Γερμανοί, Ρώσοι και άλλοι «φίλοι» της Κύπρου.

 

 Ξυπνήσαμε μετά το τελευταίο Γιούρογκρουπ με ένα αίσθημα απόλυτης μοναξιάς. Οι «φίλοι», οι «συνεταίροι», οι «σύμμαχοι» Ευρωπαίοι μας το είπαν περίπου κατάμουτρα: δεν σας θεωρούμε επείγουσα περίπτωση. Να παραμείνετε στην αμφιβολία, στην αβεβαιότητα, να βράζετε στο ζουμί σας   για ακόμα ένα δυο μήνες, και βλέπουμε. Χαρακτηριστική η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών της ισχυρότερης χώρας στην Ευρώπη: «Για να αποδεσμεύσουμε βοήθεια πρέπει να δούμε αν η κυπριακή κρίση αποτελεί συστημική απειλή».

 

Φυσικά, στη συνέχεια φάνηκε πως ο κ. Σόιμπλε είπε πως «δεν πρέπει να υποτιμηθεί η Κυπριακή περίπτωση».

 

Εγώ πιστεύω πως οι δυο δηλώσεις δεν είναι κατ’ ανάγκη αντιφατικές. Δείχνουν και οι δυο μια «ευρωπαϊκή» στάση. Μια πλαδαρή ευρωπαϊκή στάση, η οποία τελικά θα μας δώσει τη στήριξη.

 

Δεν αμφιβάλλω για αυτό. Έστω και αν παράπονο νοιώθω και εγώ. Το να καταδικάζεις μια χώρα, μια οικονομία σε παρατεταμένη αβεβαιότητα, είναι κακή επιλογή. Δεν δείχνει μόνο την έλλειψη αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα χειροτερεύει και τις παραμέτρους, δυσκολεύει την προοπτική ανάκαμψης. Δε μας φτάνει η καθυστέρηση που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε, έχουμε τώρα και την εισαγόμενη…

 

Την ίδια ώρα οι άλλοι, οι διαχρονικοί «φίλοι» μας, οι Ρώσοι, μας το λένε περίπου ευθέως: δεν έχει άλλα ριάλια. Και καλά κάνετε να μας επιστρέψετε εκείνα που μας χρωστάτε. Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται πως οι Ρώσοι θα δεχτούν τελικά επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 2.5 δισεκατομμυρίων ευρώ.

 

Όλα αυτά δεν δημιουργούν καλό κλίμα. Και για να μην δημιουργώ λανθασμένες εντυπώσεις, υπογραμμίζω αυτό: ο *βασικός* λόγος που βρεθήκαμε  εδώ είναι η αναξιοπιστία της απερχόμενης κυβέρνησης. Είναι κυρίως η προσωπική αναξιοπιστία του Δημήτρη Χριστόφια, η αναβλητικότητα που δείξαμε σε κάθε περίπτωση, η αδυναμία μας να αντιληφθούμε πως οι καμπάνες συναγερμού που χτυπούσαν εδώ και χρόνια δεν ήταν αντιπολιτευτικές, ήταν πραγματικές.

 

Τι να περιμένει όμως κάποιος από ανθρώπους που αγνοούν, ή αρνούνται να δεχτούν τους κανόνες του συστήματος μέσα στο οποίο λειτουργούν;

 

Φυσικά, η αναξιοπιστία δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση στην παρούσα συγκυρία: ο υποψήφιος πρόεδρος κ. Λιλλήκκας κάνει αντιμνημονιακή πολιτική στηριζόμενος από ένα κόμμα που ψήφισε όλα τα σχετικά μνημονιακά νομοσχέδια.

