Λεπτομέρειες στην Καρπασία, Αύγουστος 2019

Δυο χρόνια μετά από την τελευταία μου επίσκεψη στη χερσόνησο της Καρπασίας, είχα φέτος την ευκαιρία να πάω ξανά εκεί. Στο πιο ενδιαφέρον και μυστηριώδες μέρος της νήσου μας.

Εκείνο το οδοιπορικό είχε γίνει πάρα πολύ δημοφιλές στο Facebook αλλά και το μπλοκ μου και συνεπώς θα χρησιμοποιήσω την ίδια μέθοδο. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Πριν αρχίσουμε, δυο παρατηρήσεις: τα έργα που φτιάχνει το απ’ εκεί «δημόσιο» όπως ο δρόμος Μπογαζίου – Γιαλούσας, αλλά και το τελευταίο κομμάτι του δρόμου Κερύνειας – Γιαλούσας, φαίνεται να έχουν την τύχη της …..Πλατείας Ελευθερίας. Ίσως και χειρότερα, φαίνονται μάλλον πως βρίσκονται σε αναμονή, προφανώς άφιξης φρέσκων κεφαλαίων.

Αντίθετα, από Μπογάζι και βορειότερα είδα μια ένταση της ιδιωτικής ανάπτυξης. Προφανώς και τα κεφάλαια είναι ξένα, προφανώς και το ιδιωτικό κεφάλαιο, δεν είναι παλαβό. Η παρούσα κατάσταση προσφέρει ευκαιρίες. Και ο νοών, νοείτω.

(Σχόλια *κάτω* από κάθε φωτογραφία)

 

Εκεί που αρχίζει να αγριεύει το τοπίο, εκεί που η ανιαρή ισοπέδωση της Μεσαορίας αρχίζει να βγάζει βυζάκια και κάλλους και αρχίζει να έχει χρώματα, πράσινα, καφέ, γκρίζα, ακόμη και εκεί πάνω στο γαλάζιο ουρανό βλέπεις κίνηση.

Πρώτη φορά είδα νερό στη λίμνη της Σύγκρασης. Μια προφανώς φυσική λίμνη, την οποία οριοθετεί μια μακρά γραμμή από κυπαρίσσια που όταν τα δεις από ψηλά (από το κάστρο της Καντάρας λέει η πληροφορία μου), βλέπεις τον χάρτη της Κύπρου.

Βλέπετε μέρος της σειράς των Κυπαρισσιών.

 

Ο ψαράς είναι άνθρωπος, το πλοίο εμπορικό, εξυπηρετεί ανθρώπινες δραστηριότητες. Α και πίσω, η σκιά της Αμμοχώστου.

 

Χωριό Γαστριά. Λιμιώνας και Καστρούλι. Λιμάνι και κάστρο είχαμε εδώ, επίσης πρώτη μονάδα ιχθυοκαλλιέργειας (οι στρογγυλοί κάδοι για αυτό χρησίμευαν) , από την πλευρά που δε φαίνεται, πλησιάζει απειλητικά η «ανάπτυξη».

 

Ναι, μοιάζει με λιμάνι.

 

Καλά συντηρημένο παλιό κτίριο στο χωρίο Γαστριά, προφανώς εξυπηρετεί κάποια «δημόσια» αρχή.

Λεπτομέρεια παραλίας.

 

Βράχος που μοιάζει με πουλί και πουλί.

Ανεβαίνοντας προς το μοναστήρι, βρίσκεται το πιο πολύφωτογραφημένο μέρος της χερσονήσου. Ίσως να ηταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί και κολύμπησα με βοριαδάκι. Που σημαίνει πως εκεί, δεν υπήρχαν καθόλου κύματα. Και ειλικρινά όταν άρχισα να κολυμπώ, νόμιζα πως θα σταματούσα μόνο όταν έφτανα στο Γιαβούζ. (περισσότερα, πιο κάτω).

Με δυο λόγια, δεν ήταν κολύμπι, ήταν ηδονή, ήταν εμπειρία.

 

Το απαραίτητο pet όλων των οδοιπορικών στην Καρπασία: Γάρος (κόντρης) .

Πουλούσαν και τεράτσια, ένα ευρώ το σακούλι, να τους ταΐσεις και να βγάλεις φωτογραφία.

 

Αποτυχημένο Patrol.

Εκεί ψηλά στην άκρη, δεν χορταίνω να βλέπω. Να φωτογραφίζω, να ρουφώ τα χρώματα και να θυμάμαι. (1/4)

 

Εκεί ψηλά στην άκρη, δεν χορταίνω να βλέπω. Να φωτογραφίζω, να ρουφώ τα χρώματα και να θυμάμαι. (2/4)

Εκεί ψηλά στην άκρη, δεν χορταίνω να βλέπω. Να φωτογραφίζω, να ρουφώ τα χρώματα και να θυμάμαι. (3/4)

Εκεί ψηλά στην άκρη, δεν χορταίνω να βλέπω. Να φωτογραφίζω, να ρουφώ τα χρώματα και να θυμάμαι. (4/4). Πανόραμα δυο φωτογραφιών.

 

Και ενώ βρίσκεσαι σε αυτό τον «άλλο» χώρο, το «άλλο» τοπίο, κοιτάζεις μακριά και τι να δεις;

Η πολιτική σε κυνηγά, ακόμη και στην άκρη της Κύπρου. Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Γιαβούζ χαλά το περιβάλλον – με 200ρι φακό.

Άλλη μια με 600ρι φακό, αλλά πολύ περισσότερη υγρασία.

Επιστροφή. Κάπου καθίσαμε να φάμε κάτι. Κάπου εδώ. (Πανόραμα δυο φωτογραφιών).

Κάπου εκεί γύρω, αρχαία σημάδια.

Και θαλασσινοί σωλήνες.

 

Ρεζουμέ; Τι ρεζουμέ; No comment.

Advertisement