Προεδρικές 2013 – τρίτη ανάρτηση: το μεγάλο πλεονέκτημα του Σταύρου Μαλά.

Στην πρώτη ανάρτηση αυτής της σειράς, έγραφα: «….το επόμενο βήμα θα ήταν η επιλογή ενός ανθρώπου όπως τον Γιώργο Βασιλείου. Ένας άνθρωπος που θα έχει σαφή πιστοποιητικά αναφορικά με το κυπριακό, θα έχει νούσιμες απόψεις για την οικονομία, και θα είναι σε θέση να πείσει τους ψηφοφόρους πως η πενταετία του Χριστόφια ήταν  μια αρνητική παρένθεση, η οποία και με τη συμφωνία του ιδίου του κόμματος, θα πρέπει να μπει στη λήθη.»

Ο Σταύρος Μαλάς πολιτεύθηκε με τους ΕΔΗ και προσωπικά με τον Γιώργο Βασιλείου. Ο πατέρας του Σταύρου Μαλά ήταν από τους έμπιστους του εθνάρχη Μακαρίου. Ο Σταύρος Μαλάς τάχθηκε με το ΝΑΙ το 2004, και είχε λοιπόν βρεθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο από εκείνο στο οποίο είχε ατυχώς προσχωρήσει το ΑΚΕΛ.

Ο Σταύρος Μαλάς είναι ένας  σοβαρός και καλός επιστήμονας, ενώ το έργο του στο υπουργείο υγείας κρίνεται γενικά ως θετικό.

Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από έναν υποψήφιο της αριστεράς;

Χμμμ, λίγο περισσότερη πολιτική πείρα, και ίσως πιο πολλή αναγνωρισιμότητα που συνήθως προσφέρει η κατάκτηση υψηλών αξιωμάτων στα κόμματα.  Εδώ κάποιος καθαρόαιμος ΑΚΕΛικός θα μπορούσε να προσθέσει πως ο Μαλάς δεν έχει την ιδεολογική καθαρότητα, εκείνη που θα του έδινε την ευκαιρία να έχει άποψη και θέση ακόμα και για θέματα για τα οποία δεν καταλαβαίνει.

Όπως δηλαδή κάνει ο πρόεδρος Χριστόφιας.

Ε, αυτό είναι νομίζω το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Σταύρου Μαλά. Η μικρή του πολιτική πείρα, η απόσταση που εκ των πραγμάτων έχει από την ΑΚΕΛική κομματική σχολή και την αλλοπρόσαλλη πολιτική πρακτική του κόμματος, θα μπορούσαν να του δώσουν ένα ευφυέστατο πλεονέκτημα γιατί δεν θα είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει τις αστοχίες και τις γκάφες Χριστόφια κατά τα πέντε αυτά τραγικά χρόνια.

Αν ο Σταύρος Μαλάς κινηθεί μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δηλώνω ευθέως πως θα μπορούσε να αποτελέσει επιλογή. Αν ο Σταυρός Μαλάς κατέβει με ένα ορθολογιστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα είναι πάρα πολύ βολικό να απέχει από τα οικονομικά που γνωρίζει ο πρόεδρος Χριστόφιας, τότε η υποψηφιότητα Μαλά θα μπορούσε να λειτουργήσει και σε ένα επιπρόσθετο πεδίο: εκείνο του εκσυγχρονισμού και αναμόρφωσης του ΑΚΕΛ σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό χώρο.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι ποτέ ιδανικά. Αν ο Μαλάς περάσει στο δεύτερο γύρο, κάτι που του το εύχομαι, κυρίως για να αποκλειστεί νωρίς νωρίς ο κίνδυνος να έχουμε πρόεδρο κάποιο του λυσοφοβικού χώρου, τον Λιλλήκκα ή κάποιο άλλο εκλεκτό, τότε θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τα κόμματα εκείνου του θλιβερού χώρου. Και αν έχω τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μου κατά πόσον ο  Αναστασιάδης θα σταθεί στον πούντο του και δεν θα ξεπουλήσει το προφίλ που έκτισε την τελευταία δεκαετία για το Κυπριακό, πόσο μάλλον ο  Μαλάς, χωρίς πολιτική πείρα, χωρίς δικό του κόμμα.  Η λογική της πλειοδοσίας προς τον λυσοφοβικό χώρο μπορεί να τον κάνει πολύ ευάλωτο και αγνώριστο, 5 μέρες πριν τη δεύτερη Κυριακή. Παρ όλα ταύτα όμως , και στο βαθμό που θα παίξει το Κυπριακό, στο βαθμό που θα περνά από το χέρι του Σταύρου Μαλά, πιστεύω πως θα κρατήσει θετικές θέσεις.

Βεβαίως, εκ των πραγμάτων, το Κυπριακό περνά σε δεύτερη μοίρα, κυρίως,  λόγω των επιλογών και επιδόσεων του Δημήτρη Χριστόφια κατά την τελευταία δεκαετία. Οι ψηφοφόροι ανησυχούν τώρα περισσότερο για την οικονομία και την διαχείριση της, κάτι στο οποίο επίσης απέτυχε οικτρά ο κ. Χριστόφιας. Άρα είναι λογικό να θεωρήσει κάποιος πως η δυνατότητα του κ. Μαλά να προτάξει ένα αξιόπιστο και προοδευτικό προφίλ που μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, θα εξαρτηθεί από τις θέσεις του στα ζητήματα της οικονομίας, ή πιο σωστά στα ζητήματα διαχείρισης της ελεύθερης αγοράς σε ένα αστικό κράτος. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται  επίτηδες για να καταλάβουν εκείνοι που πρέπει να καταλάβουν.

Και ένα τελευταίο στοιχείο: την ίδια μέρα που αποφασίζουν τα όργανα του ΑΚΕΛ για Μαλά, έρχεται η συνέντευξη Χριστόφια στη Μιλλιέτ, στην οποία μας απειλεί πως είναι δυνατόν να θέσει ξανά υποψηφιότητα, αν λέει, υπάρξει πρόοδος στο Κυπριακό! Δεν πιστεύω φυσικά να το σχεδίασε, αλλά η σύμπτωση ήταν μάλλον άκομψη!

Και επί της ουσίας: ο άνθρωπος που έκανε πρόεδρο τον εθνικιστή Τάσσο Παπαδόπουλο, ο άνθρωπος που με την ατολμία και την αναβλητικότητα του έκαψε και την τελευταία πιθανότητα λύσης, έρχεται τώρα που έχουν όλα σκορπίσει να μιλά για … πρόοδο! Αυτό δεν είναι πολιτική δήλωση: είναι απύθμενο θράσος!