουν ήδη προεξοφλήσει αυτό τον κίνδυνο.

 

Αναφορικά με την αλλαγή της μακροοικονομικής κατεύθυνσης, θα έλεγα πως μια τέτοια αλλαγή δεν μπορεί να είναι καθολική, αφού δεν είναι όλες οι χώρες ίδιες. Και αν θεωρήσουμε πως η μετάβαση σε μια Κεινσιανή πολιτική προώθησης της ανάπτυξης είναι η λύση των προβλημάτων, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν πολλούς παράγοντες: τις πραγματικές ανάγκες της κατανάλωσης, τη διαθεσιμότητα φυσικών πόρων, τη ζημιά στο περιβάλλον.

 

Δύσκολα ζητήματα για ένα Κυριακάτικο πρωινό.

 

Άτε, διαβάστε εσείς. Εγώ πάω θάλασσα 🙂

 

 

How to save the euro

It requires urgent action on a huge scale. UnlessGermanyrises to the challenge, disaster looms

 

SO GRAVE, so menacing, so unstoppable has the euro crisis become that even rescue talk only fuels ever-rising panic. Investors have sniffed out thatEurope’s leaders seem unwilling ever to do enough. Yet unless politicians act fast to persuade the world that their desire to preserve the euro is greater than the markets’ ability to bet against it, the single currency faces ruin. As credit lines gum up and outsiders plead for action, it is not just the euro that is at risk, but the future of the European Union and the health of the world economy.

It is a sobering thought that so much depends on the leadership of squabbling European politicians who still consistently underestimate what confronts them (see article). But the only way to stop the downward spiral now is an act of supreme collective will by euro-zone governments to erect a barrage of financial measures to stave off the crisis and put the governance of the euro on a sounder footing.

The costs will be large. Few people, least of all this newspaper, want either vast intervention in financial markets or a big shift of national sovereignty toEurope. Nor do many welcome a bigger divide between the 17 countries of the euro zone and the EU’s remaining ten. It is just that the alternatives are far worse. That is the blunt truth thatGermany’s Angela Merkel, in particular, urgently needs to explain to her people.

The failure of austerity and pretence

A rescue must do four things fast. First, it must make clear which ofEurope’s governments are deemed illiquid and which are insolvent, giving unlimited backing to the solvent governments but restructuring the debt of those that can never repay it. Second, it has to shore upEurope’s banks to ensure they can withstand a sovereign default. Third, it needs to shift the euro zone’s macroeconomic policy from its obsession with budget-cutting towards an agenda for growth. And finally, it must start the process of designing a new system to stop such a mess ever being created again.

The fourth part will take a long time to complete: it will involve new treaties and approval by parliaments and voters. The others need to be decided on speedily (say over a weekend, when the markets are shut) with the clear aim that European governments and the European Central Bank (ECB) act together to end today’s vicious circle of panic, in which the weakness of government finances, the fragility of banks and worries about low growth all feed on each other.

So far the euro zone’s response has relied too much on two things: austerity and pretence. Sharply cutting budget deficits has been the priority—hence the tax rises and spending cuts. But this collectively huge fiscal contraction is self-defeating. By driving enfeebled economies into recession it only increases worries about both government debts and European banks (see article). And mere budget-cutting does not deal with the real cause of the mess, which is a loss of credibility.

ItalyandSpainare under attack not because their finances have suddenly deteriorated, but because investors fret that they may be forced to default. For this loss of confidence, blame the pretence. Europe’s leaders have repeatedly denied thatGreeceis insolvent (when everyone knows it is), failing to draw a line between it and the likes ofSpainandItaly, which are solvent but short of liquidity. The excuse is that a Greek restructuring may cause contagion. In fact denying the inevitable has undermined pledges about solvent governments.

Instead of austerity and pretence, a credible rescue should start with growth and, where it is unavoidable, a serious restructuring of debt.Europemust make an honest judgment about which side of the line countries are on.Greece, which is unambiguously insolvent, ought to have a hard but orderly write-down. The latest, inadequate plan for a second Greek bail-out, agreed at a summit in July, should be thrown away and rewritten. But all the other euro members (and on present numbersPortugalis just about in the solvent camp) should be defended with overwhelming financial firepower. All the troubled economies, solvent or insolvent, need a renewed programme of structural reform and liberalisation. Freeing up services and professions, privatising companies, cutting bureaucracy and delaying retirement will create conditions for renewed growth—and that is the best way to reduce debts.

How to prevent contagion? A Greek default would threaten many banks, not just inGreece: this week the markets took aim at French banks that hold southern European debt. Moreover, solvent countries need a breathing-space to push through reforms. That points to agreeing to two measures at the same time: a scheme to shore up the banks, which may take months to put into practice, and a rock-solid promise to support solvent governments, which has to be immediate.

