Τρεις σημαντικές ειδήσεις από τον Φιλελεύθερο.

1.«Κρέμονται από την Άγκυρα για το Κυπριακό» Αναφέρεται στην Αθήνα τη Λευκωσία, την ΕΕ και τον ΟΗΕ.

Αναρωτιέμαι γιατί ανησυχούν εκεί στον Φιλ; Επειδή το καλύτερο (αλλά δυστυχώς πολύ απομακρυσμένο σενάριο) είναι να δώσει ο σουλτάνος άλλη μια ευκαιρία για ολοκλήρωση λύσης  ΔΔΟ – πάνω περίπου στο πλαίσιο του ΚΜ όπου είχαμε φτάσει στο «παρά ένα της λύσης».

Με αυτό το πλαίσιο διαφωνεί η καλή εφημερίδα. Συνεπώς, καλή είναι και η κατοχή!

2. «Γυρίζουν πλάτη και στο νέο πλαίσιο εκποιήσεων – Δεν συγκινεί ούτε τους στρατηγικούς κακοπληρωτές». Υπάρχουν ακόμη 21 δις μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Και ενδιαφέρθηκαν για το νέο πλαίσιο, συνολικά 10 πλάσματα, κανένα από τα οποία δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου.

Μπορώ να μαντέψω γιατί: γιατί η πλειοψηφία των κατόχων ΜΕΔ, είναι πεπεισμένοι πως το αξιόλογο πολιτικό προσωπικό που έχουμε θα κάνει ό,τι μπορεί για να μοιραστούν τα ΜΕΔ ανάμεσά σε όλους μας και βασικά να τη γλυτώσουν. – Έγινε ξανά.

3. «Η αναφορά Σιλιάνοφσκα σε «Μακεδονία» παραβιάζει τη Συμφωνία των Πρεσπών». Πολύ σωστή η αναφορά του Ελληνικού ΥΠΕΞ. Μου θυμίζει μια ιστορία από τα 60ς. Μια χώρα ιδρύθηκε τότε, ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος – και ο ίδιος ο πρώτος πρόεδρος αλλά και η βουλή της μιλούσε για διάλυση της και Ένωση με άλλη χώρα. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Flogging a dead horse

Στο σημερινό Πολίτη, γίνεται αναφορά για σκέψεις που υπάρχουν μεταξύ διαφόρων στον ΟΗΕ και την ΕΕ για επανεκκίνηση της διαδικασίας συνομιλιών και αποφυγή παγίδευσης στην πιο επικίνδυνη επιλογή (όπως λέει και ο πρόεδρος μας) που είναι το στάτους κβο.

Οι ιδέες αυτές ουσιαστικά εισαγάγουν την παράμετρο του κόστους για όποια πλευρά αποχωρήσει χωρίς σοβαρή δικαιολογία από την επόμενη φάση των συνομιλιών.

(Η προσέγγιση αυτή λέει πολλά για το 2017 στο Κραν Μοντάνα και την απόδραση του Νίκου Αναστασιάδη από την καλύτερη λύση που θα μπορούσαμε να πάρουμε ποτέ).

Αν λοιπόν φύγει η δική μας πλευρά από τις συνομιλίες χωρίς σοβαρό λόγο, τότε οι ΤΚ κερδίζουν άρση του οικονομικού και αθλητικού εμπάργκο. Διαδικαστικά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό, σίγουρα χρειάζεται ψήφισμα στο ΣΑ του ΟΗΕ (και να είστε σίγουροι πως μια τουλάχιστον χώρα δεν θα το επιτρέψει), ως επίσης και διευθετήσεις από την ΕΕ.

Από την άλλη, αν φύγει Ο Τατάρ, τότε η Αμμόχωστος θα περιληφθεί στη Νεκρή Ζώνη και θα περάσει κάτω από τον έλεγχο της ΟΥΝΦΙΣΥΠ. Για αυτό πάλι θα χρειάζεται ψήφισμα στο ΣΑ του ΟΗΕ (για το οποίο πάλι θα βάλει βέτο μια συγκεκριμένη χώρα), ενώ μια τέτοια κίνηση προϋποθέτει φυσικά και την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων, δηλαδή γνώση και έγκριση της Τουρκίας.

Αν τα διαβάσει αυτά κάποιος τρίτος και όχι πολύ σχετικός με το θέμα, πιθανόν να τα θεωρήσει δίκαιες και ριζοσπαστικές ιδέες για να πάνε μπροστά τα πράγματα.

Ειλικρινά όμως: ΔΕΝ πιστεύω πως είναι δυνατόν να εφαρμοστούν τέτοια σενάρια. Όχι μόνο γιατί οι δυο ηγέτες δεν έχουν τα παπάρια να πάρουν ρίσκα που θα αποδεικνύουν πως η καταστροφή μπορεί να ήρθε και λόγω ευθύνης της πλευράς τους, ή να εξηγήσουν στους δικούς τους πως κάποια πράγματα που έλεγαν, ήταν καλά να μας κάνουν ηγέτη, αλλά ΔΕΝ μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη.

Συνεπώς: η προσπάθεια Ολγκίν θα καταρρεύσει. Θα μείνει το χειρότερο δυνατό σενάριο (όπως λέει και ο πρόεδρος) του στάτους κβο το οποίο ευνοεί τη συστηματική βελτίωση των θέσεων της Τουρκίας σε κάθε πτυχή του προβλήματος μας.

Ταυτόχρονα σημαίνει επίσης σταδιακό εκφυλισμό της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας που βρίσκεται ακόμη υπό τον έλεγχο μας.

Η απόδραση από το Κραν Μοντάνα δεν ήταν άλλος ένας από τους πολλούς σταθμούς στην ιστορία των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού.

Ήταν το τέλος της διαδρομής. (Γι’ αυτό ίσως, σιγά σιγά ένας εκ των τότε πρωταγωνιστών, ο κ. Μαυρογιάννης, αρχίζει να τα μασά και να λέει πως ίσως δεν έπρεπε να φύγουμε, ίσως έπρεπε- να ζητήσουμε διάλειμμα, ίσως να έπρεπε να επιμείνουμε περισσότερο. Too little, too late).

Αποτυχημένο restart

Ελάχιστα λεπτά χρειαστήκαν για να μου ετοιμάσει το freddo cappuccino στο δρόμο για το γραφείο.

Εγυρα την πλάτη στον κρύο τοίχο του μαγαζιού και εστίασα τη ματιά στα μέτρια δέντρα έξω από το μαγαζί.

Το φαινόμενο του καναλισμού λειτουργούσε με ένταση στο μικροπεριβάλλον της σύγχρονης πλατείας, και γονάτιζε τα δύστυχα δεντράκια.

Μέσα στη βουή του ανέμου μπορούσα να ακούω ακόμα τα σκάρτα αλουμίνια που έπεφταν στο παλιό τσιμεντένιο πάτωμα με πολύ σαματά. Τα έριχναν οι αλλοδαποί εργάτες από το κτίριο δίπλα που αποψιλώνουν από τα ανακυκλώσιμα, πριν το κατεδαφίσουν εντελώς για να κτίσουν κάτι καλύτερο.

Και αυτή η σκέψη, για την κατεδάφιση και ανοικοδόμηση, βρήκε στιγμιαίο πρόσφορο έδαφος. Οι γκρίζες, οι πολύπλοκες σκέψεις που με βαραίνουν τελευταία, οι αμφιβολίες κατά πόσον είναι δυνατό να υπάρχουν τόσοι πολλοί ηλίθιοι και μίζεροι ανάμεσά μας, η ανησυχία μήπως ο κόσμος όλος μάλλον δεν πάει καλά, σβήστηκε και αναστάλθηκε.

Βρήκα ένα κουμπί που έγραφε «restart» και το πάτησα.

Την ώρα ακριβώς που επανήλθα ήταν έτοιμο και το freddo cappuccino όπως μου υπέδειξε η ευγενέστατη barista.

