Ο Στροβολιώτης (μεταξύ άλλων), έχει τα έξης δυο χαρακτηριστικά:
1. Έχει συναισθήματα (παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς κάποιων σχολιογράφων).
2. Δεν μπορεί να κλωνοποιηθεί.
Και επειδή σήμερα πέθανε αιφνιδίως και ανεξηγήτως η επίσημη γάτα του σπιτιού, και είμαι στενοχωρημένος, αλλά δεν έχω χρόνο να γράψω φρέσκες σκέψεις, σας κοινοποιώ ξανά τις μπαγιάτικες σκέψεις που είχα κάνει πριν από τρία περίπου χρόνια όταν πέθανε το ανόητο χρυσόψαρο.
Η γάτα είχε περισσότερο μυαλό. Ηταν επίσης και η «κόρη» του γιου μου. Άσε να δούμε πως θα το χειριστούμε και αυτό…
Όσο μεγαλώνω, φοβάμαι.
Έχω βεβαίως τη γνώση πως ο θάνατος αποτελεί μέρος του κύκλου της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν πιστεύω σε άλλους κόσμους, δεύτερες ευκαιρίες, παράδεισο με πελάφια ή κόλαση με συνεχές τηγάνισμα, και πιστεύω πως τέλος σημαίνει απλώς, τέλος.
Όμως φοβάμαι.
Λογικά, από τη στιγμή που ξεκινά μια ύπαρξη, γνωρίζουμε πως μέσα στο DNA της κουβαλά και το τέλος της. Άρα αν είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουμε, πρέπει να συμφιλιωθούμε και με την ιδέα του τέλους. Το τέλος που αφορά εμάς, ανθρώπους μας, άλλους ανθρώπους, ή ακόμα και ζωντανά δικά μας.
Ναι, χαίρομαι που υπάρχω, χαίρομαι που ζω στο χώρο μου, στην οικογένεια μου γύρω και μέσα σε ανθρώπους που αγαπώ.
Όσο μεγαλώνω όμως φοβάμαι, και ενώ ο ορθολογισμός μου προσπαθεί, το συναίσθημα δε με αφήνει, και πάντα λυπάμαι όταν βλέπω το τέλος. Θυμάμαι πάντα τον καλό φίλο Α. Είχε χάσει τη γυναίκα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 633 επιπλέον λέξεις
Στροβολιώτης 
Λυπάμαι για την απώλειά σας Γιάννο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που θυμούμαι το βίωμα του θανάτου, πιτσιρικάς 5 χρονών, όταν ο πατέρας πάτησε τη Μίτσα, τη γάτα μας, με το αυτοκίνητό όταν φεύγαμε για μια επίσκεψη οικογενειακά. Παρά τα αναφιλητά μου όπως και αυτά της αδελφής μου, δεν σταμάτησε, έστω κι αν η Μίτσα σφάδαζε από την αγωνία πριν ξεψυχήσει.
Δεν ξέρω αν η γενιά μας να έχει αναπτύξει τέτοιες ευαισθησίες για τα κατοικίδια ζώα. Ο πατέρας μου άλλωστε έσφαζε όρνιθες όταν ήταν μικρός στο χωριό. Κι εγώ άλλωστε, πήγαινα ψάρεμα όταν ήμουν έφηβος. Ποτέ δε θυμάμαι να ένιωσα οίκτο για τα ψάρια. Και δεν ξέρω πως μπορεί να εξηγηθεί αυτή η επιθυμία όταν ήμουν 10 χρόνια στη Γερμανία και πεθυμούσα την Κύπρο, να σκέφτομαι στον ξύπνιο μου ή να ονειρεύομαι στον ύπνο μου να χαϊδεύω μια γάτα ή να ψαρεύω.
Κι ίσως αυτή η δυνατότητα επικοινωνίας που έχουμε οι άνθρωποι με κάποια κατοικίδια όπως τις γάτες μας κάνουν να ηρεμούμε όταν τους αφιερώνουμε χρόνο σε αντίθεση με τους συνανθρώπους μας με τους οποίους έχουμε συνεχώς τριβές, εντάσεις, διαφωνίες και συγκρούσεις.
Είμαι κάπου και περιμένω. Και συμπτωματικά άκουγα το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Sorry Yiannos for your loss.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπορώ να χρησιμοποιήσω το κείμενο σου και για το κοκαντίλ μου;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!