The recapitalisation ofEurope’s banks must be based on proper stress tests (which should this time include possible default on Greek sovereign debts). Some banks may be able to raise money in the equity markets, but the most vulnerable will need government help. Core countries likeGermanyand theNetherlandshave enough cash to look after their own banks, but peripheral governments may need euro-zone money. Ideally that would come from the European Financial Stability Facility (EFSF), whose overhaul was the most useful thing to emerge from the July summit. But it also makes sense to set up a euro-zone bank fund, together with a euro-zone bank-resolution authority. That is part of the longer-term institution building. However, the ECB could help the banks by giving a commitment to provide unlimited liquidity for as long as it is required, rather than a rolling six months, as now.

The great firewall of Europe

None of this will work unless the Europeans create a firewall around the solvent governments. That means shoring up euro-zone sovereign debt.SpainandItalyowe €2.5 trillion. What if the markets suddenly took fright overBelgiumorFrance? Some have argued for a system of Eurobonds in which every country’s debt is backed by all. But the political oversight to ensure that high-spending countries do not fritter away other people’s money would take years to sort out—and one thing the euro zone does not have is time. The answer is to turn to the only institution that can credibly counter a collective loss of confidence on such a scale.

The ECB must declare that it stands behind all solvent countries’ sovereign debts and that it is ready to use unlimited resources to ward off market panic. That is consistent with the ECB’s goal to ensure price and financial stability for the euro zone as a whole. So long as governments are solvent and the bank sells the bonds back to the market after the crisis, this does not amount to monetising government debt. In today’s recessionary world, the ECB could buy several trillion euros-worth of bonds without unleashing inflation.

Even so, this is a huge step. The ECB’s German officials have taken to resigning in protest at the limited bond-buying undertaken so far. They fear not only that so young an institution is vulnerable to a loss of credibility, but also that the ECB, which is independent but unelected, could become embroiled in political decisions—especially by declaring a state insolvent and cutting it off. Both these longer-term risks are real, but they are far outweighed by the need to stop the rot. It would be a nonsense if the ECB’s dogged defence of monetary rigour led, say, to an Italian default and a global depression.

A bad deal, or a much worse one?

Put our plan to many Europeans—creditor Germans, debtor Greeks or Eurosceptic Britons—and they may moan that this is not what they were promised when the euro was set up. Completely true, and sadly irrelevant. The issue now is not whether the euro was mis-sold or whether it was a terrible idea in the first place; it is whether it is worth saving. Would it be cheaper to break it up now? And are the longer-term political costs of redesigningEuropeto save the euro too great?

The sobering truth about the single currency is that getting in is a lot easier than getting out again. Legally, the euro has no exit clause. IfGreecestormed out, and damn the law, as it might yet have to do, it would suffer a run on its banks, as depositors withdrew euros before they were forcibly converted into devalued new drachma. It would have to impose capital controls. Greek companies with international bills would risk bankruptcy, as they would suddenly be without the cash to cover them; and the pressure on other wobbly countries would increase. That is why we favour restructuringGreece, but letting it stay in the euro.

If, on the other hand, a strong country likeGermanywalked out of the euro, probably taking other strong countries with it, the result would be just as terrible. The new hard currency would soar, hitting German exporters. Turmoil in the rump of the euro zone would batter export markets just as the north’s firms became less competitive. German banks and companies, in a mirror image of what would happen inGreece, would suffer from the sudden devaluation of euro assets outside the new hard-currency zone. And the rump might still break apart, asItalyorSpainwould not want anything to do withGreece. Amid the debris of broken treaties, wild currency swings and bitter recriminations,Europe’s single market could collapse and the EU itself—the rock of the continent’s post-war stability—could start to crumble.

Attaching hard numbers to any of this is difficult. Analysts at UBS, a bank, reckon that euro break-up could cost a peripheral country 40-50% of GDP in the first year, and a core country 20-25% (see article). Yes, that is a guess (as are the various estimates for the ongoing costs of break-up and those of a bail-out in future years). But the immediate bill for a break-up of the single currency would surely be in the trillions of euros. By contrast, a successful rescue would seem a bargain. Add together the money already spent on rescues, to what is needed to recapitalise European banks and any potential losses to the ECB, and the total will still only be in the hundreds of billions of euros. If the ECB’s intervention is bold and credible it might not even have to buy that much debt, because investors would step in. In short, the euro zone would be reckless to flirt with collapse when an affordable rescue is possible.

German taxpayers might accept that the immediate costs of our rescue plan are smaller than break-up. But what they detest is the idea that it might let feckless Italians and Portuguese off the hook. Safe in the knowledge that the ECB stands behind their bonds, they may shy away from reform and rectitude.

Two risks flow from this. The immediate (and real) one is that furious Germans will demand thatGreeceis thrown out (or bullied out) of the euro to frighten the others. Such a horrific event would indeed scarePortugalandIreland, but a threat to expelItalyorSpainis empty: they are too big and too tightly tied into the EU. Simply chucking outGreecebecause it was convenient would permanently undermine the security of small members of the EU. Besides, onceGreecedefaults and restructures, its economy stands a good chance of making a credible start on its long journey to economic health.

