Γνώρισα δύο εποίκους.

Εντάξει, ως συνήθως υπερβάλλω. Δεν ήταν ακριβώς γνωριμία. Ήταν δύο ολιγόλεπτες συναντήσεις.

Ο ένας βρέθηκε μπροστά μας στο μέσο του πουθενά. Ούτε άκουσα ούτε είδα πότε βρέθηκε εκεί το όχημα του.

Ήταν λίγο εύσωμος και δεν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητό του. Η κονκάρδα στο στήθος προκαλούσε ερωτήσεις.

– Είσαι Ουκρανός; Ρωτάμε.

– Παντρεμένος με Ουκρανή λέει.

Μας δείχνει μια φιγούρα λίγο πιο μακριά ανάμεσα σε θάμνους και βάτους. Κρατούσε και μια βέρκα για τα φίδια, μας λέει ο τύπος.

Καλά, και τι κάνει εκεί;.

– Ψάχνει για ορχιδέες. Τις καταγράφει.

– Μένετε χρόνια Κύπρο; Αρκετά λέει, διδάσκω φαρμακολογία σε ένα από τα πανεπιστήμια.

– Α μάλιστα. Και από που είσαι;

–  Κωνσταντινούπολη! Την πιο όμορφη πόλη του κόσμου!

…..

Αναζητούσαμε τα μωσαϊκά και αυτή τη φορά δε μας βοήθησε το ένστικτο και η διαίσθηση. Βρεθήκαμε στην άκρη του χωριού. Ο δρόμος έλειψε – κυριολεκτικά! Έπρεπε να στραφούμε πίσω. Λίγα τα σπίτια, μάλλον γέρημα, δεν καταλάβαινες αν έλειπαν οι πόρτες και τα παράθυρα, ή αν ήταν απλώς ανοικτά.

Μια κυρία είδε το αυτοκίνητο μας να εμφανίζεται από το πουθενά και ρωτήσαμε:

• Lutfen, mosaics?
• Ask him, he speaks Greek, είπε μάλλον αγενώς η κυρία με τα χοντροκομμένα χαρακτηριστικά. Ο κύριος προφανώς άκουσε,  βγήκε από το σπίτι αφού του άφησε χώρο η κυρία.  Φαινόταν μάλλον καταβεβλημένος και σίγουρα γηραιότερος, του είπαμε για τα μωσαϊκά.
• Ίσια, δεξιά και μετά στον δρόμο στα αριστερά σας.

Είχε μια περίεργη προφορά.

• Από την Τραπεζούντα, μας είπε.

Advertisement