Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Από όσο ξέρω, τα ξύλα μπορούν να αντέξουν άφθαρτα για πάρα πολύ καιρό. Κάτω από κατάλληλες συνθήκες βεβαίως. Στη φωτογραφία βλέπετε ένα κομμάτι παλιού ξύλου, ακουμπισμένου στον κορμό ενός δέντρου.

Υπάρχουν ίχνη πράσινης μπογιάς. Γιατί αυτό το ξύλο ήταν κάποτε μέρος ενός τραπεζιού του πιγκ–πογκ.

Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, ο παπάς μου μας πήρε κάπου που έπαιζαν πιγκ-πογκ, μας είχε αγοράσει και 2 σχετικές ρακέτες και μας είπε να δοκιμάσουμε. Μας άρεσε.

Ήταν κάπου στην Ακρόπολη νομίζω. Και μετά πηγαίναμε με τους φίλους με τα ποδήλατα.

Μετά ο παπάς ανέθεσε σε ένα μεγαλύτερο ξάδελφο που ήταν πολύ κάλος πελεκάνος να μας φτιάξει ένα καινούργιο, δικό μας τραπέζι του πιγκ-πογκ, το οποίο τοποθετήσαμε κάτω, αφού το σπίτι μας ήταν πάνω σε κολώνες.

Ήταν ένα βαρύτατο τραπέζι, φτιαγμένο  με πολύ καλά υλικά, βάφτηκε επί τόπου και είχαμε αγοράσει το δίχτυ για τη μέση από τον Μαύρο, νομίζω.

Εκείνο το τραπέζι εξελίχτηκε σε σημείο συνάντησης για τους φίλους από τη γειτονιά όπου τα καλοκαίρια περνούσαμε ατέλειωτες ώρες. Οι βασικοί παίχτες ήμασταν 4, και από αυτούς ο Α ήταν συνήθως ο καλύτερος. Σπάνια μπορούσα να τον νικήσω.

Αργότερα που πλάτειασαν οι παρέες άρχισαν να έρχονται κάτω από τις κολώνες και άλλοι συμμαθητές με τα ποδήλατα από Στρόβολο, Άγιο Δομέτιο, Λευκωσία.

Μετά μεγαλώσαμε.

Το τραπέζι ασφαλές, παρέμενε σε άριστη κατάσταση κάτω από τις κολώνες.

Μετά έχασε την αρχική του ιδιότητα και άρχισε να χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος.

Μετά μεγαλώσαμε και άλλο και ξεχάσαμε το τραπέζι.

Ήταν όμως εκεί όταν είχε φύγει η μάμμα. Και ήταν ακόμη εκεί όταν έφυγε μετά από λίγα χρόνια και ο παπάς και είχα έρθει λαχανιασμένος από το γραφείο μετά το τηλεφώνημα του αδελφού μου. Μπορεί να το είχα δει την ώρα που ανέβαινα τρέχοντας τη σκάλα για να πάω πάνω, στο υπνοδωμάτιο του.

Μετά, το πατρικό σπίτι έπρεπε να διαμορφωθεί ξανά  και το τραπέζι βρέθηκε σε ένα υπόγειο όπου έμεινε κάμποσα χρόνια.

Μετά, ήρθαν τα Κ. Κάποια στιγμή, λέω μήπως θα ήταν καλή ιδέα να το φέρουμε πάνω να το τρίψουμε, να το μπογιατίσουμε ξανά, να αγοράσουμε καινούργιο δίχτυ (από τον Μαύρο), για να μάθουν τα 2 Κ πιγκ–πογκ;

Για λίγο ασχολήθηκαν. Φάνηκε πως τους είχε αρέσει. Όπως αρέσουν όλα τα νέα πράγματα στους μικρούς.

Για πολύ λίγο ασχολήθηκαν. Μετά το παράτησαν.

Ήταν και πολύ βαρύ και δυσκίνητο το τραπέζι.

Είπα, αρκετά! Δεν μας χωρούν και οι τόποι. Θα το κάνω πρώτη ύλη για το τζάκι, και αν τα 2 Κ θέλουν να παίζουν πιγκ-πογκ, θα τους αγοράσω ένα καινούργιο, από εκείνα τα ελαφριά που διπλώνουν, από τον Μαύρο, για να το ανοίγουν και να παίζουν όποτε θέλουν. Να ελευθερωθεί και λίγος χώρος.  

Αυτό, δε συνέβη ποτέ. Προτίμησαν άλλα παιγνίδια.