The longer-term risk has to do with “moreEurope”. Fans of political integration say that the only way to enforce discipline is to create a United States of Europe (see Charlemagne). Perhaps a fiscal union that would supervise the issuance of common Eurobonds? Or a new supervisory role for euro-zone governments, or, heaven forbid, the useless European Parliament? Somewhere behind this also looms the idea that the ins will now be able to boss around the outs. The ten countries, includingSweden,PolandandBritain, that kept their own currencies may face a choice: to join the euro or be excluded from a new “coreEurope”, which in effect starts setting policies. And, this beingEurope, there is every chance that the politicians will try to avoid discussing a lot of this with their electorates.

The Economist concedes that our rescue plan begins with a democratic deficit that needs to be fixed if steps towards closer fiscal union are to work. But there must be ways for good governments to force bad ones to keep in line that do not require the building of a huge new federal superstate. The Dutch have suggested a commissioner inBrussels with power to veto countries’ fiscal excesses, and to impose his judgments by law. Mrs Merkel has talked of giving the European Court of Justice the right to impose good behaviour. These are big steps—make no mistake—and because they involve treaty changes they would have to be sold to voters. But they are a long way short of a United States of Europe.

Mrs Merkel, it’s time to explain the choices

The outs, in particular, may still be nervous about all this. So frankly is this newspaper. But the alternative may be the collapse of not just the single currency but the single market and the whole European project. The euro has reached the point where nobody is going to get what they want—something that needs to be spelled out to the Germans more than anybody. Over the past 18 months they have grudgingly supported half-rescue after half-rescue—and the bill has gone up. In the end confidence and credibility are all. For the ECB to stand behind less prudent countries may be unwelcome to Germans; but letting the euro fall to bits is much, much worse. Spell that out clearly to your voters, Mrs Merkel.

 

21 Σχόλια leave one →
  1. 18 Σεπτεμβρίου, 2011 10:29

    το μόνο βέβαιο είναι ότι όλα θα φανούν εν καιρώ.
    Το κλίμα όμως που προηγείται είναι ότι χειρότερο για τον λαό και τις αγορές, καθώς η παραφιλολογία κάνει γενικά κακό.
    Όπως δήλωνα προχθές και στο yannidakis, δεν αντιδρώ σε μέτρα και σε φορολογίες, αλλά δεν θα επιτρέψω να γυρίσουν πίσω, λέγοντάς μου πως απέτυχαν. Αυτό, δε θα το συγχωρήσω ποτέ :[

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:21

      Γεια σου κουμπάρε Γιαννιδάκη!

      Ίσως όμως τα μέτρα και οι φορολογίες να έκλεισαν τον κύκλο τους. Καμιά αγορά δεν μπορεί να ανεχθεί νέε μέτρα, νέες περικοπές, νέες φορολογίες, νέες χρεώσεις σε εβδομαδιαία βάση (πολύ λιγότερο ο κόσμος που επηρεάζεται!).

      Μου αρέσει!

  2. 18 Σεπτεμβρίου, 2011 11:04

    «Besides, once Greece defaults and restructures, its economy stands a good chance of making a credible start on its long journey to economic health.»

    !!!

    Επειδή δε βγάζω πλέον άκρη με τις προβλέψεις…σου εύχομαι καλή και απάνεμη θάλασσα! 🙂

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:23

      Λεμέσια μου ήταν τέλεια η θάλασσα!

      Αυτή η δυσνόητη παράγραφος δεν είναι καθόλου δυσνόητη: αν είχες δόση €1000 τον μήνα και ξαφνικά γινόταν €500, δεν θα είχες περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα για αγορές, επενδύσεις, ακόμα και αποταμιεύσεις;

      Μου αρέσει!

  3. 18 Σεπτεμβρίου, 2011 12:38

    Ανεπίσημα η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει. Ποιος χέστηκε αλήθεια για την επίσημη έκδοση του πιστοποιητικού χρεωκοπίας της; Σίγουρα όχι οι άνεργοι που ξεπερνάν το 25% (επισήμως σχεδόν 17% ενώ σε νέους μεταξύ 19 και 27 αγγίζει το 40%!!!), ούτε τα 140.000 νοικοκυριά με το κομμένο ρεύμα. Ούτε τους συνταξιούχους των 300 ευρώ. Ούτε τους μισθωτούς που έχουν κάτι τρίμηνα και εξάμηνα να πληρωθούν, ούτε αυτούς που απλώς περιμένουν στην ουρά να απολυθούν. Ούτε, κυρίως, τους νέους που δεν βλέπουν κανένα μέλλον μπροστά τους. Ενδιαφέρει ΜΟΝΟ τους εγχώριους τραπεζίτες και τους πιστωτές της. Η δική μου άποψη; Να πα να γαμηθούν και οι τραπεζίτες και οι πιστωτές της. Μια οργανωμένη, ελεγχόμενη, αξιοποπρεπής πτώχευση ήταν από την πρώτη στιγμή η μόνη λύση – και αυτή υποστήριζα εξ αρχής. Κρίμα που έπρεπε για χάρη κηφήνων πολιτικών και επχειρηματιών ένθεν κακείθεν να περάσει η ελληνική κοινωνία από αυτή την κόλαση των τελευταίων δύο χρόνων για να φτάσει εκεί που θα μπορούσε να βρίσκεται ήδη από την πρώτη στιγμή…

