Το Εθνικό μας Τσίρκο και ο Πρόεδρος – του Χρυσόστομου Περικλέους.

Άντε να ζεστάνουμε ξανά το ιστολόγιο μετά από κάποιες βδομάδες έστω και με «δανεικό»  κείμενο.

Συμφωνώ πλήρως με το πιο κάτω κειμενο του Χρυσόστομου Περικλέους.

 

Σε μια ψυχρά υπολογισμένη προκλητική ενέργεια της Τουρκίας ο Πρόεδρος αντέδρασε με τρόπο σπασμωδικό που φοβούμαι πως δεν εξυπηρετεί σε βάθος χρόνου τα συμφέροντα της Κύπρου. Η απόφαση για διακοπή της διαπραγματευτικής διαδικασίας –η λέξη «αναστολή» δεν αλλάζει την ουσία- μάλλον την τουρκική στρατηγική εξυπηρετεί. Γιατί της δίνει το ελεύθερο να προχωρήσει στην υλοποίηση των δικών της σχεδιασμών σε μια περίοδο που ΕΕ, ΗΠΑ, ΗΕ, και η διεθνής κοινότητα στο σύνολό της, χρειάζονται απεγνωσμένα τη συμβολή της στον πόλεμο κατά των «τζιχατιστών» του Ιράκ, ένα πόλεμο που είναι για όλους αυτούς ύψιστη προτεραιότητα. Κι έχω την αίσθηση πως ο Πρόεδρος πήρε αυτή την απόφαση περισσότερο για να κατευνάσει τους κομματαρχίσκους του «εθνικού μας τσίρκου», ενός αστείου θιάσου, παρά για να ωθήσει προς τα μπρος μια μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού. Αλήθεια, τι την ήθελε εκείνη τη σύναξη «των Αρχηγών»; Μπορούσε να καλέσει χωριστά και να διαβουλευθεί με τους αρχηγούς των δυο μεγάλων κομμάτων που εκφράζουν κατά τεκμήριο τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Είναι δυνατόν να μην έχει αντιληφθεί πως το δήθεν Εθνικό Συμβούλιο δεν είναι παρά μια φάρσα, που δεν τη σώζει ούτε ο δεύτερος Θίασος –η δήθεν δεξαμενή σκέψης- των διατεταγμένων από τον πρώτο θίασο «επιστημόνων»; Ο Πρόεδρος, ως ο εκλελεγμένος ηγέτης, αποφασίζει και αναλαμβάνει την ευθύνη.

Επί της ουσίας: Ενδεδειγμένες και ορθές όλες οι διπλωματικές ενέργειες που έχουν αναληφθεί. Κι έχει μια λογική κι η ακύρωση της επόμενης συνάντησης με τον Έρογλου. Όχι όμως η διακοπή –με μονομερή από μέρους μας απόφαση- της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Ο πρώτος λόγος επί τούτου, που αφορά την Τουρκία, έχει ήδη εκτεθεί πιο πάνω. Η συνάρτηση με το ενεργειακό παιγνίδι στην περιοχή θα εξετασθεί πιο κάτω.  Ο δεύτερος κι εξίσου ουσιαστικός λόγος είναι η αποξένωση από τους Τουρκοκυπρίους. Ήταν σωστή η στρατηγική του Προέδρου να διευρύνει τη διαπραγματευτική διαδικασία επιδιώκοντας μάλιστα και απευθείας συνεννόηση με την Τουρκία. Όταν όμως αυτή η προοπτική προσκρούει αυτή τη στιγμή στην πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να κλείσομε τους διαύλους επικοινωνίας με την τουρκική κοινότητα. Χωρίς να μειώνεται η σημασία του διεθνούς παράγοντα σε ό,τι αφορά πιέσεις προς την Τουρκία, όσο επιτρέπει τέτοιες πιέσεις το σύνθετο πλέγμα των συμφερόντων, ποτέ δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τον παράγοντα τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ας μη ξεχνούμε την εξέγερση των Τουρκοκυπρίων του 2002-2003. Την υπόθεση της Κύπρου θα την κερδίσομε στο βαθμό που θα κερδίσομε τους Τουρκοκυπρίους αδειάζοντας, με δικές μας στρατηγικές πρωτοβουλίες, τόσο τους πειρατικούς ακροβατισμούς του Ερντογάν όσο και τη στάση του Έρογλου στις συνομιλίες. Φοβούμαι όμως πως δεν καταφέρνομε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Από όσα γνωρίζω, έχω την αίσθηση πως η διαπραγματευτική μας τακτική, έναντι της σκληρής ομολογουμένως στάσης του Έρογλου, έχει αγκιστρωθεί σε μια δικαιακή προσέγγιση που απέχει από την ιδέα ενός εφικτού πολιτικού συμβιβασμού. Ενώ θα έπρεπε με τη στάση μας να αδειάζαμε και τον Έρογλου και γενικά την τουρκική πλευρά, δίνομε την εντύπωση αφενός πως παίζομε το ίδιο βιολί κι αφετέρου πως δεν επειγόμαστε για λύση. Αναφορικά με την Τουρκία, θα πρέπει να δούμε την εν εξελίξει επιχείρησή της ως μέρος της στρατηγικής της να μην επιτρέψει στην Κυπριακή Δημοκρατία να την αποκλείσει από τον ενεργειακό χάρτη της Λεβαντίνης. Εδώ θα πρέπει να σταθμίσομε, με ψυχρό πολιτικό υπολογισμό, τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας. Όταν ο Μπάιντεν, κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο, μιλούσε για στρατηγικό εταίρο κι ενεργειακό κόμβο στην περιοχή αυτό το συναρτούσε απαραίτητα με τη λύση του Κυπριακού. Δεν το έβλεπε χώρια και ανεξάρτητα από τη λύση. Και είναι σαφές ότι κάθε σενάριο σταθερότητας που να εγγυάται την απρόσκοπτη ροή ενέργειας από τη Λεβαντίνη στην Ευρώπη και αλλού συμπεριλαμβάνει και την Τουρκία. Στον δικό μας περιορισμένο ρόλο, μπορούμε να φτάσομε στη λύση και να αξιοποιήσομε απρόσκοπτα τον ενεργειακό μας πλούτο –ο οποίος θα χρηματοδοτήσει και τη λύση και την ανάκαμψη της οικονομίας- μόνο αν δημιουργήσομε προϋποθέσεις θετικού αθροίσματος για την Τουρκία. Το στοίχημα είναι οι αγωγοί. Ή κερδίζομε αυτό το στοίχημα και κάνομε άλμα προς το μέλλον ή μένομε αγκιστρωμένοι σε μια εύηχη –πλην ατελέσφορη- πατριωτική ρητορική που θα προσπαθεί απελπισμένα να συντηρήσει ένα έκρυθμο κι ετοιμόρροπο στάτους κβο.

Όταν ο Πρόεδρος έπαιρνε τις σκληρές αποφάσεις για την οικονομία δήλωνε την προτίμησή του να είναι χρήσιμος παρά αρεστός. Η πολλή συνάφειά του με το «εθνικό μας τσίρκο» δεν δικαιώνει εκείνη την ουσιωδώς πολιτική τοποθέτηση.

Στο ίδιο μοτίβο με ένα πολύ πιο γλαφυρό τρόπο και ο Μιχάλης Περσιάνης στο σημερινό του άρθρο:

Εν τω μεταξύ, μια κορβέτα κινείται στον Ονασαγόρα…

Αν θέλετε να βάλετε τα πράγματα σε πλαίσιο, το ανωτέρω κειμενο θα σας φανεί πολύ  χρήσιμο. 

Διαβάστε όμως *και* αυτό το ρεπορτάζ  του Απόστολου Τομαρά από την Καθημερινή. Και βάλτε το  δίπλα από τις ανοησίες του Ομήρου, του Λιλλήκκα για να μην πω και του ΑΚΕΛ. Περίπου θέλουν να δημιουργήσουν  κλίμα  κήρυξης  πολέμου… :

Η εικόνα πίσω από τις Τουρκικές προκλήσεις.

Πρόεδρε, θα είναι πολύ τραγικό αν αναγκαστούμε να παραδεχτούμε πως τελικά εκλέξαμε ένα Χριστόφια στη θέση του Χριστόφια. (Εντάξει, ειναι σχεδόν ανθρωπίνως αδύνατο να επαναληφθεί κάτι τέτοιο  αλλά χρειάζεται και εσείς να ενδυναμώνετε την πίστη μας.)

 

Και οφείλω να το μοιραστώ και αυτό μαζί σας: Οταν διαβάζω πως τα κομματα «βρίσκονται στο πλευρό του προέδρου» μου έρχεται μόνο μια σκέψη στο μυαλό: βολική και ανέξοδη συντήρηση των «κεκτημένων».

 

Αποκλεισμός (της περιοχής των λουομένων).