Βάδισα κατ’ ευθεία δίπλα από ένα από τα ταλαίπωρα δέντρα, και είχα όντως ένα ανεβασμένο αίσθημα.

Είδες λέω; Δουλεύει το κουμπί!

Προσπαθούσα να βάλω στο πλαστικό ποτήρι το καλαμάκι (δεν ξέρω αν είναι φιλικό στο περιβάλλον) και δεν έβλεπα.

Ούτε άκουγα.

Παραλίγο να με βάλει που κάτω ένα σιωπηλό Ioniq.

Ήταν ένα μέτριο σοκ. Αλλά με τρόμαξε.

Και το πρώτο πράγμα που επανήλθε στο μυαλό μου είναι πως το 2024 το ΔΗΚΟ προσπαθεί να κερδίσει ψήφους με τον Μακάριο (τον παλιό Μακάριο, όχι τον άλλο).

Πήγε του κώλου το restart.

Το κτύπημα με τη τσάντα.

Άλλα ήταν τα σχέδια, άλλη ήταν η αρχική ιδέα και παρέα, όμως τελικά κάναμε μια βιαστική εξόρμηση.

Περάσαμε από τον Άγιο Δομέτιο μετά από πάρα πολλούς μήνες. Σχετικά εύκολη η διαδικασία.

Σχεδόν μόλις περάσαμε στο βορρά, μας έπιασε η κίνηση.

Πρώτη «φρέσκια» παρατήρηση το θηριώδες νέο συγκρότημα του προεδρικού μεγάρου. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες αλλά πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε. Πρέπει να καλύπτει χώρο 2 ή 3 γηπέδων ποδοσφαίρου.

Ακόμη και η Μαρία που έχει επαγγελματική σχέση με το χώρο των κατασκευών, έμεινε με ανοικτό το στόμα.

• Μην ανησυχείς της λέω. Μόλις λειτουργήσουν οι πιέσεις σε βάρος της Τουρκίας, θα πειθαναγκασθεί να δεχτεί τις δικές μας δίκαιες θέσεις για το Κυπριακό και θα τους μείνουν τα έξοδα.

Λίγο πιο πέρα, οι πολλαπλοί μιναρέδες στο (πάλι) τεράστιο νέο τζαμί λάμπουν με το φως που τους στέλνει ο βυθιζόμενος δίσκος του ηλίου.

• Μην ανησυχείς της λέω. Ο μέσος Τουρκοκύπριος είναι πολύ πιο κοσμικός από τον μέσο Ελληνοκύπριο – δεν πατούν στα τεμένη. Δυστυχώς όμως, μέχρι να ευοδωθούν οι πιέσεις και να πειθαναγκασθεί η Τουρκία να δεχθεί τις δίκαιες θέσεις μας στο Κυπριακό, θα περάσει καιρός και ο κοινός στόχος Τουρκίας και Ελληνοκυπρίων εθνικιστών θα πετύχει: δεν θα μείνει ούτε ένας Τουρκοκύπριος.

Στο μεγάλο δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στη ρίζα του βουνού, το δέος δεδομένο – όπως την πρώτη εκείνη φορά πριν από 21 χρόνια.

Τώρα όμως η προσοχή σαλεύει. Κάθε λίγα μέτρα υπάρχουν γιγαντοαφίσες. Μια από αυτές διαφημίζει κάτι για την ομάδα μου την Άρσεναλ, δεν πρόλαβα να διαβάσω τί. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν κατακτητές με τους οποίες μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα;;;

Λίγο πιο κάτω γίνεται χειρότερο. Διαφημίζουν και μια Ζιβανία – που φαίνεται φτιάχνουν τώρα οι ίδιοι απ’ εκεί! Ακούτε εκεί στην ΛΟΕΛ; Δε φτάνει που μας έκλεψαν τους τόπους μας, μας κλέβουν και τα ποτά μας!

