Εν όψει κάθαρσης.

Α, η μέρα που θα πάρουμε εκδίκηση!

 

Η μέρα που θα περάσει στη δεύτερη θέση ο Κασίνης, το τρυπάνι, ο Καζαμίας ο Χατζηπέτρου!

 

Η μέρα που η πρώτη είδηση θα χαρακτηρίζεται απλώς από υπερβολή, δεν θα χρήζει ερμηνείας.

 

Η μέρα που άρχισε περίεργα. Και τα δυο μωρά είχαν ξυπνήσει πριν να φύγω από το σπίτι – και φεύγω πολύ νωρίς από το σπίτι.

 

Το Τρίτο παίζει τραγούδια για τη βροχή και τον καιρό, ανάμεσα σε ειδήσεις και επισκόπηση του τύπου για το πανηγύρι στην περιοχή μας. Βάσει αυτών που άκουσα, μέχρι να πέσουν οι πρώτες σταγόνες, το τρυπάνι θα έχει φτάσει ακριβώς τα 942μισυ μέτρα. Παρακαλώ να σημειωθεί αυτό.

 

Εδώ αναμένουμε κάθαρση, αλλού όμως κάρφωσαν το τελευταίο καρφί. Στο σεντούκι της Ελλάδας. Γιατί ακόμα και η δική μου νεοφιλελεύθερη φύση αντιδρά στο τελευταίο γύρο μέτρων. Όχι γιατί δεν στέκει λογιστικά, όχι γιατί αμφισβητώ το όλο σύστημα: την αποτελεσματικότητα αμφισβητώ. Γιατί όταν κάποιος ήδη πληρώνει με το ζόρι εκείνα που πρέπει να πληρώσει, ένα επιπλέον σπρώξιμο θα τον κάνει να ψηλώσει τα χέρια. Νομίζω χρειάζεται ριζική αναθεώρηση τώρα πια.

 

Τα μωρά που ξύπνησαν νωρίς μου θύμισαν το ψες. Ο γιος, εγράψα πολλές φορές είναι ΔΗΚΟικός: πάντα λέει ΟΧΙ σε όλα, πολλές φορές πριν καν ακούσει την ερώτηση. Και οδηγείται μοιραία στην εσωστρέφεια. Και χάνει τις ευκαιρίες (για το γιο μιλώ, όχι για το ξερονήσι!!!).

 

Φαίνεται πως έχει μια έφεση στη μουσική. Ακούει ένα τραγούδι, ένα από τα περίεργα τραγούδια που ακούμε όλη μέρα στο σπίτι, και το αποστηθίζει, το σιγομουρμουρίζει με την πρώτη. Από την άλλη,  είναι πολύ δυνατός στο κολύμπι, ήδη σχεδόν με ανταγωνίζεται. Δοκιμάσαμε να τον πάρουμε σε κολυμβητήριο – δεν δέχτηκε, όχι, όχι, όχι! Δεν τον πείσαμε.

 

Για την μουσική τον πήραμε μάθημα, ποιο είναι το αγαπημένο σου όργανο; Η κιθάρα, αλλά δεν θέλω να πηγαίνω μάθημα.

 

Η κιθάρα, αλλά θέλω να μένω σπίτι.

 

Είπαμε να το δούμε διαφορετικά. Θα σου φέρουμε μια κιθάρα του λέμε, είτε πας στο μάθημα, είτε όχι.

 

Ο ενθουσιασμός!

 

Αμέσως αγάπησε τη δασκάλα του, ανέμενε και απαιτούσε (φυσικά) να έχει την κιθάρα το επόμενο λεπτό.

 

Τελικά την πήρε χτες, έχει το στυλ, δεν ξέρω αν καταφέρει να παίξει ποτέ νότες, αλλά του πάει.

 

Ψες πριν να κοιμηθεί τον ρώτησα. Είσαι χαρούμενος; Ναι!

 

Είσαι ευτυχισμένος; Ναι, πολύ!

 

Γιατί είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος; Γιατί είμαι μαζί σας, και άπλωσε τα χέρια του να με αγκαλιάσει και δεν με άφηνε.