Οι πορτοκαλιές λένε πάντα την αλήθεια.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι συλλογικό και διαδρομικό. Η βασική ιδέα ξεκίνησε από μια διαδρομή που κάλυψε μεγάλο μέρος της βόρειας παραλίας, από Πόλη Χρυσοχούς μέχρι τις παρυφές της Μόρφου.

Συλλογικό, γιατί περιέχει και σκέψεις άλλων φίλων.

Γιατί πριν από αυτή τη διαδρομή, προηγήθηκε μια φωτογραφία, αυτή:

Το στιγμιότυπο και το τοπίο από το χωριό Τέρα, της επαρχίας Πάφου. Με μια φίλη γίνεται αυτός ο διάλογος:

• Κυπριακό;
• 100%
• Πες μου πού, να μετακομίσω
• Τέρα, επαρχία Πάφου
• Αααα, μάλιστα. Ειδυλλιακό μέρος για να ξεχάσει κανείς πως ζει σε έναν τόσο νοσηρό και διεφθαρμένο τόπο, όπου «ανθεί» η πολιτική ανεπάρκεια και η προδοσία. Για πολλοστή φορά διαψεύστηκαν οι ελπίδες μας και τελικά ούτε αυτή η ομορφιά των ανθισμένων μυγδαλιών μπορεί να μας παρηγορήσει.
• Ας πούμε πως το περιεχόμενο της φωτογραφίας δίνει αρκετό υλικό και κίνητρα για να συνεχίσουμε 🙂
• Κάτι μου λέει πως είσαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος…
• Ναι, και στη φάση αυτή της ζωής μου, επίσης, το οφείλω – έστω και αν περιορίζεται στο υλικό και τα κίνητρα που δίνει η φωτογραφία.
• Χμ, το χαίρομαι και το επικροτώ. Μακάρι να μπορούσα να δω κι εγώ με αισιοδοξία τα πράγματα.

Γνωρίζετε, πως έχω  «εκτεθεί» πολλές φορές για τις απόψεις μου για το εθνικό θέμα, για το Κυπριακό, για την αυτονόητη ανάγκη λύσης.

• Και τώρα, τι γίνεται λεβέντη μου, θα ερωτήσει κάποιος (καλόπιστος), τωρα που φαίνεται πως τα πράγματα μπλόκαραν;

Δε θα δώσω πολιτική απάντηση, δεν θέλω να ξιμαρίσω αυτό το κείμενο, γιατί όταν το σκεφτόμουν είχα όμορφα πράγματα στο μυαλό μου. Πολύ περισσότερο, μη μου ζητήσετε να κατανέμω ευθύνες. Αυτά, αλλού. Ίσως όμως να βοηθά αυτό το tweet:

Πάντως κάθε προσδοκία πώς η λειτουργία του κόσμου τείνει φυσιολογικά προς τον ορθολογισμό, διαψεύδεται εμφαντικά στη γειτονιά μας

— Yiannos C. Ioannou (@Strovoliotis) February 23, 2017

Ο,τι και να έγινε, ακόμη ό,τι και να γίνει, δεν έχω διάθεση να «αποσυρθώ». Ζω, είμαι λίγο πολύ καλά, έχω δουλειά και οικογένεια να φροντίσω έχω χιλιάδες ενδιαφέροντα να ασχοληθώ. Να είστε σίγουροι πως η ενέργεια μου δε θα παει χαμένη. Συνεπώς, ναι, δεν μπορώ παρά να είμαι στενοχωρημένος – κάτι που λογικά θα έπρεπε να ισχύει για όλους (Ωχ! Πάλι παρεισφρέει η πολιτική επιχειρηματολογία!), αλλά *οφείλω* να είμαι αισιόδοξος για όλα τα άλλα που με αφορούν.

Η βόρεια παραλία λοιπόν, που λειτουργεί μόνο ως τοπίο, έρημο τοπίο, εν πολλοίς βραχώδες τοπίο, εκεί που το καλοκαίρι υπάρχουν μόνο τουριστικοί προορισμοί. Το καλοκαίρι, λόγω της «μεγάλης» διάταξης των καιρικών συστημάτων,  λόγω επίσης της διαφοράς θερμοκρασίας νερού και ξηράς, φυσάει στις παραλίες. Και εκείνη η βόρεια παραλία από την Πόλη μέχρι το ακρωτήριο του Πωμού, είναι συνήθως κυματώδης, θολή και μόνο στο πλατσούρισμα βοηθά. Αν θέλεις να κάνεις σοβαρό κολύμπι, δεν….