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:29

      ΔemΩΝα, όντως η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει…

      Αυτό με τα 140000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα είναι αληθινό; Δεν είχα αντιληφθεί αυτή την παράμετρο…

      Εκ των πραγμάτων φαίνεται πως σε ελεγχόμενη πτώχευση πάει «επίσημα» η χώρα. Μη γελιέσαι όμως. Όσο λιγότερες απώλειες έχει το τραπεζικό σύστημα, τόσο το καλύτερο για τη συνεχεία. Και τα λεφτά δεν θα τα χάσουν μόνο οι τραπεζίτες. Θα τα χάσουν και χώρες (δηλαδή άλλοι ευρωπαίοι φορολογούμενοι), θα τα χάσουν και φτωχοί και πλούσιοι μέτοχοι που έβαλαν τις αποταμιεύσεις τους κάπου αναμένοντας μέρισμα, και τώρα θα πάρουν κουλλούρι. Όλοι αυτοί θα χάσουν λεφτά πέραν των κακών τραπεζιτών που εσύ ορίζεις.

      Ο εχθρός δεν είναι οι τραπεζίτες…

      Μου αρέσει!

      • 19 Σεπτεμβρίου, 2011 09:08

        Τα 140.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα είναι ένα νούμερο που βγήκε στον αέρα λογω της συζήτησης για την έκτακτη εισφορά μέσω της ΔΕΗ (πόσο γελοίοι ακόμα μπορούν να γίνουν!!!).

        «Και τα λεφτά δεν θα τα χάσουν μόνο οι τραπεζίτες. Θα τα χάσουν και χώρες (δηλαδή άλλοι ευρωπαίοι φορολογούμενοι), θα τα χάσουν και φτωχοί και πλούσιοι μέτοχοι που έβαλαν τις αποταμιεύσεις τους κάπου αναμένοντας μέρισμα, και τώρα θα πάρουν κουλλούρι. Όλοι αυτοί θα χάσουν λεφτά πέραν των κακών τραπεζιτών που εσύ ορίζεις.»

        Εδώ μιλάμε για την Ελλάδα αγαπητέ Στροβολιώτη. Το ποιος άλλος θα χάσει δεν οφείλει να απασχολεί τον μέσο Έλληνα που έχει χάσει και τα αυγά και τα καλάθια. Αυτό το ενδεχόμενο όφειλε να είναι «όπλο μαζικής καταστροφής» στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, όταν ακόμα είχε όλη την πυρίτιδα μέσα του. Η ανικανότητά τους όμως κατάφερε να το αφοπλίσει. Δώσανε χρόνο σε αυτούς που θα γονάτιζαν από μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία να ετοιμαστούν κατάλληλα και τώρα έγινε ένα όπλο τόσο μικρού βεληνεκούς που το πολύ-πολύ να ρημάξει αυτόν που κρατάει στα χέρια του…

        Ναι, όλα δείχνουν πως πάμε σε μια ελεγχόμενη (;) χρεοκοπία. Πολύ αργά όμως για να έχει το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για τους πολίτες αυτής της χώρας. Και πολύ αργά επίσης για να είναι «αξιοπρεπής»…

        Μου αρέσει!

  4. ΑΠΟΦΑΣΗΣΤΙΚΟΣ permalink
    18 Σεπτεμβρίου, 2011 13:24

    Είναι λυπηρό αλλά πλέον γεγονός η χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους και επιστρέφει πλέον στη δραχμή. Οι συνέπειες τεράστιες για όλο το έθνος και δυστυχώς οι ηγέτες δεν φάνηκαν αντάξιοι των δύσκολων περιστάσεων και γεγονότων πλέον που έχει περιέλθει το έθνος. Αν θυμάστε πρίν μερικούς μήνες έγραφα σε αυτό το φόρουμ ότι η επιστροφή στη δραχμή και η χρεωκοπία της Ελλάδος θα είναι γεγονός μέχρι το τέλος του χρόνου. Αυτά τα έβλεπαν απλοί άνθρωποι που έβλεπαν τις εξελίξεις απο διάφορα διεθνή άρθρα και έκαναν τις δικές τους εκτιμήσεις.Πώς οι κυβερνώντες δεν τα έβλεπαν ? Πώς οι κυβερνώντες δεν εξάσκησαν το δικαίωμα της κρατικής κυριαρχίας που του ενεπιστεύθει ο Ελληνικός λαός να διαφυλάξουν σαν κόρη οφθαλμού? Δυστυχώς πίστεψαν στους ξένους και δεν πίστεψαν στις δυνάμεις τους , στην ιστορία του έθνους και στις δυνατότητες.Τελικά οι ξένοι τώρα δείχνουν την πόρτα εξόδου. Και κάτι για τις δικές μας τράπεζες που έγραφα και πάλι σε αυτό το φόρουμ. Ο φιλελεύθερος της κυριακής έγραφε ότι οι τράπεζες έχασαν απο την κεφαλαιοποίηση τους (χρηματηστήριο)το συνολικό ποσό των 2,5 δύς και ότι η χρεωκοπία της Ελλάδος θα ε’ιναι στο 50%. Δηλαδή οι δικές μας τράπεζες έχασαν ήδη με βάση την χρηματηστηριακή τους αξία σχεδόν το αντίστοιχο ποσό που θα χάσουν με την χρεωκοπία της Ελλάδος. Δηλαδή η αγορ’α έχει προεξοφλήσει τα γεγονότα αγαπητοί φίλοι και οδευει τώρα για την επόμενη φάση σε περίπτωση πλήρους χρεοκοπίας με αποτέλεσμα οι τιμές των τραπεζών να συνεχίσουν τον κατήφορο και κατα συνέπεια τον κατήφορο της κυπριακής οικονομίας την μή εμπιστοσύνη κατα συνέπεια στις τράπεζες μας απο τους ξένους και την εξαγωγή κεφαλαίων.Τα συμπεράσματα δικά σας και ας μήν τα ρίχνουν όλα στους δημοσίους υπαλλήλους για την σημερινή κατάσταση της οικονομίας.Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας οφείλεται στις κακές επιλογές του ιδιωτικού τομέα.Δυστυχώς η σορεία των δυσμενών εξελίξεων έπεται .Νάστε καλά . Λυπούμαι μέν αλλά έτσι κκελλέ έτσι ξιουράφι θέλει.

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:34

      Αποφασιστικέ, η επιστροφή στη δραχμή δεν πιστεύω πως αποτελεί βιώσιμη επιλογή. Κατ’ αρχάς θα είναι μια άλλη δραχμή, με άλλη ισοτιμία, γεννημένη μέσα στη μιζέρια…

      Στη συνέχεια, κάπου συγχύζεσαι και μας συγχύζεις. Οι τράπεζες κάνουν τις επιλογές τους και πληρώνουν για αυτές. Στο βαθμό που η κυβέρνηση τις θέλει υγιείς, μπορεί και να τις στηρίξει αν χρειαστεί.

      Το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων, ή πιο σωστά των απολαβών αυτών, είναι εντελώς διαφορετικό. Αφορά άλλο κομμάτι των δημοσίων οικονομικών, και θα αποτελούσε μέγιστο πρόβλημα έστω και αν οι τράπεζες ήταν μια χαρά, και η Ελλάδα αναπτυσσόταν με 10% το χρόνο!

      Μου αρέσει!

  5. Χαμάλης permalink
    18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:32

    Ευτυχώς για την οικονομίαν μας που έχασεν ο ΔΗΣΥ τότε τες εκλογές. Ο ελάχιστος αλλά όπως φαίνεται αρκετός για την περίστασιν έλεγχος που εξασκούσεν πάνω στον Παπαδόπουλον ο Χριστόφιας, εκατάφερεν να διαφυλάξει κάποιες ελπίδες για την οικονομίαν της «Νοτιανατολικής Ελλάδος». Αλλιώς θα είχαμεν όλοι την ίδιαν κατρακύλαν.
    Δηλαδή τζι’ η Βόρειος Ελλάς, τζι’ η Βορειανατολική Ελλάς,τζι’ η Ανατολική Ελλάς, τζι’ η Νοτιοανατολική Ελλάς, τζι’ η Νότιος Ελλάς, τζι’ η Νοτιοδυτική Ελλάς,τζι’ η Δυτική Ελλάς, τζι’ η Βορειοδυτική Ελλάς. Νομίζω τζι’ η υπόγεια τζι’ η εναέρια Ελλάς αλλά τούτες εν τες ανακάλυψεν ακόμα ο Νικώλας ο γιος του Ιωαννίδη τζιαί μπορεί να . . . . . . γλυτώσουν.

    Επίσης ο γιος του Ιωαννίδη ο Νικώλας, αλλά τζι’ ο γιος του Τάσσου ο Νικώλας, αργά ή γλήορα εν να ανακλύψουν ποιός φταίει για τούν’ την ταπείνωσιν της Ελλάδας! Τζιαί αλοίμονον του ΚΚΕ τζιαί του ΑΚΕΛ πουν νά ‘βρουν τον ένοχον όποιος τζιαί νάνει!

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:36

      Ρε χαμάλη, με όλο το σέβας, γιατί δεν σχολιάζεις μόνο θέματα που κατέχεις;

      Μου αρέσει!

  6. strovoliotis permalink*
    18 Σεπτεμβρίου, 2011 22:37

    Διαβάστε και αυτό, από τα Αθηναϊκά Νέα.

