Μαρί: δικαιοσύνη, ή εκδίκηση;

 

Με τα λίγα που έμαθα μέχρι τώρα, παρατηρώ:

 

1. Ο Μάρκος Κυπριανού αθωώνεται, γιατί απλώς υλοποιούσε την πολιτική του προέδρου της δημοκρατίας. Αυτό αποδεικνύει πως ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για το έγκλημα αυτό δεν βρισκόταν στο κατηγορητήριο.
2. Το ζήτημα κρίθηκε πολιτικά, και όχι στρατιωτικά, γι’ αυτό η Εθνική Φρουρά δεν φέρει ευθύνη για ένα φορτίο που της φόρτωσαν οι πολιτικοί. Αυτά απαντά στις ανοησίες που έλεγαν κάποιοι, πως το έγκλημα οφείλεται στους στρατιωτικούς (για τους οποίους τρέφω περιορισμένη εκτίμηση), ή ακόμα ότι σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από εκείνους!
3. Μετά από αυτό ήταν σαφές πως θα την έτρωγε δυνατά ο κατηγορούμενος πολιτικός υπεύθυνος, ενώ όσοι δεν έκαναν τη δουλειά τους καλά, αναφορικά με διαδικαστικά θέματα ασφάλειας και αποθήκευσης κρίθηκαν ένοχοι μεν, αλλά σε πιο ελαφρά αδικήματα.

 

Εκείνο που με εξέπληξε όμως είναι άλλο: οι αντιδράσεις των συγγενών. Καλά, δηλαδή τι ήθελαν; Να κρεμάσουν τους ενόχους ανάποδα;

 

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως ο βασικός ένοχος δεν κατηγορήθηκε, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως το ίδιο το κράτος και οι μηχανισμοί του που κρίθηκαν παντελώς αναξιόπιστοι και ανεύθυνοι από το δικαστήριο, μένει επίσης εκτός αποφάσεων, ε, η απόφαση είναι και λογική και δίκαιη.

 

Οι συγγενείς για άλλη μια φορά αφήνουν τον πόνο να τους πνίξει και όπως και με τον «Ήλιο», δεν επιθυμούν δικαιοσύνη, εκδίκηση θέλουν.

 

Και είναι κρίμα που τα ΜΜΕ πολλαπλασίασαν ήδη αυτό το αίσθημα.

 

Και ξέρετε κάτι; Με τέτοια μυαλά χάσαμε και 50 χρόνια από την ζωή μας: γιατί και στο Κυπριακό πολλοί από εμάς δεν γυρεύουν δικαιοσύνη, πολύ λιγότερο δεν γυρεύουν συμβιβασμό: ζητούν εκδίκηση.

 

Και για τυχόν αναγνώστες που δεν θυμούνται, η εκτεταμένη μου αρθρογραφία για το Μαρί, το 2011, βρίσκεται εδώ.