Μνήμες δρόμων

Βρήκα ένα σημαντικό δρόμο κλειστό. Τον ανακατασκευάζουν.

 

Έγινε τώρα πια μια από τις βασικές οδικές αρτηρίες της Λευκωσίας.

 

Και θυμήθηκα. Πολύ παλιά. Επιστρέφαμε σπίτι από κάπου μια Κυριακή απόγευμα και ξαφνικά βγαίνει μπροστά μας ένας αστυνομικός. Κρατούσε ένα προϊστορικό ραντάρ, και είχε υποδείξει στον παπά μου πως το Vauxhall Victor του έτρεχε.

 

Πάνω από 30 μίλια την ώρα.

 

Μα, λέει ο παπάς μου, είναι Κυριακή και σίγουρα δεν είναι πολυσύχναστη αυτή η οδός.

 

Ε, ναι, τότε δεν θα ήταν μάλλον! Τελικά νομίζω είχε πάρει το πρόστιμο. Το μωρό πίσω, είχε κερδίσει μια καινούργια λέξη: πολυσύχναστος.

 

Μέχρι να πάω να παραλάβω σήμερα το Κ1 θυμήθηκα και άλλους δρόμους.

 

Την Ευαγόρου της διπλής κατεύθυνσης. Την Ακροπόλεως να τερματίζει στην Αθαλάσσης, την Αθηνών να οδηγεί στο αδιέξοδο της Σταυρού.

 

Ακόμη, τη λεωφόρου Στροβόλου «μικρή» να τη διασταυρώνουμε κάθε πρωί με τα ποδήλατα για να πάμε στον Κύκκο.

 

Πιο θαμπά, την Πειραιώς …. να μην υπάρχει και να κάνει ο Καλλίμαχος νομίζω χωματουργικά έργα κόβοντας οικόπεδα σε μια νέα περιοχή του Στροβόλου.

 

Μετά, πιο έξω, τα στενά δρομάκια στα Λύμπια και το Δάλι που διασχίζαμε για να πάμε Λάρνακα μετά τον πόλεμο.

 

Ή τον νέο δρόμο του Τροόδους που βλέπαμε να σχίζει το απέναντι βουνό όταν κάναμε τότε σταθμό στη Γαλάτα για καφέ.

 

Και η πιο παλιά νομίζω μνήμη: «καούτιον» είχα ερωτήσει τους γονείς μου. Τι σημαίνει;

 

Βρισκόμασταν στον δρόμο για την Κερύνεια, μέσα στο κομβόι και κάπου εκεί που τα δυο κομμάτια της οροσειράς κάνουν τη μεγάλη σχισμή από την οποία περνούσε και περνά ο δρόμος για τη βόρεια ακτή. Εκεί είχε μια ταμπέλα. «Caution, rocks falling», ή κάτι τέτοιο.

 

Και με περίπαιξαν οι γονείς. Φαίνεται πάνε άδικα τα λεφτά που πληρώνουμε για να κάνεις ιδιαίτερα αγγλικά, είπαν.

 

Μνήμες δρόμων.

 

Χαμένες. Έτσι κι αλλιώς.

 

(Με τις απολογίες μου για όσους μη Λευκωσιάτες δεν θα καταλάβουν και πολλά πράγματα)