    Τι σημαίνει η ελεγχόμενη χρεοκοπία
    Δημοσίευση: 17 Σεπ. 2011 11:00

    Τα τελευταία δύο χρόνια ο όρος «χρεοκοπία» συχνότατα αναφέρεται – σε συνδυασμό με την Ελλάδα – σε όλο τον κόσμο. Μετά τη διακοπή των συνομιλιών με την τρόικα την 1η Σεπτεμβρίου, στη ζωή μας μπήκε και ο όρος «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Από τα πιο έγκυρα χείλη μάλιστα: του αντικαγκελάριου Ρέσλερ και της καγκελαρίου Μέρκελ. Ο όρος είχε πρωτοακουστεί στα όργανα της ευρωζώνης, πάλι από τη Μέρκελ, το καλοκαίρι του 2010, όταν ετοίμαζε το έδαφος για τη δημιουργία του ESM. Τι σημαίνει όμως ελεγχόμενη ή συντεταγμένη χρεοκοπία και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, στη συγκυρία που ζούμε;

    Το πρώτο κύμα
    Όταν μια χώρα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, απλώς… χρεοκοπεί. Οι κυριότερες άμεσες επιπτώσεις είναι:
    α) αδυναμία του Δημοσίου να καλύψει τις υποχρεώσεις του (νοσοκομεία, σχολεία, μισθοί υπαλλήλων),
    β) κατάρρευση των οικονομικών συναλλαγών με συνέπεια την κατάρρευση εσόδων, πτωχεύσεις τραπεζών και εταιρειών, εκτίναξη της ανεργίας,
    γ) μηδενισμός του εξωτερικού εμπορίου,
    δ) αδυναμία ακόμη και βραχυπρόθεσμου δανεισμού,
    ε) ως συνέπεια όλων των προηγουμένων, κοινωνική έκρηξη.

    Οι μετασεισμοί
    Από τις πολλές μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι η αδυναμία δανεισμού από τις αγορές για πολλά χρόνια, η εμπλοκή με τους δανειστές σε πολύχρονες νομικές διαμάχες, η εξασθένηση της διεθνούς θέσης της χώρας. Το όφελος είναι η μείωση του χρέους, η έκταση της οποίας οριστικοποιείται μετά τις νομικές διαδικασίες με τους δανειστές. Στην περίπτωσή μας είναι αμφίβολο το όφελος εάν η χρεοκοπία συνοδευθεί με αποχώρηση από την ευρωζώνη, διότι το ευρώ, νόμισμα στο οποίο έχει συναφθεί σχεδόν το σύνολο των υποχρεώσεων, θα είναι πλέον ξένο συνάλλαγμα.

    Η προετοιμασία
    Μέσα από μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας η χώρα, προβλέποντας το αναπόφευκτο, έρχεται σε συνεννόηση με τους δανειστές της πριν αναγκασθεί να κηρύξει χρεοστάσιο, ώστε να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας για αμφότερες τις πλευρές. Οι δανειστές έχουν συμφέρον να εμπλακούν στη διαπραγμάτευση ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημίες τους και να καταλήξουν σε μια αξιόπιστα διαχειρίσιμη κατάσταση στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Η κατάληξη της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί παρά να είναι σε ένα «σημείο ισορροπίας» για το οποίο οι δανειστές να έχουν πεισθεί ότι η χώρα θα μπορεί να αντεπεξέλθει στις νέες υποχρεώσεις της.
    Οσο περισσότερο προετοιμασμένη είναι η χώρα για το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας, τόσο καλύτερα μπορεί να διαπραγματευθεί. Η προετοιμασία πρακτικά σημαίνει να έχει εξασφαλίσει η χώρα επαρκές ταμειακό απόθεμα για να καλύψει τις άμεσες υποχρεώσεις της μετά τη χρεοκοπία και συγχρόνως οικονομική (αλλά και πολιτική) στήριξη.

    Η εξάρτηση
    Δεδομένου ότι η χώρα είναι διασωληνωμένη στον Μηχανισμό Στήριξης, η Ελλάδα βρίσκεται στην τραγικά μοναδική θέση να είναι αναγκασμένη να εκχωρήσει και τις δύο καρέκλες στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης στους δανειστές της. Η διαδικασία συντεταγμένης χρεοκοπίας ελέγχεται απολύτως από το Eurogroup ενώ η χώρα μας δεν διαθέτει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί (πλην της αβέβαιης «θανάσιμης» απειλής κατά του ευρώ) και φαίνεται να χάνει και την πολιτική συμπαράσταση που είχε από παραδοσιακούς συμμάχους.

    Η ιδιαιτερότητα
    Οσον αφορά την ενδεχόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία, η περίπτωση της Ελλάδας έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: η όποια οικονομική στήριξη μπορεί να έρχεται μόνον από τους δανειστές της, ενώ τα ταμειακά της διαθέσιμα επαρκούν μόνο για μερικές εβδομάδες. Από το σύνολο των € 355 δισ. του ελληνικού χρέους, περισσότερο από το μισό είτε κατέχεται αμέσως από την τρόικα (€ 65 δισ. δάνεια του μηχανισμού στήριξης), είτε από φορείς της ευρωζώνης των οποίων απαιτείται η ανακεφαλαιοποίηση σε περίπτωση ελληνικού χρεοστασίου (περίπου € 120 δισ. ομόλογα που κατέχουν κεντρικές και εμπορικές τράπεζες). Από το υπόλοιπο, περίπου € 100 δισ. κατέχουν ελληνικοί φορείς (τράπεζες, Ταμεία, Τράπεζα της Ελλάδος – συμπεριλαμβάνονται τα βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια). Στα ποσά αυτά πρέπει να προστεθεί η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες ύψους € 105 δισ. έναντι εγγυήσεων του Δημοσίου και των τραπεζών. Εκτός από το δημόσιο χρέος, το ιδιωτικό χρέος προς φορείς της ευρωζώνης είναι περίπου € 160 δισ.

    Το δίλημμα
    Το ερώτημα που τίθεται είναι: τι θα επιχειρήσουν οι εταίροι και δανειστές μας να ελέγξουν κατά τη διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας; Το φάσμα των επιλογών είναι ευρύ: από την απομόνωση μετάδοσης του προβλήματος Ελλάδα και την εγκατάλειψη της χώρας στην τύχη της, μέχρι τον διακανονισμό με τρόπο ώστε η επόμενη μέρα να καταλήξει σε αξιόπιστα βιώσιμο χρέος με τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις της χρεοκοπίας για την Ελλάδα. Κάθε λύση έχει διαφορετικό οικονομικό και πολιτικό κόστος.

    Η στροφή
    Οι εταίροι μας ήδη από τον Μάιο 2010 έχουν δείξει ότι η απομόνωση της Ελλάδας κάθε άλλο παρά είναι ψηλά στις προτεραιότητές τους. Πρόθεσή τους ήταν η σταθεροποίηση της κατάστασης σχετικά με το ελληνικό χρέος μέχρι το 2013-14, οπότε και θα μπορούσε να δοθεί οριστική λύση με την ενεργοποίηση του ESM. Ωστόσο, η ιδιότυπα αντιμνημονιακή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διαχείριση της κρίσης οδήγησε στην αποτυχία του πρώτου πακέτου στήριξης (αντίθετα με τη διαφαινόμενη επιτυχία των παρεμβάσεων στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία) και έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη τόσο το ζήτημα της οριστικής λύσης τουλάχιστον δύο χρόνια νωρίτερα όσο και τα σενάρια που προσεγγίζουν την εγκατάλειψη της χώρας από τους κοινοτικούς υποστηρικτές της.

    Ο μονόδρομος
    Η πρόωρη ανακίνηση του ζητήματος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, λόγω της αδυναμίας ή της απροθυμίας της Ελλάδας να ανταποκριθεί στις ανειλημμένες υποχρεώσεις της, ενώ η χώρα εξακολουθεί να έχει ελλείμματα της τάξεως του 9%, με έντονα αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, την οικονομία της σε άθλια χάλια και εντελώς αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, μόνο ευχάριστη προοπτική δεν είναι. Η απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνιών με τους εταίρους μας και οι ριζικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στην κοινωνία είναι μονόδρομος, για όσους επιθυμούν να μην έχει χαρακτηριστικά άτακτης χρεοκοπίας ο όποιος οριστικός διακανονισμός του χρέους. Η Ελλάδα χρειάζεται να αγοράσει χρόνο και κυρίως να τον αξιοποιήσει προς όφελος της κοινωνίας.

    Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών
    ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ

    Μου αρέσει!

  7. Χαμάλης permalink
    19 Σεπτεμβρίου, 2011 01:18

    Ναι αλλά αντίναξες του την του σχολίου μου τζιαί επέταξες το έξω κύριε Στροβολιώτη!
    Γιατί;
    Ξαναβάρτο με πλήρη details γιατί άμαν μου αφαιρούν σχόλια παίρνω το κατάκαρτα τζιαί στενοχωρκούμαι. Έφκαλλεν με ο δάσκαλος έξω που την τάξιν τότε (ήταν παπάς), φκάλλεις με τζιαί συ που το μπλοκ σου; Στο κάτω κάτω ήταν έναν ουδέτερο σχόλιο. Επιβεβαίωνεν κάποια πράματα που εκάτεχα καλά. Εν τζιαί . . . . εξατίμαζα;

    Μου αρέσει!

    • strovoliotis permalink*
      19 Σεπτεμβρίου, 2011 07:09

      Χαμάλη μου, το σχόλιό σου βρίσκεται εκεί που το άφησες. Ο μόνος που το πείραξε είναι ο ίδιος ο Χαμάλης:)

      Μου αρέσει!

    • 1234 permalink
      19 Σεπτεμβρίου, 2011 09:48

      Ηταν παπας ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

      Μου αρέσει!

  8. 19 Σεπτεμβρίου, 2011 12:13

    Δήλωση του προέδρου Χριστόφια (από τον Πολίτη): «Σε ομιλία του στο Λονδίνο, ευχαρίστησε θερμά τον Ελληνα Πρωθυπουργό, την ελληνική Κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό για την πλήρη ταύτιση με την πολιτική και τους χειρισμούς της κυπριακής Κυβέρνησης για λύση του Κυπριακού, για τη συμπαράσταση και συμπαράταξη στον αγώνα της Κύπρου.

    «Ευτυχώς που υπάρχει και η Ελλάδα διότι το εσωτερικό μας μέτωπο είναι θρύψαλα και αυτό μου προκαλεί θλίψη και οδύνη.»

    Θα την πω την κακιούλα μου, δεν κρατιέμαι: Φαντάσου αγαπητέ Στροβολιώτη να σας μοιάζαμε κιόλας, όσο σας μοιάζουν οι Σύριοι ε; Τότε δεν θα συμπαρατάσονταν απλώς η Ελλάδα με την Κύπρο, αλλά θα ήταν κυριολεκτικά ένα συμπαγές, αραγές μέτωπο 😉

    Μου αρέσει!

  9. Χαμάλης permalink
    19 Σεπτεμβρίου, 2011 13:26

    Άλλην μιαν φοράν που η αλήθκεια εδημιούργησεν . . . . . τραύματα.
    Φυσικά ο Χριστόφιας εννοούσεν αποστάσεις τζιαί όχι φυλές στην ομιλίαν του, αλλά η προπαγάνδα του εθνικοφασισμού ήθελεν να περάσει τα δικά μηνύματα της λόγω του μίσους κατά της Αρστεράς τζιαί του Προέδρου απ΄ανέκαθεν.
    Όμως:
    Είμαστιν λλίον μαύροι ρε τα γέριμα, εν πράμαν που φαίνεται. Ας εξαπολύσουμεν τα καρραγκιοζιλλίκκια της Μικαέλλας Λοΐζου, που μάσιεται να μας παντρέψει με άδρωπον ότι τάχα εν ωραία Ελληνίς. Τζιείνη μάλιστα ούτε καν ΛιβανοΣύρΙορδανή έν ιμοιάζει. Για ΙρακινοΠακιστανοΣριλανκέζα έσιει τες καλλύττερες πιθανότητες να . . . . κερδίσει.
    Καλά ο Κουλίας εν καθαρός Ινδός, τούτον εν συζητείται. Φυσικά ανάμεσα στους Κυπραίους υπάρχουν τζιαί πολλοί δίχως «μπαστάρτικα γονίδια» όπως Χριστόφιας, Άντρος Κυπριανού, Αναστασιάδης, Κασουλίδης τζιαί άλλοι πολλοί αλλά η πλειοψηφία είμαστεν μιξ. Καλάν ο Λευτεράκης Χριστοφόρου πάντα σύμφωνα με τη γνώμην μου Τουρκοφέρνει τζιαί μάλιστα πρέπει να κατάγεται που την ίδιαν ρίζαν με τον Ετζιεβίτ. Προσέξετε την φάτσαν τζιαί τες εκφράσεις τους στο πρόσωπον ότι μοιάζουν πολλά.
    Εν πάσει περιπτώσει αφού μιλούμεν Ελληνικά τζιαί η ψυσιή μας ενεργεί Ελληνικά, είμαστεν Ελληνες όπως τους Ελλαδίτες που τζιαί τζιείνοι εν πολλά μιξ με Σλαύους Τούρκους τζιαί Ευρωπαίους. Αλλά να μεν νομίζομεν τζιόλας εμείς οι Κυπραίοι ότι είμαστεν της ρίζας Περικλή ή Παυσανία.
    Να αθθυμούμαστεν τζιαί λλίον την παροιμίαν που λαλεί «Είπα σου τζιυρά να κλάννεις, μα να μεν το πολλοκάμνεις». Γιατί η αλήθεια εν να σε τραυματίσει τζιαί, εν αδέκαστη.

    Μου αρέσει!

  10. 19 Σεπτεμβρίου, 2011 14:39

    “Είπα σου τζιυρά να κλάννεις, μα να μεν το πολλοκάμνεις” καλό.

    Εμείς λέμε «είπαν του τρελού να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε». 🙂

    Μου αρέσει!

  11. 19 Σεπτεμβρίου, 2011 16:30

    Έλληνας (τζιαι Κυπραίος, τζιαι Σύριος, τζιαι Τούρκος, τζιαι Λεμεσιανός τζιαι Αελίστας τζιαι (νεο)φιλελεύθερος τζιαι κομμουνιστής κλπ) ΓΙΝΕΣΑΙ, ΔΕΝ ΓΕΝΙΕΣΑΙ. Το μόνο σίουρον είναι τούτον που λαλεί ο Kurt λλίον πριν κλείσει η τραουθκιά:

    «All alone is all we are».

    Επίσης:

    «Μονοι γεννιομαστε ,μονοι πεθαινουμε
    και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε.
    Τις ομορφες .
    Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη ,ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας ,που ανηκουν πια μονο σε μας.» – Εύα Ομηρόλη (πρώτη φορά την ακούω αλλά λαλεί τα καλά).

    Μια χαρά εννά τα πάει η Ελλάς ρε κοπέλια (εκτός τζι’αν έρτει κανένας κομήτης να μας κανονίσει ούλλους τους μίζερους homo sapiens).

    Μου αρέσει!

  12. Χαμάλης permalink
    19 Σεπτεμβρίου, 2011 18:00

    Εμείς λαλούμεν το άλλον:
    «Τον τράουλλον τον σοϊκλήν, έν τον σηκώνει η μάντρα».

    Μου αρέσει!

  13. 20 Σεπτεμβρίου, 2011 08:40

    «καταχώρηση τσι μέρας» για την Κυριακή σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η καταχώρηση σου τούτη.
    Καληνωρίσματα :[

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.