«Από ασιτία και υποθερμία…»

 

Ρε κοπέλια, και κοπέλες, τι έγινε; 

Αν πρόσεξα καλά δεν έγραψε κανείς/καμιά για το ζήτημα της εγκατάλειψης και του θανάτου του βρέφους στην Αραδίππου.

«Από ασιτία, και υποθερμία, εγκαταλειμμένο, και πεθαίνοντας αργά και βασανιστικά, σε περίοδο τουλάχιστον πέντε ωρών, στο κρύο και τη βροχή.»

Νόμιζα πως η «κοινωνική ευαισθησία» είναι ιδιότητα διάσπαρτη στα ιστολόγια – έστω και αν είναι μια παράμετρος που απουσιάζει συνήθως από το δικό μου χώρο.  Ένα «κυνικό» και «ορθολογιστικό» χώρο που σας συνήθισε στα πολιτικά, στα οικονομικά, στα καιρικά, ή ακόμα στα νερόβραστα προσωπικά, όπως την περασμένη ανάρτηση.

Το θέμα αυτό όμως δεν μπορώ να το προσπεράσω.

Δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός μωρού – και εδώ εισέρχεται ο κυνισμός. Είναι το πόσοι λυπήθηκαν για το νεογέννητο, για πόσους σήμαινε κάτι.

Πόσοι ένοιωσαν ένα τσίμπημα, και γιατί ο θάνατος κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι άδικος, αλλά και για το τι θα μπορούσε να συμβεί σε εκείνο το μωρό.

Και εδώ δηλώνω και τη δική μου αδυναμία και σχέση με το θέμα:  είμαι πατέρας δυο υιοθετημένων μωρών, και αν κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει περισσότερα για το θέμα, ας τσιλλήσει εδώ.

Ναι, μπορώ να σκεφτώ πως θκυό μιτσιοί, θκυό ξένοι που πήδηξαν μια μεθυσμένη νύχτα, θκυό φτωσιοί, να μην μπορούν ή να μην θέλουν να μεγαλώσουν ένα μωρό – και αυτό δεν το σκέφτηκαν έγκαιρα.

 Αλλά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι, εμένα και της κυρίας μου περιλαμβανομένους, που θα ήταν πολύ χαρούμενοι να υιοθετούσαν εκείνο το μωρό. Εκείνο το μωρό που φάτσαρε στην κυρία που το πρωτοείδε ως «βρεμένο κοτόπουλο».

Και εδώ δε θα καταδικάσω τη γυναίκα που το γέννησε (όχι τη μάνα, γιατί μάνες δεν ήταν ούτε οι γυναίκες που γέννησαν τα δικά μας μωρά), η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται στο στόχαστρο. Στο στόχαστρο, στο οποίο θα έπρεπε να βρισκόταν – έστω και για το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί αν ήξερε-, και ο άντρας που βοήθησε να δημιουργηθεί το μωρό, αφού ως γνωστόν, η τελευταία δημιουργία μωρού χωρίς την παρέμβαση άνδρα έγινε πριν από 2011 χρόνια.

Δε θα καταδικάσω τη γυναίκα, γιατί πιθανότατα όταν εγκατέλειψε το μωρό, δεν είχε άλλη επιλογή. 

Ίσως να μην είχε καν συναίσθηση της αξίας της ζωής.

 Δεν μιλώ για έγκλημα αποκλειστικά *δικό* της όμως.

Και αν θέλετε, δεν θα επιθυμούσα να βρεθεί η γυναίκα εκείνη. Να την πιάσουν και να την καταδικάσουν για ποιο πράγμα; Για εγκατάλειψη και εξ αμελείας θάνατο;

Θα διορθώσει όμως οτιδήποτε αυτό; Θα αναιρέσει το κακό που έγινε, ή θα είναι μια ευκαιρία κοινωνικής εκδίκησης, για να κλείσουμε τους λογαριασμούς με τη συνείδηση μας;

Γιατί πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος, βλέπω μια πλήρη αποτυχία του συστήματος.

Και στο μυαλό μου δε φαίνεται καθόλου παράδοξο να εισηγηθώ το ακόλουθο:

Όπως υπάρχει ενημέρωση για το AIDS, την αντισύλληψη, την ορθή σεξουαλική συμπεριφορά θα έπρεπε να υπάρχει και ενημέρωση για τις επιλογές αν πάει κάτι στραβά.

 Ή αν θέλετε «στραβά».

 Να υπάρχει κάπου ένα νούμερο τηλεφώνου στο γραφείο ευημερίας, όπου θα μπορούν να απευθύνονται κοπέλες που συνέλαβαν, και να δρομολογούν διαδικασία γέννησης και απόδοσης για υιοθεσία του μωρού.

Να στοχοποιηθούν λύκεια, κολλέγια, χώροι που συχνάζουν ξένοι εργάτες και μετανάστες. Όχι για να εκτεθούν, αλλά για να βοηθηθούν.

Δεν υπάρχει εγγύηση πως δεν θα ξανασυνέβαινε παρόμοιο γεγονός, δεν είναι εύκολο, ούτε προσωπικά, ούτε κοινωνικά, ούτε άλλωσπως. Αλλά ρε παιδί μου, εδώ κάνουμε σχέδια προστασίας μαρτύρων σε υποθέσεις που έχουν να κάνουν με φόνο.

Δε μπορούμε να «κρύψουμε» μια έγκυο για 3-4 μήνες;

Εδώ που παίζεται μια ζωή, και για μια ζωή που μπορεί να πάρει τόσα πολλά, μπορεί και να δώσει άλλα τόσα, δεν είναι δυνατόν να βρούμε μια λύση;