Όμως δεν κατέληξε όλο το τραπέζι στο τζάκι. Κόβοντας και αποσυναρμολογώντας το, έμειναν κάποιες ξύλινες πλάκες που είπα να αξιοποιήσω διαφορετικά. Να τους φτιάξω ένα δεντρόσπιτο.

Κατάφερα να φτιάξω μόνο μια ξύλινη πλατφόρμα γύρω από τον κορμό ενός παλιού δέντρου (1). Κάπου έχω φωτογραφία του Κ2 που κάθεται επάνω γελώντας.

Μετά μεγάλωσαν και άλλο τα Κ. Και ούτε πιγκ-πογκ παίζουν, ούτε δεντρόσπιτο θέλουν.

Η πλατφόρμα, παρατημένη, οι βάσεις βυθισμένες μέσα στο χώμα άρχισαν να σαπίζουν.

Ώρα να κλείσει ο κύκλος. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ξύλο ήταν, και πόσο χρονών ήταν όταν είχε γίνει πελεκανικό υλικό, αλλά από τότε έβαλε άλλα 45 χρόνια και πρόκειται να καεί τις επόμενες λίγες μέρες.

Α και δεν θέλω παρατηρήσεις για τους ρύπους που θα προκύψουν από το κάψιμο της μπογιάς. Η περισσότερη μπογιά ήδη διαχύθηκε μέσα στο έδαφος από τη βροχή, τον ήλιο και τον άνεμο των τελευταίων χρόνων.

…..

Θα μου πείτε: και που κολλά το χριστουγεννιάτικο; Το ανωτέρω κείμενο δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα Χριστούγεννα. Τυγχάνει να δημοσιεύεται όμως 2 μέρες πριν από την 25^η του Δεκέμβρη. Δεν έχει σχέση με μπαγιάτικες ευχές που μας προσφέρει μαζικά ο κάθε απατεώνας και πλαδαρά τραγουδάκια που δίνουν άλλοθι και δημιουργούν ψευδαισθήσεις για κάτι καλύτερο.

Μου «βγήκε» την ώρα που έκοβα ξύλα. Ένα ήπιο Δεκεμβριανό απόγευμα, βυθισμένος στις τύψεις.

Που κατέστρεφα μια πολύ παλιά ανάμνηση.

Που θα έκαιγα ένα ξύλο με μπογιά και θα προκαλούσα ρύπους.

Που όλη την ώρα που σκεφτόμουν, έκανα και λογαριασμούς.

…..

Δε μου αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Εκτός από 4-5, που αξίζουν μουσικά,  τα άλλα είναι απλώς, κακά τραγούδια.

Αυτές τις μέρες κόλλησα σε ένα διπλό άλμπουμ από το 1976. Το «Songs In The Key Of Life». Ένα αριστούργημα του 20ου αιώνα.

Το πιο αγαπημένο, το «As».

Έχει περιγραφεί τοιουτοτρόπως: «An ode to life, love, and the beauty of the world we live in, it’s one of the most triumphantly optimistic songs that Stevie Wonder has ever written.»

Ωραία αντίθεση.

(1) Το δέντρο είναι ένα φίκος. Μια πολύ παλιά μνήμη διηγείται: οι γονείς ή οι παππούδες είχαν φυτέψει ένα φίκο που είχαν αγοράσει από ένα κινητό φυτώριο που κυκλοφορούσε με ένα πράσινο φορτηγό. Ήταν φυτεμένος και δέσποζε μπροστά από το σπίτι μας σε κεντρικό δρόμο του Στροβόλου. Η μάμμα μου έλεγε πως το είχαν προσέξει από το Τμήμα Δασών και πως μια μέρα ήρθε συνεργείο και ζήτησαν την άδεια να κόψουν μερικά μοσχεύματα για να κάνουν αναπαραγωγή. Ο οικογενειακός μύθος λέει πως οι φίκοι που βρίσκονται από την πλατεία Ελευθερίας και την Ευαγόρου προς παλιό ΓΣΠ – προήλθαν από το δικό μας δέντρο. Το δέντρο εκείνο είχε χαθεί όταν κατεδαφίστηκε το παλιό σπίτι, αλλά είχαμε πάρει νέα δέντρα από το Τμήμα Δασών – ίσως παιδιά του δικού μας – και τα φυτέψαμε πιο πίσω, στο νέο πατρικό σπίτι.

Advertisement