Προ-χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Παλιά, είχα την πολυτέλεια των επιλογών. Η περιοχή – στόχος ήταν η Πόλη Χρυσοχούς και ο Ακάμας. Νοικιάζαμε κάποιο μεγάλο διαμέρισμα, ή σπίτι, και μέναμε μια ευρεία χαλαρή παρέα για όλη την περίοδο. Δεν μετρούσαμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Μετρούσαμε αργίες. Μόνη υπενθύμιση για τη σημασία των ημερών το τηλεφώνημα της μάνας πάνω στο πρωτόγονο μου κινητό, που ήταν ακόμα καρφωμένο στο αυτοκίνητο!

Θυμάμαι μια φορά που ήταν τόση πολλή η βροχή που ακόμα και ο κύριος δρόμος Πάφου – Πόλης ήταν αδιάβατος.  Εκτός από τα μεγάλα οχήματα με τετρακίνηση…

Μια άλλη χρονιά είχαμε μείνει νομίζω εκεί που τώρα ονομάζεται «Ηλίας», εκεί που είναι τώρα κάτι κυκλώπεια τείχη. Τότε ήταν κτίρια λυόμενα, από σέλοτεξ, ή πως στο καλό τα έλεγαν, προκατασκευασμένα,  πολύ κρύα, και «ανασφαλή» απέναντι από τον κρύο βοριά της Καραμανιάς.

Η ευρύτερη  περιοχή νεκρή, το πολύ να έβρισκες εστιατόριο για το μεσημέρι, και κανένα μπακάλικο για προμήθειες,  εκτός φυσικά από τις εκκλησιαστικές δραστηριότητες, αλλά τότε δε μας ένοιαζε αυτό.

Τώρα, τα Χριστούγεννα είναι απαραίτητο κακό. Είναι μέρος ενός προγράμματος, γεμάτου, έντονου και εν πολλοίς προκατασκευασμένου.

Απαραίτητο, γιατί σε αντίθεση με το τότε, οι αργίες είναι σημαντικές για αυτό ακριβώς που υπονοεί η λέξη: «αργία».

Κακό γιατί κάπου δεν σηκώνω όλη αυτή την ένταση. Όλη αυτή την υπερκατανάλωση, το ανέβασμα των ρυθμών, όλη αυτή την ανάγκη να γίνει το κάτι διαφορετικό.

Έχω χοντρύνει όλα αυτά τα χρόνια. Και στο σώμα, και στη ψυχή. Και η κούραση επηρεάζει πιο εύκολα τις χοντρές ψυχές και τα χοντρά κορμιά. Και δε διστάζω να πω ότι τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές σκέφτομαι πότε πότε πως θέλω να κοιμηθώ την πρώτη μέρα , και να ξυπνήσω πολύ πρωί,  την επόμενη της τελευταίας.

Όπως δηλαδή νοιώθω να θέλω να γίνει και για τις εκλογές. Γιατί, ακόμα και με δεδομένη την απόφαση  και την αιτιολόγηση για την ψήφο του Στροβολιώτη, γίνονται πράγματα που με κάνουν να θέλω να αποφύγω να σκεφτώ και να συζητήσω. Δεν νοιώθω φυσικά την ανάγκη να πείσω κανένα να ακολουθήσει την επιλογή μου, ή να μην κάνει εκείνο που έχει επιλέξει να κάνει.

Αλλά δεν… δύσκολη υπόθεση ο μακρύς ύπνος.

Και  στο ένα, και στο άλλο.

Φυσικά, υπάρχουν αν το θέλεις και οι επιλογές της φυγής. Ας, πούμε, ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί αυτό:

Καλή μουσική, μέσα στα νερά.

Το απερχόμενο σαββατοκύριακο σημαντικό. Για ένα σωρό κόσμο που περιμένει να δουλέψει αυτή την περίοδο. Το επόμενο ακόμα πιο σημαντικό. Ειδικά φέτος. Θα στενοχωρήσω όσους ποντάρουν στην εμπορική κίνηση της βδομάδας προβλέποντας πως θα είναι μια εξόχως βροχερή βδομάδα, με πιθανότητα επικινδύνων καταστάσεων λόγων των πολλών νερών. Αυτό το μοτίβο φαίνεται να επεκτείνεται μέχρι και τα Χριστούγεννα, με σταδιακή μείωση της έντασης των φαινομένων, και ταυτόχρονη μείωση της θερμοκρασίας, που στην αρχή της βδομάδας θα διατηρηθεί ψηλή, αποκλείοντας το χιόνι.

Πάρα πολλά νερά.

Α, απόψε, η Λευκωσία ήταν απλώς λίγο κρύα. Κόσμος πολύς. Ένοιωθες όμως κάτι σαν  μια ζεστασιά, ένοιωθες μια επίφαση εορτασμού μέσα σε όλες τις δύσκολες ιστορίες που όλη μέρα βλέπεις, ακούς, ζεις.

Με λίγη προσοχή, κάθε πλάσμα παρουσίαζε την άσχημη ιστορία που παρακολουθούσε, ή διηγείτο τη δική του άσχημη εμπειρία.

Η κόρη φώναξε μόλις με είδε: «παπάκη!!!!». Και πήρα την απαραίτητη θερμή και ατελείωτη αγκαλιά.

Στην επιστροφή κάναμε το αγαπημένο παιγνίδι: να διαλέγει μουσική το αυτοκίνητο.

Πρώτο έβγαλε αυτό:

Ευτυχώς τα μωρά δε έκαναν δύσκολες ερωτήσεις. Περιορίστηκαν στην απορία του γιατί να σμίγει ελληνικούς και αγγλικούς στίχους. Η εξήγηση πως το ρεφρέν δεν μπορούσε να αποδοθεί με επιτυχία στα ελληνικά, ακούστηκε μάλλον μακρινή και δυσνόητη.

Η διάθεση στο όχημα ήταν πάντως χαρωπή, εορταστική.

Μετά όμως, πλήρης ανατροπή:

Ωχ! Τι να τους πω για αυτό; (Εκτενής αναφορά στο  Berlin, τον πιο «σκοτεινό» τον πιο καταθλιπτικό δίσκο όλων των εποχών εδώ.)

Περιορίστηκα να αναφερθώ στο γεγονός πως το τραγούδι αφορούσε κάποιους ανθρώπους που είχαν μια ιστορία που δεν εξελίχτηκε όμορφα, που τους συνέβηκαν διαφορά άσχημα πράγματα, κάπως προσπάθησαν να τα βγάλουν πέρα μέσα από τις συνθήκες.

Φτάσαμε στο σπίτι πριν τελειώσει το άσμα. Και ήταν μια ανακούφιση, μπας και με ρωτούσαν τι σημαίνει αυτός ο περίεργος θετικός, ή απλώς απόλυτα σαρκαστικός στίχος μέσα στην απόλυτη μαυρίλα του τραγουδιού:

«And I am much happier this way. »