Ο Τζακ Στρο διχοτομεί την Κύπρο.

«Εάν δεν υπάρξει κάποια αλλαγή, η διεθνής κοινότητα πρέπει να λάβει υπόψη της ως ενδεχόμενο τη διχοτόμηση της Κύπρου”, δηλώνει ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Τζακ Στρο, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της τουρκικής εφημερίδας “Ραντικάλ”.

Αναφερόμενος στα εμπόδια στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, ο κ. Στρο λέει ότι “ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο είναι το Κυπριακό. Όταν πριν από ένδεκα χρόνια είχα αναλάβει Yπουργός Eξωτερικών ήμουν αμερόληπτος στο θέμα της Κύπρου. Αλλά με το χρόνο έγινα πιο ανυπόμονος”, αναφέρει.

Προσθέτει ότι “το 2004 υπογράφηκε στο Μπούργκενστοκ συμφωνία με την ελληνοκυπριακή πλευρά. Αλλά ο Παπαδόπουλος δεν έμεινε πιστός στη συμφωνία. Η ΕΕ έγινε όμηρος της Ελληνοκυπριακής Διοίκησης. Η κατάσταση αυτή ζημιώνει την ΕΕ”, ανέφερε.

Ο κ. Στρο υποστηρίζει ότι εάν δεν αλλάξει η κατάστση, θα πρέπει η διεθνής κοινότητα να λάβει υπόψη τη διχοτόμηση, λέγοντας ότι “η διχοτόμηση είναι ένας άλλος τρόπος επίλυσης σε περιπτώσεις εδαφικών διαφορών”.

Σύμφωνα με τον κ. Στρο “η υφιστάμενη κατάσταση οφείλεται στη νότια Κύπρο και όχι τους Τουρκοκύπριους”.

Ο κ. Στρο λέει επίσης πως είναι “απογοητευμένος επειδή το μπλοκ Γαλλίας-Ελληνοκυπρίων μπλοκάρει τις συνομιλίες” της Τουρκίας με την ΕΕ.»

 

Μα, στ’ αλήθεια έκανε τέτοιες δηλώσεις ο Τζακ Στρο;

 

Γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν πήρα είδηση για τυχόν επίσημες αντιδράσεις. Και θεωρώ πως θα έπρεπε να υπήρχαν αντιδράσεις, για δυο λόγους: ο Τζακ Στρο έχει δοκτοράτο στο να αποτελεί στόχο των αντιδραστικών της πλευράς μας (θυμάστε τα αυγά που του έριξαν ο τότε βουλευτής του ΔΗΚΟ Ανδρέας Αγγελίδης και άλλοι πατριώτες;), και φυσικά αυτό που είπε, υποτίθεται αποτελεί κόκκινη γραμμή για κάθε ελληνοκύπριο.

 

Έτσι είναι όμως; Όταν κουβεντιάζαμε αυτό το ζήτημα σε μια σύναξη ψες, ακούστηκαν τα συνηθισμένα: «πως τολμά να εισηγείται τέτοια πράγματα το λέσιην;»

 

«Έτσι είναι οι ππ—–εγγλέζοι, παντού χώρισαν τον κόσμο», και άλλα βαριά επιχειρήματα.

 

Μια φίλη όμως είπε το εξής: «αυτό που λέει ο Τζακ Στρο είναι αρνητικό γιατί το λέει ένας ξένος, αν οι Κύπριοι αποφασίσουν και συμφωνήσουν μεταξύ τους για τη διχοτόμηση, που είναι το κακό;»

 

Μάλιστα! «Τεχνικά» η εισήγηση της φίλης, είναι ορθή, μια συμφωνημένη διχοτόμηση που κάτω από τις περιστάσεις θα αφήνει ικανοποιημένο το μεγαλύτερο μέρος των Εκ και Τκ, ίσως να είναι καλύτερη από τη διαιώνιση της διαδικασίας και της αβεβαιότητας.

 

Και εννοείται, πως μια τέτοια παραδοχή δεν είναι και τόσο παράξενη. Έχω αναφέρει πολλές φορές πως θεωρώ τις θέσεις των ούτω καλούμενων κεντρώων κομμάτων, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ και Οικολόγων ως μαξιμαλιστικές, ανέφικτες, και τελικά διχοτομικές αφού ανατρέπουν μια διαδικασία και ένα πλαίσιο λύσης συμφωνημένο εδώ και δεκαετίες. Κυρίως όμως, οι θέσεις αυτών των κομμάτων δείχνουν πως απλώς δεν έχουν διάθεση να μοιραστούν οτιδήποτε με τους Τκς. Κάλιο μια «καθαρή» Εκ Κύπρος, παρά πειράματα με μοιρασιές και άλλους νεωτερισμούς.

Από την άλλη, η ανεπάρκεια, η αναβλητικότητα και η έλλειψη τόλμης από το ΑΚΕΛ και τον πρόεδρο Χριστόφια που εκ των πραγμάτων διεξάγει τώρα τις συνομιλίες, οδηγεί στο πουθενά, το οποίον πουθενά δεν είναι πλέον και τόσο αόριστο.

 

Έχουμε και την άλλη πλευρά των δυνάμενων που θα μπορούσαν να στηρίξουν τη λύση. Ο ΔΗΣΥ και ο Νίκος Αναστασιάδης καλώς ή κακώς άφησαν πίσω την εικόνα του πλέον υπεύθυνου κόμματος και με τη συμπεριφορά τους δείχνουν πως περισσότερο στοχεύουν τη ν εξουσία παρά την επίλυση του προβλήματος μας. Άστε που ενώ έχω ακόμα πίστη στον Νίκο Αναστασιάδη της λύσης, φοβάμαι πως όταν τελικά εκλεγεί θα πληγεί και εκείνος από την «Χριστοφιάδα», την ασθένεια που έπληξε τον πρόεδρο που έχουμε τώρα, και έβαλε ψηλότερα τα «δικά» του, παρά τη λύση.

 

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

 

Ίσως τελικά η απουσία επισήμων αντιδράσεων στις δηλώσεις του Στρο να μην είναι τόσο παράξενη. Η συνειδητή εκλογίκευση της επιλογής της διχοτόμησης, είναι πλέον φυσιολογική εξέλιξη.

 

Η διχοτόμηση δεν είναι κάτι που θα αλλάξει τη ζωή μας. Είναι κάτι που θα σφραγίσει τη συνέχεια της παρούσας κατάστασης, μια εξέλιξη που στην άκρως συντηρητική μας κοινωνία είναι ίσως η πιο «ταιριαστή».

 

Θυμάμαι όμως πριν πολλά χρόνια, όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά. Η διχοτόμηση ως θέση του Ντενκτάς ήταν απαράδεκτη, αδιανόητη, προδοτική.

 

Τώρα, λίγες δεκαετίες μετά, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα, με ελάχιστη διάθεση να δοκιμάσουμε κάτι νέο, με ελάχιστη θέληση να ρισκάρουμε το παραμικρό, η διχοτόμηση προσφέρεται ως παυσίπονο ρουτίνας.

 

Η απόλυτη αποτυχία ενός αγώνα που δεν ήταν ποτέ ωραίος.