Αυτοί, οι ασυγχώρητοι φιλελεύθεροι.

Η συνειδητοποίηση ήρθε μια Κυριακή πρωί πριν από αρκετούς μήνες. Ηταν  ένας καλός φίλος, απόλυτος ομοϊδεάτης στο βασικό άλλοθι της Κύπρου, το εθνικό μας πρόβλημα, και εν πολλοίς ομοϊδεάτης στα λοιπά, οικονομικά – κοινωνικά ζητήματα. Μα γιατί, με ρωτά, εδώ και πολύ καιρό στο μπλοκ σου (και στο ΦΒ) τσακώνεσαι μόνο με αριστερούς αντί με εθνικιστές και ακροδεξιούς;

Είναι η υποκρισία είχα απαντήσει, η πολλή υποκρισία (ή έτσι θα έπρεπε να είχα απαντήσει).

Ο καλός φίλος είχε δίκιο. Πέντε χρόνια αθλιότητας Χριστόφια, δέκα χρόνια αθλίων επιλογών του ΑΚΕΛ, άλλαξαν ουσιαστικά το περιεχόμενο των πολιτικών αντιπαραθέσεων – για άσους από εμάς αρνούνται να σκέφτονται πακετοποιημένα.

Η ουσιαστική διαφοροποίηση συντελέστηκε το καλοκαίρι του 2011 μετά την καταστροφή στο Μαρί για την οποία πολιτικά ηταν υπεύθυνος ο Δημήτρης Χριστόφιας.

Κατά 101%.

Το Μαρί, μια μοναδική και απίστευτη καταστροφή, η οποία ήδη τωρα ποια ανάγεται από την προπαγάνδα της αριστεράς σε κάτι ντεμί – ρεαλιστικό. Ναι έγινε το μπαμ, αλλά δεν έγινε το μπαμ: το *έκαναν* το μπαμ. Το έκανε ο «Πολίτης», ο Στροβολιώτης, η Ρένα, ο Δρουσιώτης που στην πραγματικότητα μισούσαν τον Χριστόφια και το ΑΚΕΛ και ήθελαν να τους εκθέσουν.

Α, και η καινούργια έκδοση της παρανοϊκής προπαγάνδας που ανταγωνίζεται σε παραλογισμό τον ίδιο το Σώρρα, λέει πως το μπαμ έγινε για να τιμωρηθεί ο Χριστόφιας που δεν έδωσε τα εμπορευματοκιβώτια στους Αμερικάνους!!!

Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα από τότε: βυθισμένος στην ανικανότητα, τη δειλία, την πλήρη έλλειψη ηγετικής φυσιογνωμίας, ο Χριστόφιας οδήγησε την Κύπρο στην πτώχευση ( ή για να είμαι πιο δίκαιος, δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το επερχόμενο λαμβάνοντας υπόψιν τις ματσαράγκες τραπεζιτών, συνεργατιστών και άλλων ανικάνων διαχειριστών του συστήματος και του δημόσιου πλούτου.)

Με όλα αυτά τα δεδομένα, με το Κυπριακό ένα απομακρυσμένο εφιάλτη ξορκισμένο από την ανάγκη «μη ύπαρξης επιδιαιτησίας και ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων», η πολιτική ομάδα των ανθρώπων που λίγο πολύ προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, επαναστάτησαν: μα δεν γίνεται να τα κάνει μπίλιες ο άνθρωπος και να μένουμε σιωπηλοί!

Κάναμε κριτική.

Έντονη, ισχυρή κριτική. Η οποία αν κρινόταν καλόπιστα, θα θεωρείτο εποικοδομητική, στην κοινή προσπάθεια κτισίματος δικαιότερης κοινωνίας, και επίλυσης του Κυπριακού άλλοθι.

Αλλά φευ, η κριτική αυτή αντιμετωπίστηκε με ένα εξόχως εχθρικό, ενστικτωδώς επιθετικό τρόπο που εξέπληξε πολλούς, σίγουρα τον γράφοντα.

Και για καιρό ήμουν με την  απορία: γιατί όλη αυτή η αντίδραση από δυνητικούς συμμάχους σε ένα σωρό καλούς αγώνες;

Η απάντηση ήρθε όταν με κτύπησε η έμπνευση: η συμμαχία αυτή μπορούσε να λειτουργήσει μόνο όταν οι απόψεις σου ταυτίζονταν περιστασιακά, και αναλόγως καταστάσεων, με τις *δικές* τους απόψεις, το αντίθετο δεν γινόταν.

