Τι να πω στην κουμέρα;

Σίγουρα θα πούμε για το Μητροπάνο.

Που από την ώρα που έμαθα για το θάνατό του, είμαι μες τη στενοχώρια. Από τους ελάχιστους που επέμειναν στην ποιότητα. Έγραψαν πολλοί, πολλά και έτσι θα αναφέρω μόνο δυο ελάχιστα, πιο προσωπικά.

Τον συμπαθούσα γιατί ήταν ….κκέλης από τον καιρό που τον έμαθα!

Το ίδιο και εγώ – από τον καιρό που με έμαθα!

Το άλλο αφορά μια συναυλία σε κάποιο μαγαζί στην Αθήνα πριν καμιά δεκαετία. Μαχαιρίτσας – Τσακνής – Μητροπάνος. Πήγα με το ζόρι γιατί είχα ήδη αναχωρήσει από το «ελληνικό ροκ» ενώ οι αμανέδες και οι ζειμπεκιές του Μητροπάνου είχαν μάλλον μουσειακή σημασία.

Έτσι νόμιζα: τη νύχτα εκείνη την  είχε απογειώσει *μόνο* ο Μητροπάνος.   

Στενοχώρια και ένταση αυτή τη Τρίτη του Πάσχα. Ένταση αφού με βασανίζει εδώ και μέρες ένας πονόδοντος, ο οποίος θα διαγνωστεί επίσημα από τον οδοντίατρο μου αύριο. Απευθύνθηκα στον οδοντογιατρό μου, αφού ήταν η αυτονόητη επιλογή. Πριν από αυτό, είχα ζητήσει από τον φίλο μου τον OSR να μου εισηγηθεί κάτι πιο ριζοσπαστικό αλλά απέτυχε. Αναφέρθηκε στην αξία του πόνου, κάτι με το οποίο συμφωνώ, και μου είπε να …. προσευχηθώ.

Για αυτό το τελευταίο μάλλον δεν έχω υπόθεση.

Όμως είναι σαφές πως το αυτονόητο είναι πολλές φορές η μόνη επιλογή. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον διαδικτυακό μου φίλο και τις ατέρμονες συζητήσεις μας για το σύστημα και τη δική του θέση πως πρέπει να ξεχάσουμε πως έχουμε *ένα* σύστημα και *μια* εξουσία, και να λειτουργήσουμε με άλλους κανόνες, με άλλα δεδομένα, *εντός ενός άλλου – προς το παρόν ανύπαρκτου συστήματος*.  Ισχύει και για την κουμέρα μου που ζει στην  Ελλάδα, και η οποία είναι πολύ προβληματισμένη τα τελευταία χρόνια. Προβληματίζεται και γυρεύει άλλες λύσεις, τις μη αυτονόητες λύσεις. Που στα χαρτιά και τη θεωρία μπορεί να ακούγονται καλές, αλλά στην πράξη είναι το ίδιο χρήσιμες όπως η προσευχή στον πονόδοντο.

Βεβαίως ακόμα και για μας τους «ορθολογιστές», το αυτονόητο δεν είναι πλέον  εύκολα διακριτό. Έβαλαν φωτιά σε ένα τζαμί στη Λεμεσό λέει. Οι Τούρκοι και οι ΤΚ αντέδρασαν όπως θα αντιδρούσαμε εμείς αν έβαζαν φωτιά στον Άγιο Μάμα. Άκουσα διάφορα, και νομίζω κατάλαβα. Κάτι παλιόπαιδα που καυλώνουν ανάλογα με το μέγεθος της λαμπρατζιάς που ανάβουν, ή ηδονίζονται άλλωσπως καίγοντας στο ίδιο γεγονός τουρκικές σημαίες, είπαν να κάψουν και το τζαμί. Όπως έκαψαν σχολεία, λεωφορεία, εκκλησίες, αυτοκίνητα. Η πολιτική θεωρία προβλέπει πως οι τούρκοι θα αντιδρούσαν όπως και αντέδρασαν.

Ατυχές γεγονός η φωτιά, αλλά η ζημιά μένει.

Πέραν της ξύλινης ανάλυσης όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: η «Αφρίκα» του Σενέρ Λεβέντ, που σε χρόνους δίσεκτους ήταν η μόνη έπαλξη αγώνα ενάντια στον Ντενκτάς, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια γραφική περιθωριακή αριστερίστικη φωνή διαμαρτυρίας, είδε … προβοκάτσια! Και είμαι απόλυτα σίγουρος πως αυτή τη θεωρία θα υιοθετήσουν όχι οι αριστεροί δικοί μας, αλλά …οι εθνικιστές δικοί μας.

Τα αυτονόητα συνεχίζουν να έχουν μια δύσκολη μέρα: η κατ’ ισχυρισμό αριστερή μας κυβέρνηση χαίρεται που μας επισκέπτεται ο ακροδεξιός υπουργός του Ισραήλ, που βλέπει και τον  … αρχιεπίσκοπο, και την δική μας ΥΠΕΞ, που ενισχύει τις φαντασιώσεις του Φιλελευθέρου για  … «Άξονα κατά της Τουρκίας.»    Μη παρεξηγείτε: ούτε εγώ χωνεύω τον Λίμπερμαν, αλλά  θεωρώ πως ορθώς ψαχνόμαστε με τους εβραίους. Όχι όμως στα πλαίσια αριστεράς – δεξιάς, καπιταλισμού –κομμουνισμού, κακού ιμπεριαλισμού και άλλων πασατέμπων. Στα πλαίσια και μόνο της καλής διαχείρισης και της υπεράσπισης των συμφερόντων στης χώρας μας. Είναι ενδιαφέρον πως σε αυτό το θέμα η άκρα αριστερά συγκλίνει ξανά με την άκρα δεξιά, και βλέπουν και οι μεν και οι δε με κακό μάτι συνεργασίες με το Ισραήλ, από διαφορετική αφετηρία φυσικά, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

 

Καλή διαχείριση και υπεράσπιση των συμφερόντων μας λοιπόν, αυτό που υποτίθεται κάνουμε για να αποφύγουμε την τύχη της Ελλάδας.  Κάτι, που θα πω στην κουμέρα, δεν είναι σίγουρο πως θα καταφέρουμε. Γιατί ναι μεν έχουμε λάβει κάποια μέτρα, αλλά τα μηνύματα που στέλνουμε προς τα έξω δεν είναι θετικά: το πείσμα του προέδρου (ο οποίος έτσι και αλλιώς δήλωσε πως δεν καταλαβαίνει από οικονομικά της αγοράς) για το θέμα του διοικητή της κεντρικής τράπεζας, η δειλία μας να λάβουμε μέτρα για τα οποία έχουμε πολλές φορές δεσμευτεί, δεν προοιωνίζουν καλά μαντάτα.

Η οικονομία μας φαίνεται πως έχασε το μαγικό της ραβδί. Εκείνο τα ραβδί που για δεκαετίες έδινε λύσεις όταν βρισκόμασταν σε αδιέξοδο. Ή πιο σωστά πληρώνουμε τώρα τις αμαρτίες των φούσκων του παρελθόντος: μέγεθος κρατικής κλπ μηχανής, ακίνητα και λιανικό εμπόριο ξεφούσκωσαν με πάταγο, και κανείς δεν ξέρει πότε θα σταθεροποιηθούν πάλι.

Θα πούμε και για το Κυπριακό. Για τις περίεργες ειδήσεις που μας έρχονται από την Τουρκία, για το άνοιγμα του Βαρωσιού, και για την εθνική μας στραβωμάρα που δεν βλέπει πως οι Τούρκοι δεν σχεδιάζουν να σταματήσουν τη διαδικασία. Προσέξτε: *είτε συνεχιστούν οι συνομιλίες είτε όχι*. Η προάσπιση των συμφερόντων τους είναι συνεχής. Εμείς μαλακιζόμαστε μεγαλοπρεπώς. Μετά από χιλιάδες καταγραμμένες δηλώσεις μας περί μη αποδοχής χρονοδιαγραμμάτων, επιδιαιτησίας και διεθνούς διάσκεψης, νομίζουμε πως οι ξένοι τρων κόνναρα, θα καταγράψουν μόνο την αρνητική στάση του Έρογλου, και εμείς θα βγούμε λάδι! Ο Στέφανος με βλακώδη περηφάνια τονίζει πως «εμείς δεν έχουμε σχέδιο Β!»

Η κουμέρα γνωρίζει πόσο πολέμησα το 2004 (πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια, το σχέδιο Α επέτασεν – οριστικά), ενάντια στα ψέματα και τις προβοκάτσιες των ακραίων εθνικιστών και λυσοφοβικών, αλλά σίγουρα δύσκολα θα πιστέψει πως ακόμα και σήμερα βρίσκονται ηλίθιοι που συντηρούν τους μύθους και τα τότε ψέματα, και επιβεβαιώνουν με ενθουσιασμό το έγκλημα, πως δηλαδή ο Τάσσος καλά έκαμε και τους ξεγέλασε όλους και μπήκαμε στην ΕΕ χωρίς να λύσουμε το αγαπημένο μας πρόβλημα!  

Να αναφέρω πως κάποιοι δεν έμαθαν το μάθημα τους (έναντι αυτών των ψεμάτων).

 

Μήπως δεν ήθελαν να μάθουν το μάθημα τους;

Άντε τώρα…

Και αν θα πρέπει να αναφέρω κάτι για την παντελή αποτυχία του Χριστόφια (για να το θέσω επιεικώς) να κάνει κάτι προς τη λύση, κάτι στο οποίο είχαμε ελπίσει μετά την προηγούμενη επιλογή του ΑΚΕΛ, είναι πως σκότωσε κάθε απομεινάριο *ελπίδας* για τη λύση. Τελειώνει σε λίγο ο πρόεδρος, και *έμενα* δεν μου μίλησε σχεδόν ποτέ. Όχι ως ατόμου, όχι ως ιστολόγου με βεβαρυμμένο έντονα προ-λυσικό παρελθόν, όχι ως κυπραίου που νόμιζα πως έχουμε παρόμοιες ελπίδες. Ήλπιζα να μου μιλήσει για το *δικό του αύριο*, για τη *δική του προοπτική* για το δικό του μετά τη λύση κόσμο της Κύπρου. 

Αντί αυτών μιλούσε συνεχώς με δανεικά.

Και οφείλω να το δηλώσω εδώ: ολοκληρώνει την απελπισία μου και το εξελισσόμενο σενάριο της  άλλης, της επερχόμενης, της *δικής* μου επιλογής:  «Γίνεται (η διεθνής διάσκεψη και η λύση του Κυπριακού); Προλαβαίνει; Εννά δεχτεί ο Νίκαρος να χάσει την προεδρίαν για κάτι λλιόττερον glamorous? Oh yes! (τζιαι μετά εγύρισα πλευρόν)» γράφει ο Μιχάλης Ταπακούδης στης Μάγισσας, και δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί του.

Στο γύρισμα του πλευρού.

Πάμε πίσω στις «περίεργες ειδήσεις». Αν οι Τούρκοι κρίνουν πως δεν τους συμφέρει να φανεί πως κλείνει η διαδικασία, και πως πρέπει να έχουν την πρωτοβουλία ακόμα και αν ανασταλούν οι συνομιλίες, εμείς γιατί δεν παίρνουμε μυρωδιά;

Βαρώσι εκείνοι, απ’ ευθείας εμπόριο, διαπραγματευτικά κεφάλαια, σχέσεις ΕΕ – ΝΑΤΟ εμείς.

Δεν είναι ανάγκη να δώσουμε κάτι που θα το δεχτούν.

Το σημαντικό είναι να κρατήσουμε την πρωτοβουλία.

Μπα, ζητώ πολλά θα μου πει η κουμέρα.

 

Να βάλω και εγώ, αυτή τη μέρα ένα τραγούδι του Μητροπάνου. Από τα πολύ παλιά: