Ο εκβιασμός των εναέριων εκλεκτών.

Επαναφέρουν πάλι τα μέτρα οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας σήμερα. Μια μικρή ομάδα εργαζομένων, η οποία κάνει μια δουλειά με μεγάλη σημασία, με μισθούς και ωφελήματα που μόνο στον ύπνο της βλέπει η πλειοψηφία των εργαζομένων, αξιοποιεί τη μονοπωλιακή της θέση, και εκβιάζει την κοινωνία.

 

Το επιχείρημα τους είναι πως δεν πρέπει να μειωθούν οι μισθοί τους, σε αντίθεση με τους μισθούς του συνόλου των δημοσιών υπαλλήλων, αφού λέει, τα λεφτά που παίρνουν προέρχονται κατ’ ευθείαν από τις αεροπορικές εταιρείες τις οποίες συντονίζει η υπηρεσία στην οποία εργάζονται.

 

Αυτό μπορεί να ακουστεί και λογικό: αφού πληρώνουν οι ξένοι, γιατί να πειράξουμε τους μισθούς των ανθρώπων, δεδομένου πως δεν θα υπάρξει άμεση εξοικονόμηση στον προϋπολογισμό του κράτους;

 

Ακούγεται μεν, αλλά φυσικά, όχι μόνο δεν είναι λογικό, είναι παράλογο και προκλητικό. Κατ’ αρχάς η απλή λογική της μετριοφροσύνης και της αλληλεγγύης θα έπρεπε να μηνύσει στα κοπέλια πως αφού όλοι θα χάσουν κάτι, ας χάσουν και οι πλέον ευνοούμενοι, από την ομάδα των ευνοουμένων.

 

Πέραν τούτου όμως είναι κάτι πιο βασικό: οι αεροπορικές εταιρείες δεν πληρώνουν τους ελεγκτές, πληρώνουν την *υπηρεσία* που τους εργοδοτεί, και άρα το όποιο κόστος αφορά τις πτήσεις προς και από τη χώρα η οποία δημιούργησε τη σχετική υπηρεσία, δηλαδή την Κύπρο. Με δυο λόγια, το κόστος των ελεγκτών αποτελεί μέρος του να πάει και να έρθει κάποιος στην Κύπρο. Συνεπώς τα απλά μαθηματικά λένε πως οποιαδήποτε μείωση του κόστους στα ταξίδια, θα είναι προς το συμφέρον της χώρας, και άρα είναι προς τη ορθή κατεύθυνση.

 

Θυμίζω πως τα δημοσιονομικά προβλήματα στις διάφορες χώρες έχουν αφετηρία την κακή διαχείριση, αλλά και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Τυχόν μείωση του κόστους των ταξιδιών είναι κάτι θετικό, αφού βοηθά ακριβώς την ανταγωνιστικότητα της χώρας.

 

Όλα αυτά γίνονται με φόντο διάφορες ενδιαφέρουσες εξελίξεις: ο Αβέρωφ Νεοφύτου κατέθεσε πρόταση νόμου για ρύθμιση των ουσιωδών υπηρεσιών ο οποίος νόμος αφού κατονομάζει τις ουσιώδης υπηρεσίες, βάζει τους νέους όρους του παιγνιδιού: τυχόν διαφορές παραπέμπονται σε υποχρεωτική διαιτησία, οι απεργίες απαγορεύονται, ενώ αν παρ’ όλα ταύτα πραγματοποιηθεί απεργία, τότε η κυβέρνηση θα έχει το δικαίωμα να διορίσει άλλα άτομα, για να κάνουν τη δουλεία.

 

Ωπα! Σπάσιμο μονοπωλίων λοιπόν!

 

Κάτι που θα πρέπει να καλωσορίσουν όλοι, ακόμα και το ΑΚΕΛ, αφού στρεβλώσεις δεν δημιουργούν μόνο οι εταιρείες πετρελαιοειδών ας πούμε, που εργάζονται σε ολιγοπωλιακό περιβάλλον, δημιουργούν όλοι όσοι εκμεταλλεύονται αθέμιτα την όποια  δύναμη τους.

 

Μια σχετική είδηση μας έρχεται και από την Φρανκφούρτη: υπάρχει και εκεί εργατική διαφορά μεταξύ του προσωπικού εδάφους και του διαχειριστή του αεροδρομίου. Οι απεργοί ζήτησαν από τους ελεγκτές να απεργήσουν σε ένδειξη συμπαράστασης. Όχι λέει το δικαστήριο:

 

Ο γερμανικός νόμος επιτρέπει τις απεργίες συμπαράστασης, μόνο εφόσον ανταποκρίνονται στην κλίμακα της όποιας αναγνωρισμένης εργατικής διαφοράς. Οι συνέπειες της απεργίας των ελεγκτών θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των συνεπειών της αρχικής εργατικής διαφοράς, και έτσι το δικαστήριο απαγόρευσε στους ελεγκτές να απεργήσουν.

 

Η διαφορά στα αεροδρόμια μας δεν είναι το ίδιο πράγμα. Είναι απόδειξη όμως πως η κάθε χώρα μπορεί να δημιουργήσει νομικά και άλλα εργαλεία τα οποία στόχο έχουν την προστασία του συνόλου του πληθυσμού, και τον περιορισμό της δύναμης μικρών ομάδων με δεσπόζουσα θέση. Ταυτόχρονα φυσικά, με τη διατήρηση για να μην πω καλύτερη διαχείριση των δικαιωμάτων απεργίας που έχουν οι εργαζόμενοι.

 

Τελειώνω εισηγούμενος άλλο ένα κριτήριο: οι απεργίες θα πρέπει να απαγορεύονται για όλους τους εργαζόμενους που καλύπτουν κάποια εισοδηματικά κριτήρια. Είναι ίσως θέμα ζωής και θανάτου μια εργατική διαφορά για ένα χαμηλόμισθο εργάτη. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό το ζήτημα αν αφορά ένα εργαζόμενο του οποίου οι απολαβές και τα ωφελήματα τοποθετούνται  ντε φάκτο στην κορυφή της πυραμίδας.