Όνειρο χειμερινής νυχτός.

 

Η δορυφορική φωτογραφία που βλέπετε πιο κάτω απεικονίζει μια σκονοκαταιγίδα που έπληξε την ανατολική μεσόγειο πριν από 7 χρόνια, περίπου τέτοιες μέρες. Το φαινόμενο είχε επηρεάσει όλη την περιοχή μέχρι και τη Ρόδο και προερχόταν από την περιοχή της Αιγύπτου.

Πολλή σκόνη.

Ένα ενδιαφέρον «τεχνικό» χαρακτηριστικό της φωτογραφίας αυτής είναι πως η σκόνη ταξίδευε σε ύψη πολύ χαμηλότερα των 2000 μέτρων, αφού όπως βλέπετε τα βουνά του Τροόδους ξεχωρίζουν σε μεγάλη έκταση πάνω από τη σκόνη, άσε που διακρίνεται και λίγο χιόνι.

 

Αυτό σημαίνει πως όσοι βρίσκονταν ας πούμε στον Πρόδρομο, ανέπνεαν το φρέσκο αεράκι του βουνού, ενώ εμείς στον Στρόβολο ασφυκτιούσαμε κάτω από το παχύ στρώμα της σκόνης.

Αυτό το μετεωρολογικό φαινόμενο είναι ταυτόχρονα και ένα καλό παράδειγμα του πως λειτουργεί η γεωπολιτική.  Πολλά ζητήματα είναι υπέρ-τοπικά, αφορούν ένα ευρύτατο σύνολο τόπων και ανθρώπων, ενώ σε κάθε περίπτωση είναι δυνατό να αντιμετωπίσεις και εκπλήξεις – θετικές ή αρνητικές.

Σε μερικές μέρες ο Νίκος Αναστασιάδης θα αναλάβει το παλλούκι που ονομάζεται προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί χειρότερη συγκυρία για αυτή την αποστολή.

Έχω ξοδέψει πολλές ώρες κάνοντας κριτική στον απερχόμενο πρόεδρο και τα δεδομένα που αφήνει πίσω του.

Τώρα πια αποτελεί ιστορία. Περισσότερη σημασία έχει το αύριο, το μέλλον.

Και ο Νίκος Αναστασιάδης πρέπει να αξιοποιήσει το πρώτο και κάθε ένα από τα 2 628 000 λεπτά που θα έχει κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Θα προσπαθήσω να γίνω πιο συγκεκριμένος, και θα ομαδοποιήσω τα ζητήματα που αναμένουν χειρισμό:

1. Κυπριακό.
2. Οικονομικό.
3. Γκάζια.

Αυτά μπορεί να φαίνονται βουνό, ενώ η 50χρονη περήφανη πορεία του πρώτου ζητήματος, εγγυάται μια πολύ δύσκολη διαδικασία απεμπλοκής.

Το δεύτερο είναι κάτι σχετικά νέο. Δύσκολα τα έβγαζαν πέρα και οι παπάδες, και οι παππούδες  μας, δύσκολα τα έβγαζαν πέρα όλοι μετά το 1974. Η παρούσα κρίση όμως, σε μια σχεδόν πλήρως αστικοποιημένη Κύπρο, χωρίς άλλοθι, είναι ιδιαιτέρως οδυνηρή. Δεν έχει πλέον ιδιαίτερη σημασία ποιος και γιατί φταίει, αν η κρίση είναι δημιούργημα του παγκόσμιου καπιταλισμού, της ανεπάρκειας της κυβέρνησης, ή του πλημμελούς ελέγχου του πρώην κεντρικού τραπεζίτη. Εκείνο για το οποίο είμαι σχεδόν σίγουρος είναι πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, ίσως πολύ χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα. Πιστεύω πως ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να έχει τους δικούς του ανθρώπους στο υπουργείο οικονομικών από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, και φοβάμαι πως εκείνα τα οποία θα ανακαλύψει θα είναι πολύ χειρότερα από ότι νομίζουμε. Εκτιμώ τον κ. Σιαρλή, ο οποίος κάτω από αντίξοες συνθήκες κατάφερε να τα βγάλει πέρα μέχρι τώρα, κατάφερε να εκλογικεύσει τον πρόεδρο σε μια – δυο οριακές περιπτώσεις – κάτι που αποτελεί άθλο. Αλλά επειδή δεν πιστεύω στη μαγεία, δεν μπορώ να χωνέψω πως κατάφερε να κλείνει επιτυχώς τα λογιστικά του βιβλία μήνα μετά από μήνα.  Στο παζάρι εκτός από τις τράπεζες υπάρχουν και οι τοκογλύφοι, και πολύ φοβάμαι πως το γεγονός ότι τη βγάλαμε μέχρι εδώ χωρίς κήρυξη πτώχευσης έγινε με πολύ μεγάλο κόστος, κάτι  που θα φανεί σε λίγες μέρες.

Από την άλλη όλοι αισιοδοξούν για τα γκάζια. Ο κ. Νεοκλής μερίμνησε να τα υπογράψει όλα πριν να φύγει, έφερε Total, Kogas και Eni και καλά έκανε, μερίμνησε να μας φορτώσει και τον κ. Κασίνη για το προβλεπτό μέλλον – δεν είμαι σίγουρος για αυτό, και όλοι τώρα περιμένουμε να ξεφυσήσει η μεσόγειος αέρια για να σωθούμε. Το καλό είναι πως για αυτό το ξεφύσημα ενδιαφέρονται όλοι οι γύρω μας.

Στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται και πολλοί άλλοι, από το Βερολίνο μέχρι τη Μόσχα.

Αφού τα καταγράψαμε όλα αυτά, κοιτάξτε ξανά τη δορυφορική φωτογραφία. Αν ρωτούσες ένα εξωγήινο για το ποια χώρα βρίσκεται πιο κοντά στο νησί μας, θα απαντούσε φυσικά: η από πάνω. Η Τουρκία. Ανεξαρτήτως εθνικισμών, ανεξαρτήτως πολιτικής, η Τουρκία είναι η χώρα που βρίσκεται κοντύτερα της Κύπρου, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Τυχαίνει επίσης να είναι η μεγαλύτερη χώρα της περιοχής, και σχεδόν η ισχυρότερη από οικονομικής και στρατιωτικής άποψης. Στο δικό μου μυαλό, πιστεύω πως μια χώρα με τέτοια χαρακτηριστικά μας συμφέρει να την έχουμε ως τον καλύτερο μας σύμμαχο, παρά τον διαχρονικό μας εχθρό.

Από την άλλη, κάτω δεξιά πνιγμένη στη σκόνη βρίσκεται άλλη μια χώρα με έντονα και δυνατά χαρακτηριστικά: το Ισραήλ. Έχουμε επίσης και το Λίβανο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Αίγυπτο, λίγο μακρύτερα τη μαμά Ελλάδα.

Μόνο κοιτάζοντας  τη δορυφορική εικόνα νοιώθω πως αν όχι λόγω κοινής λογικής, αλλά κάτω από τις διαμορφούμενες ενεργειακές συνθήκες, συμφέρει σε όλους μας να τα βρούμε μεταξύ μας!

Σκεφτείτε αυτό: λυμένο το Κυπριακό ( με σχέδιο Ανάν +/- 10%, ή αυτό που επιθυμούν πλέον οι πλειοψηφίες ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος: μια χαλαρή ομοσπονδία η οποία λίγο πολύ κατοχυρώνει την παρούσα  κατάσταση, κάτω από τη σκεπή του ενός κράτους που θα κρατεί την έδρα στην ΕΕ και τα ΗΕ.)

Αυτό σημαίνει αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας ΕΕ, ή πιο σωστά εγκατάλειψη των όποιων άλλοθι προβάλλουν κάποιοι Ευρωπαίοι προς αυτή την κατεύθυνση, και που τώρα επικαλούνται *και* το κυπριακό. Αν γίνει αυτό, είναι δυνατόν να βελτιωθούν και οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά και εμφαντικά υπέρ μας, αφού σε ένα τέτοιο σενάριο το αυτονόητο κέντρο της ενεργειακής ανάπτυξης στην περιοχή δεν μπορεί παρά να είναι η Κύπρος. Που θα μαζεύει όλα τα γκάζια της λεκάνης, θα τα διαχειρίζεται ή θα τα διοχετεύει με τον πλέον αυτονόητο και λογικό τρόπο μέσω Τουρκίας προς την Ευρώπη, κτίζοντας ένα στέρεο εναλλακτικό ενεργειακό μέτωπο μπροστά στον δεσποτισμό και το μονοπώλιο της Ρωσίας, που ήδη προκαλεί ανατριχίλα στη δύση.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, θεωρώ πως τα δημοσιονομικά και τραπεζικά προβλήματα του νησιού μας θα είναι ζήτημα αμελητέο μέσα στο όλο πλαίσιο που θα δημιουργηθεί.  Φυσικά υπάρχουν εδώ δυο δεδομένα που λειτουργούν εκ πρώτης όψεως προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση:  τα οικονομικά επείγουν! Πρέπει να βρεθεί λύση πρακτικά αμέσως, πρέπει να επανέλθει η από πολλού χαμένη εμπιστοσύνη και αξιοπιστία στο κράτος και το παζάρι. Είναι λοιπόν λογικό ο νέος πρόεδρος να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό το ζήτημα. Είναι λοιπόν και πιθανό, αλλά και σχεδόν φυσιολογικό να παραπέμψει ο νέος πρόεδρος το Κυπριακό και κατά προέκταση την πιθανότητα τριπλής λύσης σε βάθος χρόνου.

Λαμβάνοντας υπόψιν και το πώς χειρίστηκε το Κυπριακό ο κ. Χριστόφιας, ο κατ’ εξοχήν πρόεδρος λύσης, ή πιο σωστά ο κατ’ ευφημισμόν πρόεδρος λύσης,  δε θα είναι έκπληξη να συμπεριφερθεί και ο κ. Αναστασιάδης με ανάλογο τρόπο.

 

Εκείνο που με κάνει να διατηρώ μια υποδόρια αισιοδοξία είναι πως ο κ. Αναστασιάδης είναι πολιτικός διαφορετικού βεληνεκούς από τον κ. Χριστόφια.