Τόσο απλό.

Από τότε φάνηκε και η ουσία του ζητήματος:  οι αριστεροί μισούν τους φιλελεύθερους γιατί είναι η μόνη πολιτική ομάδα  που τους αντιμετωπίζει με επιχειρήματα. Η έντονη κριτική που κάναμε και η οποία ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ταυτιστεί με κομματικά, ιδεολογικά κριτήρια ή οποιουδήποτε είδους προκατάληψη, ήταν διαφορετική γιατί ήταν απόλυτα δικαιολογημένη και τεκμηριωμένη. Αυτό φάνηκε έντονα μετά την  κατάρρευση του Χριστόφια ως ηγέτη λύσης και ως διαχειριστή του συστήματος στα οποία πήρε το απόλυτο μηδέν.

Η κριτική μας αποδομεί την όποια ηθική και πολιτική ανωτερότητα είχε (και νομίζαμε πως είχε, εγώ προσωπικά σίγουρα), η αριστερά.  Αν κολλήσουμε σε αυτό την άθλια δικαιολογητική στάση του ΑΚΕΛ που δεν είχε τα κότσια να κάνει κριτική στον μικρότατο άνθρωπο που έβαλαν πρόεδρο,  αλλά αποδείχτηκε ανίκανος, η κριτική των φιλελευθέρων τους φάνηκε τσουνάμι.

Η κριτική μας εκθεμελίωσε πλήρως την βολική παραδοσιακή συγκρουσιακή ρουτίνα με την  κακή δεξιά, και πολλά  κοπέλια βρέθηκαν με ανοικτό το στόμα: μα ακόμα *και εσείς* μας κατακρίνετε;

Ναι,  σας κατακρίνουμε γιατί φανήκατε μίλια κατώτεροι των περιστάσεων, και καλά σας κάναμε.

Αυτή, ήταν προφανώς, μια ασυγχώρητη ενέργεια.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει και δυο παράπλευρες συνέπειες: πολλοί θυμήθηκαν τον Μαρξ! Ένα πολιτικό επιστήμονα, με σημαντική συνεισφορά στην εξήγηση της σύγχρονης οικονομίας και της τρέχουσας κρίσης.

Ως εκεί όμως!

Αλαζονικές αναφορές του στυλ: τι ξέρετε εσείς από τη σοφία αυτού του θνητού, πως εξηγείτε την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος που βιώνουμε;

Το σύστημα περνά μεγάλη κρίση, όπως ακριβώς προβλέπουν οι προδιαγραφές του, ή σύγκριση με ουτοπίες τελειότητας των αιθεροβαμόνων της αριστεράς δεν περπατά.

(Μπορεί πράγματι να καταρρεύσει το σύστημα, αλλά μέχρι τώρα αξιολογείται ως απείρως πιο επιτυχημένο από οτιδήποτε εναλλακτικό έχει δοκιμαστεί.)

Άρα;

Άρα, αφού δεν γνωρίζετε απ’ έξω τους 108 τόμους που έγραψε ο Μαρξ, δε σας πέφτει λόγος!

Η άλλη απώλεια έχει να κάνει με το Κυπριακό: πικκαρισμένη, και κιστημένη από την απόλυτη αποτυχία της παράταξης, ιδεολογίας και ατόμου την καλύτερη στιγμή που της δόθηκε η ευκαιρία, η νομενκλατούρα της αριστεράς θα πολεμήσει, αυτή τη φορά συνειδητοποιημένα και συστηματικά την επομένη ευκαιρία λύσης.

Γιατί βλέπετε, το να αποδειχτεί πως ένας μη – αριστερός είναι καλύτερος διαχειριστής της οικονομίας, βάζει δυναμίτη στην επικαλούμενη ιδεολογική ανωτερότητα της αριστεράς.

Το να καταφέρει να λύσει και το Κυπριακό ένας μη – αριστερός είναι πράξη εξόχως ασυγχώρητη!

……………………………………………………………….

Όλη αυτή η συζήτηση ξεκίνησε από ένα κείμενο του μη κατέχοντος κανένα άλλοθι αντικειμενικότητας, ΑΚΕΛικου Γιώργου Κουκουμά.

Ακολούθησε κείμενο από τον Μιχάλη Ολύμπιο.

Και ο Γιώργος Στόγιας.

Ασχολήθηκε και η Δισδαιμόνα με αυτό το θέμα.

Μάταιη αφιέρωση: