Δέκα χρόνια οπισθοδρόμησης είναι αρκετά!

Πράγματι, ο τίτλος διαβάζεται ως μάλλον ισοπεδωτικός. Αλλά ναι, θεωρώ πως τα πέντε χρόνια που είχαμε για πρόεδρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που συνέπεσαν μάλιστα με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και την απώλεια της μεγαλύτερης ευκαιρίας που υπήρξε ποτέ για τη διευθέτηση του μεγάλου άλλοθι, ήταν μαύρα και οπισθοδρομικά. Λόγω του εθνικισμού και του έμφυτου συντηρητισμού που χαρακτήριζε τον τότε πρόεδρο. Η μακροπρόθεσμη ζημιά εκείνων των πέντε χρόνων είναι δύσκολο να υπολογιστεί.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν επιλογή του ΑΚΕΛ.

Και ο επόμενος πρόεδρος ήταν επιλογή του ΑΚΕΛ. Ήταν μάλιστα ο Γενικός του Γραμματέας.

Έχω χρησιμοποιήσει χιλιάδες λέξεις για να περιγράψω τα αισθήματα που είχα για αυτό τον πρόεδρο: από την προοπτική που είχε δημιουργήσει αναφορικά με τη λύση του Κυπριακού μετά την καταιγίδα Τάσσου, το κατόρθωμα του να εξανεμίσει κάθε ελπίδα προς αυτή την κατεύθυνση, και μετά την συστηματική καταστροφή της οικονομίας του τόπου. Όχι, δεν το έκανε λόγω ιδεολογίας. Το έκανε για τον ίδιο λόγο που απέτυχε στο Κυπριακό, αλλά δεν θα το γράψω *και εδώ* σεβόμενος τους αναγνώστες που τον συμπαθούν ακόμη.

Ο Τάσσος και ο Χριστόφιας όμως είναι παρελθόν. Ο ένας από τους δυο μάλιστα, είναι τόσο πολύ παρελθόν που δεν μπορεί να μας ενοχλεί πλέον με τις παρεμβάσεις του.

Τώρα έχουμε άλλο πρόεδρο, τον Νίκο Αναστασιάδη ο οποίος εξελέγη και με τη δική μου ψήφο. Αυτή η παραδοχή δημιουργεί δυο υποχρεώσεις: σε εμένα δημιουργεί την υποχρέωση να παρακολουθώ και να ελέγχω τον πρόεδρο, δίνοντας του ίσως και λιγότερη πίστωση χρόνου από όση είχα δώσει στους δυο προηγούμενους που δεν είχα ψηφίσει. Δημιουργεί όμως και υποχρέωση στο Νίκο Αναστασιάδη να σεβαστεί εμένα και όσους άλλους τον τίμησαν με τη ψήφο τους.

Και ενώ ο πρόεδρος δύναται να αντιτάξει ένα πελώριο άλλοθι και μια σειρά έγκυρων δικαιολογιών αναφορικά με αυτά που έγιναν από τη μέρα της εκλογής του, φτάνει κάποτε η στιγμή να αναλάβει τις δικές του ευθύνες, και να λογοδοτήσει υπεύθυνα. Γιατί όσο και αν αναγνωρίζω τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ανέλαβε καθήκοντα, τα *ανέλαβε* αυτά τα καθήκοντα, είναι ο πρόεδρος και πρέπει να κυβερνήσει.

Και πρέπει να κυβερνήσει στη βάση των προσδοκιών των ψηφοφόρων του. Αυτός ο ψηφοφόρος που γράφει εδώ μέσα νοιώθει σήμερα την ανάγκη να αναφερθεί σε τρία ανησυχητικά στοιχεία που καταγράφονται ως αρνητικό ξεκίνημα, με ή χωρίς τα άλλοθι και τις δικαιολογίες που του προσέφερε η προεδρεία Χριστόφια.

