Εφεδρεία: εγχειρίδιον επιβίωσης.

Η συμμετοχή στην εφεδρεία της Εθνικής Φρουράς είναι μια πολυδιάστατη λειτουργία. Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω, έπαθα περίπου την πλάκα μου όταν ανακάλυψα πως κάποιοι μεγαλύτεροι μου έβλεπαν τη μισή, τη μια, τις τρείς, ή ακόμα και τις ένδοξες 6 μέρες των παλιών Νικηφόρων, με ένα εντελώς απροσδόκητο τρόπο: η παρουσία στην εφεδρεία ήταν τρόπος να ξεφύγεις για λίγο από όλα τα άλλα. Οι δικές μου άπειρες προτεραιότητες τότε, δε με άφηναν να κατανοήσω αυτή τη διάσταση. Ο προβληματισμός σταμάτησε ύστερα από καιρό. Όταν ένοιωσα και εγώ το ίδιο (όχι πάντα).

Από τότε έπαψα να ασχολούμαι με το μεταφυσικό, τη φιλοσοφία ή ακόμα και την χρησιμότητα της κατάστασης. Άρχισα να διαχειρίζομαι το χρόνο. Στα χρόνια που πέρασαν έφτιαξα κάποιους κανόνες, η εφαρμογή των οποίων βοηθά στο να περάσει όσο το δυνατόν ανώδυνα η ώρα, για εκείνες τις παρουσιάσεις τουλάχιστον, για τις οποίες δε νοιώθεις πως έχουν την άλλη χρησιμότητα (δες πιο πάνω.)

Να αναφέρω πως έχω και αστέρια, είμαι έφεδρος αξιωματικός, και συνεπώς έχω διπλές παρουσιάσεις κάθε χρόνο. Πριν από κάθε «κανονική» παρουσίαση, οι αξιωματικοί κάνουν την «ενδιάμεση» για να οργανώσουν το πρόγραμμα, και διάφορα άλλα που προνοεί ο κανονισμός και οι διαταγές. Αυτό σημαίνει πολύ περισσότερες ευκαιρίες επαφής με μόνιμους αξιωματικούς, οι οποίοι θεωρούν πως οι έφεδροι αξιωματικοί είναι μια διαφορετική τάξη, απόλυτα δοσμένοι στην αποστολή τους με άπειρες δυνατότητες. Ακόμα, νομίζουν πως μπορούν να συζητήσουν «πιο ανοικτά» με τους έφεδρους αξιωματικούς – ένα ιδιαίτερο είδος συζήτησης όμως, τόσο εποικοδομητικό όπως όταν μιλάς με τον απέναντι τοίχο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τι μπορείς να κάνεις για να επιβιώσεις; Μερικές δοκιμασμένες ιδέες ακολουθούν:

1. Δε ζητάς ποτέ το λόγο. Ο στρατός δεν είναι χώρος επίδειξης ρητορικών ικανοτήτων, αλλά το κυριότερο: δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να επιτύχεις οτιδήποτε.
2. Να προσφέρεσαι εθελοντής πάντα για την πρώτη διαθέσιμη δουλειά. Οι ψυχολογία των ανωτέρων επιβάλλει συνήθως την διανομή ρόλων πρώτα στις εύκολες δουλειές για να ελκύσουν ενδιαφέρον, ενώ οι δύσκολες μένουν στο τέλος. Αν παίξεις πελλόν, ρισκάρεις να πάρεις τις πιο δύσκολες δουλειές.
3. Πάντα λες: ναι κύριε διοικητά, μάλιστα κύριε συνταγματάρχη. Δεν θα άλλαζε τίποτα αν έλεγες οτιδήποτε άλλο.
4. Δεν αναλύεις ποτέ τη λογική των διαταγών. Εσύ πες πως θα το κάνεις. Το πιο πιθανόν είναι πως κανείς δε θα ελέγξει αν τις έφερες εις πέρας.
5. Λέγε την αλήθεια. Όσο παράλογοι και να είναι οι μόνιμοι, είναι τελικά άνθρωποι. Και συνήθως εκτιμούν την ειλικρίνεια. Μην επικαλεστείς -πάλι- το θάνατο του παππού για να κερδίσεις άδεια. Πες την αλήθεια.