Το βουνό που δαγκώνει – βορείως της Επτακώμης (Yedikonuk).

Εκείνο το μέρος της πατρίδας ήταν τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα εκτός κυρίου δρόμου. Είχε μείνει συνεπώς εκτός των μέχρι τώρα εξορμήσεων. Εξ άλλου δεν έχει καν καζίνο…

Κάπου είχα ακούσει  πως ο δρόμος της βόρειας παραλίας επεκτάθηκε πέραν του ύψους της Κώμης Κεπήρ (Büyükkonuk), αλλά μη γνωρίζοντας στα σίγουρα, πήγα από τη διαδρομή που γνώριζα.

Άγιος Δομέτιος, δρόμος προς Αμμόχωστο, παράκαμψη προς Λευκόνοικο, Μπογάζι, και μετά στροφή για Κώμη Κεπήρ. Δεν ψάξαμε και πολύ τα χωριά, γιατί ο στόχος ήταν  η υπερβόρεια παραλία. Λίγο πολύ έρημο το χωριό, πολλές εκκλησιές, σε όχι πλήρως κατεστραμμένη κατάσταση.

Η Επτακώμη βρίσκεται στη ραχοκοκαλιά των υπολειμμάτων της οροσειράς του Πενταδακτύλου, όπως καρφώνεται μέσ’  στη χερσόνησο της Καρπασίας. Το υψόμετρο είναι υπολογίσιμο, γι’ αυτό προφανώς φαίνεται να αναπτύσσεται και ως μέρος που κτίζονται εξοχικά, αφού το χωριό είναι εμφανές πως μεγαλώνει. Ένας ατέλειωτος χωματόδρομος μας οδήγησε βάσει της λογικής , αλλά πολύ περισσότερο βάσει του ενστίκτου στην βόρεια παραλία.

 

… όπου οδηγηθήκαμε αφού πρώτα βρήκαμε τον νέο βόρειο δρόμο, ο οποίος εκτείνεται πλέον μέχρι το ύψος του Πλατανισσού (Balalan).

Το τοπίο άγριο, το βουνό ήθελε να μας δαγκώσει.

Ένα βουνό που δαγκώνει.

 

Αγριάδες.

Η παραλία από μακριά μας έδωσε μηνύματα:

Ο βράχος.

Και από κοντά έγινε για λίγες ώρες η ιδιωτική παραλία του Στροβολιώτη. Ήταν μάλιστα και συννεφιά (καμιά μετεωρολογική υπηρεσία δεν μπορεί να προβλέψει σωστά τον καιρό της γλώσσας της Καρπασίας), και η ομπρέλα δεν χρειάστηκε.

Στροβολιώτης beach.

(ακούω πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα ομπρελών στον Πρωταρά.)

 

Τα εξοχικά στην περιοχή μοιάζουν έτσι:

Εξοχικό 1.

 

Εξοχικό 2.

 

Νομίζω ήμασταν εδώ.

Πάντως τα πιο συμβατικά εξοχικά που κατά εκατοντάδες χάσκουν μισοκτισμένα και  εγκαταλειμμένα όταν αρχίσει η διαδρομή προς δυτικά, προς την Κερύνεια, δείχνουν μια τάση ανάκαμψης, ένα χρόνο μετά την τελευταία μου επίσκεψη στην περιοχή. Κάποια νοικιάστηκαν, πουλήθηκαν, άλλαξαν οι διαχειριστές, και σταμάτησε – προς το παρόν – η προσπάθεια της φύσης να πάρει πίσω το χώρο της.

 

Στο γνώριμο στέκι με τα επικούθκια η απαραίτητη ετήσια βελτίωση ήταν ξανά ορατή. Ο καπιταλισμός δουλεύει τέλεια! Ο χώρος της τουαλέτας ανακαινίστηκε, καθάρισε, και αποκλείστηκε με καλαμωτή για να μην είναι εκτεθειμένος στον αμείλικτο ήλιο. Οι κατσέλλες συνεχίζουν να βόσκουν αμέριμνες εκεί δίπλα, παράγοντας φρέσκο παχυντικό βούτυρο, ενώ η δάφνη αφαιρέθηκε από τη συνταγή μαγειρέματος του ψαριού (που μάλλον μίκρυνε και λίγο).

Όμως το επιχειρηματικό δαιμόνιο στο βορρά φαίνεται να είναι σε πλήρη άνθιση όπως και στον νότο:

Η ανακοίνωση.

 

Αναπαυθείτε εδώ μέσα. Μέχρι να έρθει το τράκτορ να σας τραβήσει!

 

–          Δεν είναι ζέστη του λέω;

–          Μπα, στο δάσος είναι δροσιά απαντά.

Πάντως όποιος μπορεί να συμφιλιωθεί με το σαφώς μειωμένο αίσθημα ασφάλειας που θα παρέχει μια τέτοια εξόρμηση, μπορεί να το δοκιμάσει.

 

Λίγο πριν βγούμε ξανά στον μεγάλο δρόμο, μια ταμπέλα με τραγική ειρωνεία:

 

Αφιερωμένο στη Μακαρία, των «αγανακτισμένων».

 

Για την υποψήφια που δηλώνει περισσότερο πως θα ήθελε να πάει εκεί, αλλά δεν θα πάει ποτέ.