Μετά αρχίζουν τα πιο ενδιαφέροντα, από τον Πωμό μέχρι τον Πύργο. Πιο καθαρό το νερό, περισσότεροι βράχοι, μεγάλοι γκρεμοί, πολύ πράσινο, συνεχείς φωτογραφικές ευκαιρίες. Πριν να φτάσεις στον Πύργο όμως, πρέπει να ανέβεις ανηφόρα, σχεδόν μισό κάθετο χιλιόμετρο ανήφορο, γιατί ο δρόμος είναι κομμένος. Όταν κάνεις μια φορά κάθε λίγα χρόνια αυτή τη διαδρομή, είναι όμορφα. Βλέπεις και το χωρίο πιο κάτω, και την παραλία του από ψηλά και είναι ωραία:

Αν πρέπει να το κανείς πιο τακτικά όμως, θα είναι δύσκολο, και εξοργιστικό. Αλλά….

Στον ήσυχο Πύργο σταθμός για μεσημέρι. Μια μελαγχολία απλώνεται πάνω από το χωριό, είναι τα λίγα πλάσματα, τα σύννεφα που μαζεύονται, σαν αμερικάνικη ύπαιθρος φαντάζει, λίγο πριν την κορύφωση μιας ταινίας τρόμου.

 

Μετά τραβούμε πιο ανατολικά. Άγρια βουνά, ακρωτηριασμένα σπίτια εδώ και εκεί, υπενθυμίζουν την ύπαρξη κάποιων παλιών χωριών που μόνο σαν ονόματα σε ξεθωριασμένους χάρτες υπάρχουν πλέον. Και ερημιά, πολλή ερημιά, το νησί μας φαίνεται ξαφνικά «μεγάλο».

Σε πολύ λίγο όμως, νοιώθεις πως πάει πια η επαρχία Πάφου, είσαι στη Λευκωσία. Ονόματα όπως «Βουνί» και «Σόλοι», είναι Λευκωσιάτικα, σωστά;

Αυτά όμως είναι παλιά ιστορία, το πρώτο μεγάλο χωρίο είναι ο Λιμνίτης, τα πλάσματα που ζουν εκεί πέρα τώρα, τον λένε Yeşilırmak.  Το πρώτο συνθετικό της λέξης είναι «πράσινο». Και υπάρχει πολύ, μα πάρα πολύ πράσινο, από πάνω στο βουνό μέχρι την άκρη της θάλασσας. Που τη βρίσκεις σε ένα κόλπο, με πολλά εστιατόρια και πολύ κόσμο, και σίγουρα τόσο πολύ ενδιαφέρον, που πρέπει να αφιερώσουμε σύντομα μια κυριακάτικη εκδρομή ειδικά για αυτό το μέρος για να το εξερευνήσουμε. Με όσο είδαμε, βάζει υποψηφιότητα για το πιο όμορφο παραλιακό μέρος στο νησί.

Και είπαμε, ξεκίνησε να γίνεται περισσότερος ο κόσμος, και λίγο αργότερα, σε Καραβοστάσι, Ξερό, Πεντάγεια, πολλά μα πάρα πολλά τα πλάσματα. Κάπου εκεί έχει και πανεπιστήμιο, πολλοί νεαροί με τα ποδήλατα. Κάποιες κοπέλες ποδηλατούσαν με τη μαντήλα, ροζ και πολύ έγχρωμες μαντήλες αλλά πάντως μαντήλες, έχουμε δρόμο να πάμε ακόμα. Και έχουμε και ένα υπαρκτό πρόβλημα να χειριστούμε: ποια είναι η πατρίδα όλων αυτών των πλασμάτων; (Ωχ, πολιτικά, πάλι την έπαθα!)

Παρυφές της Μόρφου, στρίψιμο για Ζώδια, η εικόνα γίνεται πιο αγροτική πιο «χωρκάτικη», τα τρακτέρ παντού. Τα σπίτια σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από την τελευταία φορά που περάσαμε. Α, και βρήκαμε και ένα αυτοκινητόδρομο να κατασκευάζεται και να διασταυρώνει το δρόμο προς το οδόφραγμα. Υποθέτω από εδώ θα πηγαίνουμε σε Λεύκα – Λιμνίτη κάποτε…

Αλλά δυο οδοφράγματα με βαριεστημένους αστυνομικούς – ένθεν και ένθεν,, και σύντομα βρεθήκαμε σε πιο «γνώριμα» μέρη.

Εξηγούσα στα μωρά τη διαδικασία για τα τέσσερα οδοφράγματα που περάσαμε, για την ιδιαιτερότητα των Κοκκίνων, για τις νεκρές ζώνες, ανάμεσα από ειδήσεις που έλεγαν για το μνημόσυνο του Γρηγόρη Αυξεντίου. Πόσοι παρέστησαν, πόσοι όχι, μετά διάβασα και «απολογία» κάποιων πολύ (μα πάρα πολύ) πατριωτών που δεν κατάφεραν αν πάνε, υποθέτω πως κάπου εκεί θα ήταν και τα καλόπαιδα του ΕΛΑΜ να φωνάζουν ενάντια στην Ομοσπονδία, ε, φέτος μια ικανοποίηση περισσότερη πρέπει να την νοιώθουν.

Και ένοιωσα μια απέχθεια για μνημόσυνα, επετείους, τελετές που ορίζουν τη ζωή μας – και ίσως και το μέλλον μας. Όλα κτισμένα και βασισμένα στο αίμα. Το δικό μας ή το δικό τους. Το αίμα του αγωνιστή ή το αίμα των αδικοσκοτωμένων θυμάτων. Σκεφτήκατε ποτέ πόσο αιματωμένος είναι ο τόπος μας; Σκεφτήκατε ποτέ πως όλα αυτές οι επέτειοι που καταφέρνουν να κερδίσουν θέση στις ειδήσεις είναι γεγονότα με αίμα; Πείτε μου μια επέτειο που δεν είναι. Η 1^η Οκτωβρίου; Ναι καλά! Που έπρεπε να ήταν 16 Αυγούστου, αλλά την άλλαξαν γιατί κάνει ζέστη! Και που θυμηθήκαμε να τη γιορτάζουμε όταν καταλάβαμε πως το κωλόχαρτο που γράφει «Κυπριακή Δημοκρατία» είχε αξία. Too little, too late.

Η θλίψη γίνεται πιο πολλή όταν σκεφτείς πως φέτος ίσως να ήταν η χρονιά που θα φτιάχναμε μια επέτειο βασισμένη στην ειρήνη, το θετικό, την προοπτική. Ναι, καλά…..

 

Περάσαμε και από δυο τουλάχιστον πεδία βολής . Και το ένα είχε μια προσωρινή δυσκολία.

Η αφελής ευχή της ημέρας: ας γίνουν όλα τα πεδία βολής βοσκοτόπια. (Ειδικά τώρα που χρειαζόμαστε πολλά πρόβατα και κατσίκες για το πολύτιμό μας χαλλούμι/Hellim).

Πάμε πίσω την πρώτη φωτογραφία. Ένας άλλος φίλος έγραψε αυτό: «Έχουν ένα φασισμό, εθνικισμό οι αμυγδαλιές. Και από δω και από εκεί δεν καταλαμβαίνουν επανένωση και ανθίζουν.» ήθελε να δώσει μηνύματα ο φίλος και ίσως μηνύματα που δεν μου αρέσουν, αλλά ναι, κάτι πρέπει να πούμε για τις αμυγδαλιές, για τη φύση για τις πορτοκαλιές – επιλέγω. Και θα προσπαθήσω να βρω κάτι θετικό να πω. Έστω και αν το θετικό παραπέμπει σε κάποιο  μοιραίο τέλος, σε κάποιου είδους εσχατολογία.

Βλέπετε, στη βόρεια παραλία, υπάρχουν και πολλές πορτοκαλιές. Από την Πόλη μέχρι τη Μόρφου. Σε αντίθεση με τις αμυγδαλιές, που πάντα βιάζονται να ετοιμάσουν τους σκληροτράχηλους τους καρπούς που μπορεί να αντέξουν αιώνες, οι πορτοκαλιές είναι ακόμη γεμάτες από τον περσινό καρπό. Ή σχεδόν γεμάτες. Εκείνες της Πόλης – Αργάκας, λίγο καρπό έχουν ακόμη πάνω στα δέντρα. Χιλιάδες πορτοκάλια σαπίζουν ήδη κάτω στο χώμα δίνοντας μια άσχημη, υγρή  μυρωδιά ανάμεσα σε παλιούς πορτοκαλεώνες και άδεια τουριστικά συγκροτήματα. Κοντά στη Μόρφου αλλάζει η εικόνα: οι πλείστοι καρποί είναι ακόμη πάνω στα δέντρα. Δυστυχώς όμως ούτε εδώ φαίνεται πως θα τους μαζέψουν.

Γιατί;

Πιθανότατα δεν συμφέρει, ούτε για τα νότια πορτοκάλια ούτε για τα βόρεια. Ο κύκλος ζωής ενός πορτοκαλιού στη βόρεια παράλια της Κύπρου φαίνεται περνά μέσα από πτώση και σάπισμα.

Αυτό είναι θετικό.

Γιατί;

Ετοιμαστείτε για το πιο παρατραβηγμένο συμπέρασμα που στόχο έχει να δώσει μια θετική κατάληξη σε ένα μίζερο κείμενο: αν λοιπόν οι οικονομικές συνθήκες βορρά και νότου συγκλίνουν στο ότι δεν συμφέρει να μαζεύονται τα πορτοκάλια, αυτό σημαίνει πως  σύντομα, σε κάποια φάση όλα θα συγκλίνουν, όλα θα βρεθούν σε κοινή πορεία γιατί σε ένα τόσο μικρό μέρος, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι πορτοκαλιές λένε πάντα την αλήθεια.

Σας έφτιαξα τη μέρα, ε;