20

Ξύπνησα πριν τις 05.30. Όπως τότε, όπως εκείνο, το χειρότερο πρωινό της ζωής μου. Τότε ήταν τα μπουμ και τα βου-ου-ουμ.

Σήμερα ήταν κάτι παραπάνω που είχα φάει ή πιει ψες. Άσχημο αυτό. Μεγαλώνουμε κιόλας.

Βγήκα έξω να μου δώσει λίγο το πρωινό, δροσερό αεράκι. Και θυμήθηκα πως τότε είχε σιγά σιγά κλείσει ο ουρανός από καπνό και στάχτη. Ήταν τότε που στην παιδική μου αφέλεια νόμιζα πως θα έρχονταν γαλάζια ή άλλα κόκκινα (καλά) αεροπλάνα να κτυπήσουν τα κακά κόκκινα που ξερνούσαν βόμβες από το πρωί.

Μέχρι να τα μαζέψω όλα αυτά στο μυαλό, έπαιξε η σειρήνα.

Σκέφτηκα να μπω ξανά μέσα στο σπίτι, μήπως ξυπνήσουν τρομαγμένα τα μωρά και ρωτήσουν κάτι. Νομίζω δεν πήραν είδηση, οι σειρήνες παίζουν πλέον δειγματοληπτικά, ούτε για ένα λεπτό.

Εκατοντάδες στρούθων πάνω στα πιττόσπορα που μας χωρίζουν από τους γείτονες όμως, ξιππάστηκαν και με ένα φου-ου-ουρρρ πέταξαν . Νόμιζαν μακριά. Αλλά που να πάνε; Ούτε εμείς ξέραμε τότε. Τη δεύτερη μέρα, είχαμε πάρει τα βουνά. Και ήμασταν τυχεροί, γιατί εμείς επιστρέψαμε – τελικά.

Ένας συγχυσμένος ζίζιρος με κτύπησε στη γυμνή μου πλάτη.

Ένοιωσα ένα τσίμπημα. Μπα, επίθεση, λέω; Πολύ πρωί άρχισαν σήμερα.

Το χειρότερο με τις σειρήνες δεν είναι ο ήχος, είναι ο μετά-ήχος, εκείνο το ανατριχιαστικό που μένει όταν τελειώσει το λεπτό, εκείνο που φαίνεται πως χάνεται στον ορίζοντα, εκείνο που φαίνεται πως έχει βάθος και ολοκλήρωση. Και νομοτέλεια. Αυτός ο μετά-ήχος μου σηκώνει την τρίχα.

Πρωινό με τρία φρέσκα σύκα, πλύθηκα, μπήκα στο αυτοκίνητο.

Το χειρότερο: θα έχουμε τα ίδια και του χρόνου. Φαίνεται να συνηθίσαμε την 20η Ιουλίου, γιατί να αλλάξει;