Γαλαζοπράσινο ροζ.

Όχι, δεν πρόκειται για αντιγραφή από το περιπετειώδες ιστολόγιο του φίλου OSR.

Προκειται για αυτοκριτική.

Ήταν η εκδήλωση για την επανένωση. Όπως είπε κάποιος γηραιός φίλος, ζυμωμένος με την αριστερα: Α, χαίρομαι που σε βλέπω *πάλι* στην *ετήσια* εκδήλωση για τη λύση (=δεν έγινε τίποτα άλλο στο μεσοδιάστημα).

Για ένα δευτερόλεπτο διερωτήθηκα, αλλά μετά σκέφτηκα πως με τον κύριο Τάκη είχαμε να βρεθούμε 13 και κάτι μήνες, από την προηγούμενη τέτοια εκδήλωση στην τάφρο.

Ο κόσμος αρκετός, αλλά φυσικά λίγος. Ποτέ δεν θα είναι αρκετά τα νούμερα για τέτοιες εκδηλώσεις. 70-30 μας έσκισαν οι ΤΚ, αρκετοί ΑΚΕΛικοί και ΠΕΟκικοί, και πολλοί της πέραν του ΑΚΕΛ ασυγχρόνιστης αριστεράς.

Αν ήταν εκδήλωση για την (ξανά) ανακήρυξη του Χριστόφια ως του μόνου ηγέτη, και την δήλωση πως θα αντιταχθούν στο ιδεολογικό πραξικόπημα των αντιΑΚΕΛικων καρτούν, είμαι σίγουρος πως θα είχαμε πολύ περισσότερο κόσμο.

Α, η φιλελεύθερη δεξιά απουσίασε ως συνήθως εντελώς. (Και καλά έκαναν δηλαδή, ρώτησα ένα κουμπάρο, στέλεχος της ΠΕΟ: ρε κουμπάρε, θα έδινες το παρόν σου σε μια εκδήλωση του ΕΚ και του ΤΚ ΚΕΒΕ για τη λύση; Γιατί, μου λέει, τι κοινό έχω εγώ με αυτούς; Exactly my point, του απαντώ.)

Ούτε καν τον Ταπακούδη συνάντησα.

Μίλησα με πολύ κόσμο. Τα δεδομένα είναι εκεί, και είναι μοιραία τα δεδομένα. Εδώ και καιρό δεν είμαι συνδρομητής σε καμιά ιδεολογία. Χάρηκα που μίλησα με ανθρώπους της μη συντηρητικής αριστεράς του ΑΚΕΛ, οι οποίοι και κριτική κάνουν στον πρόεδρο, και την απελπισία για την πορεία του Κυπριακού μοιράζονται, και αντιλαμβάνονται πως αν δεν γίνει κάτι σύντομα, δεν θα γίνει τίποτα.

Άνθρωποι με τους οποίους συμφωνώ.

Ένας μάλιστα είπε πως το ρολόι κτυπά, και κτυπά προς τα πίσω, και πως ο πρόεδρος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τολμήσει.

Τη λύση.

Το αυτονόητο.

Όπως φυσικά αυτονόητες ήταν οι ευθύνες για το μπαμ. Οι οποίες τελικά δεν ήταν και  τόσο αυτονόητες.

Άρα;

(Εύχομαι ολόψυχα να έχει δίκιο.)

Ένοιωσα όμορφα ευρισκόμενος με ανθρώπους των οποίων η *ιδεολογία* για τη λύση ταυτίζεται με τη δική μου απόλυτα πρακτική *άποψη*. Έστω και αν εκείνη τη στιγμή ένοιωσα λίγο ροζ. Που ανατράπηκε πλήρως όταν άρχισαν οι ομιλίες για τις δολοπλοκίες του καπιταλισμού και τις επιβολές του ιμπεριαλισμού, και σκέφτηκα πως μοιραία σε αυτά τα ζητήματα είμαι λίγο (πολύ είπε κάποιος άλλος φίλος) γαλάζιος.

Έπρεπε να αναχωρήσω για την αστική μου οικία, όπου η σύζυγος και δυο άλλες φίλες ετοίμαζαν μια επιλογή από θαλασσινά. Ήταν ένα μάλλον ανεπαρκές δείπνο, αλλά πάντως υγιεινό δείπνο.

Ήταν η δεύτερη φορά σε μια νύχτα που έκανα το καθήκον μου.

Α, ξέχασα το πράσινο. Ο φίλος μου ο Ασιμ, που αναρριχήθηκε πολύ ψηλά στο κόμμα του, και που έκανε την πλεον επαναστατική κίνηση στην Κύπρο από τον καιρό του  ΝΑΙ του ΔΗΣΥ στο δημοψήφισμα, αντιτάχτηκε δηλαδή στην συμφωνία Τουρκίας – Βορρά για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ήταν εκεί με τα δυο του παιδάκια. Ο Ντενίζ (=θάλασσα, όνομα που μπορεί να πάρει κορίτσι ή αγόρι) είναι πολύ ενεργός με το περιβάλλον και την προστασία των ζώων.

Α, του λέω, και εγώ ετσι είχα αρχίσει. Ελπίζω να εισαι πιο τυχερός εσύ.