Η επόμενη γιγαντοαφίσα γράφει διάφορα στα τούρκικα που δεν γνωρίζω, αλλά έπιασα το νόημα: το καθεστώς του βορρά επιτρέπει στον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ (που δεν φημίζεται πως στηρίζει το καθεστώς του βορρά), να διαφημίζει (με την προσωπική του ιδιότητα) την υποψηφιότητα του για το ευρωκοινοβούλιο. Κρατώ δυο θετικά σημεία: ακόμη και το ίδιο το κατοχικό καθεστώς ξέρει πως έχει όρια. Η μη λύση δεν είναι λύση ούτε για εκείνους. Επίσης, με αυτό τον τρόπο, ο Νιαζί ντε φάκτο εμπλέκει τους συμπατριώτες Τουρκοκύπριους σε μια λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θυμίζω εδώ, πως Τουρκοκύπριους υποψηφίους έχουν επίσης το Volt και οι Οικολόγοι.

….

Δεν έχει σημασία που καταλήξαμε τελικά. Σημασία έχει το ταξίδι, που λέει και ο ποιητής. Αλλά μέχρι να τελειώσει αυτό το ταξίδι και να φτάσουμε εκεί που θέλαμε, περάσαμε από άπειρα εργοτάξια.

Κάθε φορά επαναλάμβανα αυτό:

• Μην ανησυχείς. Μόλις λειτουργήσουν οι πιέσεις σε βάρος της Τουρκίας, θα πειθαναγκασθεί να δεχτεί τις δικές μας δίκαιες θέσεις για το Κυπριακό, θα τους μείνουν τα έξοδα και θα πάρουμε πίσω και τη γη μας.

Νομίζω την εκνεύρισα.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μετά που είχε νυχτώσει.

Μπροστά μας, στην άκρη της θάλασσας ολόφωτα δυο ξενοδοχεία. Και όλη η γύρω περιοχή φαινόταν ζωντανή, ενεργή, επιτυχημένη χωρίς κανένα εμπόδιο, έλεγχο ή δυσκολία.

Το σχολιάσαμε λίγο και αυτό και κατέληξα πάλι να πω:

• Μην ανησυχείς. Μόλις λειτουργήσουν οι πιέσεις σε βάρος της Τουρκίας…

Μπααααμ!

Ευτυχώς η τσάντα που κρατούσε η Μαρία ήταν μια μικρή ροζ τσάντα, διαφορετικά θα μου έκανε ζημιά στη φαλάκρα.

Αυτή, είναι Ανάσταση.

Πάει καιρός από τότε που διάβασα για τελευταία φορά Καζαντζάκη. Ένα από τα πράγματα που μου είχαν κάνει εντύπωση είναι το συνεχές πάλεμα του με το Θεό και τη θρησκεία.

Η ιστορία τον κατέγραψε ως άθεο – και απ’ ό,τι ξέρω η εκκλησία τον τιμώρησε για αυτό, αλλά δεν με απασχολεί.

Εκείνο που έμεινε στο μυαλό μου μέσα από εκείνο το πάλεμα, ήταν η ανάγκη του να νοιώσει κοντύτερα στην Ανάσταση παρά τη Σταύρωση.

Με πλήρη γνώση για το βιολογικό κύκλο της ανθρώπινης ζωής, ή αν θέλετε λόγω αυτού, ήθελε να δώσει περισσότερη σημασία στη χαρά της Ανάστασης αντί της μιζέριας της Σταύρωσης.

Θυμάμαι πριν λίγες μέρες είχα ακούσει μια διαφήμιση που έλεγε για μια (εκκλησιαστική) μουσική εκδήλωση που θα «εξυμνούσε» τα πάθη του Ιησού.

Μα, αν τα πάθη δεν είναι ερωτικά, είναι σίγουρα οδυνηρά. Πως μπορείς να τα εξυμνήσεις; Πως μπορείς να δώσεις θετική φόρτιση στον πόνο και το βάσανο; Θεώρησα τη σχετική διαφήμιση όχι μόνο ατυχή, αλλά άκρως προκλητική, ήταν μια κάκιστη προπαγάνδα για τον τρόπο που αντικρύζουμε τη ζωή.

Ο οποίος εξ ορισμού θα έπρεπε να ήταν θετικός, με όλα τα στραβά τις αποτυχίες, όλες τις απογοητεύσεις, η ζωή είναι ο χρόνος που έχουμε για να χαρούμε, να περάσουμε καλά – η μιζέρια δεν πρέπει να είναι επιλογή!

Γιατί μετά, τίποτα.

Η Ανάσταση θα έπρεπε να ήταν ο θετικός, ο χρωματιστός φακός με τον οποίο αξιολογείς την πεπερασμένη  ζωή σου. Όχι ο μίζερος βασανισμένος φακός που πολλοί θέλουν να μας υποβάλουν ως κανονικότητα.

Γιατί ξέρετε, όταν προσπαθείς τουλάχιστον, να δεις τη ζωή θετικά, να τη χαρείς να την παλέψεις, να την κάνεις ομορφότερη, για εκείνα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που έχουν σημασία για σένα, τότε όλο και λιγότερο χρειάζεσαι μεσάζοντες για να σου διδάξουν, να σου επιβάλουν (πανανθρώπινες) αξίες που οικειοποιήθηκε το δόγμα τους.

Και το κυριότερο, γνωρίζεις πως το όποιο καλύτερο το κρατάς στα χέρια σου, δεν θα σου το χαρίσουν – ή ακόμη χειρότερα να σου το πουλήσουν πονηροί πλασιέ θαυμάτων και ελπίδας.

Οι δικές μου περιστάσεις τελευταία δεν είναι οι βέλτιστες. Λίγο απ’ όλα, αλλά κυρίως η κούραση. Πέρασε η εποχή του σούπερμαν – και όταν το κατάλαβα ήταν έκπληξη. Μετά από πολλά χρόνια βρίσκομαι τέτοια περίοδο στη γειτονιά που με γέννησε.

Θα μου κάνει ευχαρίστηση να πάω αργότερα μια βόλτα στις εκκλησίες που μπορώ να φτάσω βαδίζοντας. Να δω αν κάνουν ακόμη επιταφίους. Να δω να υπάρχει ακόμη εκείνη η μυρωδιά λιβανιού μαζί με τα διάφορα φκιόρα. Να δω αν στόλισαν τον επιτάφιο οι κοπέλες του χωριού ή το τοπικό ανθοπωλείο.

Να δω αν κάνουν επιταφίους και στις μικρές κρυμμένες εκκλησίες του Στροβόλου, που ήταν ορόσημα τον καιρό που κυκλοφορούσα το Πάσχα με τα κοντοπαντέλονα χωρίς να ντρέπομαι – όπως σήμερα.

Δεν φαντάζομαι να βρω τέτοιο λουλούδι όπως αυτό της φωτογραφίας στον επιτάφιο. Βλέπετε τριαντάφυλλα από το στέλεχος μιας τριανταφυλλιάς που ξέρανε κάποιο διακεκαυμένο καλοκαίρι στον κήπο μου.

Αλλά το στέλεχος πάνω στο οποίο την είχαν κτίσει – εμβολιάσει, έζησε κάτω από το χώμα,  έβγαλε παραπούλια με τις πρώτες βροχές. Και τα τριαντάφυλλα που βλέπετε είναι τα περήφανα δικά του λουλούδια.

Αυτή, είναι Ανάσταση.

Επέτειος

Πολύ σπάνια παραχωρώ πλέον το χώρο μου σε άλλους αρθρογράφους.

Συνήθως προτιμώ να βγάζω τα δικά μου, με τις όποιες αδυναμίες και ατέλειες.

Από το πρωί σήμερα όμως, ακούω τους υποκριτές να μιλούν για την επέτειο – είχαν στο Τρίτο τον Σιζόπουλο!!!!

Η οργή δεν μου επέτρεψε να βγάλω οτιδήποτε ψύχραιμο δικό μου.

Αναδημοσιεύω από τα Αθηναϊκά Νέα.  

Επέτειος

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

---

Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς διατύπωσε ένα ερώτημα για την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο το 1974.

«Διερωτώμαι γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ως οφείλει σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου».

Και πρόσθεσε:

«Ολόκληρη η φετινή χρονιά των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στην προβολή της κυπριακής τραγωδίας» (ομιλία 26/4).

Ωραία ιδέα. Απλώς χρειάζονται μερικές διευκρινίσεις.

Τι ακριβώς θα προβάλουμε; Απλώς την «τραυματική» τουρκική εισβολή;

Ή μήπως και το πραξικόπημα κατά του Μακάριου; Τον Ιωαννίδη; Τη χούντα; Τον Σαμψών; Την ΕΟΚΑ Β’; Τις δολοφονίες «μακαριακών» και «αντιμακαριακών»;

Διότι «κυπριακή τραγωδία» δεν είναι μόνο η 20ή Ιουλίου 1974, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι. Είναι και όσα προηγήθηκαν, όπως το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ή η τρομοκρατική δράση των φατριαστών της «Ενωσης», των παρακρατικών και των παραστρατιωτικών.

Είναι και όσα ακολούθησαν.

Η αυταπάτη ότι θα προβάλουμε μόνο όσα εμείς νομίζουμε μοιάζει παιδικού τύπου. Υπάρχουν και οι άλλοι.

Μιλώντας για την τουρκική εισβολή δηλαδή κάποιοι άνοιξαν την πόρτα για να μπουν οι Τούρκοι. Και πώς θα συζητάς το ένα δίχως το άλλο;

Αυτό είναι το κακό με την Ιστορία. Δεν είναι σειρά του Netflix να πηδάς επεισόδια.

Και γι’ αυτό (επιστρέφοντας στον πρώην πρωθυπουργό) το ερώτημα είναι σε τι ακριβώς θα αφιερώσουμε την «ολόκληρη φετινή χρονιά των 50 χρόνων» και τι «θα προβάλουμε».

Την ανωτερότητα της φυλής ή μήπως και την αυτοκαταστροφή της;

Διότι όταν μια χούφτα αστοιχείωτων και φανατικών καραβανάδων υποδύονται το έθνος, τότε το έθνος δεν έχει και πολλά να καμαρώσει ή να καταγγείλει.

Το Κυπριακό άλλωστε είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας. Δηλαδή της ικανότητας να διαβάζεις τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια σου και το κακό σου κεφάλι.

Ο Μακάριος νόμιζε ότι δεν χρειαζόταν τη Δύση. Κι ότι το Κίνημα Αδεσμεύτων του αρκούσε.

Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος θεώρησε ότι μπορούμε και την Κύπρο να βάλουμε στην ΕΕ και το Σχέδιο Ανάν να μαυρίσουμε και να διεκδικούμε «δίκαιη λύση».

Είπαμε επέτειος. Τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια βρέθηκα στην Κύπρο να καλύψω το δημοψήφισμα για το Σχέδιο (24 Απριλίου 2004). Ο πρώην πλέον πρόεδρος Κληρίδης μου είχε τότε πει χαμογελώντας:

– Ο Τάσσος νομίζει πως τώρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση έχουν μείνει στον πλανήτη μόνο δύο υπερδυνάμεις. Η Αμερική και η Κύπρος.

Δυστυχώς υπάρχουν πάντα κάποιοι που νομίζουν κάτι τέτοια.

ΝΕΑ 30-04-2024

Εσύ το βιολί σου.

Ασχολείσαι με θέματα που νομίζεις πως είναι σημαντικά. Για το σπίτι, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για …τον κόσμο.

Στην  πραγματικότητα το μόνο που σε απασχολεί είναι το μέγεθος της ανθρώπινης ηλιθιότητας.

Κοντά, ακριβώς εδώ δίπλα.

Κάθε φορά που ανακαλύπτεις το (νέο) μέγεθός της, κάνεις το λάθος να μείνεις με ανοικτό το στόμα.

Μόνο μέχρι την επόμενη φορά.

