Τι λέει ο Γκουτέρες για το πλαίσιο του;

Όχι πολλά.

Υπάρχει αναφορά στην έκθεσή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 28 Σεπτεμβρίου του 2017.

Παραθέτω πιο κάτω τις παραγράφους 24 μέχρι 27 της σχετικής έκθεσης.

Για να δούμε τι βγαίνει:

1. Ξεκαθαρίζεται πως το μονομερές επεμβατικό δικαίωμα είναι μη βιώσιμο. Συνεπώς αν ο Μουσταφά Ακιντζί δέχεται το πλαίσιο, τότε σημαίνει πως αποδέχεται και αυτή την αλλαγή. Κέρδος για εμάς.
2. Ο ΓΓ προχωρεί λέγοντας πως η Κύπρος χρειάζεται ένα καινούργιο σύστημα ασφάλειας και ένα σύστημα επίβλεψης εφαρμογής της συμφωνίας στο οποίο οι εγγυήτριες δυνάμεις θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο. Εκτός του τελευταίου σημείου, υποθέτω πως και αυτό είναι στα κέρδη μας.
3. Οποιαδήποτε εκκρεμή ζητήματα για την παρουσία στρατευμάτων, θα συζητούντο στο επίπεδο των πρωθυπουργών. Αυτό δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν θελήσαμε εμείς να πάμε εκεί. Ο ΓΓ λεει πως αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει, γιατί δεν συμφώνησαν οι πλευρές.
4. Όταν ο ΓΓ επέστρεφε στο Κραν Μοντάνα στις 6/7 , ανακάλυψε πως κάποια από τα σημεία του πλαισίου της 30^ης Ιουνίου, δεν είχαν συζητηθεί (άρα λογικά δεν είχαν επίσης συμφωνηθεί. Επίσης, η «οριστικοποίηση» της 4ης Ιουλίου στην οποία αναφέρεται η δική μας πλευρά, δεν φαίνεται πουθενά στην έκθεση του ΓΓ).
5. Η διαδικασία συνεχίστηκε με κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τις δύο πλευρές, όπου τονίστηκε πως τυχόν αλλαγές θα ίσχυαν ως μέρος του συνολικού πακέτου. (Ερμηνεύω: αν δεν συμφωνούσαν οι δυο πλευρές σε αλλαγές επί του πλαισίου της 30^ης Ιουνίου, τότε το πλαίσιο εκείνο παρέμενε ως είχε).
6. Στην παράγραφο 27 ο ΓΓ κάνει μια αναφορά στα «κεκτημένα», στα σημεία δηλαδή που έφτασαν κοντά οι δυο πλευρές: το θέμα της αποτελεσματικής συμμετοχής των ΤΚ στη διακυβέρνηση είχε κλείσει, πολύ κοντά έφτασαν και στο θέμα της διακίνησης Τούρκων πολιτών, ενώ εδαφικό και περιουσιακό ήταν περίπου κλειστά. Το θέμα της ασφάλειας ήταν ακόμη ανοικτό, άνκαι ο ΓΓ θεωρεί πως με δεδομένες τις συγκλίσεις στα λοιπά, ήταν και αυτό δυνατό να γίνει.

 

Αν έχετε χρόνο, διαβάστε όλη την έκθεση εδώ. Δεν ήμασταν ποτέ κοντύτερα σε λύση. Παραμένει παντελώς ακατανόητο σε μένα γιατί δεν φτάσαμε εκεί.

 

http://www.securitycouncilreport.org/atf/cf/%7B65BFCF9B-6D27-4E9C-8CD3-CF6E4FF96FF9%7D/s_2017_814.pdf

 

24. The complexity and importance of the chapter on security and guarantees

derive from the fact that it recalls traumas experienced by the Cypriot communities

in the past and sets the framework whereby the future security of Cyprus and the

new state of affairs established by a settlement agreement shall be safeguarded.

Consequently, the chapter, perhaps more than others, has been the subject of

different, often conflicting, narratives and has generated seemingly irreconcilable

positions. Thus, I proposed that the parties identify solutions while taking into

account the fact that the current system of guarantees, in particular article IV of the

Treaty of Guarantee, containing the unilateral right of intervention, was

“unsustainable”. I also suggested that a new system of security was needed for

Cyprus, as was a credible framework for monitoring the implementation of the

agreement in which the current guarantors would play a role. On the question of the

presence of Greek and Turkish troops in Cyprus, it was agreed that any outstanding

issues regarding troops would best be addressed at the highest political level

involving the Prime Ministers of the three guarantor Powers.

25. I returned to Crans-Montana on 6 July to assist the parties in arriving at a

strategic understanding of the six elements that I had identified on 30 June. It was

only upon my return that some of the most essential elements were considered.

During confidential bilateral meetings, key positions and indications of possible

openings were put forward by relevant parties, particularly on the issues related to

security and guarantees. It was underscored repeatedly by several of the parties,

however, that those were to be taken as part of the overall package that I had

presented. During a dinner for the heads of delegation, I shared my assessment that

there was a broad understanding of the parameters of the potential strategic

agreement. I also presented the parties with a draft implementation monitoring

framework in the form of a non-paper for their consideration.

26. Regrettably, during the dinner, while the six elements of the package were

largely available, the parties were unable to finalize a package and bridge remaining

differences. While the parties were moving closer on substance, they remained far

apart with respect to the trust and determination necessary to seek common ground

through mutual accommodation, ultimately preventing them from reaching the

broad outlines of a strategic understanding across the negotiating chapters that could

have paved the way for the final settlement deal. Therefore, no agreement could be

reached to convene the Prime Ministers. As a result, the parties concurred with my

conclusion that the Conference would likely not achieve a result and should be

closed.

27. By the time the Conference closed, the sides had essentially solved the key

issue of effective participation. While some differences remained on the equivalent

treatment of Turkish nationals with regard to the issue of free movement of persons,

they were a question of certain details rather than principles. An incipient agreement

was also emerging on territorial adjustment. With regard to property, the sides had

agreed in principle on two separate property regimes, while some details again

remained. Finally, the participants had significantly advanced in developing a

security concept, on the assumption that agreement was reached on all domestic

aspects of the settlement to the satisfaction of both communities.