1. Κυπριακό. Αντιλαμβάνομαι τη λογική των πατριωτικών, μαξιμαλιστικών δηλώσεων. Έχει μαζί του το ΔΗΚΟ, όπως δηλαδή και ο προηγούμενος, και ο προ-προηγούμενος. Μετά από ένα σημείο όμως χάνεται και αυτό το επιχείρημα. Όσο περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες νοιώθω πως παθαίνει και αυτός την ίδια ασθένεια που είχε ο Χριστόφιας: ναι, θα ήθελα να προσπαθήσω να το λύσω, αλλά άσε πρώτα να βράσει λίγο την προεδρική καρέκλα ο κώλος μας. Ο ορθολογισμός μου με αναγκάζει να κάνω αυτό το σχόλιο, η ψυχή μου ακόμα εμπιστεύεται το Νίκο Αναστασιαδη, και αναμένω έργα.

2. Παιδεία. Με υπουργό από το ΔΗΚΟ, δεν ήταν δυνατό να περιμένει κανείς πολλά πράγματα, αλλά η συστηματική εμπλοκή της εκκλησίας, η εμμονή του αρχιεπισκόπου και να έχει γνώμη και να την επιβάλλει είναι εξόχως προβληματική. Αντιστοίχως προβληματική είναι και η ανταποδοτικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση και ιδίως τον υπουργό Κυριάκο Κενεβέζο. Η παιδεία δεν είναι δουλειά της εκκλησίας, τα κοπελλούθκια μας χρειάζονται γνώση και επιστήμη – όχι προβληματικά δόγματα και φτηνή προπαγάνδα. Ολόκληρο κατεβατό που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, ανάγκασε ο αρχιεπίσκοπος τους γέρημους τους παπάδες να αναγνώσουν στις εκκλησίες χτες. Για το θέμα αυτό προτείνω και το άρθρο του Λεόντιου Φιλοθέου.

3. Αβέρωφ. Ο άνθρωπος είναι νομίζω αρκετά έξυπνος για να διαψεύσει αυτά που του αποδίδονται. Αλλά προς το παρόν δεν το κάνει. Και φαίνεται πως ο νέος αρχηγός του ΔΗΣΥ παρεκκλίνει σαφώς από την φιλελεύθερη, φιλολυσική πολιτική Κληρίδη, Αναστασιάδη, και τείνει προς τον παλιό Συναγερμό, τον συντηρητικό Συναγερμό των καπετανάτων, των μεγάλων συμφερόντων και του εθνικισμού – μέρος μόνο δηλαδή της εκλογικής του βάσης, αγνοώντας τους πολλούς φιλελεύθερους αστούς που τον έστειλαν στα ψηλά εκλογικά ποσοστά που απολαμβάνει. Χαρακτηριστική για αυτό το θέμα ήταν και η παρέμβαση του Χρίστου Πουργουρίδη στον Πολίτη το Σάββατο. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ τον Αβέρωφ πολύ έξυπνο για να συμπεριφέρεται τόσο στενόμυαλα. Αλλά αν φανεί τις επόμενες βδομάδες πως επιμένει στη θέση του για προστασία των κακών επιχειρηματιών, αν επιμένει στη μη διαίρεση της Τράπεζας Κύπρου με αφαίρεση αυτών των  βαριδιών που την κάνουν προβληματική και μη βιώσιμη, τότε θα έχει ήδη αποτύχει στη θέση που ανέλαβε. Και θα είναι κρίμα. Και φυσικά μπορεί να πει κάποιος πως ο Αβέρωφ κάνει απλώς τη δουλειά του. Ο πρόεδρος και η κυβέρνηση όμως οφείλουν να κρατήσουν διακριτές αποστάσεις από τις μη εποικοδομητικές του θέσεις.

Είναι πολύ πιθανό ένα από τα πρώτα σχόλια που θα εμφανιστούν εδώ να αναφέρουν: I told you so. Ναι, κάποιοι το είπαν, και ναι, ήταν ένα ενδεχόμενο να αποδειχτεί κατώτερος των περιστάσεων ο Νίκος Αναστασιάδης, ήταν δυνατόν να κάνει τη συντηρητική τροφή.

Δυστυχώς όμως, τη μέρα που ψηφίζαμε ήταν με διαφορά η καλύτερη επιλογή.  Και δέκα χρόνια οπισθοδρόμησης ήταν πολλά.

Υ.Γ. κάπως σχετικό με το σημείο 2 είναι και αυτό το βίντεο που ανακάλυψα και αφορά ένα παπά. Πρέπει να το δείτε ολόκληρο για να φρίξετε πλήρως: