Symptoms of mid –life crisis(*): Η τελευταία μέρα στην Εθνική Φρουρά.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στην εφεδρεία, βρισκόμουν σε εκείνη την πατριωτικοεθνικιστική φάση της ζωής μου. Θεωρούσα το θεσμό απαραίτητο παρά τις αδυναμίες του, και έβλεπα στ’ αλήθεια την ΕΦ ως δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί και να δυσκολέψει τον τουρκικό στρατό.
Ο τσαμπουκάς πέρασε, και σύντομα είχα αρχίσει να γίνομαι απλώς κυνικός.
Μέχρι και εγχειρίδιο επιβίωσης στην εφεδρεία συνέγραψα, το οποίο δημοσίευσα εδώ προ καιρού.
Οι παρουσιάσεις στην εφεδρεία έγιναν ρουτίνα, έγιναν ευκαιρία να βρεθείς με χαλαρή διάθεση και χωρίς καμιά πίεση χρόνου (ο οποίος δεν έχει καθόλου αξία στον στρατό), με παλιούς και νέους φίλους.
Πολλοί έβλεπαν τις παρουσιάσεις, κυρίως τις πολυήμερες ως ευκαιρία να το ρίξουν έξω. Από σούβλες, από τζιήκλες, από ψάρια, από όλα φάγαμε κατά καιρούς, όντες εν υπηρεσία. Κάποιοι έκαναν άλλες δουλειές, κάποιοι έψαχναν την περιπέτεια. Τα καμπαρέ και τα ξενυχτάδικα είχαν πάντα αυξημένη πελατεία στους Νικηφόρους, και στις άλλες ασκήσεις.
Μια καλή πρωία πριν πολλά χρόνια ακούω από το ράδιο πως ο τότε Υπουργός Άμυνας κύριος Αλωνεύτης έδωσε άδεια απουσίας σε όσους κυνηγούς βρίσκονταν στον τότε Νικηφόρο, για να πάνε, λέει, να κυνηγήσουν στην πρώτη Κυριακή του κυνηγίου. Όντας ενταγμένος στον καλό οικολογικό αγώνα τότε, θύμωσα, και είπα να κάνω τη δική μου παρέμβαση. Την επόμενη φορά που είχα παρουσίαση, πήγα στον στρατόπεδο, και επέδωσα την κατωτέρω επιστολή στον διοικητή μου:

Ταγματάρχην (ΠΖ) Πουλλαϊδην Ανδρέαν
Διοικητήν 633 ΤΠ(ΕΜ)

Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω πως δεν είμαι σε θέση να συμμετάσχω
στην σημερινή παρουσίαση των εφέδρων αξιωματικών του 633 ΤΠ(ΕΜ). Ο
λόγος της απουσίας μου οφείλεται στην τακτική μου μετάβαση κάθε Πέμπτη
στην Λεμεσό για επαγγελματικούς λόγους. Ειδικότερα όμως η πρώτη Πέμπτη
του Νιόβρη είναι «μια μέρα που μόνο μια φορά τον χρόνο έρχεται» και
συνεπώς δεν μπορώ να απουσιάσω. Δεδομένης δε της ομόφωνης απαίτησης της Βουλής και της επακολουθείσασας θετικής στάσης που επέδειξε η Κυβέρνηση  για ανάλογο πρόβλημα των κυνηγών, το οποίο θεωρώ σχεδόν τόσο σοβαρό όσο και το δικό μου, είμαι σίγουρος πως θα με κατανοήσετε. Δεν έχω βέβαια αποταθεί εκ των προτέρων στην βουλή, κάτι που ούτε οι κυνηγοί έπραξαν, αλλά είμαι επίσης σίγουρος πως θα έχω και εγώ την υποστήριξη των
εντίμων βουλευτών, έστω και εκ των υστέρων. Αναμένω δε πως θα αποταθούν στο Υπουργείο Αμύνης για να επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά.
Φυσικά «δηλώνω έτοιμος για κάθε υπηρεσία προς την πατρίδα, και
είμαι ακόμα πρόθυμος να λάβω μέρος και σε ειδική άσκηση για όσους
έφεδρους δεν μπορούν να παρουσιάζονται στην μονάδα τους την πρώτη
Πέμπτη κάθε Νιόβρη.»

