Πεχλιβάνης

Το πάρκινγκ γεμάτο. Μόλις κατάφερα να μπήξω εκεί μέσα το μεγάλο μου τετράτροχο. Έμεινα στη μέση ενός διαδρόμου, έτοιμος να μετακινηθώ αν ενοχλούσα.

Έστειλα μήνυμα στο Κ: Call!

Μόλις τελειώσει από το μάθημα, να ειδοποιήσει, να πάω εκεί κοντά στην πόρτα που βγαίνει. Να μη βραχεί. Και  να μην το χτυπήσει ο κεραυνός. Γιατί ήταν η ώρα της καταιγίδας.

Η πυκνή βροχή πήγαινε σαν το κύμα, πέρα δώθε γύρω από τη δυνατή λάμπα του δρόμου,. Μια απ’ εδώ, μια απ’ εκεί.

Στην απέναντι πολυκατοικία έλαμπαν οι κεραυνοί που έπεφταν πίσω μου. Πίσω από το κτίριο, και πάνω από το μακρύ βουνό έπεφταν άλλοι κεραυνοί.

Ουάου λέω!

Μια καταιγίδα χειμωνιάτικη, η απάντηση της Μεσογείου στις τελευταίες κρύες μάζες που κατεβαίνουν από τη Γροιλανδία!

Και κάπου εκεί, ρε γαμώ το, δεν είναι δυνατό να είναι σύμπτωση! Βγήκε ο «Πεχλιβάνης»!

Όταν τον είχα ακούσει για πρώτη φορά, μπέρδεψα τους στίχους:

«Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν

αέρας Πεχλιβάνης

να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν

μόλις τον ανασάνεις»

Είχα συνδέσει τον αέρα και τον Πεχλιβάνη και νόμισα πως το τραγούδι αναφερόταν σε όνομα ανέμου. Ίσως να το σύγχυσα με τον Λεβάντε. (*)

Όμως εκείνη την ώρα, αναμένοντας το Κ να πάρει τηλέφωνο, ανησυχώντας μπας και ενοχλήσω κάποιον και πρέπει να ταράξω, με τους κεραυνούς να πέφτουν παντού, άλλος στίχος με τσίμπησε:

«….να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν

το περσινό το χιόνι…».

Πόσα πράγματα στ’ αλήθεια ξεχνιούνται σαν το περσινό το χιόνι; Του καιρού, της ζωής, του κόσμου; Σαν να μην έγιναν ποτέ.

Ακόμη και η αποψινή καταιγίδα.

Ποιος θα τη θυμάται;

Θα χαθεί την πρώτη μέρα που θα βάλεις το ανοιξιάτικο κοντομάνικο.

(*) For the record, ο Πεχλιβάνης είναι ο παλαιστής.