ΑΤΑ-κτες σκέψεις.

«Η ΑΤΑ είναι μηχανισμός απόδοσης της αγοραστικής δύναμης πίσω στους εργαζομένους, όταν οι τιμές στην αγορά ανεβαίνουν.»

Αυτή είναι η βασική θέση των συντεχνιών. Αναφέρονται σε ένα σύστημα που ίσχυε μέχρι την οικονομική κρίση και μετά είτε καταργήθηκε σε πολλούς κλάδους της οικονομίας, είτε «κοιμήθηκε».

Γιατί μη ξεχνάτε πως σε κάποιες φάσεις της τελευταίας δεκαετίας, είχαμε αρνητικό πληθωρισμό. Δε θυμάμαι να είχε απαιτήσει κανείς μείωση των μισθών για να «αποκατασταθεί η αγοραστική δύναμη» των εργαζομένων σε προηγούμενα επίπεδα.

Αν λοιπόν το ποσοστό της ΑΤΑ βγει στο 10%, σημαίνει πως όσοι λαμβάνουν 1000, θα παίρνουν 1100, ενώ όσοι λαμβάνουν 5000, θα ανέβουν στις 5500.

Είναι προφανές πως εδώ υπάρχει τεράστια στρέβλωση: Τα άτομα που λαμβάνουν 1000 ευρώ τον μήνα, σαφώς και επηρεάζονται στις καθημερινές τους ανάγκες από τις αυξήσεις των τιμών και ναι, πρέπει να απολαμβάνουν αλλαγή στο μισθό τους.

Όσοι βρίσκονται στις 5000 όμως, ΔΕΝ επηρεάζονται, για ένα πολύ απλό λόγο: σε αυτές τις περιπτώσεις ο μισθός αυτός ΔΕΝ χρησιμοποιείται για αγορές. Δεν χρειάζεται να ξοδέψει κάποιος τόσα χρήματα στην υπεραγορά ή στο μολλ. Συνεπώς όσοι είναι υψηλόμισθοι, ευνοούνται έχοντας περισσότερα λεφτά για αποταμίευση ή για οποιαδήποτε έξτρα αγαθά ή υπηρεσίες που σίγουρα δεν αφορούν την επιβίωση ή έστω την ευημερία τους.

Από την άλλη: οι συντεχνίες απαιτούν να πάρουν πίσω όλη την ΑΤΑ λες και αυτή θα προκύψει από το πουθενά. Για να αυξήσει ένας μάστρος το μισθολόγιο, είτε πρέπει να αυξήσει τις τιμές των προϊόντων του κατά ανάλογο ποσοστό, είτε να δεχθεί μείωση στα κέρδη του – άρα θα επηρεαστεί η δική του «αγοραστική δύναμη». Αν συμβεί το πρώτο, τότε μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο αυξήσεων τιμών –> αυξήσεων μισθών και πάλι το ίδιο, και πάλι το ίδιο, με αποτέλεσμα την εξάλειψη της ανταγωνιστικότητας των εταιρειών και σοβαρή ζημιά στην οικονομία.

Αν συμβεί το δεύτερο, τότε ή ΑΤΑ λειτουργεί όχι ως εργαλείο αποκατάστασης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, αλλά ως εργαλείο μεταφοράς πλούτου από μια τάξη σε άλλη. Και επειδή δεν υπάρχει ηθικό πλεονέκτημα μιας τάξης έναντι άλλων, η επιμονή για την επαναφορά όλης της ΑΤΑ σημαίνει πόλεμο εφ’ όλης της ύλης όπου οι δυο πλευρές έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα σε βάρος των αντιπάλων τους.

Και πάλι το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό.

Τέλος: είναι γενικά αποδεκτό πως οι καλύτεροι μισθοί δίνονται στον ευρύτερο κρατικό τομέα και σε μεγάλους οργανισμούς. Για να δοθεί σε όλους η χοντρή ΑΤΑ, τότε σημαίνει πως το κράτος, που είναι ο βασικός εργοδότης αυτών των εργαζομένων, πρέπει να μεταφέρει πόρους από άλλα έργα ή υπηρεσίες στο μισθολόγιο. Αυτό σημαίνει φυσικά, μείωση του κοινωνικού ρόλου του κράτους, αδυναμία να κάνει άλλα έργα που θα ωφελήσουν όλους τους πολίτες, ή στη χειρότερη περίπτωση, αύξηση της φορολογίας.

Με δυο λόγια, το κράτος καταλήγει όμηρος  στα χέρια μιας μικρής ομάδας πολιτών που τυχαίνει να είναι και δημόσιοι υπάλληλοι και απολαμβάνουν γενικά των καλύτερων όρων εργασίας.

Έχω εισήγηση: να υπάρχει κάποιου είδους μηχανισμός για αποκατάσταση των μισθών για όσους λαμβάνουν – ας πούμε τον κατώτατο μισθό + 50%.

Advertisement