Διατελώ μετά τιμής
Υπολοχαγός (ΠΖ) Στροβολιώτης
Α.Σ.Μ. χχχχχ/80

5/11/92

Η επιχειρηματολογία, όπως βλέπετε, σπάζει κόκκαλα – ανάλογη της επιχειρηματολογίας που είχαν χρησιμοποιήσει τότε οι κυνηγοί. Στη συνέχεια, έστειλα την επιστολή σε όλες τις εφημερίδες:

Αγαπητή σύνταξη,

Εσωκλείω αντίγραφο υπηρεσιακής αναφοράς προς τον διοικητή του
τάγματος της Εθνικής Φρουράς στο οποίο υπηρετώ σαν έφεδρος υπολοχαγός.
Είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνέπειες της πράξης μου και για αυτήν
αναλαμβάνω πλήρη την ευθύνη. Θεωρώ όμως την πράξη μου αυτή σαν ελάχιστη διαμαρτυρία προς την απαράδεκτη συμπεριφορά της Βουλής, και την προεκλογική ανευθυνότητα που επέδειξε το Υπουργείο Αμύνης στο γνωστό θέμα της εξαίρεσης των κυνηγών από άσκηση της Εθνικής Φρουράς.
Αντιλαμβάνομαι πως μόνο το άκουσμα του αριθμού των Κυπρίων κυνηγών
προκαλεί τρόμο σε οποιοδήποτε πολιτευτή. Η στάση όμως της Βουλής και
της Κυβέρνησης που ουσιαστικά νομιμοποιεί το σκασιαρχείο των εφέδρων
συνιστά μια σοβαρότατη υπονόμευση της προσπάθειας του Αρχηγού της
Εθνικής Φρουράς και των υπόλοιπων αξιωματικών, εφέδρων και μη, που
αγωνίζονται να οργανώσουν μια αξιόμαχη εφεδρεία.

Εκτός φυσικά από το γεγονός πως για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε
αντιμέτωποι με μια πράξη που προκαλεί το γέλιο…

Φιλικά

Στροβολιώτης
6/11/92
Τηλ. 02-χχχχχχ.

Ήμουν τακτικός αρθρογράφος για οικολογικά θέματα τότε, και επειδή ασχολούμουν με κάτι σχετικά νέο, γνώριζα πολλούς δημοσιογράφους. Μια φίλη που δούλευε σε μεγάλη εφημερίδα, είδε την επιστολή, πήρε τον Υπουργό για σχόλιο, και την επόμενη δημοσίευσε την απάντηση του, που  καθηκόντως έλεγε πως οποιοσδήποτε έφεδρος δεν παρουσιάζεται , καταλήγει στο στρατοδικείο – επιβεβαίωσε δηλαδή εκείνο που μου είχε πει ο διοικητής μου όταν του παρέδωσα την επιστολή εκείνο το πρωί. Όμως, με πληροφόρησε η φίλη, ο Υπουργός ζήτησε να με δει. Δέχτηκα φυσικά, και το ραντεβού κανονίστηκε.

Ο κ. Αλωνεύτης ήταν μάλλον απολογητικός, έβρισκε πως είχα δίκιο, και μπλα,  μπλα, μπλα, αλλά ομολογούσε πως όλοι τον πίεζαν, και είχε γίνει και λάθος.
– Δηλαδή, του λέω;
– Ε, δεν έπρεπε να βάλουμε Νικηφόρο την πρώτη Κυριακή του κυνηγίου, λέει.

– Δηλαδή, είναι αυτό κριτήριο; του είχα απαντήσει.

Την επόμενη φορά που είχα παρουσίαση, με πήρε από κοντά ο διοικητής. Μου τηλεφώνησε ο κ. Υπουργός λέει, με συνεχάρη που έχω τόσο καλούς αξιωματικούς όπως εσένα στην μονάδα, και μου ζήτησε να μην προχωρήσω την υπόθεση για το στρατοδικείο.

Ήταν μια πολύ μικρή στιγμή θριάμβου και ελάχιστης νίκης σε βάρος των πολλών κακώς εχόντων και κεκτημένων.

Αυτή τη βδομάδα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έχω την τελευταία μου παρουσίαση στην Εθνική Φρουρά.

Της αφιερώνω εκείνη τη στιγμή.

Κατά τα άλλα, δεν νοιώθω απολύτως τίποτα.

(*) Αν κάποιος θέλει να μάθει για άλλα συμπτώματα και συμβαίνοντα αυτής της περιόδου της ζωής ας πάει εδώ:

Midlife crisis.

8 Warning Signs That Your Man Is Having a Midlife Crisis.