Να το αφήσω εδώ. Κάτι δικά μου είναι.

Κανονικά μικρά, αλλά όταν έχεις και τον ουρανό να θέλει, όχι να πέσει, αλλά κυριολεκτικά να μπει στο κεφάλι σου, τα πράγματα σοβαρεύουν.

Όλη μέρα γυρίζει στο κεφάλι σου ο συνταγματάρχης Κούρτζ και εκείνος ο συγκλονιστικός μονόλογος.

Δεν σου είναι σχετικός, δεν σε αφορά, αλλά βαραίνει.

Όπως τη σκόνη.

Τα ράδια αναφέρουν ατέλειωτες σειρές ονομάτων συμπολιτών σου που σκοτώνονται να σε υπηρετήσουν.

Αξιοποιώντας ακόμη και συνθήματα της χούντας των Αθηνών.

Και μένεις πάλι άφωνος.

Αγράμματοι, ανιστόρητοι, ηλίθιοι;

Τείνω προς την τρίτη επιλογή.

Και σαν κερασάκι, διαβάζεις σε ανάρτηση (true story!!!), πως κάθε φορά που έρχεται σκόνη κάποιοι πολιτικοί …λαμβάνουν χρήματα!

Ξέρετε γιατί; Στη βάση της «λογικής» των deep ψεκασμένων, η αύξηση στην ένταση και τη συχνότητα της εμφάνισης σκόνης, επιβεβαιώνει την  κλιματική αλλαγή, που είναι ένα ψέμα  που οι «νεοταξικοί» πολιτικοί μας σερβίρουν. Επειδή λοιπόν κάθε φορά που έχουμε σκόνη, αυτοί οι πολιτικοί βολεύονται, εισπράττουν επίσης από εκείνους που θέλουν να μας ψεκάζουν και να μας ελέγχουν (που είναι αυτό που κρύβεται πίσω από το «ψέμα» της κλιματικής αλλαγής)! 

Complicated, ε;

Και όλο και περισσότερο γίνονται mainstream.

Και όλο και πρέπει να είσαι αισιόδοξος. Έχεις ακόμη ευθύνη για τους παρακάτω.

20 χρόνια μετά: το αποτέλεσμα.

Κάθε απόφαση, μοιραία, μπορεί να αξιολογηθεί μόνο στη βάση ενός κριτηρίου: του αποτελέσματος. Του αποτελέσματος των γεγονότων που μεσολάβησαν, των πραγμάτων  που συνέβησαν, της χρονολογικής σειράς που  καταγράφεται.

Τι είχαμε πριν 20 χρόνια; Κατοχή της μισής πατρίδας και μεγάλο κίνδυνο για την υπόλοιπη.

Τι έχουμε σήμερα; Κατοχή της μισής πατρίδας και θανάσιμο κίνδυνο για την υπόλοιπη. Όλες οι παράμετροι έχουν αλλάξει δραματικά σε βάρος μας. Αυτό το παραδέχονται σήμερα και κάποιοι από τους τότε πρωταγωνιστές του ΟΧΙ.

Το χειρότερο: ΚΑΝΕΙΣ από όσους είχαν επιλέξει τότε να κρατήσουν την κατοχή (με όλα της τα ρίσκα, αντί της λύσης με όλα της τα ρίσκα), δεν εισηγήθηκε ποτέ οποιονδήποτε τρόπο, σχέδιο, ή διαδικασία ακύρωσης της κατοχής και βελτίωσης της κατάστασης.

Δεν θέλω να εστιάσω μόνο στο θέμα των ευθυνών, των λανθασμένων αποφάσεων και του χαρακιρίου που θα έπρεπε να κάνουν κάποιοι.

Ό,τι και να έγινε χάσαμε, αποτύχαμε, πάει η μισή πατρίδα, αμφιβάλλω αν μπορεί να σωθεί πλέον και η υπόλοιπή.

Γιατί είναι πολύ απλό, είναι πάρα πολύ απλό: όσο δεν έχουμε λύση, έχουμε κατοχή.

“I visited an unknown part of my country today”.

That was the title of a short message I had sent on this day 21 years ago, to a list of friends with Greek and Turkish names.

“I crossed on foot, and I followed the proper or even «proper» procedures on both sides. The sheer numbers of people though made the procedures a joke, and many G/Cs actually walked through without asking anybody. On my way back nobody asked anything – a T/C could just do the same. The numbers are in the thousands of T/Cs and hundreds of G/Cs.

I am sure that you will see many articles describing the situation and the feelings on both sides, I will just say that I sincerely hope that things will not end here.

Yiannos.”

Then a friend from the north wrote something and I responded:

“I was not going to cross – although I must admit that I had my passport with me, but some friends were there ready to do it and I joined them. As I wrote before, the procedures more or less collapsed after some time, and so carrying a passport was not really necessary.  I walked for about 2 hours in the northern part of Nicosia, and I visited the impressive St Sophia. The people were friendly, and as far as I know no incident whatsoever happened on either side of the divide.  I have to say though, that I doubt that all of the people returned to their «own» side by midnight.

I have to say that I am very disappointed with the reaction of our government which – to put it mildly – is confused with what is going on, and they don’t know what to do next.

The only thing they manage to say is that «Denktash is bad». Well, this is hardly news! And even if this is one of his tricks, our duty is to try and turn it against him – and 6000 people getting together and crossing the line contribute towards this end.”

Twenty-one years later I am overwhelmed. We failed.

Πολλά έργα.

Σήμερα άκουσα για την οδό Τσερίου. Δέκα χρόνια μετά, και δεν τέλειωσαν.

Δρόμος Πάφου – Πόλης. Για τα 15 πρώτα χλμ, υπολόγισαν 73 εκ. τώρα ο εργολάβος θέλει άλλα 22 εκ. και τρία χρόνιά παράταση. Πραγματικά αναρωτιέμαι με πιο κριτήριο κρίθηκε βιώσιμο αυτό το έργο. Κάπου 6.5 εκ το χιλιόμετρο.

Ανάπτυξη στο λιμάνι της Λάρνακας. Περίπου σταμάτησαν οι εργασίες, η εταιρεία δεν ανανέωσε την εγγυητική, δέχτηκε να υποβάλει εγγυητική στο …25% της αρχικής. Δεν το έκανε ακόμη.

Τερματικό για το γκάζι. Όταν έρθει το πρώτο φορτίο, να μου το πείτε, να πάω να το μυριστώ.

Για τον αγωγό που θα ένωνε την παραγωγή ηλεκτρισμού, του Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας, είχαμε μέχρι και σύγκρουση υπουργών – Ελλάδας – Κύπρου. Εδώ είναι τα πιο πολλά εκατομμύρια – νομίζω είμαστε τώρα κοντά στα 2 δις.

«Πάρκο» στο παλιό ΓΣΠ. Φύτεψαν χιλιάδες τόνους κουγκρίν. Τώρα φυτεύουν και δέντρα.

ΟΕΔΑ Πεντακώμου. 70 εκ αργότερα η ανάπτυξη κρίθηκε αποτυχία και την ανέλαβε η δημοκρατία.

Αν θυμηθείτε και άλλα ανάλογα  έργα, παρακαλώ να τα προσθέσετε.

Δεν έχω αρκετά στοιχεία για να συνολικά κονδύλια που αφορούν όλα αυτά τα έργα.

Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να είναι όλα αυτά τυχαία. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως όλα αυτά είναι έργα που δρομολογήθηκαν κυρίως, επί προεδρίας Νίκου Αναστασιάδη.

Αναμφίβολα, κανένα από τα έργα αυτά δεν έχει ολοκληρωθεί ή έστω δεν έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Απορίες πολλές. Και κάθε φορολογούμενος δικαιούται να νοιώθει οργή.

Η βασική όμως απορία είναι αυτή: όλες αυτές οι αστοχίες και προβλήματα, είναι αποτέλεσμα διαφθοράς ή ανικανότητας;