 

 Ο κ. Αναστασιαδης τα μασάει για τις ιδιωτικοποιήσεις: «δεν θα ξεπουλήσουμε κερδοφόρους οργανισμούς» δηλώνει. Εντάξει πρόεδρε, να ξεπουλήσετε τότε τους παττισμένους, και να μας μοιράστε τα κέρδη…

 

Το επιτελείο Μαλά κατηγορεί τον Αναστασιάδη γιατί λέει …θα τηρήσει τις πρόνοιες της σύμβασης που εκείνοι συμφώνησαν. Καλά ο Μαλάς τι θα κάνει αν εκλεγεί;

 

 

Η κατάσταση αυτή φέρνει και στο μυαλό κάποιες γεωπολιτικές αναλύσεις της μαρξιστικής σχολής, που για κάποιο ακατανόητο λόγο επιμένουν να μισούν το αγγλοσαξονικό κεφάλαιο, αλλά λατρεύουν το σκληρότερο, το  πιο αδίστακτο ρωσικό, ή ακόμα το κινέζικο κεφάλαιο. Μόνο χαμόγελο μπορούν να προσφέρουν πλέον αυτοί οι αναλυτές, και η συμβουλή τους να κοιτάξουμε στην ανατολή, ειδικότερα αν σκεφτούν πως στις δύσκολες πολιτικές και οικονομικές μας στιγμές *μόνο* οι εγγλέζοι και οι αμερικάνοι μας συμπαραστάθηκαν.

 

Έχω γράψει ξανά εδώ και εδώ και εδώ πως η όποια συμπαράσταση αποδίδεται στους ρώσους για το Κυπριακό ήταν διαχρονικά μια ουτοπία: για τους ρώσους απλώς *δεν* συμφέρει η επίλυση του Κυπριακού, και πραγματικά διερωτούμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθούν κάποιοι.

 

Γιατί όπως και στα οικονομικά, έτσι και στο πολιτικό ζήτημα οι χώρες λειτουργούν βάσει συμφερόντων όχι βάσει κάποιας ρομαντικής ή συναισθηματικής έννοιας της φιλίας.

 

Τα συμφέροντα τους κατευθύνουν όλους. Και είναι αυτά τα συμφέροντα που θα κρίνουν τελικά την βοήθεια από την Ευρώπη, είναι τα ίδια τα συμφέροντα που θα μας επιτρέψουν να κρατήσουμε τον εταιρικό μας φόρο, είναι τα ίδια αυτά τα συμφέροντα που θα κάνουν το καθήκον τους, θα ελέγξουν τις βρώμικες οικονομικές μας συναλλαγές – ξεχνώντας τις δικές τους, ξεχνώντας τον ανταγωνισμό από πολλές χώρες να κερδίσουν αυτές τις συναλλαγές – και θα μας βγάλουν καθαρούς, τραβώντας μας με κατανόηση το αυτί.

 

Οι φίλοι που μας πικραίνουν, θα σταθούν τελικά δίπλα μας.

 

Γιατί απλώς δε συμφέρει σε κανέναν να παττίσουμε, όσο μικροί και να είμαστε.

 

Από αυτή την ιστορία ας εμπεδώσουμε τουλάχιστο ένα μάθημα: όπως και να εξελιχτούν τα πράγματα ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε τάξη το σπίτι μας. Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τα οικονομικά μας, την κρατική μας μηχανή, τα έσοδα και τα έξοδα μας, ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλά για να  μην βασιζόμαστε στη φιλία των ξένων, ή στα ξένα συμφέροντα.

 

Ας προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε την αξιοπιστία που εξευτέλισε η παρούσα κυβέρνηση.

 

Ας μάθουμε να μιλούμε με γλώσσα ευρωπαϊκή, όχι λαϊκίστικη ή προεκλογική.

 

Και τέλος: ας δείξουμε πως είμαστε σε θέση να κάνουμε το μεγάλο πήδημα. Ας δείξουμε πως θέλουμε να το λύσουμε και το ρημάδι το μεγάλο άλλοθι, το Κυπριακό.

 

Γιατί αν το δείξουμε αυτό, αν επανακτήσουμε *και* σε αυτό αξιοπιστία, όπως στα τελευταία χρόνια της προεδρίας Κληρίδη, τότε αναβαθμιζόμαστε και πολιτικά, δημιουργούμε και πολιτικούς λόγους να για να μας αγαπάει κάποιος, όχι μόνο για το ρομαντισμό και το συναίσθημα.