Στιγμές στη φύση

Πάνω στο ψυγείο υπήρχαν πολλά μαγνητάκια. Σε ένα από αυτά κρεμόταν μια πένα. Λίγο πιο κάτω ένα μικρό συμπαγές σημειωματάριο με εκείνες τις μικρές σελίδες. Έγραφες τη σημείωση, την τραβούσες και την έπαιρνες μαζί σου. Είχε κόλλα στο πάνω μέρος κάθε σελίδας.

Μια από αυτές τις μωβ σελίδες ήταν κολλημένη από μέρες, πάνω στο ψυγείο,  δίπλα στο σημειωματάριο. Και πάνω είχε σχηματισμένα τετραγωνάκια, με ένα Χ στη μέση. Αν κοίταζες προσεκτικά θα έβλεπες πως τα σχήματα αυτά δεν έγιναν με τη μία, αλλά σχηματίστηκαν σιγά σιγά. Ήταν κάποιου είδους καταγραφή μετρήσεων.

Κάθε σχήμα αποτελείτο από 6 γραμμές. Είχε 5 συμπληρωμένα και ένα άλλο που βρισκόταν ακόμη στις τρεις πλευρές. Τριάντα τρία θύματα.

Οι μικρές εκείνες γραμμές αντιστοιχούσαν σε μια νεκρή πεταλούδα. Μια νεκρή μικρή πεταλούδα. Το τελευταίο στάδιο του συνεχούς κύκλου ζωής του σκόρου τροφίμων που μπήκε, δεν ήξερε πως, στο σπίτι και μόλυνε το ντουλάπι με τα τρόφιμα. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει, το ντουλάπι έπρεπε να αδειάσει να ελεγχθεί, να πεταχτούν όλα τα ύποπτα τρόφιμα, αλλά δεν έβρισκε χρόνο. Αντίθετα, όποτε έμπαινε στην κουζίνα κοίταζε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά να βρει τις πεταλούδες. Είχαν γρήγορη και μαζική ανάπτυξη, αλλά είχαν πολύ αδυνάμους μηχανισμούς άμυνας.

Ήταν εύκολο να σκοτώνει σχεδόν κάθε μια που έβλεπε.

Αλλά το ντουλάπι παρέμεινε μολυσμένο.

….

Ο κήπος τύγχανε διαχείρισης με την ελάχιστη δυνατή ανθρώπινη παρέμβαση. Γι’ αυτό ήταν κάπως ασυγύριστος, κάπως άναρχος, κάπως διαφορετικός.

Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού έπρεπε να ποτίσει κάθε μέρα ένα κομμάτι. Διαφορετικό κομμάτι κάθε φορά – όλα τα μέρη είχαν τη σειρά τους, αλλά είχε μια δυσκολία. Ένοιωθε πως έπρεπε να βρέξει κάθε τι πράσινο.

Μια μέρα ήταν πολλή η ζεστή. Και ήταν πολύ λίγος ο χρόνος.

Πήρε το λάστιχο, άρχισε να ποτίζει. Κάθε τι που πρασίνιζε.

Είδε καλά τι πότιζε. Είδε ξανά τι πότιζε.  Έκανε πίσω, έκλεισε τη φουντάνα και έσκυψε χάμω.

Σε ελάχιστα λεπτά είχε ξεριζώσει 13 ροδιές, 8 συκιές, 3 μαυρομάτες και 68 καλλιτρίδες. Όλα μικρά φυτά το πολύ 5 -6 πόντους ύψος. Οι γιγαντιαίες καλλιτρίδες του φραμού παρακολουθούσαν με αποστροφή την σφαγή.

Είχε όμως δεχθεί επίθεση ορθολογισμού. Ήταν αδύνατον να είναι βιώσιμη μια γωνιά του κήπου με τόσα νέα δέντρα. Θα έκανε το ίδιο στις άλλες γωνιές. Κάθε μέρα και άλλη γωνιά.

Το πότισμα ολοκληρώθηκε σε λίγα λεπτά.

……

Στο δωμάτιο ήταν κάποιου είδους βατί. Ξαπλωμένο στην άκρη, χωρίς καμιά ένδειξη ενδιαφέροντος για το τι γινόταν εκεί μέσα.

Έγιναν πολλά και διάφορα. Μπήκαν, βγήκαν πλάσματα. Άνοιξαν έκλεισαν ντουλάπες, κρεμάστηκαν, ξεκρεμάστηκαν ρούχα, αλλά το βατί ακίνητο.

Σταθερό και αδιάφορο.

Ήταν ένα παράξενο βατί. Έμοιαζε περισσότερο με ένα μεγάλο διπλό κοχύλι του οποίου οι δυο σκληρές πλευρές συναντιόντουσαν σε ένα μυτερό στόμα.

Και είχε και ουρά.

Ένα μεγάλο κοχύλι που έμοιαζε με βατί και είχε και ουρά. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Κουνήθηκε μόνο όταν έσβησε το φως. Τα δυο μέρη του κογχυλιού χτυπούσαν με βία το ένα πάνω στο άλλο. Με βία, ή πείνα;

Κατευθύνθηκε με ταχύτητα προς το κρεβάτι.

Δεν ήταν σαφές πως το κατάφερε αυτό. Δεν είχε πόδια, δεν είχε πτερύγια ή φτερά που να βοηθούσαν την κίνηση.

Και δεν βρισκόταν στο νερό ή τον αέρα.  

Ήταν παράδοξο.

Και θανάσιμο όταν ανέβηκε στο κρεβάτι.